Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 października 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Krzysztof Głowacki

Protokolant Artur Łukiańczyk

po rozpoznaniu w dniu 8 października 2013 r.

sprawy M. D.

obwinionej z art.92§1 kw.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Fabrycznej

z dnia 12 kwietnia 2013 roku sygn. akt X W 1261/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym wymierza opłatę w kwocie 30 złotych za II instancję.

UZASADNIENIE

M. D. została obwiniona o to, że

w dniu 22 stycznia 2012 r. około godz. 18:25 we W. kierując samochodem osobowym marki R. (...) o nr rej. (...) jechała jezdnią ul. (...) od strony ul. (...) w kierunku ul. (...) i na skrzyżowaniu z ul. (...) nie zastosowała się do sygnału świetlnego na sygnalizatorze S-1 dla jej kierunku ruchu przejeżdżając przez skrzyżowanie przy palącym się świetle czerwonym, tj. o wykroczenie z art.92§1 kw. w zw. z art.5 PoRD.

Wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2013 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej, sygn. XW 1261/12:

I.  uznał obwinioną M. D. za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, opisanego w części wstępnej wyroku i stanowiącego wykroczenie z art.92§1 kw. i za to na podstawie tego przepisu i art.24§1 kw. wymierzył jej karę grzywny w kwocie 100 (sto) złotych;

II.  na podstawie art.118§1 kpw. i art.3 ust.1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych obciążył obwinioną zryczałtowanymi wydatkami postępowania w wysokości 100 złotych i wymierzył jej opłatę w wysokości 30 złotych.

Apelację od wyżej wskazanego wyroku wniósł obrońca obwinionej zaskarżając go w całości i zarzucił obrazę przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść orzeczenia, a to art.8 kpw. w zw. z art.7 i art.5 kpk. przez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i dowolne ustalenie sprawstwa i winy obwinionej przez przyznanie wiarygodności dowodom niekorzystnym dla niej, a niewiarygodności korzystnym dla obwinionej pomimo, że w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym jedynie ogólnikowe zeznania świadka T. J. wskazują pośrednio na sprawstwo obwinionej a nadto z materiału dowodowego wynikają dwie przeciwstawne ze sobą wersje wydarzeń, których nie sposób rozstrzygnąć za pomocą innych dowodów, co w konsekwencji doprowadziło do złamania zasady in dubio pro reo i błędnego orzeczenia o sprawstwie i winie obwinionej.

Podnosząc powyższy zarzut obrońca obwinionej wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie obwinionej od popełnienia zarzucanego jej czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Wniesiona w sprawie apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy mogłyby być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana dopiero wtedy, jeśli w procedurze dochodzenia do nich Sąd uchybiłby dyrektywom art.7 kpk, pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach nieujawnionych w toku rozprawy, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, wewnętrznie niespójne, bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej kontroli. Za Sądem Najwyższym stwierdzić warto, że wynikające z materiału dowodowego sprawy różne wersje wydarzeń nie są równoznaczne z istnieniem niedających się usunąć wątpliwości w rozumieniu art.5§2 kpk.

W takim wypadku Sąd orzekający obowiązany jest do dokonania ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów i dopiero wówczas, gdy wątpliwości nie zostaną usunięte, to należy tłumaczyć je na korzyść oskarżonego (por. postanowienie SN z dnia 16 czerwca 2005r., sygn. akt II KK 257/04, OSNwSK 2005/1/1184). Nadto zasada in dubio pro reo nie ogranicza utrzymanej w granicach racjonalności swobody oceny dowodów (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 14 grudnia 2006r., sygn. akt AKa 326/06, KZS 2007/5/74). Wyrażona w art.5§2 kpk zasada nie nakłada również na Sąd obowiązku przyjęcia wersji najkorzystniejszej dla oskarżonego (obwinionego), stanowi ona zaś o zakazie czynienia niekorzystnych domniemań w sytuacji, gdy stan dowodów nie pozwala na ustalenie faktów (por. postanowienie SN z dnia 19 października 2006r., sygn. akt II K 80/06, Lex nr 202117).

Naruszenie zasady in dubio pro reo możliwe jest natomiast tylko i wyłącznie w sytuacji, gdy orzekający w sprawie Sąd rzeczywiście powziął wątpliwości, co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec niemożności ich usunięcia, rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. A zatem, jeśli pewne ustalenia faktyczne zależne są np. od dania wiary lub odmówienia jej wyjaśnieniom oskarżonego (obwinionego), nie można przyjąć naruszenia zasady in dubio pro reo. Ewentualne zastrzeżenia odnoszące się do wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez Sąd w granicach sędziowskiej swobody ocen wynikającej z treści art.7 kpk (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 9 listopada 2006r., sygn. akt II AKa 339/06, KZS 2007/1/70).

