Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 października 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Marcin Graczyk

Protokolant: st. sekr. sądowy Dominika Kołpa

po rozpoznaniu w dniu na rozprawie 3 października 2016 r. w Warszawie

sprawy M. K. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze z pracy

na skutek odwołania M. K. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 11 września 2013 r. znak: (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje M. K. (1) prawo do renty z tytułu częściowej trwałej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze z pracy, którego doznał w dniu 2 stycznia 2002 r. od dnia 1 czerwca 2013 r. na stałe,

2.  nie stwierdza odpowiedzialności organu rentowego za opóźnienie w przyznaniu świadczenia.

Sygn. akt VII U 3081/13

UZASADNIENIE

M. K. (1) w dniu 15 października 2013 r., złożył za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W., odwołanie od decyzji organu rentowego z dnia 11 września 2013 r., znak: (...), mocą której organ rentowy odmówił mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze z pracy.

Odwołujący zarzucił skarżonej decyzji to, że bazuje na błędnej decyzji Komisji Lekarskiej stwierdzającej, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy. Ubezpieczony wskazał, że z dostarczonych do organu rentowego dokumentów wynika, że uległ wypadkowi w drodze z pracy w dniu 2 stycznia 2002 r. podczas którego doznał urazu głowy, miał wstrząśnienie mózgu i był hospitalizowany. Wobec tego wypadku sukcesywnie otrzymywał rentę wypadkową z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Dodatkowo ubezpieczony zaznaczył, że na skutek ww. zdarzenia był wielokrotnie hospitalizowany, rozpoznano u niego m.in. padaczkę, która z uwagi na jej nasilenie uniemożliwia wykonywanie jakiejkolwiek pracy.

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 12 listopada 2013 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania M. K. (1) na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy powołał się na stosowne przepisy art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. W świetle ww. artykułu pracownikowi, który uległ w drodze do pracy lub z pracy, przysługuje jednorazowe odszkodowanie-w razie stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu oraz renta inwalidzka- w razie zaliczenia do jednej z grup inwalidów. W toku postępowania zainicjowanego wnioskiem, odwołujący został skierowany na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 19 sierpnia 2013 r. nie uznała ubezpieczonego za osobę całkowicie niezdolną do pracy, jednak orzekła celowość przekwalifikowania zawodowego ze względu na niezdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołujący się M. K. (1) ma 40 lat. Z wykształcenia jest mechanikiem samochodowym. Wnioskodawca przed wypadkiem pracował przez około 10 lat jako motorniczy tramwajowy.

W dniu 27 listopada 1999 r. uległ wypadkowi w drodze do pracy, przewrócił się na chodniku, uderzając głową o trotuar, natomiast w dniu 2 stycznia 2002 r. uległ wypadkowi w drodze z pracy, a mianowicie uległ pobiciu, w wyniku którego stracił przytomność, doznał urazu głowy oraz wstrząśnienia mózgu. Od 2002 r. u ubezpieczonego stwierdzono padaczkę pod postacią napadów częściowo złożonych i wtórnie uogólnionych, toniczno-klonicznych. ( karty wypadku , tom I i II a.r.).

W dniu 18 czerwca 2013 r. ubezpieczony złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze do domu/z pracy ( wniosek k.1-4, tom II a.r.).

Lekarz Orzecznik ZUS, po przeprowadzeniu badania odwołującego w dniu 3 lipca 2013 r. orzekł, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy. W związku z wniesionym sprzeciwem odwołującego, dotyczącego orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS, ubezpieczony został skierowany na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 19 sierpnia 2013 r. stwierdziła, iż niezdolność do pracy odwołującego w dotychczasowym zawodzie pozostaje w związku z wypadkiem w drodze do pracy. Ponadto celowe jest przekwalifikowanie zawodowe ze względu na niezdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie ( orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS k.13, tom II a.r., orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS k.29, tom II a.r.).

