Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 października 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Dorota Kropiewnicka

Protokolant Artur Łukiańczyk

po rozpoznaniu w dniu 31 października 2013r.

sprawy B. K.

obwinionego z art. 86 § 1 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela posiłkowego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej

z dnia 5 lipca 2013 roku sygn. akt X W 1932/12

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że podwyższa orzeczoną w pkt I części dyspozytywnej wyroku karę grzywny do kwoty 1.000 (jeden tysiąc) zł;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze i wymierza mu opłatę za obie instancje w kwocie 100 złotych.

IV Ka 1060/13

UZASADNIENIE

B. K. obwiniony został o to, że w dniu 10 października 2012r. około godz. 20:04 we W. spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem m-ki A. nr rej. (...) jadąc ul. (...) od strony ul. (...) w kierunku ul. (...) na wysokości pętli autobusowej nie zastosował się do znaku A-7, nie zachował szczególnej ostrożności oraz nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu w wyniku czego doszło do kolizji z samochodem m-ki O. nr rej. (...). którego kierujący jechał ul. (...) od strony ul. (...) w kierunku ul. (...),

tj. za wykroczenie z art. 86§1 kw w zw. z art. 5 ust 1 Ustawy Prawo o ruchu drogowym

Wyrokiem z dnia 5 lipca 2013r. (sygn. akt X W 1932/12) Sąd Rejonowy dla Wrocławia- Fabrycznej uznał obwinionego B. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 86 § 1 kw i art.24 § 1 kw wymierzył mu karę grzywny w kwocie 300 zł.

Na podstawie art. 118 § 1 kpw Sąd obciążył obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w wysokości 100 zł, innymi należnościami powstałymi w sprawie i wymierzył mu opłatę w kwocie 30 zł.

Wyrok powyższy zaskarżony został w części dotyczącej wymiaru kary grzywny przez oskarżyciela posiłkowego Ł. O., który w apelacji zarzucił zbyt niski wymiar tejże kary i wniósł o zmianę wyroku w tym zakresie poprzez orzeczenie grzywny w wysokości 5000 zł.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja oskarżyciela posiłkowego zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż Sąd Rejonowy, wymierzając obwinionemu karę 300 zł grzywny, w żaden sposób swego stanowiska w tym zakresie nie uzasadnił w pisemnych motywach wyroku. Uzasadnienie zaskarżonego rozstrzygnięcia w tej części ogranicza się do stwierdzenia, że Sąd kierował się „dyrektywami sądowego wymiaru kary”, co w oczywisty sposób nie spełnia wymogów określonych w art. 424 § 2 kpk w zw. z art. 82 § 1 kpw. Sąd nie przytoczył bowiem okoliczności, które w omawianej sprawie miał na względzie przy wymiarze kary.

Okoliczności te zaś – w ocenie Sądu Odwoławczego – przemawiają za wymierzeniem B. K. kary grzywny w wyższej wysokości niż to uczynił Sąd Rejonowy w zaskarżonym wyroku. W części dyspozytywnej orzeczenia Sąd I instancji powołał wprawdzie przepis art. 24 § 1 kw, określający dolne i górne granice kary grzywny, jednakże przy jej wymiarze pominął dyrektywy wskazane w art. 24 § 3 kw. Zgodnie z powyższym przepisem – przy wymierzaniu grzywny sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste i rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. Tych okoliczności Sąd orzekający nie przeanalizował, nie przytoczył w uzasadnieniu wyroku i nie uwzględnił podczas wyrokowania.

Tymczasem – jak wynika z akt sprawy, w tym z oświadczenia obwinionego złożonego na rozprawie w dniu 6 lutego 2013r. (k. 36) – B. K. osiąga średnie miesięczne dochody w kwocie ok. 20 000 zł, jest kawalerem, na utrzymaniu ma jedynie córkę, a na jego stan majątkowy składa się m.in. mieszkanie, 3 samochody, 1 motocykl. W tym stanie rzeczy niewątpliwym jest fakt, iż sytuacja finansowa obwinionego jest znacząco lepsza niż przeciętnego obywatela, zaś jego młody wiek, posiadanie na utrzymaniu tylko jednej osoby w połączeniu z możliwościami zarobkowymi zdecydowanie wskazują na to, że wymierzona mu w zaskarżonym wyroku kara grzywny jest rażąco niewspółmiernie łagodna. Kara grzywny w wysokości 300 zł, niższa niż możliwy do wymierzenia za omawiane wykroczenie mandat karny, z pewnością nie spełniłaby wobec sprawcy zamierzonych celów wychowawczych i zapobiegawczych. Kara ta nie odzwierciedla też stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie odpowiada celom w zakresie społecznego oddziaływania, nadto pomija takie okoliczności, jak: rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, stopień winy, pobudki, sposób działania, stosunek do pokrzywdzonego, jak również właściwości, warunki osobiste sprawcy, jego sposób życia przed popełnieniem i zachowanie się po popełnieniu wykroczenia.

Mając na względzie wskazane wyżej przesłanki Sąd Okręgowy uznał, że karą właściwą, sprawiedliwą i adekwatną do popełnionego czynu będzie grzywna w wysokości 1000 zł. Tym samym Sąd uwzględnił częściowo apelację oskarżyciela posiłkowego, zmieniając zaskarżony wyrok w zakresie wymiaru kary i podwyższając ją do powyższej kwoty. Jednocześnie Sąd Odwoławczy nie znalazł podstaw do uwzględnienia dalej idącego wniosku apelacji, domagającego się orzeczenia grzywny w wysokości 5000 zł. Okoliczności niniejszej sprawy nie uzasadniają bowiem wymierzenia sprawcy kary grzywny w maksymalnej górnej granicy, przewidzianej w kodeksie wykroczeń. Z pewnością za takie okoliczności nie można uznać powołanych przez apelującego faktów nie przyznania się przez obwinionego do winy, składania „fałszywych” wyjaśnień czy braku okazania skruchy. Obwiniony może bowiem realizować swoje prawo do obrony także poprzez składanie wyjaśnień przeczących swemu sprawstwu i wykazujących brak winy, a tym samym skruchy, co nie może być rozpatrywane w aspekcie okoliczności obciążających.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy orzekł jak w części dyspozytywnej wyroku. Orzeczenie w przedmiocie kosztów sądowych oparto na podstawie art.635 kpk i art.10.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych.