Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 maja 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Napiórkowska – Kasa

Ławnicy: Marek Kośny, Elżbieta Mitraszewska

Protokolant Paulina Sobota

po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2016 roku w Warszawie

sprawy z powództwa L. P.

przeciwko (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W.

o odszkodowanie

I.  Oddala powództwo.

II.  Zasądza od powódki L. P.na rzecz pozwanej (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 60 zł. (sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Marek Kośny SSR Joanna Napiórkowska - Kasa Elżbieta Mitraszewska

Sygn. akt VI P 450/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 5 sierpnia 2014 roku (data na kopercie) powódka L. P.wniosła o uznanie wręczonego jej wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne, ewentualnie o zasądzenie na jej rzecz odszkodowania w kwocie 10.000,00 zł. Jako pozwaną powódka wskazała spółkę (...) S.A. z siedzibą w W..

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że dnia 29 lipca 2014 roku pracodawca wręczył jej oświadczenie w przedmiocie rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem, wskazując w jego treści na nieumiejętność pracy w zespole i negatywne oddziaływanie na pozostałych pracowników. Z przyczynami tymi powódka się nie zgodziła i podniosła, że są one pozorne i nieprawdziwe oraz niepoparte żadnymi dowodami. Wskazała ona ponadto, że jeszcze tego samego dnia, czyli 29 lipca 2014 roku, pracodawca wręczył jej kolejne oświadczenie, tym razem w przedmiocie rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron, nie odwołując jednocześnie wręczonego wcześniej wypowiedzenia.

Pismem procesowym z dnia 8 października 2015 roku pełnomocnik powódki zmodyfikował powództwo, wnosząc o zasądzenie na rzecz powódki od pozwanej tytułem odszkodowania kwoty 4.070,00 zł.

(pozew – k. 1 – 6, pismo procesowe z dnia 08.10.2015r. – k. 68 - 70)

W odpowiedzi na pozew pozwana spółka wniosła o oddalenie powództwa w całości. Uzasadniając swoje stanowisko pozwana podniosła, że ostatecznie stosunek pracy uległ rozwiązaniu za porozumieniem stron, stąd też nie są zasadne argumenty powódki dotyczące nieuzasadnionego wypowiedzenia. Pozwana wskazała, że powódka sama zadzwoniła po wręczeniu jej wypowiedzenia z propozycją zmiany trybu rozwiązania umowy o pracę na tryb za porozumieniem stron, na co pracodawca wyraził zgodę.

(odpowiedź na pozew – k. 17 – 18)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka L. P.była zatrudniona w pozwanej spółce na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony od dnia 1 kwietnia 2010 roku na stanowisku pracownika sortowni i pakowalni w pełnym wymiarze czasu pracy. Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki liczone jak ekwiwalent za urlop wynosiło 1.680,00 zł brutto.

(dowód: umowa o pracę z dnia 01.04.2010r. – k. 2 cz. B a/o powódki, zaświadczenie o wynagrodzeniu – k. 27)

Dnia 29 lipca 2014 roku pracodawca wręczył powódce oświadczenie o rozwiązaniu z nią umowy o pracę za wypowiedzeniem. W treści oświadczenia pracodawca jako przyczyny wypowiedzenia wskazał na nieumiejętność pracy w zespole oraz na negatywne oddziaływanie powódki na innych pracowników. Wypowiedzenie zostało wręczone powódce w godzinach popołudniowych w sali konferencyjnej przez przedstawiciela pracodawcy w obecności jednego świadka.

Tego samego dnia po godzinie od wręczenia jej wypowiedzenia, powódka zadzwoniła do swego bezpośredniego przełożonego i wskazała, że chciałaby zmienić tryb rozwiązania umowy o pracę na tryb za porozumieniem stron. Pracodawca wyraził zgodę na taką zmianę i zostało przygotowane odpowiednie oświadczenie, które zostało podpisane przez powódkę oraz przedstawiciela pracodawcy jeszcze tego samego dnia, tj. 29 lipca 2014 roku.

(dowód: wypowiedzenie umowy o pracę – k. 7, porozumienie rozwiązujące umowę o pracę – k. 8, zeznania świadka Ł. M. – protokół rozprawy z dnia 24.09.2015r.. od 00:18:47 do 00:29:46, zeznania świadka A. K. – protokół rozprawy z dnia 24.09.2015r. od 00:29:46 do 00:36:37)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów, w tym zeznań świadków i stron, nie dając jednak wiary w całości wszystkim zeznającym.

