Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

sporządzone w ograniczonym zakresie ( art. 424§3kpk) .

Oskarżony W. B. był uprzednio wielokrotnie karany wyrokami Sądu Rejonowego w Radomsku za czyny głównie z art. 190§1kk, art. 191§1kk ( groźby karalne, zmuszanie do określonego zachowania) , ale również za czyny z art. 212§2kk, art. 216§1kk, art. 217§1kk i art. 234 kk.

/ vide karta karna k. 110-111, odpisy wyroków k. 23-32, k. 92/ .

Oskarżony W. B. złożył w toku postępowania przygotowawczego wyjaśnienia korespondujące z ustaleniami śledztwa ( vide k. 105, k. 106 zbiór A). Od początku przyznawał się do zarzuconych mu czynów wyrażając wolę podania się za nie karze. Wyjaśnienia szczegółowo złożone w toku śledztwa podtrzymał w całości przed Sądem. Wszystkie zgromadzone w sprawie źródła dowodowe o charakterze osobowym i nieosobowym w połączeniu z relacjami W. B. zostały uznane za wartościowe i wiarygodne, wobec czego odwołano się do nich przy czynieniu ustaleń faktycznych w sprawie.

Dlatego Sąd przyjął , iż oskarżony W. B. popełnił trzy czyny przestępcze w sposób opisany poniżej. I tak:

I.w dniu 16 lipca 2015r. w R., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, groźbami zamachu na życie i zdrowie oraz gwałtownego zamachu na mienie, usiłował doprowadzić W. A. do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem w ten sposób, że w liście przesłanym do W. A. zażądał wydania pieniędzy w kwocie 3.500,00zł grożąc zniszczeniem pomnika zmarłej żony pokrzywdzonego – N. A., jak również użyciem siekiery, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na to, ze pokrzywdzony nie skontaktował się z nim i nie wydał żądanych pieniędzy, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym w warunkach określonych w art. 64§1kk w przeciągu 5 lat po odbyciu co najmniej roku kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo

Zrealizował tym zachowaniem dyspozycję art.13§1kk w zw. z art. 282kk w zw. z art. 64§2kk ( usiłowanie wymuszenia rozbójniczego) .

II. w okresie od kwietnia 2013r. do dnia 24 sierpnia 2015r. w R., uporczywie nękał M. K. (1) w ten sposób, że notorycznie wysyłał do niej listy z treściami wulgarnymi i obraźliwymi, rozwieszał na terenie miasta informacje z treściami obraźliwymi dla pokrzywdzonej, często przebywał w okolicach jej zamieszkania obserwując z ukrycia pokrzywdzoną jak również w bezpośrednim kontakcie ubliżał i odgrażał się pokrzywdzonej, co wzbudziło u M. K. (1) uzasadnione okoliczności poczucia zagrożenia, przy czym czynu tego dopuścił się w przeciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne ( uporczywe nękanie ) .

Sąd dokonał modyfikacji opisu i kwalifikacji prawnej czynu II przyjmując, iż oskarżony dopuścił się go w warunkach czynu ciągłego z art. 12 kk ( tj. działając z góry powziętym zamiarem oraz w krótkim okresie czasu). O podjętym z góry zamiarze sprawcy świadczy powtarzalność i schematyczność jego zachowań ( wysyłanie listów, rozwieszanie w rejonie jej miejsca zamieszkania karteczek z treściami obraźliwymi dla M. K. (1), obserwowanie jej miejsca zamieszkania, członków jej rodziny, bezpośrednie ubliżanie i odgrażanie się itd.) , ale też treść wyjaśnień samego W. B. , z których wynika wprost , iż podjął pomysł nękania M. K. (1) po opuszczeniu Zakładu Karnego będąc przekonany, iż to w.w kobieta i jej rodzina fałszywie go oskarżyli, przez nich odbywał karę pozbawienia wolności i dlatego postanowił wykończyć kobietę psychicznie. Swoimi zachowaniami podejmowanymi na przestrzeni kilkunastu miesięcy wywołał u M. K. (1) uzasadnione poczucie zagrożenia jej osoby.

Sąd przyjął za prawidłową kwalifikację czynu drugiego z art. 190a§1kk w zw. z art. 12 kk i w zw .z art. 64§1kk . Nadto uwzględniając fakt opuszczenia zakładu karnego przez W. B. w dniu 19 kwietnia 2013 roku Sąd minimalnie zawęził czasookres tego czynu ustalając jego ramy czasowe w przedziale od 1 maja 2013 roku do 24 sierpnia 2015 roku.

