Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W I M I E N I U

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 listopada 2016 roku

Sąd Okręgowy w Poznaniu w Wydziale XVII Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący: SSO Justyna Andrzejczak

Protokolant: st. prot. sąd. Joanna Kurkowiak

po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2016 roku

sprawy A. A.

obwinionej o wykroczenie z art. 82 § 1 pkt 10 k.w. i inne

na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań- Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu

z dnia 22 czerwca 2016 roku sygn. akt VI W 663/15

1. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

2. zasądza od oskarżyciela posiłkowego na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów postępowania odwoławczego, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 60 zł za II instancję.

Justyna Andrzejczak

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 22 czerwca 2016 roku w sprawie VI W 663/15 Sąd Rejonowy Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu uniewinnił obwinioną A. A. od zarzucanego jej przez oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego P. G. wykroczenia z art. 82 § 1 pkt 10 k.w. w zw. z art. 10 § 2 pkt 1 k.w. (k. 122 – 123).

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego wniósł pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego (k. 144 – 145).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego okazała się bezzasadna. Zawarta w niej argumentacja nie zasługiwała na uwzględnienie nawet w znikomym zakresie.

Przed ustosunkowaniem się do apelacji wniesionej w niniejszej sprawie należy zauważyć, iż Sąd I instancji w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności i dowody ujawnione w toku rozprawy dokonując następnie na ich podstawie właściwych ustaleń faktycznych. Postępowanie w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone dokładnie i starannie. Ocena materiału dowodowego, dokonana przez Sąd Rejonowy nie wykazuje błędów logicznych i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów. Uzasadnienie wyroku odpowiada wymogom art. 424 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w. i w pełni pozwala na kontrolę prawidłowości rozstrzygnięcia.

Argumentacja zawarta w apelacji sprowadza się do niezwykle lakonicznego i polemicznego zarzutu naruszenia prawa materialnego, związanego z odmienną oceną przez skarżącego oceny prawnej zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego postępowania. Przy czym stan faktyczny ustalony przez Sąd I instancji nie był w apelacji w żaden sposób kwestionowany, a więc należało uznać go za bezsprzeczny. Skarżący nie zarzucił bowiem ani błędnej oceny dowodów, a nie poczynienia błędów w ustaleniach faktycznych.

Odnosząc się stricte do argumentacji podniesionej w złożonej apelacji, to całkowicie pomija ona w swojej wymowie stanowisko przedstawione przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Przy czym argumenty skarżącego jest wyraźnie jednostronne, bez żadnego merytorycznego odniesienia się do ocen i wniosków przedstawionych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Tymczasem Sąd Rejonowy wyraźne wskazał, szczegółowo analizując przepisy przeciwpożarowe dotyczące budynku, który był przedmiotem tej sprawy, iż wystarczającym dla tego rodzaju lokali jest posiadanie jednych drzwi ewakuacyjnych. W przypadku lokalu będącego własnością obwinionej wymóg ten był w pełnym zakresie spełniony, pomimo ustawienia parawanu uniemożliwiającego korzystanie z drzwi frontowych, albowiem posiadał on drugie drzwi, od tyłu budynku, do których także był swobodny dostęp. Przeprowadzenie koniecznego remontu kostki brukowej przed drzwiami frontowymi wymagało ich odpowiedniego i należytego zabezpieczenia, poprzez uniemożliwienie korzystania z nich. Natomiast w tym czasie w pełni dostępne były drugie drzwi, które prowadziły na tył budynku. Pomiary dokonane przez funkcjonariuszy policji dowiodły tego, że spełniały one wymogi drzwi ewakuacyjnych, a skoro dla tego lokalu wymagane były tylko jedne takie drzwi, to zastawienie tych od frontu, nie wypełniało znamion wykroczenia zarzucanego obwinionej. Przy czym wyraźnego zaznaczenia wymaga także, że oskarżyciel posiłkowy subsydiarny posiadał komplet kluczy do wszystkich drzwi od lokalu, a wyłącznie jego sprawą było w jaki sposób niemi dysponował i jak zapewniał do nich dostęp. Z tych względów rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego jest całkowicie słuszne, a Sąd odwoławczy w pełni je podziela. Lakoniczne stanowisko skarżącego zaprezentowane w apelacji nie mogło w żaden sposób wpłynąć na prawidłowość zaskarżonego wyroku.

Reasumując należy zaznaczyć, że oparcie przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych na określonej i wyraźnie wskazanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku grupie dowodów i jednoczesne nieuznanie dowodów przeciwnych, nie stanowi uchybienia, które mogłoby powodować zmianę lub uchylenie wyroku, w sytuacji gdy zgodnie z treścią art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w., Sąd Rejonowy wskazał jakimi w tej kwestii kierował się względami. Jak wynika z motywów zaskarżonego wyroku Sąd I instancji uczynił zadość wymaganiom wskazanego wyżej przepisu, dokonując szczegółowej i wszechstronnej analizy materiału dowodowego oraz wskazując precyzyjnie jakie fakty uznał za udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach. Sąd Rejonowy odpowiednio wskazał w jakich częściach uznał ww. dowody za wiarygodne, a w jakich za nie zasługujące na wiarę (lub są nieistotne), przy czym stanowisko swoje logicznie i przekonywująco uzasadnił. Dowody te pozwoliły na prawidłowe uniewinnienie obwinionej.

W tym miejscu zaznaczyć należy, że Sąd Okręgowy dokonał również z urzędu kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku w świetle bezwzględnych przesłanek odwoławczych przewidzianych przepisami art. 104 § 1 k.w. oraz art. 440 k.p.k., jednak żadne z nich w przedmiotowej sprawie nie wystąpiły. Z tego względu nie było potrzeby ingerencji w zaskarżone orzeczenia z urzędu.

W tym stanie rzeczy, mając na uwadze wszystkie poczynione powyżej rozważania, Sąd Okręgowy na podstawie przepisu art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie przepisów art. 118 § 2 k.p.w. oraz art. 8, art. 13 ust. 1 i art. 21 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tj. Dz.U. z 1983 roku, Nr 49, poz. 223, ze zm.) – obciążając nimi oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego P. G.. Na koszty te składają się wyłożone przez Skarb Państwa wydatki (20,00 złotych) oraz opłata za drugą instancję (60,00 złotych).

Justyna Andrzejczak