Sąd uznał za wiarygodne w całości zeznania świadków Ł. M. (protokół rozprawy z dnia 24.09.2015r. od 00:18:47 do 00:29:46) oraz A. K. (protokół rozprawy z dnia 24.09.2015r. od 00:29:46 do 00:36:37), są one bowiem ze sobą spójne i wzajemnie się potwierdzają. Zeznania tych świadków znajdują również potwierdzenie w zeznaniach członka zarządu pozwanej spółki M. F.(protokół rozprawy z dnia 17.05.2016r. od 00:55:12 do 01:06:36), które zostały uznane przez Sąd za wiarygodne w całości.

Sąd nie dał wiary zeznaniom powódki L. P. (protokół rozprawy z dnia 17.05.2016r. od 00:33:30 do 00:55:12) w zakresie okoliczności związanych z wręczeniem powódce wypowiedzenia, a potem rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron Sąd oparł się bowiem na zeznaniach świadków Ł. M. i A. K., które znajdują potwierdzenie w zeznaniach członka zarządu pozwanej spółki M. F.. W ocenie Sądu tłumaczenia powódki, że po wręczeniu wypowiedzenia przyjechała ona raz jeszcze do zakładu pracy jedynie po to, aby porozmawiać z prezesem nie są wiarygodne, bowiem powódka mogła przecież skontaktować się z prezesem telefonicznie, bądź mailowo, czego jednak nie zrobiła. Stąd też Sąd ocenił, że skontaktowanie się przez powódkę z pracodawcą po godzinie od wręczenia jej wypowiedzenia umowy o pracę było spowodowane chęcią zmiany trybu rozwiązania umowy o pracę na tryb za porozumieniem. Ponadto Sąd uznał, że zmiana trybu za wypowiedzeniem na tryb za porozumieniem leży w interesie pracownika, który ma wtedy wpisany inny tryb w treści świadectwa pracy. Logicznym jest uznanie, że to właśnie powódka chciała doprowadzić do zmiany trybu rozwiązania umowy o pracę i to było celem jej ponownego przyjazdu do pracodawcy. Tym samym jej zeznania wskazujące, iż to pracodawca miał ją zmusić do podpisania rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem nie zasługują na wiarę.

Sąd odmówił również wiarygodności zeznaniom świadków M. G. (protokół rozprawy z dnia 17.05.2016r. od 00:06:00 do 00:19:21) oraz N. F. (protokół rozprawy z dnia 17.05.2016r. od 00:19:47 do 00:31:29), świadkowie ci bowiem wiedzę o okolicznościach dotyczących wręczania powódce wypowiedzenia umowy o pracę oraz podpisywania przez nią oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem czerpią nie z własnej bezpośredniej obserwacji, lecz z relacji samej powódki. Dodatkowo świadek M. G. jest osoba bliską dla powódki, jest jej partnerem, co również podważa wiarygodność jego zeznań.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest odszkodowawcze roszczenie powódki związane z nieuzasadnionym w jej ocenie wypowiedzeniem umowy o pracę.

Materialnoprawna podstawa owego roszczenia znajduje się w art. 45 § 1 KP, zgodnie z którym w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach lub o odszkodowaniu.

W niniejszej sprawie z ustaleń faktycznych wynika, że pozwany pracodawca najpierw wręczył powódce rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem, jednak później obie strony zgodnie podpisały oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem stron. Tym samym doszło do cofnięcia oświadczenia woli co do wypowiedzenia umowy o pracę za zgodą powódki.

Okolicznością sporną w niniejszej sprawie jest kwestia ustalenia trybu rozwiązania umowy o pracę. Tym samym należy ustalić, w jaki sposób została rozwiązana umowa o pracę powódki, która argumentowała, że w rzeczywistości uchyliła się ona od oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem stron, które zostało przez nią złożone pod wpływem groźby.

