Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 października 2016 r.

Sąd Rejonowy w Łęczycy, w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Kinga Brykalska - Stępień

Protokolant staż. Agata Antosiak, sekr. sąd. Małgorzata Góralska, st. sekr. sąd. Ewa Juszczak, sekr. sąd. Ewelina Jóźwiak, sekr. sąd. Karolina Kruszyniak,

przy udziale Prokuratora Katarzyny Malarskiej - Szadkowskiej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 02 marca 2015r., 06 maja 2015r., 08 lipca 2015r., 07 października 2015 r., 02 grudnia 2015r., 18 stycznia 2016r., 02 marca 2016r., 01 kwietnia 2016r., 06 maja 2016r., 03 czerwca 2016r., 06 lipca 2016r., 03 sierpnia 2016r., 05 października 2016r. w Ł.

sprawy:

P. W. (1), syna M. i Z. z domu R., urodzonego (...) w K.,

oskarżonego o to, że:

1.  w dniu 28 lipca 2014 roku w L. woj. (...) wykorzystując nieuwagę pokrzywdzonego dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci (...) nr rej. (...) wartości 4000 złotych na szkodę P. W. (2),

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.

2.  w dniu 28 lipca 2014 roku w D. woj. (...) prowadził samochód ciężarowy marki D. (...) nr rej. (...) w ruchu lądowym znajdując się w stanie nietrzeźwości 1,64 promila alkoholu we krwi,

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k

orzeka:

1.  w miejsce czynu zarzucanego w pkt. 1 aktu oskarżenia, oskarżonego P. W. (1) uznaje za winnego tego, że w dniu 28 lipca 2014 roku w L. woj. (...) wykorzystując nieuwagę pokrzywdzonego zabrał w celu krótkotrwałego użycia (...) nr rej. (...) wartości 4000 złotych stanowiący własność P. W. (2), czym wypełnił dyspozycję art. 289 §1 kk i za to na tej podstawie skazuje go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

2.  oskarżonego P. W. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. 2 aktu oskarżenia i za to na podstawie art. 178a§1 kk skazuje go na karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

3.  na podstawie art. 85§1 kk i art. 86§1 kk łączy kary pozbawienia wolności, wymierzone oskarżonemu w pkt. 1 i 2 wyroku i wymierza oskarżonemu karę łączną 1(jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

4.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk i art. 70 § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wykonanie wymierzonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 4 (czterech) lat próby,

5.  na podstawie art. 42 § 2 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w lądowej strefie ruchu na okres 5 (pięciu) lat,

6.  na podstawie art. 73§ 2 kk oddaje oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora,

7.  na podstawie art. 46 §1 kk orzeka od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego P. W. (2) obowiązek zapłaty kwoty 2.800 (dwa tysiące osiemset) złotych tytułem naprawienia wyrządzonej szkody,

8.  wniesione powództwo cywilne pozostawia bez rozpoznania,

9.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1000 (jednego) tysiąca złotych tytułem części poniesionych wydatków postępowania oraz zwalnia go z obowiązku uiszczenia opłaty.

Sygn. akt. II K 80/15

UZASADNIENIE

W dniu 28 lipca 2014r w godzinach popołudniowych oskarżony P. W. (1) przebywał wraz ze znajomym K. A. (1) w miejscowości W., u znajomych A. i J. M. (1), gdzie spożywali alkohol w postaci wódki. W pewnym momencie około godz. 17 oskarżony wsiadł na stojący obok bramy rower i odjechał nim na odległość 100 – 150 m. Przewrócił się na polu uprawnym Z. P. w miejscowości L. i zasnął. Oskarżony miał wówczas na sobie jedynie spodnie, nie miał podkoszulki. K. A. (1) powrócił do p. M., gdzie nadal spożywał wraz z nimi alkohol. Pozostał u nich do rana następnego dnia. Leżącego i śpiącego na polu oskarżonego zobaczył K. P. (1), który około 19 przyjechał na pole z P. W. (2), jego (...) o nr rej (...), celem załadowania do niego belek słomy. Samochód stał na polu, w stacyjce znajdowały się kluczyki. K. P. (1) znajdował się w bagażowej części samochodu, odbierał od P. W. (2) słomę.

Około godziny 20 oskarżony obudził się, następnie wsiadł do (...) i ruszył nim w kierunku D.. K. P. (1) wyskoczył z jadącego samochodu, ale wcześniej zobaczył kierującego, który nie posiadał na sobie podkoszulki. Wraz z P. W. (2) zaczęli gonić odjeżdżający samochód, początkowo pieszo a później samochodem przejeżdżającej koleżanki.

Oskarżony kierując (...) przejechał około 2-3 km, samochód miał otwarte drzwi od części bagażowej, po drodze mijał zaparkowany kombajn, którego zawadził otwartymi drzwiami, przejechał przez miejscowość W. i dojechał do miejscowości D..

