Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 14 grudnia 2015 r. Dyrektor Wojskowego Biura Emerytalnego w Ł. stwierdził, że B. B. utraciła prawo do wojskowej renty rodzinnej inwalidzkiej z dniem 1 grudnia 2015 r. na podstawie art. 24, 31 i 38 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin w związku z art. 70 i 101 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Jako podstawę do wydania decyzji organ emerytalny wskazał orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS I Oddział w Ł. z dnia 30 listopada 2015 r., zgodnie z którym wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy, ponieważ istniejące schorzenia nie powodują niezdolności do pracy. / decyzja k. 232 akt (...) /.

W dniu 25 stycznia 2016 r. wnioskodawczyni złożyła odwołanie od powyższej decyzji wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do wojskowej renty inwalidzkiej. Nie zgodziła się z nie uznaniem jej za zdolną do pracy. Podniosła, że prawo do renty posiadała od 1997 r., pozostaje pod stałą opieką kardiologiczną i neurologiczną. / odwołanie k. 2-3/.

W odpowiedzi na odwołanie Dyrektor (...) wnosił o jego oddalenie podtrzymując dotychczasową argumentację. /odpowiedź na odwołanie k. 4/.

Na ostatnim terminie rozprawy w dniu 17 listopada 2016 r. wnioskodawczyni poparła odwołanie . /00:01:27-00:01:50 – płyta CD k. 61/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny :

B. B. urodziła się (...), ma wykształcenie średnie ogólne. Od 1981 r. prowadziła działalność gospodarczą, pracowała też w sklepie odzieżowym. /okoliczność bezsporna, wywiady zawodowe k. 5, 42 dokumentacji orzeczniczo - lekarskiej/.

Mąż wnioskodawczyni R. G. (1) miał przyznane prawo do emerytury wojskowej od dnia 1 marca 1996 r. /decyzja k. 13 akt (...)/.

Mąż wnioskodawczyni R. G. (1) zmarł w dniu 10 września 1996 roku. /okoliczność bezsporna, odpis skrócony aktu zgonu k. 17/.

Od dnia 1 kwietnia 1997 r. wnioskodawczyni miała przyznane prawo do wojskowej renty rodzinnej po zmarłym mężu, w związku z ustaleniem niezdolności do pracy wnioskodawczyni (decyzją z dnia 9 maja 1997 r. ZUS zaliczył ją do II grupy inwalidów, orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 8 maja 2006 r. i kolejnymi orzeczeniami uznano ją za częściowo niezdolną do pracy do 30 listopada 2015 r.) /decyzje (...) k. 36-36 odw., k. 57, 83, 125, k. 137, k. 143, k. 153, 166-166 odw., 179, 190-190 odw., 202-202 odw., 206 -206 odw. akt (...), decyzja ZUS k. 32-32 odw. akt (...), odwołanie k. 185-187 akt (...), wyrok k. 136 akt (...), orzeczenie lekarza orzecznika ZUS – dokumentacja orzeczniczo – lekarska/

W celu ustalenia dalszych uprawnień pismem dyrektora (...) z dnia 19 października 2015 r. wnioskodawczyni została skierowana do ZUS. /pismo k. 228 akt (...)/

Zarówno lekarz orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 13 listopada 2015 r., jak i komisja lekarska orzeczeniem z dnia 30 listopada 2015 r., na skutek wniesionego sprzeciwu z dnia 13 listopada 2015 r., uznali, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy. Komisja Lekarska wydała w/w orzeczenie po przeprowadzeniu bezpośredniego badania wnioskodawczyni i dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej, w tym dokumentacji z przebiegu leczenia ambulatoryjnego, kart informacyjnych z leczenia szpitalnego w okresie 2006-2013, wyników badań dodatkowych: Rtg, RM, CT, badań laboratoryjnych, w opinii konsultanta ZUS z dnia 2 listopada 2015 r. Przy dokonywaniu ustaleń orzeczniczych uwzględniono stopień naruszenia sprawności organizmu, rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom kompetencji, wiek (63 lata), predyspozycje psychofizyczne. /orzeczenie komisji k. 136-136 odw. dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej, sprzeciw k. 134 dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej/.