Zgodnie z art. art. 87 KC w zw. z art. 300 KP kto złożył oświadczenie woli pod wpływem bezprawnej groźby drugiej strony lub osoby trzeciej, ten może uchylić się od skutków prawnych swego oświadczenia, jeżeli z okoliczności wynika, że mógł się obawiać, iż jemu samemu lub innej osobie grozi poważne niebezpieczeństwo osobiste lub majątkowe. Powódka w niniejszej sprawie wskazywała, że składając swoje oświadczenie woli w przedmiocie rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron pozostawała pod wpływem groźby dwóch pracowników pozwanej – Ł. M. i A. K.. Sąd jednak nie dał wiary zeznaniom powódki w tym zakresie, w ocenie Sądu bowiem z całego materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że to powódka sama, po przemyśleniu konsekwencji wręczonego jej wcześniej tego samego dnia oświadczenia pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem, doszła do wniosku, iż korzystniej dla niej będzie rozwiązać umowę o pracę w trybie porozumienia stron. Tym samym oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem stron zostało sporządzone zgodnie z wolą powódki, na jej prośbę. Przede wszystkim należy zauważyć, że dla przyjęcia spełnienia przesłanki z art. 87 KC należy wskazać, że pracownik, w tym wypadku powódka, rzeczywiście mogła się obawiać, że jej samej lub osobie dla niej bliskiej grozi poważne niebezpieczeństwo osobiste lub majątkowe – jest to przesłanka powagi groźby. Powódka nie zdołała wykazać zaistnienia takiej przesłanki, nie są wiarygodne jej zeznania w zakresie jakiejkolwiek groźby ze strony dwóch pracowników pozwanej. Warto również zauważyć, że powódka wskazuje, że Ł. M. po prostu kazał jej podpisać oświadczenie, nawet więc przy uznaniu za wiarygodne w tym zakresie zeznań powódki również nie sposób stwierdzić w takim zachowaniu Ł. M. powagi groźby. Powódka dalej wskazuje na nieskonkretyzowane groźby, jakie miał wobec niej kierować Ł. M., który miał wskazywać – zdaniem powódki – „że zmienią jej coś w dokumentach”. Sąd miał jednak na uwadze, że to właśnie rozwiązanie za porozumieniem stron jest bardziej korzystne dla pracownika niż rozwiązanie za wypowiedzeniem, stąd też nie są wiarygodne zeznania powódki wskazującej na groźby wobec niej kierowane, zaś za wiarygodną należy uznać wersję przedstawianą przez Ł. M., że powódka sama zaproponowała zmianę trybu rozwiązania umowy o pracę na tryb za porozumieniem stron. W ocenie Sądu nie doszło w niniejszej sprawie do żadnej groźby, pod której wpływem miałaby się znajdować powódka podpisując oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem stron, w rzeczywistości bowiem to oświadczenie zostało podpisane z inicjatywy samej powódki.

W związku z powyższym należy uznać, iż nie zachodzą przesłanki pozwalające na uchylenie się przez powódkę od skutków jej oświadczenia woli z dnia 29 lipca 2014 roku w przedmiocie rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron. Tym samym należy uznać, iż to oświadczenie jest prawnie skuteczne. Jednocześnie w ocenie Sądu podpisanie przez strony takiego oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem skutkuje jednoczesnym odwołaniem wcześniejszego wypowiedzenia umowy o pracę. Zgodnie bowiem z poglądem wyrażonym w orzecznictwie skuteczne cofnięcie przez zakład pracy wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę wymaga zgody tego pracownika (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 23 października 1986 roku, sygn. akt III PZP 62/86). Niewątpliwie zaś zgoda taka może być wyrażona nie tylko w sposób sformalizowany, ale również w sposób konkludentny. W niniejszej sprawie zachowanie powódki, która chciała zmienić tryb rozwiązania umowy o pracę z trybu za wypowiedzeniem na tryb za porozumieniem oraz ostateczne podpisanie przez powódkę oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem stron wskazują wyraźnie na wolę powódki, zgodnie z którą wyraziła ona zgodę na cofnięcie oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę. Tym samym należy uznać, iż po cofnięciu wypowiedzenia zostało między stronami podpisane porozumienie rozwiązujące umowę o pracę, a zatem ostatecznie umowa ta została rozwiązana w trybie za porozumieniem stron. To z kolei oznacza, że brak jest podstaw do zasądzenia na rzecz powódki odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę, bowiem w niniejszej sprawie nie doszło do rozwiązania umowy o pracę w trybie za wypowiedzeniem. Brak jest więc podstaw do zastosowania regulacji z art. 45 § 1 KP.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

W kwestii kosztów postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 KPC oraz regulacji z § 11 ust 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity - Dz. U. z 2013 roku, poz. 490, ze zm.).