Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 października 2016 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Magdalena Marczyńska

Protokolant stażysta Bożena Sobczyk

po rozpoznaniu w dniu 25 października 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku J. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania J. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 26 kwietnia 2016 r. sygn. (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy J. S. prawo do emerytury od dnia 1 kwietnia 2016 roku.

Sygn. akt VU 413/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 26 kwietnia 2016 roku, sygn. (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił J. S. prawa do emerytury, podnosząc w uzasadnieniu decyzji, iż wnioskodawca nie udowodnił 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy odmówił ubezpieczonemu zaliczenia okresów zatrudnienia od dnia 19 czerwca 1980 roku do dnia 12 lipca 1989 roku oraz od dnia 1 listopada 1991 roku do dnia 29 lutego 1996 roku, gdyż zdaniem ZUS przedłożona dokumentacji nie potwierdza wykonywania pracy kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, a wskazane stanowiska pracy nie znajdują potwierdzenia w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku

W odwołaniu wniesionym od powyższej decyzji w dniu 29 kwietnia 2016 roku J. S. podał, iż w spornych okresach pracował jako kierowca samochodu ciężarowego o ciężarze całkowitym przekraczającym 3,5 tony.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca J. S., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 29 stycznia 2016 roku wniosek o przyznanie emerytury. Wnioskodawca nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego

(dowód: wniosek o emeryturę k 1 – 4 akt emerytalnych I)

Decyzją z dnia 9 lutego 2016 roku organ rentowy odmówił wnioskodawcy przyznania prawa do emerytury, ponieważ uznał, że nie został udowodniony wymagany 15 – letni okres pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. ZUS wskazał, że nie uwzględnił okresu od dnia 1 października 1979 roku do dnia 30 kwietnia 1980 roku, kiedy to skarżący był członkiem Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej z (...) w D..

(dowód: decyzja ZUS z dnia 9 lutego 2016 roku, k. 65 akt emerytalnych I)

W dniu 14 kwietnia 2016 roku J. S. ponownie złożył wniosek o emeryturę, do którego załączył zaświadczenie o pracy i dochodach ubezpieczonego spółdzielcy z dnia 12 kwietnia 2016 roku.

(dowód: ponowny wniosek o emeryturę, k. 1-3, zaświadczenie o pracy i dochodach ubezpieczonego spółdzielcy z dnia 12 kwietnia 2016 roku, k. 10-10v akt emerytalnych II)

Wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 roku legitymuje się okresem ubezpieczenia w wymiarze co najmniej 25 lat, w tym 24 lata, 1 miesiąca i 1 dzień okresów składkowych, 3 miesiące i 19 dni okresów nieskładkowych oraz 2 lata, 1 miesiąc i 22 dni okresów uzupełniających w postaci pracy na roli.

Organ rentowy do stażu pracy w szczególnych warunkach zaliczył wnioskodawcy okres od dnia 13 lipca 1989 roku do dnia 31 października 1991 roku, to jest 2 lata, 3 miesiące i 19 dni, kiedy to ubezpieczony był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w B..

Do stażu pracy w szczególnych warunkach organ rentowy nie uwzględnił pozostałych okresów zatrudnienia wnioskodawcy w ww. zakładzie pracy, to jest od dnia 19 czerwca 1980 roku do dnia 12 lipca 1989 roku i od dnia 1 listopada 1991 roku do dnia 29 lutego 1996 roku. ZUS podał, że analiza całości przedłożonych przez wnioskodawcę dowodów nie pozwala jednoznacznie uznać, że przez cały okres zatrudnienia wnioskodawca wykonywał prace kierowcy wymienione w wykazie A, dziale VIII, poz. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

(dowód: decyzja ZUS z dnia 26 kwietnia 2016 roku, k. 13 akt emerytalnych II)

W dniu 25 kwietnia 1978 roku wnioskodawca uzyskał uprawnienia do prowadzenia samochodów ciężarowych.

(dowód: zeznania wnioskodawcy, nagranie od minuty 16:59 do minuty 18:11, protokół z rozprawy z dnia 25 października 2016 roku, k. 65 akt sprawy)

W okresie od dnia 19 czerwca 1980 roku do dnia 29 lutego 1996 roku wnioskodawca był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego w Przedsiębiorstwie (...) z siedzibą w B. (wcześniej Przedsiębiorstwie (...) w B.).

