Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 4 kwietnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w ŻaganiuII Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSR Monika Ochocka–Łydka

Protokolant: st. sekr. sąd. Maciej Światłowski

w obecności Prokuratora: Marcina Mierkiewicza z Prokuratury Rejonowej w Żaganiu

po rozpoznaniu w dniach: 07 stycznia 2016 r. i 24 marca 2016 r. sprawy:

M. G. (G.), syna L. i H. z domu Kołodziej, urodzonego (...) w miejscowości Ż.

oskarżonego o to, że

I. w dniu 20 lipca 2015 roku w Ż. w województwie (...), bezpośrednio po dokonaniu zaboru w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego marki M. o wartości 2.000 złotych małoletniemu O. E., w celu utrzymania się w posiadaniu zabranej rzeczy, używał przemocy wobec O. E. poprzez popchnięcie, uderzenie łokciem w brzuch i przewrócenie na ziemię, co spowodowało u małoletniego powstanie otarć naskórka na brzuchu, działając na szkodę małoletniego O. E. i A. E., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne

tj. o czyn z art. 281 kk w związku z art. 64 § 1 kk

II. w dniu 27 lipca 2015 r. w Ż. w województwie (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia karty bankomatowej Banku (...) oraz dowodu osobistego na dane B. S., działając na szkodę B. S. przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 278 § 5 kk i art. 275 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk w związku z art. 64 § 1 kk

III. w dniu 13 września 2015 roku w Ż. woj. (...) w mieszkaniu przy ul. (...) używając przemocy w postaci bicia pięściami i kopania po całym ciele doprowadził A. P. do stanu bezbronności a następnie dokonał kradzieży telefonu komórkowego m-ki S. (...) wartości 100 złotych, powodując przy tym uszczerbek na zdrowiu w postaci złamania kości nosa, podbiegnięć krwawych głowy i okolicy oka lewego to jest obrażenia naruszające czynność narządu ciała i powodujące rozstrój zdrowia na czas poniżej 7 dni, działając na szkodę w/w pokrzywdzonego, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne

tj. o czyn z art. 280 § 1 kk w związku z art. 64 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

1.  uznaje oskarżonego M. G. za winnego czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku z tym ustaleniem, że dopuścił się go mając ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznania znaczenia czynu oraz kierowania swoim postępowaniem, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 281 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk i za to na podstawie art. 281 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk wymierza mu karę 2 (dwóch) lat i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  uznaje oskarżonego M. G. za winnego czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku z tym ustaleniem, że dopuścił się go mając ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznania znaczenia czynu oraz kierowania swoim postępowaniem, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 278 § 5 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i art. 275 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 31 § 2 kk i za to na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk w zw. z art. 31 § 2 kk wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

3.  uznaje oskarżonego M. G. za winnego tego, że w dniu 13 września 2015 roku w Ż. woj. (...) w mieszkaniu przy ul. (...) uderzył pięścią w twarz i kopał po ciele A. P., powodując uszczerbek na zdrowiu w postaci złamania kości nosa, podbiegnięć krwawych głowy i okolicy oka lewego to jest obrażenia naruszające czynność narządu ciała i powodujące rozstrój zdrowia na czas poniżej 7 dni, działając na szkodę w/w pokrzywdzonego, przy czym czynu tego dopuścił się mając ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznania znaczenia czynu oraz kierowania swoim postępowaniem, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 157 § 2 kk w zw. z art. 31 § 2 kk i za to na podstawie art. 157 § 2 kk w zw. z art. 31 § 2 kk wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

4.  uznaje oskarżonego M. G. za winnego tego, że w dniu 13 września 2015 roku w Ż. woj. (...) z mieszkania przy ul. (...) zabrał w celu przywłaszczenia telefon komórkowy marki S. (...) wartości 100 zł działając na szkodę A. P., przy czym czynu tego dopuścił się mając ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznania znaczenia czynu oraz kierowania swoim postępowaniem, tj. wykroczenia z art. 119 § 1 kw w zw. z art. 17 § 2 kw i za to na podstawie art. 119 § 1 kw w zw. z art. 17 § 2 kw wymierza mu karę 10 (dziesięciu) dni aresztu;

5.  na podstawie art. 85 § 1 i § 2 kk i art. 86 § 1 kk łączy oskarżonemu M. G. kary pozbawienia wolności orzeczone w punkcie 1, 2 i 3 wyroku i orzeka karę łączną 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

6.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu M. G. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 13.09.2015 r. do dnia 11.02.2016 r.,

7.  na podstawie art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego M. G. obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego A. P. kwoty 1.000 (jeden tysiąc) zł oraz na rzecz A. C. reprezentującej małoletniego O. E. kwoty 1.000 (jeden tysiąc) zł;

8.  na podstawie § 14 ust. 1 pkt 2, ust. 2 pkt 3 i § 16 Rozporządzenia MS z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. W. kwotę 804 zł plus 23% VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu;

9.  na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 626 § 1 kpk oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 1983 r. z późn. zm.) zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym zwalnia go od opłaty.

Sygn. akt IIK 750/15

UZASADNIENIE

W dniu 20 lipca 2015r. pod sklepem (...) w Ż. małoletni O. E. sprzedawał jagody. Około godziny 13.00 podszedł do niego nietrzeźwy M. G. i zapytał, czy da mu telefon, aby mógł zadzwonić do swojej matki. O. E. zadzwonił mamy A. C., która zabroniła mu udostępniać telefon nieznajomemu. O. E. powiedział M. G., że nie da mu telefonu, chciał schować go do kieszeni. Wówczas M. G. wyrwał chłopcu telefon z ręki i zaczął uciekać. O. E. pobiegł za nim i wskoczył mu na plecy. M. G. w celu utrzymania się w posiadaniu telefonu marki M. o wartości 2000 zł użył wobec małoletniego przemocy w postaci popchnięcia, uderzenia łokciem w brzuch, w wyniku czego O. E. upadł na ziemię doznając otarć naskórka na brzuchu. Dzięki interwencji przechodniów M. G. został zatrzymany i odebrano mu telefon.

dowód:

zeznania świadka O. E. – k. 106 akt IIK. 750/15

zeznania świadka A. C. ( E.) – k. 224v akt

zeznania świadka M. K. (1) – k. 16 – 17 (211-212), 226 akt

zeznania świadka A. N. – k. 19 (266)

zeznania świadka G. T. – k. 100-101 (269-270), 274 – 274v akt

protokół użycia urządzenia Alkometr A.2 – k. 8 akt

opinia biegłej psycholog M. D. – k. 143 akt

Dnia 27 lipca 2015r. B. S. udała się rowerem do miasta. Około godz. 13.00 jadąc ulica (...) w Ż. zauważyła znajomego, którego zapytała, czy może jej dać jabłka. Postawiła rower na chodniku przy płocie i udała się na jego posesję. Na kierownicy roweru przymocowany był koszyk, w którym zostawiła plecak, a w nim portfel z pieniędzmi i dokumentami.

W tym czasie ulicą (...) szedł M. G.. Przechodząc obok roweru zabrał w celu przywłaszczenia z koszyka plecak z portfelem, w którym znajdowały się karta bankomatowa Banku (...) oraz dowód osobisty B. S..

Po chwili z posesji wyszła B. S., zauważyła brak plecaka i widząc, że M. G. przed chwilą przechodził obok wsiadła na rower i zaczęła go gonić. Gdy go dogoniła złapała za ubranie, widziała, że trzyma on jej plecak i przegląda go. M. G. udało się jej wyrwać i ponownie zaczął uciekać. B. S. zobaczyła, że w plecaku nie ma portfela, zaczęła wzywać pomocy. Na jej wołanie zareagowali przebywający na ogródkach M. B. oraz A. B., którzy dogonili i obezwładnili M. G.. W tym momencie nie posiadał on już przy sobie portfela, ponieważ wcześniej wyrzucił go na jedną z pobliskich posesji. B. S. odnalazła zabrane jej mienie.

dowód:

zeznania świadka B. S. – k. 39 – 41 ( k. 213 – 215), 93 – 94 ( 221 – 222), 224v – 225 akt

zeznania świadka M. B. – k. 44, 225v-226 akt

zeznania świadka A. B. – k. 46 (268) akt

protokół zatrzymania rzeczy – k. 54 – 57 akt

oświadczenie – k. 58 akt

Latem 2015r. M. G. zamieszkał u swojego kolegi A. P..

W dniu 13 września 2015r. M. G. razem z A. P. w mieszkaniu A. P. od rana spożywali alkohol, wypili 3 nalewki oraz pół litra wódki i piwo. Tego dnia M. G. czekał na telefon od osoby, u której wcześniej pracował i która miała mu przywieźć pieniądze, a ponieważ nie posiadał własnego telefonu jako numer kontaktowy podał numer A. P.. M. G. po wypiciu alkoholu był zdenerwowany, pobudzony, rzucił maszynką do papierosów rozbijając ją. W pewnym momencie siedzący na fotelu A. P. zaczął przysypiać, wtedy M. G. podszedł do niego i bez żadnego powodu uderzył go pięścią w twarz, zaczął też go kopać po całym ciele powodując u A. P. obrażenia w postaci złamania kości nosa, podbiegnięć krwawych głowy i okolicy oka lewego, które naruszyły czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia na czas poniżej 7 dni. A. P. upadł na podłogę. Wtedy M. G. zabrał w celu przywłaszczenia należący do A. P. telefon marki S. (...) wartości 100 zł, który znajdował się w pokoju na stole i wyszedł z mieszkania.

A. P. zawiadomił o powyższym policję. Przybyli na miejsce funkcjonariusze wezwali M. G. do wydania telefonu, wówczas oświadczył on, że go nie posiada. W wyniku przeszukania jego odzieży policjanci odnaleźli telefon komórkowy.

dowód:

zeznania świadka A. P. – k. 6-7 ( obecnie 203 – 204), 225 – 225v akt

częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. G. – k. 14 – 15, 18 – 20, 94- 96 akt IIK. 761/15, 223v – 224 akt

notatka urzędowa – k. 1 akt IIK. 761/15

protokół użycia urządzenia Alkometr – k. 2 akt IIK. 761/15

protokół przeszukania osoby – k. 3 – 4 akt IIK. 761/15

karta leczenia A. P. – k. 8 – 10 akt IIK. 761/15

opinia lek. med. M. S. – k. 85 – 86 akt IIK. 761/15

Oskarżony M. G. w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do popełnienia czynu na szkodę małoletniego O. E.. Zaprzeczył, aby go uderzył, wskazał, iż chciał chłopcu zapłacić i zapłacił 5 zł, ale ten się rozmyślił i zaczął krzyczeć, że chce mu ukraść telefon. Na rozprawie oskarżony wyjaśnił, że dał małoletniemu 5 zł, aby mu pozwolił przedzwonić, chłopiec się wystraszył. Zaprzeczył, aby zabrał pokrzywdzonemu telefon.

Odnośnie czynu na szkodę B. S. w postępowaniu przygotowawczym wyjaśnił, że nie pamięta swojej drogi i zabrania portfela. Obudził się dopiero na policji. Na rozprawie oskarżony wyjaśnił, że przechodził obok roweru pokrzywdzonej, która zaczęła krzyczeć, że ukradł jej portfel, zaczął uciekać, gdyż się przestraszył. W czasie zeznań składanych przez pokrzywdzona przyznał już, że wyciągnął portfel z plecaka i wyrzucił go, wziął z portfela 30 zł, zaprzeczył, aby szarpał się z pokrzywdzoną.

W zakresie przestępstwa na szkodę A. P. oskarżony przesłuchany po raz pierwszy wyjaśniał, że w godzinach rannych spożywał z pokrzywdzonym alkohol, około południa doszło między nimi do sprzeczki, nie pamięta, o co poszło, uderzył pięścią w twarz A. P., nie pamiętał, czy go kopał, pokrzywdzony upadł na podłogę. Na ławie leżał telefon komórkowy pokrzywdzonego, który zabrał, ponieważ czekał na połączenie w sprawie pracy. Zaprzeczył, aby chciał telefon ukraść. W kolejnych wyjaśnieniach przyznał się do pobicia pokrzywdzonego, ponownie zaprzeczył, aby ukradł telefon, jak również temu, że pobił pokrzywdzonego po to, aby zabrać telefon. Wyjaśniając po raz trzeci stwierdził, że tego dnia wpadł w amok, P. go zdenerwował, bo się bawił telefonem. Przed sądem oskarżony stanowczo stwierdził, że na pewno nie uderzył A. P. po to, aby zabrać jemu telefon, przyznał, że się z nim pobił, pokrzywdzony upadł na podłogę, na ławie leżał jego telefon, więc go wziął, gdyż czekał na rozmowę z pracodawcą, który miał mu przywieźć pieniądze. Doprecyzował, że wcześniej dzwonił z numeru telefonu A. P. do pracodawcy i stąd mężczyzna wiedział, że ma dzwonić na numer pokrzywdzonego.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego jedynie w części – w zakresie dotyczącym przebiegu zdarzenia na szkodę A. P., albowiem w odniesieniu do tego czynu jego wyjaśnienia korespondowały z zeznaniami świadka. Pokrzywdzony w postępowaniu przygotowawczym złożył lakoniczne zeznania wskazując, że został przez oskarżonego bez powodu pobity, M. G. zabrał mu też telefon. Przesłuchany przed sądem zeznał, iż tego dnia oskarżony był nerwowy, pobudzony, rozbił jego maszynkę do robienia papierosów, potwierdził, że oskarżony wcześniej dzwonił do pracodawcy, który mówił mu, że przyjedzie, nie przyjeżdżał, nie oddzwaniał. W pewnym momencie, gdy przysypiał, oskarżony uderzył go w twarz, zaczął go kopać. Nie potrafił wskazać, gdzie w tym czasie znajdował się telefon, czy leżał na ławie, czy też miał go przy sobie, nie czuł, aby oskarżony wyciągał go z jego kieszeni. Przyznał, że wcześniej wielokrotnie pożyczał oskarżonemu telefon, aby z niego dzwonił. Zeznał, że nie jest w stanie potwierdzić, że oskarżony po to go bił, aby zabrać telefon. Podniósł, że przy policjantach oskarżony zaprzeczył, że jest w jego posiadaniu, jednakże telefon zaczął dzwonić i funkcjonariusze zabrali go M. G..

Zeznania te korespondują z wyjaśnieniami złożonymi przez oskarżonego w zakresie przebiegu zajścia. W związku z tym, że nie było innych świadków zdarzenia w oparciu o w/w dowody Sąd ustalił, że faktycznie oskarżony użył wobec A. P. przemocy poprzez bicie i kopanie, czym spowodował obrażenia jego ciała w postaci złamania kości nosa, podbiegnięć krwawych głowy i okolicy oka lewego. Obrażenia te, jak wynika z opinii biegłej lek. med. M. S. naruszyły czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia A. P. na czas poniżej 7 dni. W ocenie Sądu nie było jednak żadnych dowodów na to, że M. G. przemoc tę zastosował wobec pokrzywdzonego po to, aby doprowadzić go do bezbronności i zabrać w celu przywłaszczenia telefon komórkowy.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego twierdzącego, że miał zamiaru dokonać kradzieży telefonu. Z protokołu przeszukania M. G. wynika, że po przyjeździe funkcjonariuszy KPP w Ż. oskarżony został wezwany do dobrowolnego wydania telefonu, czego nie uczynił oświadczając, że go nie posiada. Dopiero po przeszukaniu odzieży oskarżonego telefon został odnaleziony. Zdaniem Sądu tego rodzaju zachowanie oskarżonego ewidentnie wskazywało na zamiar dysponowania przez M. G. zabranym pokrzywdzonemu telefonem.

W zakresie czynu na szkodę O. E. Sąd dał wiarę w całości zeznaniom małoletniego pokrzywdzonego. Świadek O. E. został przesłuchany w postępowaniu przygotowawczym, wówczas złożył zeznania obszerne, szczegółowo opisując zachowanie oskarżonego wobec niego. Relacja małoletniego świadka była szczera, zawierała znaczną ilość szczegółów, świadek zdaniem Sądu nie miał żadnej motywacji ku temu, aby pomawiać oskarżonego. Z opinii biegłej psycholog M. D. (2) obecnej podczas przesłuchania pokrzywdzonego wynika, iż stopień rozwoju umysłowego małoletniego mieści się w granicach normy wiekowej, zdolność postrzegania, zapamiętywania i odtwarzania faktów oraz zjawisk nie są osłabione i pozwalają na zapamiętywanie i odtwarzanie zdarzeń z jego udziałem, nie stwierdza się wzmożonej podatności na sugestię i ukierunkowanie zeznań, zebrany materiał badawczy przemawia za psychologiczną wiarygodnością zeznań O. E..

Istotne dla oceny wiarygodności zeznań małoletniego było to, że jego relacja korespondowała z zeznaniami złożonymi przez pozostałych świadków: A. C. ( E.), M. K. (2), A. N. i G. T..

Świadek A. C. potwierdziła, że około godz. 13.20 zadzwonił do niej syn informując, że jakiś bezdomny chciał zadzwonić z jego telefonu, lecz ona zabroniła synowi udostępniać telefon, kazała go schować. Po chwili telefonicznie dowiedziała się, że oskarżony napadł jej syna, zabrał mu telefon, syn skoczył jemu na plecy, oskarżony uderzył go łokciem w brzuch. Świadek przyznała, że przebieg zdarzenia zna z relacji syna, na jego brzuchu widziała zatarcie. Zaznaczyła, że syn w tym czasie sprzedając jagody zarabiał 150-180 zł dziennie, więc za 5 zł obcemu mężczyźnie nie oddałby telefonu. Świadek zeznawała wiarygodnie, opisując to, co pamięta z zajścia, jej zeznania pokrywały się z zeznaniami świadka O. E..

Relacja małoletniego pokrzywdzonego znalazła też potwierdzenie z zeznaniach świadka G. T., który widział, jak oskarżony wyrwał telefon z ręki chłopca, po czym zaczął uciekać, oskarżony szarpał małoletniego, odepchnął go, świadek nie pamiętał jedynie, czy małoletni upadł. Zeznał, że po krótkim pościgu zatrzymał oskarżonego i przekazał ochronie sklepu. Z kolei z zeznań świadka M. K. (2) – pracownika ochrony w sklepie (...) - wynikało, że oskarżony został przekazany jemu przez mężczyznę jako sprawca usiłowania kradzieży telefonu, dodał, że zna oskarżonego z wcześniejszych kradzieży na szkodę sklepu. Analogiczne zeznania złożyła świadka A. N..

Sąd uznał zeznania wszystkich w/w świadków za wiarygodne i rzetelnie odzwierciedlające stan faktyczny. Z tego też powodu wyjaśnienia oskarżonego co do przebiegu zajścia zostały uznane za linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności karnej za przestępstwo popełnione na szkodę małoletniego O. E..

Także krytycznie zostały ocenione wyjaśnienia oskarżonego w części dotyczącej występku na szkodę B. S.. Oskarżony wyjaśniał zmiennie, choć ostatecznie przyznał, że wyciągnął portfel z plecaka, ale samego plecaka nie zabierał. Tymczasem świadek B. S. stanowczo i konsekwentnie twierdziła, że oskarżony zabrał z koszyka w jej rowerze cały plecak, w nim znajdował się portfel z pieniędzmi, dowodem osobistym i kartą bankomatową, oskarżony przeszukiwał plecak, widziała to, gdy go dogoniła wyrwała mu plecak, ale okazało się, że nie było w nim portfela, zaczęła wołać o pomoc, nieznane osoby zatrzymały oskarżonego. Okazało się, że oskarżony uciekając wyrzucił portfel na pobliską posesję. Zeznania te potwierdzili świadkowie M. B. oraz A. B., którzy zatrzymali uciekającego oskarżonego.

Reasumując Sąd dał wiarę w całości wszystkim przesłuchanym w sprawie świadkom, albowiem ich zeznania wzajemnie się uzupełniały tworząc spójny obraz trzech zdarzeń.

Sąd dał wiarę wszystkim zgromadzonym w sprawie dokumentom, albowiem zostały sporządzone przez uprawnione osoby w ramach przysługujących im kompetencji.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd doszedł do przekonania, że oskarżony M. G. swym bezprawnym, karalnym i karygodnym działaniem naruszył normy prawne w sytuacji możliwości oraz powinności działania z nimi zgodnego.

Z opinii biegłych lekarzy psychiatrów A. M. (1) i I. S. oraz biegłej psycholog A. M. (2) sporządzonej w postępowaniu przygotowawczym w sprawie 1Ds. 868/15 ( w odniesieniu do czynów z art. 281 kk oraz z art. 278§5 kk i inne) wynikało, iż biegli rozpoznali u w/w zespół zależności alkoholowej z psychodegradacją i uzależnienie od benzodwuazepin oraz organiczne zaburzenia osobowości z łagodnymi zaburzeniami procesów poznawczych, uzależnienie od amfetaminy, w chwili czynów upojenie alkoholowe na podłożu organicznego uszkodzenia centralnego układu nerwowego, spełnione są warunki z art. 31§2 kk ( k. 109 akt IIK. 750/15). W postępowaniu 1Ds. 965/15 dotyczącym czynu z art. 280§1 kk oskarżony również został poddany badaniu sądowo – psychiatrycznemu. W świetle opinii biegłych tempore criminis oskarżony działał w stanie upojenia alkoholowego prostego, nie mają zastosowania warunki z art. 31§2 kk. W związku z wnioskami zawartymi w tej opinii Sąd z urzędu dopuścił dowód z opinii innych biegłych psychologów oraz psychiatry (A. M. (1), I. S. oraz A. M. (2)), którzy po jednorazowym badaniu oskarżonego stwierdzili, że tempore criminis oskarżony działał w warunkach art. 31§2 kk w odniesieniu do czynu na szkodę A. P. ( k. 246 akt). Sąd uznał obie opinie biegłych psychiatrów A. M. (1) i I. S. oraz psychologa A. M. (2) za wiarygodne i rzetelne. Należy zaznaczyć, że w przeszłości wobec oskarżonego stosowany był środek zabezpieczający w postaci umieszczenia w zakładzie lecznictwa psychiatrycznego, sądowi z urzędu wiadomym jest (na co zwrócono uwagę stronom na rozprawie k. 226 akt), że w sprawach o wykroczenia z art. 119§1 kw oskarżony był poddawany badaniom psychiatrycznym w odniesieniu do wykroczeń popełnionych w 2015r. i biegły psychiatra w sprawach tych również stwierdzał ograniczenie poczytalności u M. G.. Z tych powodów przekonujące w zakresie ostatecznych wniosków były opinie biegłych psychiatrów A. M. (1) i I. S. oraz psychologa A. M. (2).

