Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

przy udziale Barbary Chodorowskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2016 r.

sprawy skazanego J. W.

syna W. i I. z domu W. (...) roku w Ś. wyrok łączny

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę skazanego

od wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie

z dnia 10 listopada 2015 r. sygnatura akt II K 600/15

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. K. z Kancelarii Adwokackiej w D. 175,20 złotych tytułem kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia skazanego od ponoszenia wydatków związanych z postępowaniem odwoławczym zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt IV Ka 23/16

UZASADNIENIE

Skazany J. W. karany był prawomocnymi wyrokami:

1. Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 17 sierpnia 2010r. w sprawie sygn. akt II K 979/10 za czyn z art. 178 a § 1 k.k. popełniony w dniu 5 czerwca 2010r. na karę grzywny 120 stawek dziennych grzywny przy przyjęciu, iż jedna stawka dzienna wynosi 10 zł;

2. Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 25 listopada 2010r. w sprawie sygn. akt II K 755/10 za czyn z art. 280 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. popełniony w nocy z 10 na 11 lutego 2010r. na karę 2 lat pozbawienia wolności
z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 4 lata,
a zarządzonej do wykonania postanowieniem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 17 maja 2012r.;

3. Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 5 stycznia 2011r. w sprawie sygn. akt II K 1490/10 za czyn z art. 178 a § 4 k.k. w zw. z art. 178 a § 1 k.k. i art. 244 k.k.
w zw. z art. 11 § 2 k.k. popełniony w dniu 29 sierpnia 2010r. na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 5 lat;

4. Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 23 maja 2011r. w sprawie sygn. akt VI K 982/10 za czyn z art. 118 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych i art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 293 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. popełniony w okresie od stycznia 2006r. do 1 marca 2006r. na karę roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn z art. 278 § 1 i 5 k.k. popełniony w okresie od 11 września 2005r. do lutego 2006r. na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn z art. 286 § 1 i 3 k.k. popełniony w okresie od 15 grudnia 2005r. do 27 lutego 2006r. na karę 2 miesięcy pozbawienia wolności, skazanego na karę łączną roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 4 lata, a zarządzonej do wykonania postanowieniem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 15 listopada 2011r.;

5. zaocznym Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 20 września 2011r.
w sprawie sygn. akt II K 71/11 za czyn z art. 286 § 1 k.k. popełniony w dniu 24 maja 2010r. na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 3 lata a zarządzonej do wykonania postanowieniem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 23 marca 2012r. oraz na karę grzywny 50 stawek dziennych grzywny przy przyjęciu, iż jedna stawka dzienna wynosi 10 zł;

Wyrokiem łącznym z dnia 10 listopada 2015 roku Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie:

I.  na podstawie art. 569 § 1 k.p.k. w zw. z art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. oraz art. 89 § 1 k.k. i w zw. z art. 19 ustawy z dnia 20 lutego 2015r. o zmianie ustawy Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw wymierzone w sprawach o sygn. akt II K 755/10, II K 1490/10, II K 71/11 Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie oraz sygn. akt VI K 982/10 Sądu Rejonowego w Świdnicy wobec skazanego J. W. kary pozbawienia wolności połączył i orzekł karę łączną 4 ( czterech ) lat i 6 (sześć ) miesięcy pozbawienia wolności:

II.  na podstawie art. 577 k.p.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył skazanemu J. W. okres zatrzymania w dniach od 17 lutego 2010r. do 18 lutego 2010r. oraz okres odbytej kary pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie sygn. akt VI K 982/10 Sądu Rejonowego w Świdnicy od dnia 4 lutego 2015r.;

III.  na podstawie art. 572 k.p.k. umorzył postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego obejmującego sprawę o sygn. akt II K 979/10 Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie;

IV.  pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w powyższych wyrokach pozostawił do odrębnego wykonania;

V.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata B. K. kwotę147,60 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu;

VI.  wydatki związane z postępowaniem zaliczył na rachunek Skarbu Państwa.

Wyrok powyższy zaskarżony został apelacją obrońcy skazanego w części rozstrzygającej o karze łącznej.