(dowód: świadectwo pracy z dnia 12 lutego 1996 roku, k. 10 akt sprawy)

W dniu 19 czerwca 1980 roku wnioskodawcy powierzono obowiązki kierowcy samochodowego w pełnym wymiarze czasu pracy w wyżej wymienionym przedsiębiorstwie w Oddziale (...) w B.. Skarżący był przypisany do komórki organizacyjnej (...).

(dowód: karta obiegowa zmiany, k. 15, umowa o pracę z dnia 19 czerwca 1980 roku, k. 25 akt sprawy)

Początkowo w wystawianych potwierdzeniach zmiany uposażenia pracodawca odwołującego wskazywał, że jest on zatrudniony na stanowisku kierowcy.

(dowód: zmiana uposażenia z dnia 1 października 1980 roku, zmiana uposażenia z dnia 6 kwietnia 1982 roku, zmiana uposażenia z dnia 15 lipca 1982 roku, zmiana uposażenia z dnia 18 listopada 1982 roku, zmiana uposażenia z dnia 5 maja 1983 roku, zmiana uposażenia z dnia 9 kwietnia 1984 roku, zmiana uposażenia z dnia 16 sierpnia 1985 roku, zmiana uposażenia z dnia 26 września 1986 roku, zmiana uposażenia z dnia 7 kwietnia 1988 roku, k. 26-33)

Potwierdzeniem zmiany uposażenia z dnia 25 kwietnia 1988 roku pracodawca ubezpieczonego wskazał, że ubezpieczony zajmuje stanowisko kierowcy pojazdu marki T..

(dowód: zmiana uposażenia z dnia 25 kwietnia 1988 roku, k. 33 akt sprawy)

W okresie od dnia 25 maja 1988 roku do dnia 30 maja 1989 roku wnioskodawca pracował na budowie eksportowej w ZSRR. Pracodawca odwołującego wskazał, że w dniu 13 lipca 1989 roku ubezpieczony powinien stawić się w macierzystym zakładzie pracy w celu zachowania uprawnień wynikających z ciągłości pracy.

(dowód: potwierdzenie gotowości wyjazdu z dnia 20 maja 1988 roku, k. 34 akt, karta obiegowa zmiany, k. 35, pismo dotyczące terminu ukończenia urlopu bezpłatnego, k. 38, pismo z dnia 19 maja 1989 roku dotyczące zakończenia pracy na budowie eksportowej, k. 39 akt sprawy)

W dniu 13 lipca 1989 roku wnioskodawca powrócił do macierzystego zakładu pracy na stanowisko kierowcy samochodów (pojazdów) ciężarowych powyżej 20 ton w jednostce organizacyjnej (...), które to stanowisko zajmował do dnia 31 lipca 1991 roku. Zgodnie z wystawianymi przez pracodawcę odwołującego angażami wnioskodawca w okresie od dnia 1 sierpnia 1991 roku do dnia 31 marca 1995 roku zajmował stanowisko kierowcy samochodu ciężarowego, a od dnia 1 kwietnia 1995 roku do dnia 29 lutego 1996 roku – kierowcy.

(dowód: zmiana uposażenia z dnia 13 lipca 1989 roku, karta obiegowa zmiany, k. 41, zmiana uposażenia z dnia 7 września 1989 roku, zmiana uposażenia z dnia 30 grudnia 1989 roku, k. 42, zmiana uposażenia z dnia 2 maja 1990 roku, k. 43, zmiana uposażenia z dnia 30 sierpnia 1990 roku, zmiana uposażenia z dnia 26 lutego 1991 roku, k. 44, zmiana uposażenia z dnia 28 sierpnia 1991 roku, zmiana uposażenia z dnia 5 grudnia 1991 roku, k. 45, zmiana uposażenia z dnia 2 marca 1992 roku, zmiana uposażenia z dnia 30 maja 1994 roku, k. 46 akt sprawy, angaż z dnia 22 kwietnia 1995 roku, k. 47, angaż z dnia 26 września 1995 roku, k. 48, karta obiegowa zmiany, k. 50 akt sprawy)