Na podstawie orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS, organ rentowy decyzją z dnia 11 września 2013 r., znak: (...) odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolność do pracy w związku z wypadkiem w drodze z pracy ( decyzja z dnia 11 września 2013 r. k.35, tom II a.r.).

Od powyższej decyzji organu rentowego M. K. (1) wniósł w dniu 15 października 2013 r. odwołanie, inicjując tym samym niniejsze postępowanie( odwołanie k.2-4 a.s.).

Postanowieniem z dnia 27 listopada 2013 r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu neurologii oraz psychologii, celem ustalenia czy ubezpieczony jest całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy, a jeżeli tak, to czy niezdolność ta powstała w związku z wypadkiem przy pracy, któremu odwołujący uległ w dniu 2 stycznia 2002 r. oraz czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres (postanowienie z 27 listopada 2013 r.).

W opinii z dnia 10 lutego 2014 r. biegły sądowy z zakresu psychologii J. K. stwierdziła, że wnioskodawca jest zdolny do pracy, a jego potencjał poznawczy umożliwia mu nabywanie nowych umiejętności zawodowych. Ponadto biegła dodała, że pomoc w przezwyciężaniu problemów emocjonalnych, umożliwia mu kontynuowanie terapii w Stowarzyszeniu (...). Na podstawie badania oraz analizy akt, biegła stwierdziła brak podstaw do wnioskowania o zaburzeniu funkcji poznawczych.

W opinii z dnia 2 kwietnia 2014 r. biegły sądowy z zakresu neurologii B. A. podniosła, że padaczka stwierdzona u opiniowanego wymaga systematycznej obserwacji i ewentualnego leczenia, ograniczeń w trybie życia i pracy, typowych dla osób z tą chorobą, ale nie sprowadza całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy.

W piśmie procesowym z dnia 30 czerwca 2014 r. organ rentowy oświadczył, że nie wnosi uwag do opinii ww. biegłych sądowych.

Na rozprawie w dniu 18 lipca 2014 r. odwołujący oświadczył, że nie zgadza się z opiniami biegłych, ponieważ uznaje, że podczas badania nie brano pod uwagę jego zdania.

Postanowieniem z dnia 5 września 2014 r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty neurologa z pominięciem biegłego B. A., celem ustalenia czy ubezpieczony jest całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy, a jeżeli tak, to czy niezdolność ta powstała w związku z wypadkiem przy pracy, któremu odwołujący uległ w dniu 2 stycznia 2002 r. oraz czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres, jeżeli nastąpiła zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego to na czym ona polegała. (postanowienie z 5 września 2014 r.).

Biegły sądowy z zakresu neurologii B. Z. w opinii z dnia 11 grudnia 2014 r. stwierdził, że analizując całość obfitej dokumentacji można przypuszczać, że badany jest chory na padaczkę, mimo że w wielu badaniach specjalistycznych nie rejestrowano charakterystycznych dla padaczki zmian. W ocenie biegłego zarysowują się organiczne cechy osobowości, jest niejasne dlaczego jest tak znaczna różnią w badaniach psychologicznych, a w aktualnym badaniu neurologicznym. Zdaniem biegłego choroba znacznie ogranicza wykonywania pracy we wcześniej wykonywanych zawodach, dlatego uważa, że odwołujący jest częściowo niezdolny do pracy z przyczyn ogólnych. Biegły określił częściową niezdolność do pracy do października 2015 r.

W piśmie procesowym z dnia 7 stycznia 2015 r. organ rentowy, stwierdził, że opinia biegłego z zakresu neurologii w zasadzie jest zgodna z opinią Komisji Lekarskiej w zakresie istnienia niezdolności do pracy-orzeczenie o przekwalifikowaniu zawodowym jest jednoznaczne z uznaniem częściowej niezdolności do pracy. Jednak uwzględniając młody wiek badanego przekwalifikowanie zawodowe jest działaniem celowym. Wobec powyższego organ rentowy wniósł o uzupełnienie opinii i odniesienie się do możliwości przekwalifikowania.

