Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 listopada 2016 r.

Sąd Rejonowy w Słupsku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Lidia Staśkiewicz

Protokolant: F. G.

po rozpoznaniu w dniu 03 listopada 2016 r. w Słupsku

na rozprawie

sprawy z powództwa R. K.

przeciwko Miastu S.

o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda R. K. na rzecz pozwanego Miasta S. kwotę 2.400 zł (dwa tysiące czterysta złotych, 00/100) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 2136/16

UZASADNIENIE

Powód R. K. wniósł przeciwko pozwanemu Miastu S. pozew o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego – wyroku Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 10 września 2013 r. wydanego w sprawie I C 1089/14 oraz wyroku Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 18 grudnia 2013 r. wydanego w sprawie IV Ca 617/13 – w całości. Powód wniósł również o udzielenie zabezpieczenia powództwa poprzez zawieszenie postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Słupsku D. L. pod sygn. akt Km 3493/15 oraz zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż dokonał potrącenia przysługującej mu wierzytelności z wierzytelnościami pozwanego, który dysponując prawomocnym orzeczeniem Sądu, wszczął i prowadzi przeciwko niemu egzekucję. Podniósł, iż roszczenie powoda przedstawione do potrącenia wynika ze szkody, jaka powstała w związku z nieprawidłowym wykonywaniem władzy publicznej przez pozwanego tj. niewydaniem decyzji w zakresie przekształcenia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości w prawo własności. Argumentował, iż w dniu 9 lutego 2009 r. został zgłoszony do Prezydenta Miasta S. wniosek o sprzedaż gruntu na rzecz użytkownika wieczystego nieruchomości oznaczonej jako działka nr (...) przy ul. (...) w S.. Pismem z dnia 27 marca 2009 r. Prezydent poinformował, że odmawia przeniesienia prawa własności nieruchomości. W ocenie powoda wskazane pismo należy uznać za decyzję, co do której strona może żądać stwierdzenia nieważności. Wskazał, iż zaskarżona decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa, albowiem obowiązkiem organu wskazanym bezpośrednio w treści art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości – było wydanie decyzji o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego we własność. Powód podniósł, iż przy założeniu, że pozwany wydałby decyzję w prawidłowym terminie tj. w 2009 r., powód nie zostałby obciążony przez powoda opłatami za użytkowanie wieczyste za lata 2010 – 2012.

Postanowieniem z dnia 31 sierpnia 2016 r. Sąd oddalił wniosek powoda o zabezpieczenie powództwa przez zawieszenie postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Słupsku D. L. pod sygn. akt Km 3493/15 (k. 53 – 55 akt).

Pozwany Miasto S. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na swoją rzecz od powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany podniósł, iż powodowi nie przysługiwały i nie przysługują wobec pozwanego żadne wierzytelności, które mógłby potrącić z bezspornymi, zasądzonymi prawomocnymi orzeczeniami sądów, wierzytelnościami przysługującymi pozwanemu. Podniósł, iż opisana w pozwie wierzytelność z tytułu odszkodowania za wydanie z rażącym naruszeniem prawa decyzji w przedmiocie przekształcenia prawa użytkowania wieczystego działki nr (...) przy ulicy (...) w S. nie istnieje. W ocenie pozwanego nie zostały spełnione żadne przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej Miasta S. z tego tytułu, w tym w szczególności wynikające z art. 417 ¹ kodeksu cywilnego. Pozwany wskazał, iż wniosek powoda o stwierdzenie nieważności decyzji Prezydenta Miasta S. z dnia 27 marca 2009 r. został negatywnie rozpatrzony przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S., które postanowieniem z dnia 29 czerwca 2015 r. odmówiło wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności. Z treści uzasadnienia postanowienia wynika m.in., że wskazywanym przez powoda pismem z dnia 27 marca 2009 r. Prezydenta Miasta S. odmówił powodowi sprzedaży nieruchomości w trybie art. 32 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, nie zaś przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności w trybie ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności. Po kolejnym rozpatrzeniu przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosku powoda i jego małżonki w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 27 marca 2009 r., decyzją z dnia 17 sierpnia 2016 r. SKO umorzyło w całości postępowanie w tej sprawie wskazując dodatkowo, że w świetle obowiązujących w 2009 r. przepisów prawa brak było podstaw do przekształcenia prawa użytkowania wieczystego działki nr (...) przy ulicy (...) w S. z uwagi na sposób jej zabudowy. Pozwany wyjaśnił, iż powód w dniu 9 lutego 2009 r. złożył w Urzędzie Miejskim w S. wniosek o sprzedaż ww. gruntu, którego Miasto nie uwzględniło odmawiając sprzedaży. Podniósł, iż zarzuty na których powód opiera powództwo są bezzasadne i nie udowodnione. Zarzucił również, iż powód wywodzi swoje roszczenie ze zdarzenia z 2009 r., więc gdyby nawet roszczenie mu przysługiwało uległoby przedawnieniu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 marca 2013 r. Miasto S. wniosło pozew przeciwko R. K. o zapłatę kwoty 4.885,70 zł z odsetkami ustawowymi z tytułu zaległej opłaty rocznej za 2010, 2011 i 2012 r. z tytułu użytkowania wieczystego działki nr (...) położonej w S. przy ulicy (...) oraz działki nr (...) położonej w S. przy ulicy (...).

Wyrokiem z dnia 10 września 2013 r. w sprawie I C 1089/13 Sąd Rejonowy w Słupsku zasądził od pozwanego R. K. na rzecz powoda Miasta S. kwotę 4.885,70 zł z odsetkami ustawowymi w stosunku rocznym od kwot:

- 25,68 zł od dnia 1 kwietnia 2010 r. do dnia zapłaty,

- 2.430,01 zł od dnia 1 kwietnia 2011 r. do dnia zapłaty,

- 2.430,01 zł od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty,

oraz orzekł o kosztach postępowania.

Bezsporne, nadto dowód: pozew k. 2 – 3 akt I C 1089/13, wyrok Sądu Rejonowego w Słupsku w sprawie I C 1089/13 k. 19, k. 52 akt I C 1089/13

Od powyższego wyroku pozwany R. K. wniósł apelację, zaskarżając wyrok w całości.

Bezsporne, nadto dowód: apelacja z dnia 22 października 2013 r. k. 61 – 64 akt I C 1089/13

Wyrokiem z dnia 18 grudnia 2013 r. Sąd Okręgowy w Słupsku oddalił apelację pozwanego R. K. i orzekł o kosztach postępowania.

Bezsporne, nadto dowód: wyrok Sądu Okręgowego w Słupsku w sprawie IV Ca 617/13, k. 20, k. 78 akt I C 1089/13

Postanowieniem z dnia 12 listopada 2015 r. tut. Sąd nadał klauzulę wykonalności wyrokowi Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 10 września 2013 r. w sprawie I C 1089/13 i wyrokowi Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie IV Ca 617/13 co do pkt. II.

Bezsporne, nadto dowód: postanowienie z dnia 12 listopada 2015 r. k. 86 akt I C 1089/13

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Słupsku D. L. pod sygn. akt Km 3493/15 prowadzi postępowanie egzekucyjne z wniosku wierzyciela Miasta S. przeciwko dłużnikowi R. K. na podstawie tytułu wykonawczego w postaci wyroku Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 10 września 2013 r., sygn. akt I C 1089/13 oraz wyroku Sądu Okręgowego z dnia 18 grudnia 2013 r., sygn. akt IV Ca 617/13.