III. w dniu 18 września 2015r. w R., w celu wywarcia wpływu na M. K. (1) będąc świadkiem w postępowaniu prowadzonym za (...)674/15 przez (...) R., przesłał list do córki pokrzywdzonej K. K. grożąc w nim pozbawieniem życia W. A. oraz zniszczeniem pomnika zmarłej matki – N. A. żądając wycofania obciążających go zeznań.

W. B. formuując w liście do córki M. K. (1) groźby bezprawne działał w ściśle zaplanowanym celu , dążył bowiem do tego by świadek M. K. wycofała swoje depozycje, które złożyła w sposób ewidentnie obciążający jego osobę w toku postępowania przygotowawczego . Oskarżony przyznając się również do tego zarzutu przyznał szczerze , iż chciał by sprawa się zakończyła, by M. K. (1) wycofała swoje zeznania, gdyż „nie lubi chodzić po
Sądach i nie chciał mieć kłopotów” ( vide wyjaśnienia z k. 104 zbiór C ). Zatem czynem tym oskarżony zrealizował dyspozycję art.245kk ( bezprawny wpływ na świadka).

Oskarżony W. B. popełnił przestępstwo usiłowania wymuszenia rozbójniczego ( czyn I ) w warunkach art. 64§2kk ( tzw. multirecydywa) , zaś przestępstwo uporczywego nękania ( czyn II) w warunkach art. 64§1kk ( recydywa podstawowa). Poniżej zostanie to wykazane.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 24 września 2010 roku w sprawie sygn. akt II K 488/10 został uznany za winnego :

- pięciu czynów gróźb karalnych popełnionych w warunkach czynu ciągłego oraz powrotu do przestępstwa ( art. 190§1kk w zw. z art. 12 kk i w zw. z ar. 64§1kk) oraz

- jednego czynu z art. 212§1kk w zw. z art. 12 kk i w zw. z art. 64§1kk.

Jako karę łączną Sąd wymierzył karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności , którą skazany odbywał w czasokresie od dnia 3.05.2012 roku do dnia 19.04.2013 roku . ( vide odpis wyroku w sprawie II K 488/10 k. 23-25 zbiór C).

Zatem W. B. uprzednio skazanym w warunkach art. 64§1kk i po odbyciu łącznie powyżej 1 roku kary pozbawienia wolności oraz w ciągu 5 lat po odbyciu kary pozbawienia wolności dopuścił się czynu I tj. przestępstwa przeciwko mieniu popełnionego z groźbą użycia przemocy ( usiłowanie wymuszenia rozbójniczego na szkodę W. A.) . Dlatego słusznie przyjął organ ścigania kwalifikację prawną w.w czynu z art. 13§1kk w zw. z art. 282 kk i w zw. z art. 64§2kk , co z kolei obligowało Sąd do wyjścia ponad dolną granicę ustawowego zagrożenia za czyn z art. 282 kk przy miarkowaniu kary za przedmiotowe przestępstwo.

Z kolei w zakresie czynu II prawidłowa jest jego kwalifikacja przy przyjęciu recydywy podstawowej z art. 64§1kk. Przestępstwo uporczywego nękania z art. 190a§1kk nie zostało wymienione przez ustawodawcę w katalogu czynów uprawniających do przyjęcia recydywy kwalifikowanej z art. 64§2kk. Niemniej jednak sprawca będąc karany za umyślne przestępstwa podobne z art. 190§1kk wyrokiem Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 24 września 2010 roku w sprawie sygn. akt II K 488/10 po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności w ciągu 5 lat od odbycia kary dopuścił się podobnego przestępstwa godzącego w wolność M. K. (1).

Wszystkie trzy zachowania przestępcze oskarżonego podjęte zostały umyślnie. W. B., mimo że miał obiektywną możliwość zachowania się zgodnie z treścią norm prawnych, nie zastosował się do zakazów z nich wynikających. Nie zachodziła przy tym żadna z okoliczności wyłączających bezprawność przypisanych mu czynów albo winy oskarżonego, zaś stopień społecznej szkodliwości jego zachowań jest większy niż znikomy , a wręcz znaczny.

Sąd zaakceptował wniosek oskarżonego o dobrowolnym poddaniu się karze i wymierzył karę i środki karne zgodne z wnioskiem o skazanie złożonym w trybie art. 387§1kpk. Okoliczności popełnienia każdego z trzech czynów i wina oskarżonego nie budziły żadnych wątpliwości , nadto Prokurator i obecny na S. pokrzywdzony W. A. nie złożyli sprzeciwu.