Badanie sądowo - psychologiczne wykazało u wnioskodawczyni występowanie stanów obniżonego nastroju, przygnębienia, występowanie skłonności do koncentrowania się na dolegliwościach somatycznych, obniżenie sprawności mechanizmów obronnych osobowości, występowanie cech osobowości zaburzonej. U wnioskodawczyni stwierdzono występowanie tendencji do agrawacji trudności osobowościowych. Nie stwierdzono występowania u niej zaburzeń w zakresie pamięci bezpośredniej wzrokowej na podłożu zmian organicznych w centralnym układzie nerwowym, stwierdzono natomiast występowanie zaburzeń w zakresie procesów uwagi na podłożu zmian organicznych w centralnym układzie nerwowym.

Wnioskodawczyni pracowała jako sekretarka dyrektora, a następnie przez 30 lat prowadziła własna firmę handlową, którą zamknęła dwa lata temu. Zajmowała się handlem sukniami wieczorowymi. Badana była dwukrotnie zamężna. Pierwszy związek małżeński zawarła w 19 roku życia. Małżeństwo trwało 17 lat, rozwiodła się. Z tego związku ma dwoje dzieci: 42 letniego syna i 38 letnią córkę. Dzieci są usamodzielnione. Drugie małżeństwo trwało 3 lat, mąż zmarł. Z tego związku dzieci nie ma. Aktualnie mieszka sama. Badana podaje, że około 10 lat temu miała próbę samobójczą z powodu nieudanego trzeciego związku. Zażyła wówczas tabletki, była odtruwana w warunkach szpitalnych. Badana dotychczas nie leczyła się psychiatrycznie. Skarży się na bezsenność, rozdrażnienie, obniżenie aktywności, niechęć do wstawania, wychodzenia z domu. Stwierdza, że nic jej nie cieszy. Ostatnio prób samobójczych nie miała. Miewa czasami myśli „jakby to było podciąć sobie żyły i zasnąć". Badana podaje, że 14 lat temu miała udar wskutek którego ma niedowład strony lewej. Podaje również, że ma niedowład nadgarstka prawego. Badanie osobowości W. Skalą Diagnostyczną „ (...)' wskazuje na występowanie tendencji do agrawacji trudności osobowościowych (G = 14). Układ skal kontrolnych wskazuje na obniżenie sprawności mechanizmów obronnych osobowości. W układzie skal klinicznych wszystkie skale są podwyższone. Dominują skale wskazujące na występowanie stanów obniżonego nastroju, przygnębienia z koncentracją na dolegliwościach somatycznych. Badanie wskazuje również na występowanie trudności osobowościowych w postaci zachowań introwertywnych, skłonności do ograniczania kontaktów interpersonalnych, nieufności w tych kontaktach, obniżonej odporności na frustrację. Zastosowana technika psychoorganiczna A. B. nie wskazuje na występowanie zaburzeń w zakresie pamięci bezpośredniej wzrokowej na podłożu zmian organicznych w centralnym układzie nerwowym (bł. 5; tabl. popr. 6; IQ B = 108.5). Test Kreślenia Drogi wskazuje na występowanie zaburzeń w zakresie koncentracji, podzielności i przerzutności uwagi na podłożu zmian organicznych w centralnym układzie nerwowym (wersja A = 4; wersja B = 2). /opinia sądowo - psychologiczna psychologa klinicznego G. J. k. 11-12/

Badaniem psychiatrycznym u wnioskodawczyni zdiagnozowano zaburzenia depresyjno – lękowe miernie wyrażone, zaburzenia osobowości z cechami agrawacji, które z punktu widzenia psychiatry nie powodują niezdolności do pracy zawodowej. Wnioskodawczyni, lat 63, legitymująca się wykształceniem średnim, pracowała jako sekretarka i przez 30 lat prowadziła działalność gospodarczą handlową, nie pracuje od 2 lat. Nigdy nie była leczona psychiatrycznie, nie jest niezdolna do pracy. /opinia biegłego psychiatry G. P. k. 8-10/

