Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 października 2016 r.

Sąd Okręgowy w Elblągu VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Elblągu J. Ł.

po rozpoznaniu dnia 19 października 2016r., w E.

sprawy:

R. S. (1) s. L. i J. ur. (...) w P.

oskarżonego z art. 286 § 1 kk i inne

na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej

od wyroku Sądu Rejonowego w Elblągu

z dnia 31 marca 2016 r., sygn. akt VIII K 310/14

I. zmienia zaskarżony wyrok w pkt. I w ten sposób, że uniewinnia oskarżonego R. S. (1) od popełnienia czynu z art. 286§1kk w zw. z art. 12 kk;

II. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III. kosztami w zakresie dotyczącym uniewinnienia obciąża Skarb Państwa, zaś oskarżycielkę posiłkową zwalnia od zapłaty pozostałych przypadających kosztów za postępowanie przed sądem II instancji.

Sygn. akt VI Ka 386/16

UZASADNIENIE

R. S. (1) oskarżony został o to, że:

I. w okresie od 14 grudnia 2010 roku do 15 października 2011 roku w E. działając w krótkich odstępach czasu oraz z góry powziętym zamiarem doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w kwocie 98.923,07 zł B. W. (1) (...) w ten sposób, że dokonał od niej zakupu oleju napędowego z odroczonym terminie płatności za ten olej zapewniając o swojej płynności finansowej oraz o dokonaniu zapłaty za ten towar nie mając zamiaru zapłaty, czym działał na szkodę w/w pokrzywdzonej , tj. o czyn określony w art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk, II. w okresie od 4 do 15 lutego 2012 roku w E. prowadząc działalność gospodarczą w postaci Firmy (...) z siedzibą w E. znajdując się w stanie niewypłacalności uszczuplił zaspokojenie swego wierzyciela B. W. (1) prowadzącej działalność gospodarczą Stacje Paliw (...) z siedzibą w E. przez to, że zbył składniki swego majątku zagrożonego zajęciem w postaci ciągnika siodłowego V. (...) nr rej. (...) oraz naczepy ciężarowej K. nr rej. (...), czym działał w celu udaremnienia wykonania orzeczenia Sądu Rejonowego w Elblągu w postaci nakazu zapłaty z dnia 07 lutego 2012 roku sygn. akt. V GNc 116/12, tj. o czyn z art. 300 § 1 i § 2 kk.

Sąd Rejonowy w Elblągu wyrokiem z dnia 31 marca 2016 r. w sprawie o sygn. akt VIII K 310/14:

I. ustalając, że oskarżony R. S. (1) dopuścił się tego, że w okresie od 14 grudnia 2010 roku do 15 października 2011 roku w E. działając w krótkich odstępach czasu oraz z góry powziętym zamiarem doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w kwocie 98.923,07 zł B. W. (1) (...) w ten sposób, że dokonał od niej zakupu oleju napędowego z odroczonym terminie płatności finansowej oraz o dokonaniu zapłaty za ten towar nie mając zamiaru zapłaty, czym działał na szkodę w/w pokrzywdzonej co stanowi czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. oraz ustalając, iż społeczna szkodliwość czynu jest znikoma, na podstawie art.17§1 pkt 3 kpk umarzył postępowanie;

II. ustalając, że oskarżony R. S. (1) dopuścił się tego, że w okresie od 4 do 15 lutego 2012 roku w E. prowadząc działalność gospodarczą w postaci Firmy (...) z siedzibą w E. znajdując się w stanie niewypłacalności uszczuplił zaspokojenie swego wierzyciela B. W. (1) prowadzącej działalność gospodarczą Stacje Paliw (...) z siedzibą w E. przez to, że zbył składniki swego majątku zagrożonego zajęciem w postaci ciągnika siodłowego V. (...) nr rej. (...) oraz naczepy ciężarowej K. nr rej. (...), czym działał w celu udaremnienia wykonania orzeczenia Sądu Rejonowego w Elblągu w postaci nakazu zapłaty z dnia 07 lutego 2012 roku sygn. akt. V GNc 116/12 co stanowi czyn z art. 300 § 1 i § 2 k.k. oraz ustalając, iż społeczna szkodliwość czynu jest znikoma, na podstawie art.17§1 pkt 3 kpk umarzył postępowanie;

i kosztami obciążył Skarb Państwa.

