Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 listopada 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2016 r. w Lublinie

sprawy R. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do emerytury od wcześniejszej daty

na skutek apelacji wnioskodawcy R. D.

od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie

z dnia 20 kwietnia 2016 r. sygn. akt VII U 1703/15

oddala apelację.

Barbara Mazurkiewicz-Nowikowska Elżbieta Gawda Krzysztof Szewczak

III AUa 673/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 3 września 2015 r., znak: (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. przyznał R. D. prawo do emerytury od dnia 28 sierpnia 2015 r., tj. od dnia następnego po rozwiązaniu stosunku pracy.

W odwołaniu od tej decyzji wnioskodawca R. D. domagał się jej zmiany poprzez przyznanie mu emerytury od dnia 1 sierpnia 2015 r.

Na rozprawie w dniu 8 lutego 2015 r. ubezpieczony zakwestionował nadto wysokość emerytury, jednakże ostatecznie, po szczegółowym przedstawieniu wyliczenia przez organ rentowy, wnioskodawca uznał to wyliczenie za prawidłowe.W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. wniósł o oddalenie odwołania.

Wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2016 r. Sąd Okręgowy w Lublinie oddalił odwołanie.

W uzasadnieniu tego wyroku Sąd I instancji ustalił, że wnioskodawca R. D., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 19 sierpnia 2015 r. wniosek o emeryturę. W tej ostatniej dacie ubezpieczony pozostawał w stosunku pracy. W złożonym wniosku wskazał, iż rozwiązanie stosunku pracy nastąpi z dniem 27 sierpnia 2015 r. W dniu 28 sierpnia 2015 r. wnioskodawca przedstawił organowi rentowemu świadectwo pracy potwierdzające rozwiązanie stosunku pracy. Zaskarżoną decyzją ZUS przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 28 sierpnia 2015 r. R. D. przed ustaleniem spornego prawa do emerytury pobierał emeryturę częściową na podstawie art. 26b ust.1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Sąd Okręgowy podkreślił, że te wszystkie okoliczności nie były w sprawie niniejszej sporne.

Sąd I instancji zacytował następnie treść art. 26b ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W przepisie tym zostały wskazane warunki, które muszą być spełnione przez ubezpieczonego, żeby doszło do zamiany emerytury częściowej na emeryturę, o której mowa w art. 24 tej ustawy. Jednym z tych warunków jest ustanie stosunku pracy w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Sąd Okręgowy podkreślił, iż stosownie do art. 100 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa. Jednym z warunków zamiany emerytury częściowej na emeryturę, o której mowa w art. 24 ostatnio powołanej ustawy, jest ustanie stosunku pracy. Nie było sporne to, że stosunek pracy wnioskodawcy ustał w dniu 27 sierpnia 2015r., a zatem prawidłowo organ rentowy zaskarżoną decyzją ustalił ubezpieczonemu prawo do emerytury od następnego dnia po ustaniu stosunku pracy, albowiem w tej dacie ziściły się wszystkie przesłanki do zamiany emerytury częściowej na emeryturę zwykłą.

Mając to wszystko na uwadze Sąd Okręgowy oddalił odwołanie.

Apelację od tego wyroku wniósł ubezpieczony R. D.. Zaskarżając wyrok Sądu I instancji w całości wnioskodawca zarzucił mu naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 100 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. 2015 r., poz. 748 ze zm.) poprzez błędne jego zastosowanie, zamiast przepisu art. 129 ust. 1 tej ustawy i w konsekwencji błędne przyjęcie, że ubezpieczonemu należy wypłacać emeryturę od dnia 28 sierpnia 2015 r., a nie od dnia 1 sierpnia 2015 r.

W konsekwencji tego zarzutu ubezpieczony wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez ustalenie prawa do emerytury od dnia 1 sierpnia 2015 r. oraz o zasądzenie od organu rentowego na jego rzecz kosztów procesu za I i II instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Ustalenia Sądu I instancji i wyprowadzone na ich podstawie wnioski Sąd Apelacyjny w pełni podziela i przyjmuje za własne. Sprawia to, że nie zachodzi potrzeba powtarzania szczegółowych ustaleń faktycznych oraz dokonanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku interpretacji przepisów prawa mających zastosowanie w sprawie niniejszej (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 października 1998 r., II CKN 923/97 – OSNC 1999, z. 3, poz. 60; z dnia 12 stycznia 1999 r., I PKN 21/98 – OSNAP 2000, nr 4, poz. 143; z dnia 20 stycznia 2000 r., I CKN 356/98 – LEX nr 50863; z dnia 7 kwietnia 2004 r., IV CK 227/03 – LEX nr 585855; z dnia 20 maja 2004 r., II CK 353/03 – LEX nr 585756; z dnia 17 lipca 2009 r., IV CSK 110/09 – LEX nr 518138; z dnia 27 kwietnia 2010 r., II PK 312/09 – LEX nr 602700).

Zarzut naruszenia wskazanych w apelacji przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 100 ust. 1 oraz art. 129 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. 2016 r., poz. 887 ze zm.) nie może być uznany za trafny. Pierwszy z powołanych wyżej przepisów (art. 100 ust. 1) określa datę powstania prawa do świadczeń określonych w ustawie, w tym do emerytury. Z kolei drugi przepis (art. 129 ust. 1) określa datę początkową wypłaty świadczenia.

W sprawie niniejszej bezsporne było, że ubezpieczony R. D. w dacie złożenia wniosku (19 sierpnia 2015 r.) pobierał emeryturę częściową, o której mowa w art. 26b ust. 1 ostatnio powołanej ustawy oraz jednocześnie pozostawał w stosunku pracy. Ubezpieczony w tym wniosku zamieścił również oświadczenie, że stosunek pracy zostanie rozwiązany z dniem 27 sierpnia 2015 r., co następnie potwierdził złożonym organowi rentowemu w dniu 28 sierpnia 2015 r. świadectwem pracy. Wniosek ubezpieczonego R. D. dotyczył więc przewidzianej w art. 26b ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych zamiany pobieranej dotychczas emerytury częściowej na emeryturę, o której mowa w art. 24 tej ustawy. Przepis art. 26b ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych jako jeden z dwóch warunków zamiany emerytury częściowej na emeryturę, o której mowa w art. 24, obok wieku emerytalnego, przewiduje w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem również ustanie stosunku pracy. Dla R. D., jako osoby urodzonej w dniu (...), zgodnie z art. 24 ust. 1b pkt 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wiek emerytalny wynosi 65 lat i 8 miesięcy. Tak więc ubezpieczony osiągnął wiek emerytalny z dniem (...). W tej ostatniej dacie, a także później w dacie złożenia wniosku o zamianę (19 sierpnia 2015 r.), w dalszym ciągu był pracownikiem. Stosunek pracy apelanta ustał z dniem 27 sierpnia 2015 r. na skutek jego rozwiązania z taką właśnie datą. W ten sposób dopiero następnego dnia po ustaniu stosunku pracy, tj. 28 sierpnia 2015 r. został spełniony drugi, obok osiągnięcia wieku emerytalnego, konieczny warunek prawa do zamiany emerytury częściowej na emeryturę, o której mowa w art. 24 wyżej powołanej ustawy emerytalnej. Wymaga podkreślenia to, że oba w/w warunki prawa do zamiany muszą być spełnione łącznie. Reasumując tę część rozważań należy stwierdzić, że prawo wnioskodawcy R. D. do zamiany emerytury częściowej na emeryturę, o której mowa w art. 24, powstało z dniem 28 sierpnia 2015 r., bowiem w tej właśnie dacie ubezpieczony spełnił oba warunki zamiany przewidziane w art. 26b ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Osobnym zagadnieniem jest określenie daty początkowej wypłaty emerytury, na którą została zamieniona emerytura częściowa. Przepis art. 129 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych jako regułę przewiduje wypłatę świadczenia od dnia powstania prawa do tegoż świadczenia, zastrzegając przy tym, iż nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. W sprawie niniejszej ubezpieczony domaga się wypłaty w/w świadczenia od pierwszego dnia miesiąca, w którym złożył on wniosek. Wobec tego, że wniosek o zamianę emerytury częściowej na emeryturę, o której mowa w art. 24 ostatnio powołanej ustawy, został złożony w dniu 19 sierpnia 2015 r., ubezpieczony domaga się więc wypłaty tego świadczenia od dnia 1 sierpnia 2015 r. Oznacza to, że domaga się on wypłaty świadczenia również za okres (od 1 do 27 sierpnia 2015 r.), w którym prawo do niego jeszcze nie powstało. Takie żądanie nie znajduje uzasadnienia w treści powołanego wyżej art. 129 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Zgodnie bowiem z tym przepisem świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń. W przypadku ubezpieczonego oznacza to wypłatę emerytury, o której mowa w art. 24 ostatnio powołanej ustawy, od daty powstania prawa do tego świadczenia, tj. od dnia 28 sierpnia 2015 r. Przewidziany w art. 129 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wyjątek wypłaty świadczenia „nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek”, dotyczy innego stanu faktycznego aniżeli ten ustalony w sprawie niniejszej. Chodzi tu o sytuację, gdy wniosek o dane świadczenie został złożony już po powstaniu prawa do niego.

Zaskarżony wyrok w pełni więc odpowiada prawu, a apelacja ubezpieczonego jako całkowicie bezzasadna podlegała oddaleniu.

Z przedstawionych wyżej względów Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji.