Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 kwietnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

przy udziale Barbary Chodorowskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 5 kwietnia 2016 r.

sprawy L. M.

syna L. i E. z domu P. (...) r. w Ś. z art. 207 § 1 kk, art. 217 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy

z dnia 16 listopada 2015 r. sygnatura akt II K 797/14

I.  uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. K. 516,60 zł tytułem kosztów udziału pełnomocnika z urzędu małoletniego oskarżyciela posiłkowego w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt IV Ka 159 / 16

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Świdnicy wyrokiem z dnia 16 listopada 2015r. sygn. akt II K 797 /14:

I.  oskarżonego L. M. uznał za winnego tego że w okresie od kwietnia 2013r. do 23 maja 2014r., w W., woj. (...), znęcał się psychicznie i fizycznie nad matką E. P. w ten sposób, że będąc pod wpływem alkoholu wszczynał awantury w trakcie których używając siły fizycznej wypychał ją z domu, popychał, uderzał, znieważał słowami obelżywymi, trzaskał drzwiami i głośno odtwarzał muzykę uniemożliwiając odpoczynek, groził pozbawieniem życia, spaleniem, umieszczeniem w szpitalu psychiatrycznym a także ograniczał jej kontakty z wnukami, tj. występku z art. 207 § 1 kk i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  oskarżonego L. m. uznał za winnego tego, że w okresie pomiędzy 01 czerwca 2013r a 31 lipca 2013r. na terenie W., woj. (...), naruszył nietykalność cielesną swojego syna P. M., w ten sposób, że uderzył go ręką w górną część ciała powodując jego upadek a następnie łapiąc go za ubranie ciągnął za sobą w kierunku miejsca zamieszkania, tj. występku z art. 217 § 1 kk i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności

III.  na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk połączył wyżej wymierzone oskarżonemu L. M. kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wykonanie wyżej wymierzonej oskarżonemu L. M. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby lat 2 (dwóch);

V.  na podstawie art. 73 § 1 kk w z w. z art. 4 § 1 kk oddał oskarżonego L. M. w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

VI.  na podstawie art. 624 § 1 kpk oraz art. 17.1 ust. o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego L. M. od ponoszenia kosztów sądowych w tym opłaty, zaliczając wszelkie poniesione tymczasowo wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

Z wyrokiem tym w całości nie pogodził się oskarżony, wnosząc apelację za pośrednictwem obrońcy.

Apelujący na podstawie art. 444 kpk wskazany wyżej wyrok zaskarżył w całości. Na podstawie art. 438 pkt 3 kpk zaskarżonemu wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniu stanu faktycznego polegający ba uznaniu co do czynu:

I-go, że oskarżony w okresie wskazanym w tym zarzucie znęca się psychicznie i fizycznie nad matką E. P., w sytuacji kiedy to pokrzywdzona dążąc do tego, aby wyprowadził się z jej domu będąc pod wpływem mocno działających leków prowokowała go do awantur, w trakcie których to wyzywała go i poniżała, a nadto ingerowała w relacje między nim a jego konkubiną, którą również wielokrotnie znieważała oraz żądała, aby ta występowała przeciwko oskarżonemu;

II-go poprzez niesłuszną ocenę, że skarcenie przez oskarżonego jego małoletniego syna P. M. wyczerpuje znamiona ustawowe występku z art. 217 § 1 kk chociaż oskarżony nigdy nie działał z takim zamiarem, a było to podyktowane względami mającymi na celu zdyscyplinowanie dziecka i były to zupełnie odosobnione przypadki w relacjach ojca z dzieckiem.

Wskazując na podniesiony zarzut wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od obu czynów.

Sąd Okręgowy zważył co następuje;

Apelacja okazała się przynajmniej częściowo zasadna, ale skutkuje uchyleniem wyroku i skierowaniem sprawy do jej ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy.

Nie sposób żadną miarą w postępowaniu apelacyjnym odnieść się merytorycznie do zarzutu błędnych ustaleń faktycznych wyroku co do obu przypisanych oskarżonemu czynów, w szczególności zająć uzasadnione stanowisko w kwestii winy oskarżonego, czy też jej braku, jak to postuluje apelacja. Sąd I instancji bowiem z rażącą obrazą prawa procesowego art. 410 kpk oparł swe rozstrzygnięcie na dowodach, których nie przeprowadził, naruszając tym samym także prawo oskarżonego do obrony, co ma oczywisty wpływ na treść wyroku w rozumieniu art. 438 pkt. 2 kpk.

Oskarżony do winy się nie przyznał i złożył wyjaśnienia o charakterze alibijnym, jego wersję zdarzeń potwierdziła świadek M. S., której zeznania Sąd Rejonowy uznał za niewiarygodne z powodu uzależnienia od oskarżonego bądź na jego żądanie. Słusznie tu zarzucił apelujący, iż taka negatywna ocena nie wynika z jakichkolwiek obiektywnych dowodów, przez co jest dotknięta obrazą art. 7 kpk. Wniosek ten jest aktualnie trafny, ale tylko z powodu rażących błędów postępowania dowodowego.

Mianowicie Sąd Rejonowy przeprowadził bardzo skrótowo w dniu 15.12.2014r. dowód z zeznań pokrzywdzonej E. P. ( k. 93v.), a których ogólnikowa treść, w konfrontacji z zeznaniami M. S. i wyjaśnieniami oskarżonego, nie pozwala na bezbłędne ustalenie winy oskarżonego co do występku znęcania nad matką E. P.. Nadto z relacji tych osób w ogóle nie wynika, by oskarżony miał się dopuścić występku naruszenia nietykalności cielesnej swego 4- letniego syna P. jako czynu z art. 217 § 1 kk, w czasie i okolicznościach opisanych w pkt. II części wstępnej wyroku.

Innych dowodów osobowych oskarżenia Sąd Rejonowy przecież nie przeprowadził, choć były zawnioskowane w akcie oskarżenia, nie podjął też decyzji o oddaleniu wniosku prokuratora w tym zakresie. Dotyczy to zeznań aż 8-miu świadków: J. S., K. O., J. S. (1), A. O., P. P. oraz osób, którym przysługuje ustawowe prawo do odmowy zeznań przeciwko osobie najbliższej z art. 182 kpk tj. rodzeństwa oskarżonego w osobach świadków A. P., M. P., B. M.. Na wszystkie te nieprzeprowadzone dowody Sąd Rejonowy z obrazą art. 410 kpk powołuje się w pisemnych motywach wyroku.

Opisane powyżej błędy procedowania Sądu I instancji powodują konieczność ponownego rozpoznania sprawy, w toku którego sąd ten dołoży niezbędnej staranności w prowadzeniu dowodów, a przy ich ocenie rzetelnego dochowania wymogów art. 7 kpk, w tym zbadania linii obrony oskarżonego.