Bezsporne, nadto dowód: zawiadomienie o wszczęciu egzekucji i wezwanie do zapłaty z dnia 8 grudnia 2015 r. k. 22, pismo Komornika z dnia 7 lipca 2016 r. k. 39

W dniu 2 listopada 2015 r. R. K. złożył w Urzędzie Miejskim w S. oświadczenie o potrąceniu z dnia 2 listopada 2015 r. W treści pisma wskazał, iż dokonuje potrącenia wzajemnych wierzytelności wynikających z obowiązku naprawienia szkody przez Gminę M. S. wobec jego osoby z należnościami Gminy z tytułu podatku od nieruchomości, rat za użytkowanie wieczyste nieruchomości położonej w S. przy ul. (...) oraz opłaty za przekształcenie na własność wskazanej nieruchomości. Powód wskazał, iż pozostaje do zapłaty na jego rzecz kwota 28.975,21 zł. Zestawienie wskazanych wierzytelności z ich dokładnym wyliczeniem miało zostać przedstawione Gminie w terminie 7 dni od chwili złożenia niniejszego pisma.

Powyższe pismo zostało złożone również u Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Słupsku D. L. w dniu 29 grudnia 2015 r.

dowód: kserokopia pisma z dnia 2 listopada 2015 r. k. 21

Pismem z dnia 11 maja 2015 r. pełnomocnik R. K. wezwał Prezydenta Miasta S. do zapłaty odszkodowania w kwocie 168.495,41 zł na podstawie art. 417 ¹ k.c. W uzasadnieniu wezwania powód wskazał, że poniósł szkodę we wskazanej wysokości z powodu nie wydania decyzji o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w S. przy ul. (...) w prawo własności na skutek wniosku powoda z dnia 09 lutego 2009 r. Wskazał również, że na wskazaną kwotę składają się opłaty za użytkowanie wieczyste, jakie musiał ponieść R. K. za lata 2009 – 2014 oraz kwota 150.000 zł tytułem znacznego spadku wartości nieruchomości po 2009 r.

dowód: wezwanie z dnia 11 maja 2015 r. wraz z załącznikami k. 83 – 86

W odpowiedzi na ww. wezwanie Prezydent Miasta S. poinformował powoda, iż nie widzi podstaw do spełnienia zgłoszonego żądania. Wskazał, że wniosek powoda z dnia 09 lutego 2009 r. dotyczył sprzedaży gruntu, a nie przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności i o ile przekształcenie jest obligatoryjne, o tyle sprzedaż zależy wyłącznie od woli Miasta S. jako właściciela.

dowód: pismo z dnia 2 czerwca 2015 r. k. 81

Pismem z dnia 2 lutego 2016 r. pełnomocnik R. K. wezwał Miasto S. do cofnięcia wniosku egzekucyjnego złożonego w sprawie prowadzonej przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Słupsku D. L. pod sygn. akt Km 3493/15. W uzasadnieniu wniosku wskazał, iż roszczenie Miasta S. wygasło wskutek złożonego w dniu 2 listopada 2015 r. oświadczenia o potrąceniu.

dowód: pismo z dnia 2 lutego 2016 r. wraz z potwierdzeniem nadania k. 23, 24

Pismem nadanym w dniu 6 lutego 2009 r. R. K. wraz z żoną B. K. złożył w Urzędzie Miejskim w S. wniosek o sprzedaż prawa własności gruntu na rzecz użytkownika wieczystego nieruchomości położonej w S. przy ulicy (...), oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr (...) w obrębie 13, KW nr (...).

Bezsporne, nadto dowód: wniosek z dnia 6 lutego 2009 r. wraz z potwierdzeniem nadania k. 25

W piśmie z dnia 27 marca 2009 r. znak (...).IV. (...)-2-9/09 Prezydent Miasta S. w odpowiedzi na ww. wniosek poinformował, iż przedmiotowa nieruchomość znajduje się na obszarze miasta, na którym obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego (...) w strefie względnej ochrony konserwatorskiej i strefy ochrony zachowanych obiektów zabytkowych. Wskazał, iż z uzyskanych opinii w sprawie wynika, że wnioskowana nieruchomość nie powinna zostać przeznaczona do zbycia, ponieważ funkcja wnioskowanego terenu niezgodna jest z zapisami ww. planu. W związku z powyższym nieruchomość nr 328/1 przy ulicy (...) miała pozostać nadal w użytkowaniu wieczystym.