Od powyższego wyroku apelację wniósł pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej i wyrokowi temu zarzucił:

- błąd w ustaleniach faktycznych polegający na ustaleniu, że oskarżony zamierzał rzeczywiście naprawić szkodę,

- naruszenie prawa materialnego art. 1§2kk polegającego na stwierdzeniu, że społeczna szkodliwość czynów popełnionych przez R. S. jest znikoma.

Stawiając ten zarzut oskarżyciel wniósł o zmianę wyroku przez skazanie R. S. za oba zarzucane mu czyny, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania .

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej nie zasługiwała na uwzględnienie, bowiem przytoczone w niej argumenty, mające uzasadniać błąd w ustaleniach faktycznych czy naruszenie art. 1§2 kk, nie mogły doprowadzić do postulowanej przez skarżącego zmiany wyroku i skazania oskarżonego za oba zarzucane mu czyny.

Na wstępie należy podkreślić, że wniesienie apelacji przez skarżącego na niekorzyść oskarżonego mogło też spowodować wydanie orzeczenia na korzyść oskarżonego wobec stwierdzenia przesłanki z art. 440 kpk (art. 434§2kpk). Sytuacja opisana w tych przepisach ziściła się zaś w odniesieniu do zarzucanego oskarżonemu czynu z art. 286§1kk. W ocenie sądu odwoławczego nie doszło bowiem, w zakresie dot. czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. I wyroku, do karalnego oszustwa, lecz sytuacja na tle niezapłaconych przez oskarżonego w terminie faktur za zakupiony przez niego olej napędowy, stanowiła niewywiązanie się przez oskarżonego ze zobowiązania o charakterze cywilnoprawnym, gdyż nie można przyjąć, że oskarżony w okresie wskazanym w zarzucie działał z zamiarem bezpośrednim, kierunkowym popełnienia czynu z art. 286§1kk w zw. z art. 12kk.

Sąd odwoławczy bowiem w pełni się zgadza z poglądem zawartym w wyroku SA we Wrocławiu z 20.04.2016r. w spr. II AKA 78/16 (LEX nr 2047164) zgodnie z którym „W wypadku gdy o niekorzystnym rozporządzeniu mieniem, a w konsekwencji o korzyści majątkowej po stronie sprawcy, przesądza fakt nieuregulowania należności za pobrany towar, dla spełnienia znamion strony podmiotowej niezbędne jest ustalenie, że sprawca już w chwili składania zamówienia na towar miał zamiar nieuiszczenia należności za niego, uiszczenia jej z opóźnieniem, w niepełnej wysokości, czy zależnie od powodzenia innych przedsięwzięć, doprowadzając w ten sposób pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Innymi słowy, podstawowym kryterium rozgraniczenia oszustwa od niewywiązania się ze zobowiązania o charakterze cywilnoprawnym jest wykazanie, że w chwili zawierania umowy sprawca działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, to jest dążył do uzyskania świadczenia poprzez wprowadzenie w błąd lub wyzyskanie błędu drugiej strony umowy co do okoliczności mających znaczenie dla zawarcia umowy, że gdyby znała ona rzeczywisty stan, nie zawarłaby umowy lub nie zawarłaby jej na tych warunkach, w jakich została zawarta”.