Przy wyborze rodzaju i rozmiaru kary, jak również przy orzekaniu o rozmiarze środka karnego Sąd baczył, by były one adekwatne do okoliczności sprawy, zwłaszcza do stopnia winy W. B., stopnia społecznej szkodliwości wszystkich przypisanych zachowań i przy uwzględnieniu dotychczasowej jego bogatej przeszłości karnej.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd uwzględnił na jego niekorzyść:

⚫

uprzednią karalność:

⚫

wielość zachowań przestępczych co znalazło odzwierciedlenie w przyjęciu warunków czynu ciągłego i kwalifikacji z art. 12 kk w zakresie czynu drugiego ( uporczywe nękanie M. K. (1));

⚫

intensywność zachowań przestępczych, uporczywość działania sprawcy, realizowanie czynów karalnych bez uzasadnionego powodu, wręcz z czysto niskich pobudek tj. chęć zniszczenia psychicznego rodziny A. i K.,

⚫

popełnienie czynu pierwszego w warunkach recydywy kwalifikowanej tzw. multirecydywy , zaś czynu drugiego w warunkach recydywy podstawowej. W przypadku czynu uporczywego nękania ( czyn II ) Sąd nie wyszedł ponad górną granicę ustawowego zagrożenia kary za to przestępstwo , dlatego może powoływać się na art. 64§1kk jako na okoliczność obciążającą;

⚫

dopuszczenie się zachowań przestępczych godzących w więcej niż jedno dobro prawem chronione. W. B. popełnił nie tylko czyn przeciwko mieniu ( czyn I usiłowanie wymuszenia rozbójniczego), ale i przestępstwo przeciwko wolności pokrzywdzonej M. K. (1) ( czyn II ) , zaś czyn III na szkodę wymiaru sprawiedliwości .

Poza faktem , iż oskarżony popełnił czyn I wymuszenie rozbójnicze w formie usiłowania i nie przeszedł w fazę jego dokonania - Sąd nie dopatrzył się żadnych innych okoliczności łagodzących W. B. w tej sprawie.

Dlatego podążając za wniosek o dobrowolne poddanie się karze na rozprawie Sąd wymierzył oskarżonemu :

-

za czyn I karę 3 lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33§2 i §3 kk karę grzywny w wymiarze 80 stawek dziennych po 10 złotych stawka. Sąd przyjął najniższy wymiar stawki dziennej z uwagi na fakt, iż oskarżony jest od wielu lat osobą bezdomną, otrzymuje jedynie niską rentę socjalną.

Kara jednostkowa za w.w czyn jest adekwatna do jego wagi, wysokiego stopnia społecznej szkodliwości oraz odzwierciedla zawinienie sprawcy .

-

za czyn II karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

-

za czyn III karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

Sąd na podstawie art. 85§1kk i art. 86§1kk wymierzył jako karę łączną 3 lata pozbawienia wolności. Sąd miarkując wymiar kary łącznej zastosował zasadę pełnej absorpcji uwzględniając przede wszystkim bliski czasokres popełnienia wszystkich trzech przestępstw ( lipiec, sierpień i wrzesień 2015 roku) uznając, iż kara łączna w wymiarze 3 lat będzie wystarczająca , nadto spełni swój cel również w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej. Pamiętać należy, iż W. B. jest sprawcą wysoce zdemoralizowanym, recydywistą , który mimo podeszłego wieku i pobytu w Zakładzie Karnym nie wyciąga wniosków z popełnionych przestępstw , jego stosunek do norm prawa mimo przyznawania się do samych zarzutów nie jest krytyczny. Dlatego konieczne jest jego wyizolowanie od społeczeństwo co może zagwarantować tylko surowa kara pozbawienia wolności.

Aby zabezpieczyć nas przyszłość interesy pokrzywdzonej Sąd kierując się dyspozycją art. 41a§1 i 4 kk orzekł dodatkowo środek karny w postaci zakazu kontaktowania się oskarżonego W. B. z pokrzywdzoną M. K. (1) oraz zakazu zbliżania się do w.w na odległość mniejszą niż 20 metrów na okres 10 lat. Sąd orzekł w.w zakaz o charakterze fakultatywnym w związku ze skazaniem za czyn z punktu II sentencji wyroku, który nakierowany był przeciwko wolności M. K. (1). Orzeczony środek karny wzmacnia rozstrzygnięcie o karze bezwzględnej pozbawienia wolności , a w momencie wprowadzenia kary do wykonania jego bieg ulegnie „zawieszeniu” i odrodzi się na nowo po opuszczeniu jednostki penitencjarnej.

Nadto Sąd zasądził zwrot kosztów obrony z urzędu dla adwokata J. K. uznając zgodnie za złożonym wnioskiem , iż nie zostały one uiszczone .

Sąd kierując się ciężką sytuacją materialną oskarżonego ( osoba bezdomna , otrzymuje rentę socjalną) i jego podeszłym wiekiem Sąd na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił W. B. od opłaty i obowiązku zwrotu wydatków postępowania, które w całości przejął na rachunek Skarbu Państwa.