Bezsporne, dowód: pismo z dnia 27 marca 2009 r. k. 26, k. 82

Decyzją z dnia 31 października 2014 r. nr (...) znak (...). (...).13.2014 Prezydent Miasta S. po rozpatrzeniu wniosku B. i R. K. w sprawie przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości położonej w S. przy ulicy (...) postanowił przekształcić prawo użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości, położonej w S. przy ulicy (...), oznaczonej w ewidencji gruntów m. S. jako działka nr (...) o powierzchni 0,1876 ha w obrębie 13, ujawnionej w księdze wieczystej nr (...) będącej w użytkowaniu wieczystym R. K. i B. K..

dowód: decyzja z dnia 31 października 2014 r. nr (...) znak (...). (...).13.2014 k. 75-76.

Postanowieniem z dnia 29 czerwca 2015 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. w sprawie SKO.435.1.2015 po rozpatrzeniu wniosku R. K. o stwierdzenie nieważności decyzji Prezydenta Miasta S. z dnia 27 marca 2009 r. znak (...).IV. (...)-2-9/09 odmówiło wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności. W uzasadnieniu postanowienia organ ten wskazał, iż wniosek złożony przez R. K. w dniu 09 lutego 2009 r. nie był wnioskiem o przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności, które to przekształcenie następuje w drodze decyzji administracyjnej, od której strona może złożyć odwołanie, wnieść wniosek o stwierdzenie jej nieważności, czy wniosek o wznowienie postępowania. Postanowienie to jest ostateczne.

Bezsporne, nadto dowód: postanowienie z dnia 29 czerwca 2015 r. k. 77 – 78, pismo UM w S. z dnia 19 lipca 2016 r. k. 74

W dniu 23 maja 2016 r. R. K. wniósł ponownie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. wniosek o:

1)  stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 27 marca 2009 r. znak (...).IV. (...)-2-9/09 wydanej przez Prezydenta Miasta S.,

2)  wskazanie w uzasadnieniu orzeczenia konkretnych przepisów, jakie zostały naruszone,

3)  wskazanie w uzasadnieniu orzeczenia, że wydanie zaskarżonej decyzji nastąpiło z rażącym naruszeniem prawa.

Bezsporne, nadto dowód: wniosek z dnia 23 maja 2016 r. wraz z potwierdzeniem nadania k. 28 – 35.

Decyzją z dnia 17 sierpnia 2016 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. w sprawie SKO.435.3.2016 po rozpatrzeniu sprawy wszczętej z wniosku B. K. i R. K. w przedmiocie stwierdzenia nieważności pisma Prezydenta Miasta S. z dnia 27 marca 2009 r. znak (...).IV. (...)-2-9/09 dotyczącego odmowy sprzedaży użytkownikom wieczystym nieruchomości oznaczonej jako działka nr (...) w obrębie 13 Miasta S., położonej przy ulicy (...) w S., umorzyło w całości postępowanie.

W uzasadnieniu wskazano, że akty administracyjne inne niż decyzje oraz w niektórych przypadkach postanowienia nie mogą podlegać kontroli w toku postępowania o stwierdzenie nieważności, przez co badanie ich w tym trybie jest bezprzedmiotowe.

dowód: decyzja z dnia 17 sierpnia 2016 r. w sprawie SKO.435.3.2016 k. 79 – 80, pismo z dnia 14 września 2016 r. k. 66