Przenosząc zaś ten pogląd w realia rozpoznawanej sprawy, to należy wskazać, że strony łączyła już wcześniej współpraca, oskarżony od dłuższego czas kupował od oskarżycielki paliwo na faktury z odroczonym terminem płatności i od pewnego czasu nie płacił za te faktury w ustalonych terminach płatności. W zarzucie przyjęto, że czyn z art. 286§1kk w zw. z art. 12 kk obejmuje okres od 14 grudnia 2010r. do 15 października 2011r. A w czasie wskazanym w zarzucie, to mimo że oskarżycielka była świadoma takiego zachowania oskarżonego, który nie płacił za paliwo w terminach wskazanych na fakturach, to kontynuowała z nim współpracę dalej sprzedając mu olej napędowy. Jednocześnie w czasie wskazanym w zarzucie oskarżony wpłacał kwoty tytułem zapłaty za poprzednie zakupy paliwa u oskarżycielki, co wynika z wyciągu z rachunku bankowego oskarżonego z k. 433 akt. Nie było więc tak, że oskarżony w okresie objętym zarzutem całkowicie przestał płacić należności na rzecz oskarżycielki, tylko płacił je z opóźnieniem, a mimo tego, to oskarżycielka nadal sprzedawała mu paliwo. Ustalając zaś zamiar sprawcy oszustwa, należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności, w tym jego zachowanie po otrzymaniu towaru, czy stosunek do rozporządzającego mieniem w związku z upływem terminów płatności wskazanych w fakturach, z jednoczesną oceną przy zwłoce płatności zmian w sytuacji materialnej sprawcy na niekorzyść oraz przyczyn takiego stanu rzeczy. Opierając się na takiej ocenie okoliczności uzyskania towaru w postaci paliwa i przyczyn jego niespłacenia, można wysnuć logiczne wnioski, czy zaszło oszustwo, czy też niekaralne niedotrzymanie warunków zapłaty za towar. Oskarżony zaś przecież nie zamanifestował tego, że faktur wskazanych w zarzucie nie chce zapłacić, a wręcz przeciwnie: próbował je zapłacić świadcząc usługi transportowe na rzecz firmy oskarżycielki, spotykał się na rozmowach dot. spłaty zaległości, uznał też oficjalnie swój dług pismem z dnia 14 listopada 2011r. i zobowiązał się w tym piśmie do spłaty zadłużenia wraz z odsetkami w terminie do dnia 30.12.2012r.; przy czym oskarżycielka początkowo zaakceptowała propozycję oskarżonego co do spłaty zaległych kwot za paliwo w terminie do 30.12.2012r., a następnie – nie czekając na upływ terminu zadeklarowanego przez R. S.- to zaakceptowała wystąpienie w styczniu 2012r. z pozwem do sądu gospodarczego o zapłatę tej zaległości. A w tych okolicznościach, uwzględniając też, że oskarżony nie ukrywał się, negocjował spłatę zaległości, to nie można przyjąć za wykazane, że oskarżony już w chwili zakupu paliwa miał zamiar nieuiszczenia należności za ten towar tj. że obejmował swoim bezpośrednim i kierunkowym zamiarem wprowadzenie w błąd (wyzyskanie błędu itp.), działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i że w momencie działania mającego na celu uzyskanie świadczenia obejmował swym bezpośrednim i kierunkowym zamiarem, że osoba rozporządzająca mieniem czyni to z niekorzyścią dla siebie. Dlatego nawet późniejsze niewywiązanie się ze zobowiązania cywilnoprawnego, nie może dawać podstawy do przypisania mu odpowiedzialności karnej za oszustwo. Bowiem wyżej opisany zespół okoliczności nie może wskazywać na pierwotny tj. w czasie czynu zamiar oszukańczy sprawcy. A w tej sytuacji, to nie przekonuje pogląd sądu I instancji zawarty na str. 7 uzasadnienia zaskarżonego wyroku, że dla przypisania czynu z art. 286§1kk wystarczające jest ustalenie, że R. S. kupił olej napędowy w okresie z zarzutu i mając możliwość zapłaty nie uczynił tego, mimo, że zawarł umowę sprzedaży i miał odroczony termin płatności tj. pogląd oparty tylko na tych wymienionych przez sąd orzekający w I instancji okolicznościach. Bowiem o zamiarze sprawcy przesądza całokształt podmiotowych i przedmiotowych okoliczności i dopiero na podstawie wszystkich okoliczności dotyczących danej sprawy i osoby sprawcy możliwe jest odtworzenie rzeczywistych przeżyć sprawcy i ustalenie do czego zmierzał i czego chciał, a pewnych okoliczności dot. tych kwestii sad I instancji właściwie nie ocenił.