Postanowieniem z dnia 14 stycznia 2015 r. Sąd zobowiązał biegłego sądowego z zakresu neurologii, B. Z. do ustosunkowania się do stanowiska organu rentowego z dnia 7 stycznia 2015 r.

Biegły sądowy z zakresu neurologii B. Z. w opinii uzupełniającej z dnia 30 stycznia 2015 r. podniósł, iż nadal nie wnioskuje częściowej niezdolności do pracy z przyczyn ogólnych, natomiast wnioskuje orzeczenie przekwalifikowania zawodowego.

W piśmie procesowym z dnia 18 lutego 2015 r. organ rentowy wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego z zakresu neurologii, w zakresie doprecyzowania odpowiedzi czy Ubezpieczony wg wiedzy biegłego kwalifikuje się do przekwalifikowania zawodowego.

Na rozprawie w dniu 20 lutego 2015 r. ubezpieczony oświadczył, że nie zgadza się z opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii B. Z. i wnosi o powołanie innego biegłego neurologa, psychologa i psychiatry.

Sąd postanowił dopuścić dowód z opinii lekarzy biegłych sądowych z zakresu neurologii, psychologii i psychiatrii z wyłączaniem biegłego B. Z., J. K. i B. A., celem ustalenia czy ubezpieczony jest całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy, a jeżeli tak, to czy niezdolność ta powstała w związku z wypadkiem przy pracy, któremu odwołujący uległ w dniu 2 stycznia 2002 r. oraz czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres.

W opinii z dnia 24 sierpnia 2015 r. biegły sądowy z zakresu psychiatrii M. P. podniosła, że podczas badania odwołującego nie stwierdziła zaburzeń psychiatrycznych istotnie ograniczających zdolność do pracy: nastrój jest obniżony łagodnie, sprawność intelektualna mieści się w normie, objawy psychozy nie występują. W ocenie biegłego wnioskodawca wymaga dalszej obserwacji i leczenia z elementami psychoterapii, ale ze względu na stan psychiczny nie jest osoba niezdolną do pracy.

W opinii z dnia 22 października 2015 r. biegły sądowy z zakresu neurologii J. B. , stwierdza, że u odwołującego istnieje częściowa niezdolność do pracy do października 2016 r. W ocenie biegłej ubezpieczony może pracować zgodnie z zasadami dla osób chorych na padaczkę - poza wysokością, nie przy maszynach, w ruchu, z prądem elektrycznym itp. Ze względu na wiek wnioskodawcy konieczne jest przekwalifikowanie.

Biegły sądowy z zakresu psychologii K. P. w opinii z dnia 20 marca

2016 r. uznała, że z psychologicznego punktu widzenia stwierdza deficyty intelektu o charakterze organicznym oraz osobowość modelowaną zmianami organicznymi oun. Wobec wyraźnie stwierdzonego zespołu organicznego biegła stwierdza, że opiniowany może wykonywać pracę dostosowaną do jego stanu psychicznego w warunkach pracy chronionej. W opinii biegłego odwołujący jest częściowo niezdolny do pracy. Ubezpieczony wymaga specjalistycznej opieki w tym psychologicznej i neurologicznej, aby ocenić proces postępujących zmian organicznych w oun.

W opinii łącznej z dnia 24 czerwca 2016 r. biegli sądowi w zakresu neurologii-J. B., z zakresu psychiatrii- M. M. oraz z zakresu psychologii-K. P. uznali, że badany M. K. (1) jest częściowo niezdolny do pracy z powodu padaczki i narastających zaburzeń poznawczych-objawów encefalopatii pourazowej. Biegłe nie stwierdziły zaburzeń psychicznych powodujących całkowitą niezdolność do pracy. W opinii biegłych częściowa niezdolność do pracy powstała w związku z wypadkiem w drodze z pracy, któremu odwołujący uległ w dniu 2 stycznia

2002 r. Niezdolność ta ma charakter trwały i może pogłębiać się.