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zebranych w sprawie dokumentów, którym dał wiarę w pełni. W istocie strony ich nie kwestionowały, jedynie z pisma Prezydenta Miasta S. z dnia 27 marca 2009 r. wywodziły odmienne skutki prawne.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Na mocy art. 840 § 1 k.p.c. dłużnik może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub części albo ograniczenia, jeżeli:

1)przeczy zdarzeniom, na których oparto wydanie klauzuli wykonalności, a w szczególności gdy kwestionuje istnienie obowiązku stwierdzonego tytułem egzekucyjnym niebędącym orzeczeniem sądu albo gdy kwestionuje przejście obowiązku mimo istnienia formalnego dokumentu stwierdzającego to przejście;

2)po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane; gdy tytułem jest orzeczenie sądowe, dłużnik może powództwo oprzeć także na zdarzeniach, które nastąpiły po zamknięciu rozprawy, a także zarzucie spełnienia świadczenia, jeżeli zarzut ten nie był przedmiotem rozpoznania w sprawie;

3)małżonek, przeciwko któremu sąd nadał klauzulę wykonalności na podstawie art. 787, wykaże, że egzekwowane świadczenie wierzycielowi nie należy się, przy czym małżonkowi temu przysługują zarzuty nie tylko z własnego prawa, lecz także zarzuty, których jego małżonek wcześniej nie mógł podnieść.

Artykuł 840 § 1 pkt 2 k.p.c. stwarza podstawę do zwalczania tytułu wykonawczego w przypadku, gdy już po powstaniu tytułu egzekucyjnego zaszły zdarzenia prowadzące do wygaśnięcia zobowiązania lub zdarzenia, wskutek których zobowiązanie nie może być egzekwowane. Na podstawie regulacji materialnoprawnych w literaturze rozróżnia się zdarzenia zależne od woli stron, np. spełnienie świadczenia czy potrącenie oraz niezależne od woli stron, m.in. przedawnienie roszczenia czy niemożność świadczenia wskutek okoliczności, za które dłużnik nie odpowiada (por. uchwała SN z dnia 14 października 1993 r., III CZP 141/93, OSNC 1994, Nr 5, poz. 102).

Powód w niniejszym postępowaniu wystąpił z powództwem o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności, powołując na uzasadnienie tego żądania okoliczność, że w dniu 2 listopada 2015 r. złożył wierzycielowi oświadczenie o potrąceniu, zatem po powstaniu tytułu wykonawczego nastąpiło zdarzenie na skutek którego świadczenie nie może być egzekwowane.

Stosownie do treści art. 498 § 1 i 2 k.p.c. gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 września 2015 r. (IV CSK 653/14, LEX nr 1816577) wskazał, że prawo materialne określa, kiedy zobowiązanie wygasa, skoro zaś art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. nie wyłącza wypadku wygaśnięcia zobowiązania wskutek potrącenia, przeto i ta przyczyna wygaśnięcia może być podstawą tego powództwa.

Według przepisów art. 498 k.c. i art. 499 k.c. sam zbieg wierzytelności nie powoduje ex lege potrącenia; umorzenie wierzytelności wzajemnych następuje dopiero z mocy jednostronnego oświadczenia dłużnika, a oświadczenie to - określone w przepisach prawa materialnego - wywołuje skutki materialnoprawne polegające na stworzeniu nowego, określonego stanu materialnoprawnego.

W literaturze i orzecznictwie wskazuje się, że warunkiem skuteczności oświadczenia o potrąceniu składanego drugiej stronie, jeśli chodzi o wzajemną wierzytelność potrącającego, jest skonkretyzowanie tej wierzytelności, a więc przede wszystkim dokładne określenie kwoty pieniężnej, w jakiej ta wierzytelność się wyraża (por. wyrok SN z 30 maja 1968 r., II PR 202/68, LexisNexis nr (...)).

