Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 sierpnia 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w W. I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Marcin Polit

Protokolant Klaudia Stefaniak

po rozpoznaniu w dniu 8 sierpnia 2016 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa miasta stołecznego W.

przeciwko B. M.

o zapłatę kwoty 13 161,49 zł wraz z odsetkami tytułem czynszu najmu lokalu mieszkalnego, odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego oraz opłat z tytułu dostawy mediów

I.  zasądza od pozwanej B. M. na rzecz powoda miasta stołecznego W. kwotę 13 161, 49 zł (trzynaście tysięcy sto sześćdziesiąt jeden złotych czterdzieści dziewięć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 30 czerwca 2009 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty – z zastrzeżeniem solidarnej odpowiedzialności pozwanej za zapłatę tej kwoty z J. M. i M. M., których odpowiedzialność wynika z prawomocnego w stosunku do nich nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym, wydanego dnia 27 lipca 2009 roku przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe w W. w sprawie I Nc 5738/09;

II.  odstępuje od obciążania pozwanej B. M. kosztami procesu.

Sygn. Akt I C 803/15 poczatektekstu

[Przewodniczący 00:00:00.928]

Przechodząc do uzasadnienia należy wskazać, iż pozwem z dnia 30 czerwca 2009 roku powód Miasto S. W. wniósł o zasądzenie na jego rzecz solidarnie od pozwanych B. M., J. M. i M. M. kwoty 13.161,49 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W piśmie datowanym na 10 czerwca 2015 roku strona powodowa sprecyzowała, iż dochodzone pozwem roszczenie obejmuje należności z tytułu czynszu lokalu mieszkalnego, odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego oraz opłat za media. Z pisma tego wynikało, iż pozwem objęto okres od 1 stycznia 2007 roku do 31 sierpnia 2008 roku, przy czym czynsz najmu był naliczany do dnia 29 lutego 2008 roku, zaś odszkodowanie wraz z opłatami za media począwszy od dnia 1 marca 2008 roku. Po wytoczeniu powództwa sprawa została początkowo zarejestrowana w postępowaniu upominawczym. W dniu 27 lipca 2009 roku tutejszy Sąd wydał w sprawie I Nc 5738/09 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym. Pozwana B. M. złożyła sprzeciw od tego nakazu zapłaty wskazując, iż wnosi go nie tylko we własnym imieniu, ale również w imieniu pozwanego J. M. oraz w imieniu pozwanej M. M.. W dalszym toku postępowania postanowieniem z dnia 17 maja 2011 roku odrzucono sprzeciw M. M. wniesiony w jej imieniu przez matkę B. M., zaś postanowieniem z dnia 15 września 2014 roku odrzucono sprzeciw J. M. wniesiony w jego imieniu przez jego byłą już wtedy żonę B. M.. Sąd jednocześnie kierując się danymi systemu PESEL.SAD ustalił aktualny adres zameldowania J. M. i na ów adres przesłał odpis nakazu zapłaty uznając, że temu pozwanemu odpis nakazu wcześniej nie był prawidłowo doręczony. Pozwany pod widniejącym w systemie PESEL adresem odebrał osobiście odpis nakazu zapłaty i w ustawowym terminie nie zaskarżył. W konsekwencji, co do niego nakaz się uprawomocnił. Oznacza to, iż co do J. M. i M. M. nakaz zapłaty stał się prawomocny, zaś sprzeciw został złożony skutecznie jedynie przez B. M.. W treści sprzeciwu B. M. powoływała się przede wszystkim na swoją trudną sytuację życiową i majątkową. Nie podnosiła żadnych zarzutów wskazujących na nieprawidłowość wyliczenia kwoty dochodzonej pozwem. Powoływała się jedynie na spłatę kwoty 6.000 złotych dokonaną w roku 2008, a więc przed wytoczeniem powództwa. Nie przedstawiała w związku z tym żadnych dowodów ,tym nie mniej strona powodowa we wspomnianym już piśmie datowanym na 10 czerwca 2015 roku przyznała, iż taka opłata została przez pozwaną wniesiona. Wyjaśniła jednak, że wyliczając roszczenie dochodzone pozwem kwota ta została uwzględniona. Do tych twierdzeń pozwana w żaden sposób się nie odniosła. Rozpoznając sprawę Sąd ustalił i zważył, co następuje. W pierwszej kolejności należy stwierdzić, iż pozwana poza