W piśmie procesowym z dnia 26 sierpnia 2016 r. organ rentowy wniósł o powołanie innego biegłego psychiatry, psychologa i neurologa, celem wydania opinii łącznej oraz opinii psychologicznej i neurologicznej na okoliczności ujęte w tezie dowodowej postanowienia Sądu z dnia 27 listopada 2013 r.

Na rozprawie w dniu 3 października 2016 r. Sąd oddalił wnioski pełnomocnika organu rentowego, który wniósł o ponowne przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu psychiatrii, psychologii i neurologii. Wskazać należy, że w uznaniu Sądu potrzeba przeprowadzenia kolejnego dowodu z opinii biegłych z zakresu psychiatrii, psychologii i neurologii w ogóle nie istniała. Kwestią możliwości dopuszczenia dowodu z dodatkowej opinii tych samych lub innych biegłych zajmowało się orzecznictwo, które stanęło na stanowisku, iż jeżeli opinia biegłego jest jednoznaczna i tak przekonująca, że Sąd określoną okoliczność uznaje za wyjaśnioną, to nie ma obowiązku dopuszczania dowodu z dalszej opinii biegłych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 1974 r. II CR 638/74). Stanowisko to podziela również Sąd orzekający w niniejszej sprawie. Dodatkowo w wyroku z dnia 15 lutego 1974 r., (II CR 817/73), Sąd Najwyższy przyjął, że dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, a mianowicie korzysta się z niego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mają więc zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c., który stanowi, iż strona może aż do zamknięcia rozprawy przytaczać okoliczności faktyczne i dowody na uzasadnienie swych wniosków lub dla odparcia wniosków i twierdzeń strony przeciwnej, z zastrzeżeniem niekorzystnych skutków, jakie według przepisów k.p.c. mogą dla niej wyniknąć z działania na zwłokę lub niezastosowania się do zarządzeń przewodniczącego i postanowień sądu. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z opinii kolejnych biegłych, czy też z opinii instytutu w każdym wypadku, gdy opinia złożona jest niekorzystna dla strony. W świetle art. 286 k.p.c., Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub z opinii instytutu, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, czy nie wyjaśnia istotnych okoliczności (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 05 listopada 1974 r., I CR 562/74). Odmienne stanowisko oznaczałoby bowiem przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, aby się upewnić, czy niektórzy z nich nie byliby takiego samego zdania co strona.

W realiach niniejszej sprawy złożone do akt sprawy opinie biegłych sądowych z zakresu neurologii - J. B., z zakresu psychiatrii- M. M. oraz z zakresu psychologii-K. P. w sposób pełny i wyczerpujący udzieliły odpowiedzi na pytania ujęte w tezie postanowienia dopuszczającego te dowody oraz pytań zadanych przez pełnomocnika organu rentowego. Należy bowiem po raz kolejny podkreślić, że biegli w sposób logiczny, spójny i dokładny przedstawiły stan zdrowia ubezpieczonego oraz ustosunkowały się do stanowiska pełnomocnika organu rentowego zaprezentowanego w pismach procesowych. Z uwagi na powyższe konstatacje brak było uzasadnienia do zobowiązania biegłego z zakresu neurologii do ponownego wydania opinii uzupełniającej bądź do dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego z zakresu tej samej specjalności medycznej. Z tego też względu, Sąd postanowił oddalić wniosek pełnomocnika organu rentowego o dopuszczenie kolejnego dowodu z opinii biegłych sądowych ww. specjalności.

Ponadto Sąd Okręgowy uznał, że dopuszczanie kolejnych dowodów z opinii innych biegłych znacznie wydłużyłoby postępowanie.

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zgromadzonego w sprawie obszernego materiału dowodowego, obejmującego przede wszystkim dowody z dokumentów, jak również dowody z opinii biegłych sądowych specjalistów z zakresu różnych dziedzin medycyny: neurologa, psychologa oraz psychiatry.