Uwzględniając powyższe konstatacje stwierdzić należy, iż Sąd I instancji nie dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych, ani sugerowanej przez apelującego obrazy przepisu art.7 kpk. i art.5§2 kpk. Przeciwnie, Sąd ten postępowanie przeprowadził dokładnie, wnikliwie ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, poddając go rzetelnej ocenie, bez przekroczenia granic oceny swobodnej i nie pozostawiając w sprawie żadnych wątpliwości.

Ocena ta jest logiczna i zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Przekonanie o wartości i wiarygodności poszczególnych dowodów Sąd Rejonowy oparł natomiast na całokształcie okoliczności ujawnionych na rozprawie. Istota swobodnej oceny dowodów nakazuje bowiem, aby Sąd oceniał znaczenie, moc i wiarygodność materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie na podstawie wewnętrznego przekonania, z uwzględnieniem wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, nie będąc przy tym związany żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi.

Przekonanie Sądu Rejonowego o wiarygodności dowodów z zeznań funkcjonariuszy Policji oraz niewiarygodności wyjaśnień obwinionej i zeznań J. D. pozostaje pod swoistą ochroną art.7 kpk, gdyż przekonanie to poprzedzone zostało ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść obwinionej i jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.

Strony w toku postępowania zaprezentowały dwie odmienne wersje tego samego zdarzenia wzajemnie się wykluczające i rolą sądu orzekającego było zweryfikowanie ich twierdzeń. Pierwsza z tych wersji była oparta na obciążających obwinioną dowodach, a w szczególności na tworzących spójną i logiczną całość zeznaniach fun akcjonariusza T. J.. Zgodnie z jego relacją obwiniona w dniu 22 stycznia 2012 r., kierując pojazdem R. (...), nie zastosowała się do sygnału świetlnego i przejechała przez skrzyżowanie przy palącym się dla jej kierunku ruchu świetle czerwonym. Druga wersja wydarzenia wynikała przede wszystkim z wyjaśnień obwinionej, która utrzymywała, że na skrzyżowanie wjechała na świetle zielonym.

Sąd Rejonowy wnikliwie ocenił obie wersje i trafnie dokonał ustalenia, iż wjazd obwinionej na skrzyżowanie ulic odbył się na nadawanym dla jej kierunku ruchu sygnale czerwonym. Oceniając wyjaśnienia obwinionej na tle pozostałych dowodów, nie tylko nie posiadł wątpliwości co do wiarygodności obciążających obwinioną dowodów, lecz stanowczo ustalił, że dowody te są w pełni wiarygodne. Trafnie Sąd I instancji przyznał w pełni walor wiarygodności relacjom T. J., który ujawnił wykroczenie i kategorycznie zeznał, że obwiniona nie zastosowała się do sygnalizacji świetlnej. Jego zeznania znajdują potwierdzenie w zeznaniach funkcjonariusza Policji M. S..

Sąd orzekający z należytą starannością w pisemnym uzasadnieniu przedstawił argumenty, dla których odmówił waloru wiarygodności wyjaśnieniom obwinionej uznając je za stanowiące przyjętą przez nią linię obrony a także wskazał powody, dla których odmówił wiary zeznaniom jej męża J. D.. Tę ocenę Sąd Okręgowy w całości podziela.

Zauważyć należy, iż stanowisko przedstawione przez obwinioną w złożonym przez nią środku odwoławczym stanowi jedynie polemikę z Sądem I instancji, który szczegółowo argumentował swoje twierdzenia oraz przedstawił sposób rozumowania i dojścia do przedstawionych, a zaskarżonych przez obwinioną wniosków. Strona skarżąca nie przedstawiła przy tym żadnych innych, nie rozważonych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku okoliczności, które byłyby w stanie podważyć prawidłowe rozstrzygnięcie.

W świetle powyższych konstatacji, Sąd Okręgowy nie znalazł uzasadnienia dla zarzutów podniesionych w apelacji.

Mając na względzie, iż wniesiony środek odwoławczy skierowany był przeciwko rozstrzygnięciu o winie obwinionej, dokonano również kontroli zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze, w pełni podzielając stanowisko sądu meriti w zakresie wymiaru kary wymierzonej obwinionej, która jako adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez M. D., nie nosi cech rażącej niewspółmierności.

W świetle powyższego, apelacja obwinionej nie zasługiwała na uwzględnienie, a zaskarżony wyrok Sądu I instancji na podstawie art.437§1 kpk. w zw. z art.109§2 kpw. należało utrzymać w mocy.

Orzeczenie zwarte w punkcie II wyroku znajduje podstawę w treści art.119 kpw w zw. z art.636§1 kpk oraz art.21 pkt.2 w zw. z art.3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.