Jak wynika z powyższego, co do zasady, powód może oprzeć powództwo przeciwegzekucyjne na zarzucie potrącenia (art. 498 k.c.). Wierzytelności podlegające potrąceniu mogą wynikać zarówno z różnych tytułów, jak i tylko z jednego. Obojętne jest również, czy wierzytelności te są sporne zarówno co do zasady, jak i wysokości. Z tego tylko względu sąd nie może bowiem uchylić się od zbadania zasadności potrącenia w ramach rozpoznawanej sprawy i skierować dłużnika do odrębnego postępowania. Wierzytelności przedstawiane do potrącenia mogą co prawda być wątpliwe co do swojego istnienia i trudne do udowodnienia, jednakże warunkiem skuteczności oświadczenia o potrąceniu składanego drugiej stronie, jeśli chodzi o wzajemną wierzytelność potrącającego, jest skonkretyzowanie tej wierzytelności, a więc przede wszystkim dokładne określenie kwoty pieniężnej, w jakiej ta wierzytelność się wyraża. Podkreślić i wyraźnie zaakcentować należy, że wskazanie przesłanek warunkujących dokonanie potrącenia obciąża stronę, która zgłasza zarzut potrącenia.

Odnosząc powyższe rozważania do niniejszej sprawy należy wskazać, że załączone do pozwu, kierowane do pozwanego oświadczenie z dnia 2 listopada 2015 r. wskazuje jedynie ogólnikowo na fakt przedstawienia do potrącenia wierzytelności powoda w niesprecyzowanej wysokości. W treści pisma powód wskazał, iż dokonuje potrącenia wzajemnych wierzytelności wynikających z obowiązku naprawienia szkody przez Gminę M. S. wobec jego osoby z należnościami Gminy z tytułu podatku od nieruchomości, rat za użytkowanie wieczyste nieruchomości położonej w S. przy ul. (...) oraz opłaty za przekształcenie na własność wskazanej nieruchomości. Powód wskazał, iż pozostaje do zapłaty na jego rzecz kwota 28.975,21 zł. Zestawienie wskazanych wierzytelności z ich dokładnym wyliczeniem miało zostać przedstawione Gminie w terminie 7 dni od chwili złożenia niniejszego pisma. Mimo zapowiedzi w samym oświadczeniu z dnia 2 listopada 2015 r. powód nie wykazał, że zostało złożone dokładne zestawienie wierzytelności. Nie zostały też dokładnie określone wierzytelności Gminy M. S..

Sąd podziela nadto argumentację strony pozwanej przedstawioną w odpowiedzi na pozew, zgodnie z którą nie zostały spełnione przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej Miasta S. wobec powoda na podstawie art. 417 ¹ k.c. Z przeprowadzonego postępowania dowodowego wynika, iż wniosek powoda o stwierdzenie nieważności decyzji Prezydenta Miasta S. z dnia 27 marca 2009 r. został rozpatrzony przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S., które ostatecznym postanowieniem z dnia 29 czerwca 2015 r. odmówiło wszczęcia postępowania. W treści uzasadnienia organ wskazał, iż wniosek złożony przez R. K. z dnia 09 lutego 2009 r. nie był wnioskiem o przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności, które to przekształcenie następuje w drodze decyzji administracyjnej, od której strona może złożyć odwołanie, wnieść wniosek o stwierdzenie jej nieważności, wniosek o wznowienie postępowania.

Należy też wskazać również, iż kolejny wniosek powoda o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 27 marca 2009 r. został rozpatrzony decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 17 sierpnia 2016 r. umarzającą postępowanie w całości.

Wobec powyższych ustaleń i rozważań przeprowadzenie dowodów z przesłuchania świadków i stron postępowania było zbędne. Z tego względu te wnioski dowodowe zostały oddalone.

Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia i rozważania orzeczono jak w pkt I wyroku.

O kosztach procesu orzeczono w pkt II wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3, 99 k.p.c., mając na względzie zasadę odpowiedzialności za wynik procesu oraz na podstawie § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 015, poz. 1804 z późn. zm.).