Przedsiębiorstwo (...) z siedzibą w B. obsługiwało budowę (...) oraz towarzyszące temu przedsięwzięciu inwestycje. Zdarzało się także, że pracownicy wyżej wymienionego zakładu pracy świadczyli usługi na rzecz innych przedsiębiorstw. Pracodawca odwołującego dysponował samochodami ciężarowymi, w szczególności wywrotkami marki T., Kamaz, ładowarkami, dźwigami oraz Osinobusami, czyli autobusami na podwoziu ciężarówki. Przedsiębiorstwo posiadało jedynie trzy mniejsze samochody dostawcze oraz samochód osobowy, którym jeździł dyrektor zakładu pracy.

J. S. w całym okresie zatrudnienia świadczył swe obowiązki w Oddziale (...). Kierował pojazdami ciężarowymi marki T. (...) o masie własnej wynoszącej 12 ton i ładowności około 16 ton. Do jego obowiązków należało przewożenie materiałów budowlanych żwiru, piasku, ziemi, gliny, betonu. Ubezpieczony nie jeździł innymi pojazdami i nie pracował w warsztacie.

W okresie zatrudnienia na budowie eksportowej w ZSRR wnioskodawca jeździł samochodem ciężarowym marki S. o ciężarze całkowitym przekraczającym 3,5 tony i również przewoził materiały budowlane. Przedsiębiorstwo, w którym ubezpieczony pracował zajmowało się budową gazociągu. Wnioskodawca nie wykonywał wówczas innych czynności niż polegających na kierowaniu samochodem ciężarowym.

(dowód: zeznania świadka M. B., nagranie od minuty 3:32 do minuty 10:52, zeznania świadka W. S., nagranie od minuty 10:523 do minuty 15:33, zeznania wnioskodawcy, nagranie od minuty 18:11 do minuty 22:37, protokół z rozprawy z dnia 25 października 2016 roku k. 64-65 akt sprawy)

Pracodawca odwołującego nie wystawił ubezpieczonemu świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

(okoliczność niesporna)

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 887 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i nie jest członkiem OFE.

Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, to jest ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

Okoliczność niedysponowania przez skarżącego świadectwem pracy w szczególnych warunkach, nie przesądza jeszcze, że wnioskodawca takiej pracy nie wykonywał.

Stanowisko takie wielokrotnie zajmował również Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239 stwierdził, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami.

Sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy we wskazanym zakładzie pracy był niesporny między stronami w świetle dokumentów znajdujących się w jego aktach ubezpieczeniowych. Spornym pozostawał charakter pracy wykonywanej przez wnioskodawcę, tj. czy była to praca wykonywana w szczególnych warunkach, czy też nie. Stało się tak dlatego, że z dokumentów w postaci świadectwa pracy oraz angaży, kart wynagrodzenia oraz innych dokumentów zgromadzonych w toku postępowania, potwierdzających zatrudnienie wnioskodawcy w spornych okresach, wynika, że wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku kierowcy. Pracodawca ubezpieczonego nie stosował jednolitego nazewnictwa stanowisk pracy i wskazywał, że odwołujący był zatrudniony jako kierowca samochodu (pojazdów) ciężarowych powyżej 20 ton, kierowca, kierowca samochodowy. Należy jednak podnieść, iż okoliczność nieprecyzyjnego określenia stanowiska pracy wnioskodawcy w w/w dokumentach polegającego na niewskazaniu kierowcą jakich pojazdów był wnioskodawca, nie oznacza – jak chce organ rentowy – że wnioskodawca nie był kierowcą samochodów ciężarowych o ciężarze całkowitym przekraczającym 3,5 tony.