Sąd podzielił pogląd prokuratora zaprezentowany w akcie oskarżenia wyrażający się z przyjęciu, iż oskarżony M. G.:

- w dniu 20 lipca 2015 roku w Ż. w województwie (...), bezpośrednio po dokonaniu zaboru w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego marki M. o wartości 2.000 złotych małoletniemu O. E., w celu utrzymania się w posiadaniu zabranej rzeczy, używał przemocy wobec O. E. poprzez popchnięcie, uderzenie łokciem w brzuch i przewrócenie na ziemię, co spowodowało u małoletniego powstanie otarć naskórka na brzuchu, działając na szkodę małoletniego O. E. i A. E., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, czy wyczerpał znamiona występku z art. 281 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

- w dniu 27 lipca 2015 r. w Ż. w województwie (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia karty bankomatowej Banku (...) oraz dowodu osobistego na dane B. S., działając na szkodę B. S. przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, czy wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 278 § 5 kk i art. 275 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

z tym, że w obu przypadkach opis czynu został uzupełniony o przyjęcie, że oskarżony czynów tych dopuścił się w warunkach art. 31§2 kk.

Zgodnie z brzmieniem art. 281 kk każdy, kto, w celu utrzymania się w posiadaniu zabranej rzeczy, bezpośrednio po dokonaniu kradzieży, używa przemocy wobec osoby lub grozi natychmiastowym jej użyciem albo doprowadza człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10. Kradzież rozbójnicza jest przestępstwem złożonym, albowiem w ustawowym opisie znamion tego typu czynu zabronionego mieszczą się znamiona kradzieży oraz użycia wobec osoby przemocy, groźby jej natychmiastowego użycia lub doprowadzenia jej do stanu nieprzytomności lub bezbronności. Czyn przestępny dzieli się w przypadku tego przestępstwa niejako na dwie fazy, z których pierwsza jest kradzieżą, druga natomiast zastosowaniem przemocy. Zachowanie sprawcy dopuszczającego się kradzieży rozbójniczej polega naprzód na dokonaniu kradzieży rzeczy, a następnie na użyciu wobec osoby przemocy, groźby jej natychmiastowego użycia lub doprowadzeniu jej do stanu nieprzytomności lub bezbronności. Ustawa wymaga dla przyjęcia tego przestępstwa określonej sekwencji działań, przy czym zabór rzeczy musi bezwzględnie poprzedzać zastosowanie przez sprawcę opisanych w art. 281 kk sposobów oddziaływania na osobę.

Odnosząc te uwagi do zachowania oskarżonego wobec małoletniego pokrzywdzonego O. E., złożone w sprawie zeznania świadków nie budzą wątpliwości co do tego, iż oskarżony najpierw poprosił małoletniego o użyczenie mu telefonu komórkowego, a gdy pokrzywdzony odmówił – oskarżony wyrwał go i zaczął uciekać. Wówczas O. E. dogonił napastnika, wskoczył oskarżonemu na plecy w celu odzyskania telefonu, wtedy oskarżony w celu utrzymania się w jego posiadaniu użył wobec O. E. przemocy poprzez popchnięcie, uderzenie łokciem w brzuch i przewrócenie na ziemię.

Powyższe zachowanie dodatkowo zostało przez niego podjęte w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64§1 kk. Oskarżony był uprzednio karany za przestępstwa podobne – przeciwko mieniu – w sprawie IIK. 94/13, za które wymierzono jemu karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, karę tę odbywał m.in. w okresie od dnia 25. 01. 2014r. do dnia 24. 11. 2014r. ( k. 90 akt IIK. 761/15). Tak więc obecnie zarzucanego mu czynu dopuścił się po odbyciu kary pozbawienia wolności w rozmiarze przekraczającym 6 miesięcy i przed upływem 5 lat od dnia opuszczenia zakładu karnego.