Badaniem neurologicznym u wnioskodawczyni stwierdzono: incydenty przemijającej niewydolności naczyń mózgu w wywiadzie, obecnie bez objawów istotnego ograniczenia sprawności ruchowej, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z dyskopatiami C6/C7 i L5/S1. Biegły sądowy neurolog po zapoznaniu się z dokumentacją lekarską oraz po badaniu odwołującej nie stwierdził u wnioskodawczyni objawów istotnego ograniczenia sprawności ruchowej w szczególności w postaci niedowładów czy porażenia kończyn. Z neurologicznego punktu widzenia brak podstaw do orzekania długotrwałej niezdolności wnioskodawczyni do pracy zgodnej z posiadanym poziomem kwalifikacji zawodowych – wykształcenie średnie ogólne. Ze względów profilaktycznych istnieją przeciwwskazania do wykonywania ciężkiej pracy fizycznej w szczególności połączonej z dźwiganiem znacznych ciężarów. /opinia biegłego neurologa J. Z. k. 6-7 odwrót/.

Badaniem kardiologicznym u wnioskodawczyni stwierdzono nadciśnienie tętnicze leczone farmakologicznie, stabilną chorobę niedokrwienną serca, przebyte incydenty przemijającej niewydolności naczyń mózgu (obecnie bez objawów istotnego ograniczenia sprawności ruchowej), zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z dyskopatiami C6/C7 i L5/S1, zaburzenia depresyjno-lękowe miernie wyrażone, zaburzenia osobowości z cechami agrawacji. Niewątpliwie wnioskodawczyni jest relatywnie dobrego ogólnego stanu. Leczy się z powodu licznych jednostek chorobowych (była hospitalizowana na Oddziałach o profilu neurologicznym z powodu przebytego udaru mózgu). Co ważne jest jednak niewątpliwie obciążona także schorzeniami kardiologicznymi (choroby przewlekłe). Ma rozpoznane nadciśnienie tętnicze. Wcześniej dostępne także dane na rozpoznanie stabilnej choroby niedokrwiennej serca (brak jednak pełnej diagnostyki w tej kwestii). wnioskodawczyni nie jest po przebytym zawale serca, nie była kwalifikowana do leczenia inwazyjnego (np. angioplastyka tętnic wieńcowych). Brak danych na znaczące uszkodzenie mięśnia sercowego czy objawową niewydolność serca. W ostatnim okresie czasu nie wykonywano u wnioskodawczyni rozszerzonej diagnostyki kardiologicznej (np. ECHO, próba wysiłkowa). Wykonane u wnioskodawczyni badanie ECHO (tj. USG serca) z dnia 4 lipca 2006 r. wykazało zachowaną dobrą globalną funkcję skurczowa mięśnia lewej komory serca (frakcja wyrzutowa EF 47% tj. praktycznie w zakresie normy - gdyż jako normę przyjmuje się wartość >50%). Oznacza to, iż brak znacznego uszkodzenia serca jako całości. Głównym problemem „kardiologicznym” u wnioskodawczym pozostaje jedynie nadciśnienie tętnicze. Należy podkreślić, iż nadciśnienie tętnicze jest jedną z najczęstszych chorób populacji (jego rozpoznawalność i obecność rośnie wraz z wiekiem). U wnioskodawczyni realnie trudno ocenić ilość leków na nadciśnienie tętnicze - gdyż nie pamięta przyjmowanych leków). Wartości ciśnienia tętniczego pozostają raczej wyrównane - jednak okresowo zdarzają się skoki. Z tego względu wymagana jest okresowa kontrola w Poradni Kardiologicznej i modyfikowanie leczenia.

Podsumowując nadciśnienie tętnicze, przewlekła choroba niedokrwienna serca to choroba, z której raczej trudno się wyleczyć - ogólnie patrząc wymaga przewlekłego leczenia i stałej kontroli (celem zmniejszenia np. ryzyka sercowo-naczyniowego i opóźnienia momentu wystąpienia dalszych powikłań). Przy ocenie ewentualnej niezdolności do pracy należy wziąć pod uwagę aktualny stan kliniczny a nie samo ryzyko sercowo-naczyniowe. Z kardiologicznego punktu widzenia mając na uwadze poziom kwalifikacji oraz całościowy stan kliniczny nie stwierdzono u wnioskodawczyni niezdolności do pracy. Ewentualne zaostrzenia chorobowe winny być realizowane w ramach czasowych zasiłków chorobowych. /opinia biegłego specjalisty z zakresu chorób wewnętrznych i kardiologii R. G. k. 13-15/

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał w oparciu o powołane - niekwestionowane przez strony - dokumenty oraz opinie biegłych lekarzy.