argumentacją dotyczącą jej trudnej sytuacji życiowej i majątkowej nie podnosiła żadnych zarzutów dotyczących prawidłowości wyliczeń kwot dochodzonych pozwem. W konsekwencji Sąd uznał, iż zarówno wysokość dochodzonego od pozwanej czynszu najmu, jak i wysokość odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego, a także wysokość należnych opłat za media została przez pozwaną w sposób dorozumiany na podstawie artykułu 230 Kodeksu postępowania cywilnego przyznana. Oznacza to, iż kwoty wskazane w załączonych do pozwu dokumentach księgowych przedstawionych przez stronę powodową należy uznać za prawidłowe wobec ich niezaprzeczenia. Nie był także kwestionowany przez pozwaną fakt zajmowania spornego lokalu w objętym pozwem okresie, a więc od 1 stycznia 2007 roku do 31 sierpnia 2008 roku. Ma to o tyle istotne znaczenie, iż na karcie 130 akt sprawy znajduje się oświadczenie strony powodowej o wypowiedzeniu stosunku najmu ze skutkiem na dzień 29 lutego 2008 roku. Prawidłowość owego wypowiedzenia nie była kwestionowana podobnie, jak możliwość zapoznania się przez pozwaną z jego treścią. Na karcie 131 znajduje się potwierdzenie odbioru podpisane przez pozwaną stwierdzające, iż ten dokument został przez nią odebrany. Oznacza to, że należy uznać za prawdziwe twierdzenia strony powodowej o tym, że od 1 stycznia 2007 roku do 29 lutego 2008 roku pozwana B. M. zajmowała sporny lokal, jako najemczyni, zaś począwszy od 1 marca 2008 roku do 31 sierpnia 2008 roku, jako osoba, która władała lokalem bez tytułu prawnego. Trzeba zaznaczyć, iż pozwana w treści sprzeciwu nie kwestionowała tej okoliczności podnosząc, iż w miarę swych możliwości uiszczała opłaty związane z lokalem. W tych okolicznościach Sąd uznał, iż należało zasądzić od pozwanej B. M. na rzecz powoda koszty związane z korzystaniem z lokalu mieszkalnego przy ulicy (...), który był własnością powoda, a którego pozwana była najemczynią. Z tego względu na zasadzie artykułu 659 paragraf 1 w związku z artykułem 680 Kodeksu cywilnego zasądzono na rzecz powoda dochodzony przez niego czynsz najmu we wskazanej w pozwie wysokości. Na zasadzie artykułu 18 ustęp 1 Ustawy o ochronie praw lokatorów zasądzono na rzecz powoda odszkodowanie z tytułu bezumownego korzystania z lokalu mieszkalnego i zasądzono również wszelkie opłaty z tytułu mediów, które pozwana winna była ponieść korzystając z lokalu początkowo jako najemczyni później zaś, jako osoba zajmująca ten lokal bez umowy. Z uwagi na to, iż zarówno czynsz najmu, jak i odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu, a w związku z tym także opłaty za media są roszczeniami okresowymi i winny być płacone co miesiąc, Sąd uznał, iż wyliczenie wysokości odsetek zawarte w załączonej do pozwu dokumentacji księgowej jest prawidłowe, zaś wszelkie roszczenia stały się wymagalne przed wytoczeniem powództwa. W związku z tym powodowi przysługiwało prawo do skapitalizowania odsetek na mocy artykułu 482 Kodeksu cywilnego i od całej kwoty na zasadzie artykułu 481 paragraf 1 i 2 Kodeksu cywilnego należało zasądzić odsetki od dnia wytoczenia powództwa. W związku z tym, że nakaz zapłaty stał się prawomocny w stosunku do dwojga pozostałych pozwanych, zaś wszystkie te osoby odpowiadają za zajmowany lokal i wiążące się z nim opłaty solidarnie w treści punktu 1 wyroku zawarto zastrzeżenie informujące o solidarnej odpowiedzialności pozwanej B. M. z pozostałymi pozwanymi, których dotyczy inne prawomocne orzeczenie. Orzekając o kosztach Sąd miał na uwadze bardzo trudną sytuację życiową pozwanej. Pozwana samodzielnie wychowuje czworo dzieci. Jej mąż jest osobą niepełnosprawną, zaś niezaprzeczone przez stronę powodową twierdzenia podniesione w sprzeciwie wskazują również na to, iż dotknięty jest chorobą alkoholową. Te argumenty skłoniły Sąd do odstąpienia od obciążania pozwanej kosztami procesu i orzeczenie o tych kosztach na mocy artykułu 102 Kodeksu postępowania cywilnego. Mając na uwadze te wszystkie okoliczności orzeczono, jak w sentencji wyroku.

[K. części 00:11:38.231]