Z kolei zabierając mienie na szkodę B. S. oskarżony dopuścił się czynu z art. 278 § 5 kk i art. 275 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. W zabranym pokrzywdzonej plecaku znajdował się portfel, a w nim karta bankomatowa ( art. 278§5 kk) oraz dowód osobisty (art. 275§1 kk). Zabór pozostałych przedmiotów nie wyczerpywał znamion przestępstwa z art. 278§1 kk z uwagi na ich wartość. Także tego czynu oskarżony dopuścił się w warunkach tzw. recydyw podstawowej ( czyn z at. 278§5 kk jako przestępstwo podobne do czynów w sprawie IIK. 761/15).

Przeprowadzone postępowanie dowodowe nie potwierdziło natomiast przyjętej w akcie oskarżenia kwalifikacji prawnej co do występku z art. 280§1 kk na szkodę A. P..

W myśl art. 280 § 1 kk ten, kto kradnie, używając przemocy wobec osoby lub grożąc natychmiastowym jej użyciem albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności, podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12. Istota rozboju polega na tym, że sprawca stosuje przemoc lub groźbę użycia natychmiastowego gwałtu na osobie po to, aby niesłusznie zawładnąć rzeczą i ją przywłaszczyć. Przesądza to, że posłużenie się przez sprawcę jednym z wymienionych w art. 280§1 kk sposobów oddziaływania na osobę musi mieć miejsce przed lub co najmniej w chwili dokonywania zaboru rzeczy (por. wyrok SA w Katowicach z 26 czerwca 2003 r., II Aka 164/03, KZS 2003, z. 11, poz. 44). Dla bytu przestępstwa rozboju nie jest obojętne, w którym momencie swojego czynu sprawca dokonuje zaboru rzeczy. Zabór rzeczy musi być bowiem albo poprzedzony użyciem przez sprawcę przemocy, albo następować jednocześnie z nim. Użycie przemocy wobec osoby po dokonaniu zaboru rzeczy nie stanowi realizacji znamion przestępstwa określonego w art. 280§1 kk (por. wyrok SA w Łodzi z 6 czerwca 2001 r., II AKa 42/01, Prok. i Pr. 2002, nr 9, poz. 26).

Ustalony stan faktyczny nie pozwolił na przyjęcie, że oskarżony M. G. w dniu 13 września 2015r. użył wobec pokrzywdzonego A. P. przemocy w tym celu, aby zabrać w celu przywłaszczenia telefon komórkowy. Ani zeznania świadka A. P. złożone w postępowaniu przygotowawczym, ani tym bardziej zeznania złożone na rozprawie powyższego nie potwierdzają. Sam oskarżony od początku przeczył, aby pobił pokrzywdzonego w celu kradzieży telefonu, przeczył też samej kradzieży twierdząc, że nie wziął telefonu w celu jego przywłaszczenia lecz po to, aby móc odebrać połączenie od pracodawcy. Wskazał, że telefon zabrał z ławy po tym, jak pobił pokrzywdzonego. Z kolei pokrzywdzony, jak wcześniej wskazano, w postępowaniu sądowym opisał jedynie moment, w którym został pobity przez M. G., nie był w stanie stwierdzić, w którym momencie oskarżony zabrał należący do niego telefon, co więcej nie był też w stanie podać, gdzie ten telefon znajdował się w chwili jego zaboru. Zeznał, że oskarżony mógł telefon wyciągnąć z jego kieszeni, ale telefon mógł też leżeć na ławie. Dodał, że nie jest w stanie „potwierdzić tego, że oskarżony po to mnie bił, aby zabrać mi telefon, nie jestem w stanie tego stwierdzić, nie czułem nic, aby mi wyrywał, przysnąłem”. Zważywszy na te dowody, jak również mając na względzie fakt, że oskarżony nie miał powodu, aby dokonywać na pokrzywdzonym rozboju w celu wejścia w posiadanie telefonu, albowiem wcześniej wielokrotnie za zgodą pokrzywdzonego z niego korzystał, Sąd przyjął, że oskarżony M. G. w dniu 13 września 2015 roku w Ż. woj. (...) w mieszkaniu przy ul. (...) uderzył pięścią w twarz i kopał po ciele A. P., powodując uszczerbek na zdrowiu w postaci złamania kości nosa, podbiegnięć krwawych głowy i okolicy oka lewego to jest obrażenia naruszające czynność narządu ciała i powodujące rozstrój zdrowia na czas poniżej 7 dni, działając na szkodę w/w pokrzywdzonego, przy czym czynu tego dopuścił się mając ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznania znaczenia czynu oraz kierowania swoim postępowaniem, czym wyczerpał dyspozycję art. 157 § 2 kk w zw. z art. 31§2 kk. Do powyższego zachowania oskarżony od początku przyznawał się. Zabór telefonu w celu przywłaszczenia z uwagi na wartość mienia zakwalifikowano jako wykroczenie z art. 119§1 kw popełnione w warunkach ograniczonej poczytalności w rozumieniu art. 17 § 2 kw. O chęci przywłaszczenia przez niego telefonu świadczy to, iż oskarżony w obecności funkcjonariuszy policji ukrywał fakt jego posiadania.