Opinie zostały doręczone zarówno organowi emerytalnemu, jak i wnioskodawczyni, ze zobowiązaniem do ustosunkowania się do nich i złożenia ewentualnych pytań do biegłych. Organ rentowy uwag ani zarzutów wobec opinii biegłych lekarzy nie zgłosił /k. 28/. Natomiast wnioskodawczyni w piśmie procesowym z dnia 29 września 2016 r. oświadczyła, że nie zgadza się z opiniami wszystkich dopuszczonych w sprawie biegłych lekarzy. Podniosła, że opinie są niespójne. Wskazała, że wypływające z opinii biegłych psychologa i psychiatry wnioski niezgodne ze stwierdzonymi u niej schorzeniami. Co do opinii biegłego neurologa podała, że nie zgadza się z tą opinią w zakresie nie stwierdzenia objawów istotnego ograniczenia sprawności ruchowej, wskazała, że jej praca polega na dźwiganiu ciężarów, a ona nie posiada kwalifikacji zawodowych do wykonywania innej pracy. W zakresie opinii biegłego kardiologa wskazała, że jej relatywnie dobry ogólny stan zdrowia wynika z optymalnie prowadzonej rehabilitacji i modyfikowaniu leków przez lekarza prowadzącego i innych lekarzy. Wniosła o pominięcie tych opinii, podtrzymując swoje stanowisko odnośnie zmiany zaskarżonej decyzji /k. 23-26/.

Sąd, oceniając zgromadzony materiał dowodowy, w pełni uznał wartość dowodową opinii wszystkich powołanych w sprawie biegłych. Biegli opinie wydali po przeprowadzeniu stosownych badań i analizie dostępnej dokumentacji lekarskiej wnioskodawczyni. Określili schorzenia występujące u badanej oraz ocenili ich znaczenie dla jej zdolności do pracy, odnosząc swą ocenę do jej kwalifikacji zawodowych. Zdaniem Sądu, opinie biegłych są rzetelne, sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot, a wynikające z nich wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione.

Sąd, oceniając zgromadzony materiał dowodowy, w pełni uznał wartość dowodową opinii powołanych w sprawie biegłych. W ocenie Sądu złożone do sprawy opinie nie zawierają żadnych braków i wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Biegli opinie wydali po przeprowadzeniu stosownych badań i analizie dostępnej dokumentacji lekarskiej wnioskodawczyni, w tym przedstawionych wyników badań i wywiadu lekarskiego. Określili schorzenia występujące u badanej oraz ocenili ich znaczenie dla jej zdolności do pracy, odnosząc swą ocenę do poziomu jej kwalifikacji zawodowych. Zdaniem Sądu, opinie biegłych są rzetelne, sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot, a wynikające z nich wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione. W uznaniu Sądu ubezpieczona nie przedstawiła żadnych zasadnych argumentów w celu skutecznego podważenia wydanych w sprawie ekspertyz. Stanowisko procesowe wnioskodawczyni sprowadza się jedynie do własnej odmiennej oceny stanu zdrowia. Dlatego też Sąd nie odmówił tym opiniom wiarygodności i mocy dowodowej, nie znalazł też usprawiedliwionych przesłanek do dopuszczenia dowodu z opinii uzupełniających dopuszczonych w sprawie biegłych czy powołania innego zespołu biegłych tylko z tego powodu, że ocena własnego stanu zdrowia dokonana przez wnioskodawczynię jest odmienna od opinii dotychczasowych biegłych i stanowi jedynie polemikę z twierdzeniami biegłych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Odwołanie jest niezasadne.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (t.j. Dz. U. 2016 poz. 1037) renta rodzinna przysługuje uprawnionym członkom rodziny:

1) żołnierza zmarłego albo zaginionego w czasie pełnienia służby;

2) żołnierza zmarłego w ciągu 3 lat po zwolnieniu ze służby, jeżeli śmierć nastąpiła wskutek urazów doznanych w czasie pełnienia służby lub chorób powstałych w tym czasie, albo jeżeli śmierć nastąpiła wskutek wypadku pozostającego w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej albo choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej;

3) zmarłego emeryta lub rencisty wojskowego.