Powołując się na przepis art. 438 pjkt 4 kpk, apelujący wyrokowi temu zarzucił rażącą niewspółmierność kary, a to poprzez orzeczenie kary łącznej w wymiarze 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy zgodnie z dyspozycją art. 86 § 1 kk Sąd miał możliwość orzeczenia kary w granicach od 2 lat pozbawienia wolności, która w pełni spełniłaby swoje cele i wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części orzekając wobec skazanego najniższy wymiar kary, a mianowicie, zgodnie z dyspozycją art. 86 § 1 kk, karę łączną w wymiarze najwyższej z orzeczonych kar, tj. 2 lat pozbawienia wolności. Ponadto wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego nieopłaconej pomocy prawnej w postępowaniu odwoławczym, oświadczając, iż koszta te nie zostały uiszczone w całości ani w części przez skazanego, ani inną osobę.

W toku postępowania odwoławczego uzupełniono postępowanie dowodowe przeprowadzając dowód z aktualnej opinii o skazanym. Z opinii tej wydanej w dniu 16 lutego 2016 roku – wynika m.in., że skazany nie stwarza swoim zachowaniem większych problemów wychowawczych. Był dwukrotnie karany dyscyplinarnie – 11.06.2015 r. oraz 14.08.2015 r.. Jego zachowanie w trakcie odbywania kary było do chwili obecnej oceniane jeden raz dniu 29.09.2015 r. kiedy to Komisja Postpenitencjarna uznała ocenę okresową jako negatywną, głównie za nie respektowanie w niektórych sytuacjach zasad określonych w regulaminie organizacyjno – porządkowym wykonania kary pozbawienia wolności oraz w porządku wewnętrznym Zakładu Karnego. Od tamtego czasu zachowanie skazanego uległo poprawie, nie odnotowano zachowań negatywnych, w stosunku do funkcjonariuszy czy osadzonych. Proces resocjalizacji na obecnym etapie odbytej kary nie został jeszcze zakończony.

(dowód: opinia o skazanym k.93-94).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Wymierzając skazanemu karę łączna sąd I instancji wykazał brak ścisłego związku podmiotowego i przedmiotowego pomiędzy poszczególnymi czynami, podkreślając fakt naruszenia przez sprawcę różnych dóbr prawnych, zachowania podjęte w różnym czasie w stosunku do różnych osób pokrzywdzonych.

Okoliczności te sprzeciwiają się zastosowaniu zasady absorpcji poszczególnych kar, gdyż „absorpcje należy stosować bardzo ostrożnie, biorąc pod uwagę negatywną co do sprawcy przesłankę prognostyczną jaka jest popełnienie kilku przestępstw”. (wyrok SA w Warszawie, II Aka 171/00, OSA 2001, z.2, poz. 5).

Biorąc nadto pod uwagę treść opinii o skazanym, która wskazuje na jego przeciętne, nie wyróżniające się zachowanie w trakcie odbywania kary oraz na potrzebę kontynuowania procesu resocjalizacji w warunkach izolacji, sąd odwoławczy stwierdza, że Sąd Rejonowy trafnie i zasadnie zastosował dyrektywę asperacji przy wymiarze kary łącznej.

Zasada ta z jednej strony pozwala uniknąć nieuzasadnionego premiowania skazanego, który popełnił wiele przestępstw, a drugiej pozwoli uniknąć konsekwencji w postaci kumulacji dolegliwości wynikającej z zsumowania kar jednostkowych. Wysokość orzeczonej kary uwzględnia także cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec skazanego. Podkreślić należy – co zaakcentował już Sąd Rejonowy – że orzeczenie kary łącznej nie musi przynosić skazanemu korzyści.

Biorąc pod uwagę wszechstronność uwzględnienia dyrektyw wymiaru kary łącznej przez ten sąd, uznać należy, że orzeczona kara nie jest rażąco surowa (odbiega dość znacząco od górnej granicy możliwości jej wymiaru), wobec czego podniesiony w apelacji zarzut jest chybiony i na uwzględnienie nie zasługuje.

Wyrok jako trafny i zasadny utrzymano w mocy.