W skład dokumentów zebranych w sprawie wchodziły przede wszystkim akta organu rentowego oraz dokumentacja medyczna M. K. (1). Dokumentacja medyczna przyczyniła się do ustalenia przez biegłych aktualnego stanu zdrowia odwołującego oraz dolegających mu schorzeń, momentu ich powstania oraz charakteru, a także wpływu tych schorzeń na zdolność do pracy odwołującego zgodnie z jego kwalifikacjami. Sąd nie znalazł żadnych podstaw do nieuwzględnienia załączonych do akt dokumentów.

Przechodząc do oceny opinii biegłych Sąd podkreśla, że dopuszczenie tych dowodów był zasadne ze względu na zgłaszane przez odwołującego w treści odwołania schorzenia, na które się uskarża, a także charakter niniejszej sprawy. Każda z opinii biegłych została sporządzona na podstawie dokumentów medycznych (aktualnych na czas sporządzania poszczególnych opinii) odwołującego załączonych do akt sprawy oraz po przeprowadzeniu badań lekarskich na jego osobie. W ocenie Sądu, biegli dokonali analiz w sposób prawidłowy, rozpatrując przypadek schorzeń dolegających odwołującemu obecnie oraz w przeszłości, zgodnie z zakresem specjalizacji każdego z nich. Sąd co do zasady podzielił wnioski sformułowane przez biegłych.

Za opinię wiodącą w sprawie Sąd uznał opinię łączną biegłych sądowych specjalistów z zakresu neurologii - J. B., z zakresu psychiatrii- M. M. oraz z zakresu psychologii-K. P.. Opinie pisemne biegłych z dnia 24 sierpnia 2015 r., 22 października 2015 r. i 20 marca 2016 r. oraz opinia łączna z dnia24 czerwca 2016 r. zawierały pełny, bardzo szczegółowy opis historii choroby odwołującego. Dokonując oceny opinii łącznej biegłych Sąd doszedł do przekonania, że opinia ta jest kompleksowa, rzetelna, obszerna. Biegli dokonali całościowej i wszechstronnej analizy stanu zdrowia ubezpieczonego w oparciu o wszystkie źródła informacji zawarte w aktach i w sposób jasny i precyzyjny sformułowali wnioski końcowe tej opinii.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie M. K. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 11 września 2013 r., znak: PD/25/045032767, jest zasadne i jako takie zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Na podstawie art. 41 ust 1 ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. pracownikowi, który uległ wypadkowi w drodze do pracy lub z pracy, przysługuje jednorazowe odszkodowanie-w razie stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu oraz renta inwalidzka- w razie zaliczenia do jednej z grup inwalidów (Dz.U. 1983.30.144.j.t.). Natomiast zgodnie z §14 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych oraz Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 17 października 1975 r. w sprawie zasad i trybu orzekania o uszczerbku na zdrowiu oraz wypłacania świadczenia z tytuły wypadków przy pracy, w drodze do pracy lub z pracy oraz z tytułu chorób zawodowych ( Dz.U.1975.36.199.) za wypadek w drodze do pracy lub z pracy uważa się zdarzenie nagłe, wywołane przyczyną zewnętrzną, które nastąpiło w drodze do pracy lub z pracy, jeżeli droga ta była najkrótsza i nie została przerwana.

W myśl art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. 1998 Nr 162 poz. 1118 – dalej jako ustawa emerytalna) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy,

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W treści wskazanej powyżej regulacji zostały określone warunki konieczne do powstania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Warunki te muszą być spełnione łącznie.

Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy emerytalnej). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej) (wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03). Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 pkt. 1 ustawy emerytalnej.

Przepis art. 12 powołanej wyżej ustawy rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 w/w przepisu częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2000 roku, II UKN 134/00 i z dnia 7 września 1979 r., II URN 111/79).