2. Za uprawnionych członków rodziny zmarłego emeryta lub rencisty wojskowego uważa się również członków rodziny żołnierza zmarłego po zwolnieniu ze służby, jeżeli w dniu śmierci spełniał on warunki wymagane do uzyskania emerytury lub renty inwalidzkiej, chociażby jego prawo do zaopatrzenia nie zostało jeszcze ustalone.

Na mocy art. 24 ww. ustawy renta rodzinna przysługuje na zasadach i w wysokości określonych w ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Zgodnie z art. 31 ust. 1 cytowanej ustawy prawo do zaopatrzenia emerytalnego i wysokość świadczeń pieniężnych z tytułu tego zaopatrzenia ustala w formie decyzji wojskowy organ emerytalny.

W myśl ust. 3 postępowanie w sprawie ustalenia prawa do zaopatrzenia emerytalnego wszczyna się na wniosek zainteresowanego.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy prawo do świadczeń ustaje:

1) gdy przestanie istnieć którykolwiek z warunków wymaganych do uzyskania prawa do świadczeń;

2) (uchylony);

3) jeżeli osoba pobierająca świadczenie uzależnione od inwalidztwa lub niezdolności do pracy, pomimo skierowania na badania lekarskie, nie poddała się tym badaniom bez uzasadnionej przyczyny;

4) w razie śmierci osoby uprawnionej.

Zgodnie natomiast z art. 65 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. 2016 r. poz. 887 ze zm.) renta rodzinna przysługuje uprawnionym członkom rodziny osoby, która w chwili śmierci miała ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy lub spełniała warunki wymagane do uzyskania jednego z tych świadczeń.

Stosownie do art. 70 ust. 1 ww. ustawy wdowa ma prawo do renty rodzinnej, jeżeli:

1) w chwili śmierci męża osiągnęła wiek 50 lat lub była niezdolna do pracy albo

2) wychowuje co najmniej jedno z dzieci, wnuków lub rodzeństwa uprawnione do renty rodzinnej po zmarłym mężu, które nie osiągnęło 16 lat, a jeżeli kształci się w szkole - 18 lat życia, lub jeżeli sprawuje pieczę nad dzieckiem całkowicie niezdolnym do pracy oraz do samodzielnej egzystencji lub całkowicie niezdolnym do pracy, uprawnionym do renty rodzinnej.

W myśl ust. 2 prawo do renty rodzinnej nabywa również wdowa, która osiągnęła wiek 50 lat lub stała się niezdolna do pracy po śmierci męża, nie później jednak niż w ciągu 5 lat od jego śmierci lub od zaprzestania wychowywania osób wymienionych w ust. 1 pkt 2.

Na mocy art. 101 ww. ustawy prawo do świadczeń ustaje:

1) gdy ustanie którykolwiek z warunków wymaganych do uzyskania tego prawa;

2) ze śmiercią osoby uprawnionej.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 cytowanej ustawy renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl art. 12 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne /art. 13 ust. 1/.

Zgodnie zaś z art. 14 ust. 1 oceny niezdolności do pracy, jej stopnia oraz ustalenia daty powstania niezdolności do pracy, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do pracy, dokonuje w formie orzeczenia lekarz orzecznik. Od orzeczenia lekarza orzecznika osobie zainteresowanej przysługuje sprzeciw do komisji lekarskiej w ciągu 14 dni od dnia doręczenia tego orzeczenia /ust. 2a/. Komisja lekarska, rozpatrując sprzeciw, dokonuje oceny niezdolności do pracy i jej stopnia oraz ustalenia okoliczności, o których mowa w ust. 1. Rozstrzygnięcia komisja lekarska dokonuje w formie orzeczenia /ust. 2e, ust. 2f/. Orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji /ust. 3/.