Z tych też względów sąd odwoławczy uznał, że sytuacja na tle niezapłaconych w terminie przez oskarżonego faktur za paliwo zakupione u oskarżycielki w okresie od 14.12.2010r. do 15.10.2011r. stanowiła niewywiązanie się przez oskarżonego ze zobowiązania o charakterze cywilnoprawnym, w związku którym doszło do wydania orzeczenia przez sąd gospodarczy w dniu 7 lutego 2012r. w sprawie V GNc 116/12, w wyniku uwzględnienia uznania długu przez oskarżonego, którym nakazano R. S. by zapłacił oskarżycielce B. W. (1) łącznie kwotę 94.186,91zł wraz z ustawowymi odsetkami. Nie doszło zaś do popełnienia przez oskarżonego czynu przypisanego mu w pkt. I zaskarżonego wyroku. Dlatego też sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w pkt. I i uniewinnił R. S. od popełnienia przestępstwa oszustwa. A to powoduje, że brak podstaw by ustosunkować się do zarzutów sformułowanych przez autora apelacji i ich uzasadnienia, a podniesionych w odniesieniu do rozstrzygnięcia zawartego w pkt. I zaskarżonego wyroku dot. czynu z art. 286§1kk w zw. z art. 12 kk, w tym do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, który odniesiono – co wynika z uzasadnienia apelacji - tylko co do czynu z art. 286§1kk. Na marginesie tylko można stwierdzić, że sąd odwoławczy dostrzega, że sąd I instancji przyjął, że –w jego ocenie- oskarżony starał się negocjować i spłacić należności. Jak wynika z pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, to sąd orzekający okoliczność tą uwypuklił przy rozważaniach dotyczących oceny stopnia społecznej szkodliwości. Skarżący zaś zarzucił wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych polegający na ustaleniu, że oskarżony zamierzał naprawić szkodę, przy czym odwołał się tylko do jednej okoliczności tj. do tego, że oskarżony miał naprawić szkodę przez transport towarów na zlecenie oskarżycielki posiłkowej, jednak potem z dalszej współpracy zrezygnował. Jednocześnie autor apelacji pominął szereg innych działań ze strony oskarżonego, które powodowały, że nie można było z okoliczności zaniechania świadczenia przez oskarżonego transportu na rzecz oskarżycielki, to wyciągnąć wniosku, że tylko zaniechanie transportu towarów na zlecenie B. W. stanowiło przejaw woli oskarżonego by należności za paliwo w ogóle nie spłacić. Oskarżony bowiem wskazał powody zaniechania świadczenia usług transportowych na rzez oskarżycielki i wyjaśnienia w tym zakresie nie mogą być uznane za nielogiczne. Nie można też zgodzić się z poglądem skarżącego, że oskarżony wykorzystał sytuację współpracy i pod jej pozorem wyłudzał dalsze dostawy paliwa. Nic bowiem nie wskazuje by R. S. zdecydował się świadczyć usługi transportowe w innym celu niż po to spłacić w ten sposób zaległe faktury za paliwo. Ponadto świadczenie usług transportowych na rzecz oskarżycielki nie trwało zbyt długo, a zarzut dot. czynu z art. 286§1kk odnosił się do dłuższego okresu czasu, stąd nie można przyjąć by „pod pozorem współpracy mającej prowadzić do naprawienia szkody”, to oskarżony wyłudził dalsze dostawy paliwa” tj. by w ten sposób wyłudził paliwo za kwotę i w okresie wskazanym w zarzucie.

Należy też w tym miejscu zaznaczyć, że przecież początkowo sama pokrzywdzona, akceptując złożenie przez jej pełnomocnika zawiadomienia o przestępstwie, to domagała się ścigania oskarżonego tylko za czyn z art. 300§2kk wobec tego, że uzyskała informacje o sprzedaży przez R. S. składników jego majątku w postaci ciągnika siodłowego i naczepy. Nie składała zaś zawiadomienia co do ścigania oskarżonego za czyn z art. 286§1kk.