Istotą sporu w niniejszym postępowaniu było ustalenie, czy stan zdrowia M. K. (1) na dzień złożenia ponownego wniosku o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze z pracy w dniu 2 stycznia 2002 r. uległ poprawie w stosunku do stanu poprzedniego i czy w związku z tym odwołujący jest zdolny do pracy czy też nie. Ustalenie wskazanej istotnej okoliczności wymagało zasięgnięcia informacji specjalnych z zakresu medycyny – neurologii, psychologii i psychiatrii.

Wobec powyższego Sąd uznał za zasadne przyjęcie za podstawę rozważań prowadzących do wydania orzeczenia dowodu z opinii łącznej biegłych ww. specjalności powołanych w sprawie. Opinię łączną biegłych Sąd uznał za wyczerpującą i poddającą wszechstronnej analizie stan zdrowia odwołującego w odniesieniu do jego możliwości zawodowych.

Bezsporną w niniejszej sprawie jest okoliczność, że odwołujący dnia 2 stycznia 2002 r. uległ pobiciu w drodze z pracy i jak się później okazało doznał obrażeń w postaci urazu głowy oraz wstrząśnienia mózgu, co przekładało się na brak możliwości wykonywania przez niego pracy.

Na podstawie wskazanych wyżej okoliczności nie ma wątpliwości, że uraz głowy którego doznał odwołujący podczas wypadku, a także później odkryta padaczka miały daleko idące skutki w stosunku do jego stanu zdrowia. W ocenie okoliczność ta świadczy o tym, że proces leczenia odwołującego będzie trwać dłużej, co uniemożliwi mu podjęcie pracy.

W toku postępowania organ rentowy zaznaczał, że uwzględniając młody wiek ubezpieczonego przekwalifikowanie zawodowe jest działaniem celowym, ze względu na niezdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie. Zdaniem organu rentowego potencjał poznawczy ubezpieczonego umożliwia mu dalszą edukację oraz nabywanie nowych umiejętności zawodowych.

W ocenie Sądu trudno jest mówić o przekwalifikowaniu się ubezpieczonego i ponownym wdrożeniu do pracy przy schorzeniach, o których biegli piszą w swej opinii łącznej.

Ustalając termin powstania częściowej trwałej niezdolności do pracy ubezpieczonego Sąd oparł się na regulacji art. 129 ustawy o emeryturach i rentach, zgodnie z którym świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. W niniejszym postępowaniu ustalono, że odwołujący złożył wniosek o ustalenie prawa do renty dnia 18 czerwca 2013 r. Wobec powyższego Sąd uznał za zasadne ustalenie prawa do renty z tytułu częściowej trwałej niezdolności do pracy od dnia 1czerwca 2013 r. na stałe.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. uwzględnił odwołanie M. K. (1) od decyzji organu rentowego z dnia 11 września

2013 r., znak: (...), i orzekając co do istoty zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał M. K. (1) prawo do renty z tytułu częściowej trwałej niezdolności do pracy od 1 czerwca 2013 r. na stałe o czym orzekł w pkt. 1 sentencji wyroku.

Jednocześnie w pkt. 2 wyroku, Sąd Okręgowy stwierdził, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie w wypłacie świadczenia, w oparciu o treść art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Ustalenie, że odwołujący spełnił warunki do nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wymagało bowiem przeprowadzenia sądowego postępowania dowodowego, w tym dopuszczenia dowodu z opinii biegłych sądowych. Zgodnie z art. 118 ust. 1a ww. ustawy w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

Działając zaś na podstawie powołanego przepisu, Sąd wnioskując a contrario, nie stwierdził odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, powodującej opóźnienie w wypłacie świadczenia, mając na uwadze fakt, że dopiero wyniki niniejszego postępowania dowodowego pozwoliły na poczynienie wiążących ustaleń, co do stanu zdrowia ubezpieczonego oraz momentu powstania u niego niezdolności do pracy, mającej wpływ na jego prawo do wnioskowanego świadczenia.

Wobec powyższego, Sąd orzekł jak w pkt. 2 sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)