W przypadku ubezpieczonego, którego niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat, okresy składkowe i nieskładkowe muszą wynosić łącznie co najmniej 5 lat /art. 58 ust. 1 pkt. 5 ustawy/. W myśl art. 58 ust. 2 pięcioletni staż okresów składkowych i nieskładkowych powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy.

W rozpoznawanej sprawie zaskarżoną decyzją z dnia 14 grudnia 2015 r. Dyrektor Wojskowego Biura Emerytalnego w Ł. stwierdził że B. B. utraciła prawo do wojskowej renty rodzinnej inwalidzkiej z dniem 1 grudnia 2015 r. na podstawie powołanych wyżej przepisów. Swoje rozstrzygnięcie Dyrektor (...) oparł na orzeczeniu Komisji Lekarskiej ZUS I Oddział w Ł. z dnia 30 listopada 2015 r., zgodnie z którym wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe nie dało podstaw dla uwzględnienia odwołania i zmiany zaskarżonej decyzji.

Na okoliczność oceny stanu zdrowia wnioskodawczyni Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłych lekarzy z zakresu psychiatrii, neurologii, kardiologii oraz biegłego psychologa. Opinie biegłych są zgodne i jednoznaczne co do tego, że następujące schorzenia wnioskodawczyni: występowanie stanów obniżonego nastroju, przygnębienia, występowanie skłonności do koncentrowania się na dolegliwościach somatycznych, obniżenie sprawności mechanizmów obronnych osobowości, występowanie cech osobowości zaburzonej, występowanie tendencji do agrawacji trudności osobowościowych, występowanie zaburzeń w zakresie procesów uwagi na podłożu zmian organicznych w centralnym układzie nerwowym; zaburzenia depresyjno – lękowe miernie wyrażone, zaburzenia osobowości z cechami agrawacji; incydenty przemijającej niewydolności naczyń mózgu w wywiadzie, obecnie bez objawów istotnego ograniczenia sprawności ruchowej, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z dyskopatiami C6/C7 i L5/S1, nadciśnienie tętnicze leczone farmakologicznie, stabilną chorobę niedokrwienną serca, przebyte incydenty przemijającej niewydolności naczyń mózgu (obecnie bez objawów istotnego ograniczenia sprawności ruchowej), zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z dyskopatiami C6/C7 i L5/S1, aktualnie nie powodują niezdolności do pracy, nawet w stopniu częściowej niezdolności. Opinie biegłych są zgodne we wnioskach co do tego, że stwierdzone u wnioskodawczyni schorzenia w obecnym stopniu ich zaawansowania nie ograniczają zdolności wnioskodawczyni do pracy zgodnej z posiadanymi przez nią kwalifikacjami zawodowymi. W szczególności z powodów psychiatrycznych wnioskodawczyni nie wymaga leczenia. Podobnie schorzenia kardiologiczne wnioskodawczyni nie powodują niezdolności do pracy. Choroba niedokrwienna serca wnioskodawczyni jest stabilna, nadciśnienie tętnicze jest u niej farmakologicznie wyrównane a ewentualne zaostrzenia chorobowe wymagają leczenia w ramach zwolnień lekarskich. Wreszcie z punktu widzenia neurologicznego nie stwierdzono u wnioskodawczyni objawów istotnego ograniczenia sprawności ruchowej w szczególności w postaci niedowładów czy porażenia kończyn, jedynie ze względów profilaktycznych istnieją przeciwwskazania do wykonywania ciężkiej pracy fizycznej w szczególności połączonej z dźwiganiem znacznych ciężarów. Aktualnie schorzenia wnioskodawczyni mają bowiem taki charakter i występują z takim nasileniem, że nie przekładają się na niezdolność świadczenia przez nią pracy.

Skoro zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że wnioskodawczyni w aktualnym stanie zdrowia może świadczyć pracę zgodną z poziomem posiadanych kwalifikacji, to stwierdzić należało, że zaskarżona decyzja organu rentowego odpowiada prawu. Niespełnienie bowiem przez wnioskodawczynię przesłanek wymaganych cytowanym wyżej art. 70 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS powoduje z mocy art. 101 pkt 1 tej ustawy ustanie prawa do renty rodzinnej po zmarłym mężu.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy, na postawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc, orzekł jak w sentencji wyroku.