Sankcjonując zachowanie się oskarżonego Sąd kierował się dyrektywami zawartymi w art. 53 kk. Miał zatem na względzie, aby dolegliwość kar nie przekraczała stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynów, właściwie oddziaływała na oskarżonego w zakresie wychowawczym, jak i prewencyjnym oraz kształtowała świadomość prawną społeczeństwa.

Za czyn z art. 281 kk w zw. z art. 64§1 kk w zw. z art. 31§2 kk Sąd wymierzył oskarżonemu karę 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności. Na jego niekorzyść poczytał działanie w ramach powrotu do przestępstwa, ale przede wszystkim fakt, że oskarżony przemoc skierował wobec małoletniego chłopca, który stał pod sklepem sprzedając jagody, chcąc zarobić w ten sposób pieniądze na własne wydatki. Zachowanie oskarżonego spowodowało u małoletniego pokrzywdzonego dużą traumę, co było widoczne w czasie przesłuchania, kiedy małoletni opisując zdarzenie płakał. Oskarżony działał w miejscu publicznym, pod jednym z większych marketów w Ż., podczas wakacji i w godzinach południowych, a więc w czasie, kiedy w tym miejscu znajduje się znaczna ilość ludzi. Tego rodzaju zachowanie dowodzi, że oskarżony nie ma żadnych zahamowań przed naruszaniem porządku prawnego, co zasługiwało na szczególną dezaprobatę. Za czyn z art. 278 § 5 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i art. 275 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 31 § 2 kk na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk w zw. z art. 31 § 2 kk Sąd wymierzył oskarżonemu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, także w tym przypadku na jego niekorzyść poczytując recydywę, na korzyść natomiast okoliczność, że pokrzywdzona odzyskała skradzione jej mienie.

Przypisując oskarżonemu popełnienie czynu z art. 157§2 kk w zw. z art. 31§2 kk, który oskarżyciel publiczny na rozprawie objął ściganiem z urzędu, Sąd wymierzył oskarżonemu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności. Jako okoliczność obciążającą Sąd zaliczył zastosowanie przemocy wobec kolegi, który przez okres kilku miesięcy umożliwił oskarżonemu pobyt we własnym mieszkaniu, udzielając schronienia oraz działanie bez żadnego ku temu powodu.

Za wykroczenie z art. 119 § 1 kw w zw. z art. 17 § 2 kw Sąd wymierzył oskarżonemu karę 10 dni aresztu uznając, że żadna inna kara nie spełni swej funkcji, na korzyść poczytano niską wartość zabranego telefonu.

Na podstawie art. 85 § 1 i § 2 kk i art. 86 § 1 kk Sąd połączył oskarżonemu M. G. kary pozbawienia wolności orzeczone za przestępstwa ( punkt 1, 2 i 3 części dyspozytywnej wyroku) i orzekł karę łączną 3 lat pozbawienia wolności stosując zasadę asperacji. Jako okoliczność niekorzystną Sąd poczytał różnorodzajowość popełnionych czynów ( przeciwko mieniu, życiu i zdrowiu, przeciwko dokumentom), a na korzyść – ich zbieżność czasową. Z uwagi na wymiar kary łącznej Sąd nie rozważał kwestii warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary łącznej.

W związku z tym, że wobec oskarżonego stosowano środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania, na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu M. G. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 13.09.2015 r. do dnia 11.02.2016 r.

Aby wzmocnić wychowawcze oddziaływanie zapadłego orzeczenia, przede wszystkim zadośćuczynić krzywdzie, którą doznali pokrzywdzeni wskutek bezprawnych zachowań oskarżonego, na podstawie art. 46 § 1 kk Sąd orzekł wobec M. G. obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego A. P. kwoty 1.000 zł oraz na rzecz A. C. reprezentującej małoletniego O. E. kwoty 1.000 zł.

Oskarżony korzystał z pomocy obrońcy ustanowionego z urzędu, stąd na podstawie § 14 ust. 1 pkt 2, ust. 2 pkt 3 i § 16 Rozporządzenia MS z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.) zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. W. kwotę 804 zł plus 23% VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

Mając na względzie sytuacje majątkową oskarżonego na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 626 § 1 kpk oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 1983 r. z późn. zm.) Sąd zwolnił go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym od opłaty.