Ponadto sąd II instancji z urzędu zauważa, że najprawdopodobniej przy tzw. obróbce komputerowej doszło do nieprawidłowego przytoczenia opisu zarzutu z pkt. I aktu oskarżenia w części wstępnej zaskarżonego wyroku, a następnie do skopiowania takiego niepełnego zarzutu z pkt. I do rozstrzygnięcia zawartego w części dyspozytywnej tj. w pkt. I wyroku, w którym ustalono, ze R. S. dopuścił się czynu z art. 286§1kk w zw. z art. 12 kk. Pominięcie zaś sformułowania „za ten olej zapewniając o swojej płynności” (finansowej) w treści rozstrzygnięcia z pkt. I zaskarżonego wyroku powoduje, że nie można uznać by prawidłowo wskazano tam znamię czynu z art. 286§1kk dotyczące sposobu doprowadzenia pokrzywdzonej do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem, skoro nie opisano tam właściwie zabiegów oskarżonego prowadzących do wywołania u pokrzywdzonej mylnego wyobrażenia o rzeczywistości. A wobec wniesienia apelacji na niekorzyść oskarżonego, to sąd II instancji nie mógł nawet uzupełnić zaskarżonego wyroku o te elementy, które usunięto nawet przy tzw. obróbce komputerowej. A to powodowałoby, że wobec ułomnego opisu ustalenia z pkt. I zaskarżonego wyroku, to trudno mówić by sąd I instancji wskazał w tym opisie prawidłowo wszystkie znamiona czynu z art. 286§1kk, a tym samym by czyn opisany w pkt. I zakwalifikować z art. 286§1kk w zw. z art. 12 kk.

Natomiast co do podniesienia w apelacji zarzutu naruszenia prawa materialnego art. 1§2 kk także w zakresie rozstrzygnięcia zawartego w pkt. II wyroku, a dotyczącego czynu z art. 300§1i2kk, to sąd odwoławczy zarzutu tego nie uwzględnił i rozstrzygnięcie to uznał za prawidłowe. Bezsporne co do tego czynu jest to, że oskarżony R. S. miał dług względem oskarżycielki, który wynikał z niezapłaconych faktur za paliwo. Stąd oskarżony musiał się liczyć z koniecznością zapłaty kwot wynikających z tych faktur. Miał on tego świadomość; dług ten uznał w listopadzie 2011r. A w takich okolicznościach miał też świadomość tego, że nie może podejmować zachowań zmierzających do uniemożliwienia lub uszczuplenia zaspokojenia się oskarżycielki z jego majątku. Ponadto roszczenie oskarżycielki uległo „wzmocnieniu” w sytuacji skierowania pozwu o zapłatę do sądu gospodarczego i uzyskania nakazu zapłaty z dnia 7 lutego 2012r. w sprawie V GNc 116/12 wydanego przez Sąd Rejonowy w Elblągu, którym nakazano R. S. aby zapłacił B. W. kwotę 94.186,91zł z ustawowymi odsetkami. I mimo tego, to oskarżony w lutym 2012r. zdecydował się na sprzedanie E. H. naczepy za kwotę 16.851zł i ciągnika siodłowego za kwotę 8.500zł. Porównując jednak kwotę długu do wartości sprzedanego przez oskarżonego mienia, to należy zauważyć, że oskarżony nie sprzedał mienia o takiej wartości, która stanowiła równowartość lub przekraczała wysokość długu. Stąd jego zachowanie przypisane mu w pkt. II wyroku nie prowadziło do udaremnienia zaspokojenia wierzycielki, tylko do uszczuplenia możliwości zaspokojenia B. W., przy czym uszczuplenie to dotyczyło tylko ¼ kwoty długu.