Dokonując ustaleń w zakresie rodzaju prac wykonywanych przez wnioskodawcę w zakwestionowanych przez ZUS okresach od dnia 19 czerwca 1980 roku do dnia 12 lipca 1989 roku oraz od dnia 1 listopada 1991 roku do dnia 29 lutego 1996 roku, Sąd oparł się na zgromadzonej w sprawie dokumentacji oraz zeznaniach świadka M. B., który w całym spornym okresie pracował razem z wnioskodawcą, a zatem dysponował bezpośrednią i szczegółową wiedzą co do codziennych obowiązków pracowniczych skarżącego. Świadek potwierdził, że wnioskodawca pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wyłącznie jako kierowca samochodów ciężarowych o ładowności ponad 3,5 tony. Samochodami tymi wnioskodawca przewoził na budowę prowadzoną przez Przedsiębiorstwo materiały budowlane, ziemię, piasek, żwir, glinę, beton. Powyższe potwierdziły zeznania W. S., który był współpracownikiem ubezpieczonego w części spornego okresu. W ocenie Sądu było to logiczne, albowiem pracodawca skarżącego dysponował flotą samochodów ciężarowych, które wykorzystywał w trakcie realizowania inwestycji w (...), a wnioskodawca posiadał uprawnienia do ich kierowania. Co więcej świadkowie zgodnie zeznali, że pracownicy byli przypisani do danej kategorii pojazdów, która nie była zmieniana w trakcie zatrudnienia. Z tego względu, co do zasady, nie wyszczególniano stanowisk innych kierowców i nie wskazywano jakimi pojazdami kierowali pracownicy.

Dokonując ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie, Sąd uwzględnił także zeznania wnioskodawcy, albowiem były one spójne i logiczne w świetle złożonych w sprawie zeznań świadków. Zeznania te były przy tym skorelowane z dokumentami zgromadzonymi w sprawie, w tym znajdującymi się w aktach osobowych. Z angaży, umowy o pracę, podania wnioskodawcy, z kart wynagrodzeń wynikało jednoznacznie, że wnioskodawca był zatrudniony jako kierowca. Biorąc pod uwagę przedmiot działalności zatrudniającego ubezpieczonego zakładu pracy uznać należało, że posiadając uprawnienia do prowadzenia samochodów ciężarowych, to właśnie nimi wnioskodawca jeździł stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Pojazdy marki T. (...), które obsługiwał wnioskodawca w spornych okresach, służące przewożeniu materiałów budowlanych mieszczą się w definicji samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Nieprecyzyjne określenie stanowiska pracy polegające na niewskazaniu kierowcą jakich pojazdów był skarżący w świadectwie pracy czy innych dokumentach, nie uniemożliwia ustalenia tej okoliczności na podstawie zeznań świadków i wnioskodawcy.

Realia przedmiotowej sprawy jednoznacznie wskazują, że wnioskodawca świadczył pracę jako kierowca samochodu ciężarowego o ładowności powyżej 3,5 tony także na budowie eksportowej w ZSRR w okresie od dnia 25 maja 1988 roku do dnia 30 maja 1989 roku. Wówczas skarżący pełnił obowiązki kierowcy pojazdu marki S. o ciężarze całkowitym przekraczającym 3,5 tony i również przewoził materiały budowlane. Z dokumentacji pracowniczej wynika, że po powrocie z ZSRR ubezpieczony terminowo stawił się w macierzystym zakładzie pracy, zachowując jednocześnie uprawnienia wynikające z ciągłości pracy.

Organ rentowy w toku postępowania nie przedstawił jednocześnie jakiegokolwiek dowodu podważającego dowody zgłoszone przez wnioskodawcę i nie zakwestionował wskazanych w dowodach okoliczności faktycznych.

W świetle przeprowadzonego postępowania dowodowego nie budzi zatem żadnych wątpliwości, że wnioskodawca w spornych okresach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował jako kierowca samochodu ciężarowego o ładowności powyżej 3,5 tony. Ubezpieczony nie był w tym czasie kierowany do innych prac.

Prace na stanowisku kierowcy samochodów ciężarowych o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony są pracami zaliczonymi przez ustawodawcę do prac w szczególnych warunkach zgodnie z wykazem A, działem VIII pkt 2 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

Biorąc zatem pod uwagę, iż wnioskodawca spełnił wszystkie wymagane przepisami rozporządzenia warunki do uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury, to jest ukończył 60 lat, jego łączny okres zatrudnienia składkowy i nieskładkowy wyniósł ponad 25 lat, ma ponad 15 letni staż pracy w szczególnych warunkach, należy uznać, że odwołanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. przyznał wnioskodawcy J. S. prawo do emerytury od dnia 1 kwietnia 2016 roku, to jest od pierwszego dnia miesiąca, w którym ubezpieczony złożył wniosek o emeryturę.