Z pewnością taki czyn oskarżonego charakteryzował się społeczną szkodliwością, ale nie można było przyjąć, że był on na tyle karygodny by stwierdzić, że osiągnął wyższy niż znikomy stopień społecznej szkodliwości. Przypisanie bowiem oskarżonemu nie pełnego udaremnienia zaspokojenia wierzycielki przez wyzbycie się składników majątku, lecz jedynie jego uszczuplenie i to w stosunku do ¼ kwoty długu, w sytuacji, gdy R. S. starał się prowadzić negocjacje by dług ten zapłacić, wcześniej tego długu nigdy nie kwestionował, to te okoliczności pozwalały na takie wyróżnienie tego przypadku na tle możliwych innych przypadków związanych z popełnieniem przestępstw z art. 300 kk, gdzie, na tle prowadzonych działalności gospodarczych, to dochodziło do udaremnień spłaty wierzytelności na kwoty o wiele wyższe niż te występujące w rozpoznawanej sprawie. Uwzględniając więc te okoliczności, które odnoszą się do takich kryteriów stopniowania społecznej szkodliwości z art. 115§2kk czynu jak: rozmiar wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia, to należało czyn przypisany R. S. w pkt. II zaskarżonego wyroku uznać za charakteryzujący się znikomym stopniem społecznej szkodliwości czynu.

A biorąc pod uwagę powyższe rozważania, to nie można zgodzić się ze skarżącym by doszło do naruszenia art. 1§2kk i nieprawidłowego zastosowania tego przepisu w pkt. II zaskarżonego wyroku w odniesieniu do czynu z art. 300§1i2 kk. Argumentacja skarżącego, że R. S. zbywając ciągnik siodłowy i naczepę, to starał się uniemożliwić pokrzywdzonej doprowadzenie do naprawienia szkody wyrządzonej czynem przestępczym zdezaktualizowała się wobec uniewinnienia oskarżonego od popełnienia czynu z art. 286§1kk w zw. z art. 12 kk. Ponadto zachowanie oskarżonego opisane w pkt. II wyroku sądu I instancji nie polegało na uniemożliwieniu zaspokojenia wierzycielki tj. całkowitego wyłączenie możliwości jej zaspokojenia, tylko na uszczupleniu tj. zmniejszeniu należności. I należy jeszcze raz podkreślić, że wartość mienia zbytego przez oskarżonego nie była znaczna i stanowiła ¼ kwoty zadłużenia. Stąd argumentacja skarżącego nie mogła zastać uwzględniona. Tym bardziej, że czyn przypisany oskarżonemu w pkt. II zaskarżonego wyroku jest zagrożony niezbyt surową sankcją do 5 lat pozbawienia wolności, a przecież - co do zasady -przyjmuje się, że nie ma przeszkód do przyjęcia znikomego stopnia społecznej szkodliwości w stosunku do przestępstw będących nawet zbrodniami.

Mając więc na uwadze powyższe rozważania, to należało stwierdzić, że zarzuty podniesione przez skarżącego nie podlegały uwzględnieniu. Ponadto argumentacja zaprezentowana przez autora apelacji odnosiła się tylko do pewnych wybranych okoliczności, które nie uwzględniały pełnego obrazu sprawy wynikającego z wszystkich ujawnionych okoliczności. Ponadto – jak wynika z uzasadnienia apelacji- to podniesione zarzuty zostały odniesione przede wszystkim co do prawidłowości rozstrzygnięcia zawartego w pkt. I wyroku, a dotyczącego czynu z art. 286§1kk. Konieczność zaś zmiany wyroku w tym zakresie i uniewinnienia oskarżonego od czynu z art. 286§1kk w zw. z art. 12 kk, to spowodowała, że zarzuty zgłoszone w tym zakresie, zdezaktualizowały się.

Stąd sąd odwoławczy, w oparciu o przepisy art. 437 kpk, art. 440 kpk, art. 434§2 kpk zmienił zaskarżony wyrok w pkt. I w ten sposób, że uniewinnił oskarżonego R. S. (1) od popełnienia czynu z art. 286§1kk w zw. z art. 12 kk, a w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Ponadto kosztami w zakresie dotyczącym uniewinnienia obciążył Skarb Państwa. Oskarżycielkę posiłkową zaś zwolnił od zapłaty pozostałych przypadających kosztów za postępowanie przed sądem II instancji z uwagi na to, że przemawiają za tym względy słuszności, skoro miała ona podstawy by poczuć się pokrzywdzoną.