/zeznania świadka P. W. k. 133v, k. 186, zeznania świadka K. P. k. 141v, zeznania świadka J. M. k. 142, zeznania świadka A. M. k. 142v, zeznania świadka K. A. k. 142v -14/

W miejscowości D. oskarżony na łuku drogi nie zapanował nad pojazdem, który zjechał na przeciwległy pas ruchu, uderzył w słupek betonowy, a następnie przewrócił się na bok, na prawą stronę. Oskarżony pozostał w kabinie, przemieścił się w kierunku siedzenia pasażera.

/ protokół oględzin miejsca wypadku k. 13-14, protokół oględzin pojazdu k. 21-22, notatka k. 23, karta zdarzenia drogowego k. 24, protokół zatrzymania osoby k. 29, zeznania świadka P. G. k. 65, k. 141v-142, k. 253v, zeznania świadka S. P. k. 172v-173, zeznania świadka J. B. k. 264v, informacja ze zdarzenia k. 191-192/

Kierując (...) oskarżony miał 1, 64 promile zawartości alkoholu we krwi.

/protokół z przebiegu badań stanu trzeźwości k. 19, świadectwo wzorcowania k. 20 sprawozdanie k. 46, protokół pobrania krwi k. 46, karta informacyjna k. 122/

Oskarżony nie posiada uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi.

/informacja k. 55/

W tym czasie, tą samą drogą jechał K. G. (1), który jako pierwszy zobaczył leżący na boku samochód. Niezwłocznie udał się do R. G. (1), mieszkającego obok miejsca zdarzenia, aby ten powiadomił służby. Obaj podeszli do kabiny samochodu, w niej znajdowała się jedna osoba – oskarżony.

/zeznania świadka K. G. k. 265-265v, zeznania świadka R. G. k. 279/

Na miejsce zdarzenia w D. przyjechali policjanci z Komisariatu Policji w K. oraz zastępy strażaków z OSP D. i OSP K..

Strażacy wyjęli oskarżonego z samochodu, został on zabrany przez karetkę pogotowia. Część policjantów zabezpieczała ruch drogowy, na miejscu było dużo „gapiów”, wśród których pojawiła się informacja, że samochodem L. mogła jechać jeszcze jedna osoba, co spowodowało, że strażacy przeszukiwali okolice zdarzenia drogowego oraz część bagażową pojazdu. Żadna osoba nie została odnaleziona, nikt nie zgłosił się po pomoc.

/zeznania świadka D. M. k. 185v, zeznania świadka R. A. k. 223v, zeznania świadka J. A. k. 224, zeznania świadka K. W. k. 224v, zeznania świadka J. B. k. 225, zeznania świadka S. P. k. 252v, zeznania świadka A. W. k. 253, zeznania świadka M. P. k. 280/

(...) o nr rej (...) przed zdarzeniem miał wartość 4000 zł.

/ opinia k. 87-93, opinia biegłego k. 195-197/

Jego właściciel - P. W. (2) sprzedał pozostałości samochodu L. na złom za kwotę 1200 zł.

/zeznania świadka P. W. k. 133v/

Oskarżony P. W. (1) ma 22 lata, jest kawalerem, ma podstawowe wykształcenie, nie posiada żadnych kwalifikacji ani umiejętności. Nie posiada majątku, pracuje w gospodarstwie rolnym rodziców, na utrzymaniu posiada miesięczne dziecko. Oskarżony pozostaje pod nadzorem kuratora.

Oskarżony był karany za czyny z art. 278§1 kk i art. 178a§1kk – wyrok uprawomocnił się 19 września 2014 roku

/karta karna k. 273, oświadczenie k. 281, zaświadczenie k. 56, opinia kuratora k. 140 – 140v, /

Oskarżony nie wykazuje objawów choroby psychicznej ani cech upośledzenia umysłowego. W czasie popełniania zarzucanego mu czynu rozpoznawał jego znaczenie i mógł pokierować swoim postępowaniem. Oskarżony pije alkohol w sposób szkodliwy.

/opinia biegłych k. 116-118, k. 1291-120/

Oskarżony P. W. (1) w trakcie postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanych czynów, wyjaśnił że tego dnia spożywał alkohol u osoby o nazwisku M., i w pewnym momencie urwał mu się film i nie wie co działo się z nim dalej. Przytomność odzyskał dopiero w szpitalu. Oskarżony nie był w stanie wyjaśnić z jakiego powodu i w jakim celu dokonał on zaboru samochodu, pamiętał jedynie że wsiadał do samochodu, jednak nie pamiętał czy wsiadał na miejsce pasażera czy kierowcy.

Przed Sądem oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanych czynów, przeprosił pokrzywdzonego. Wyjaśnił, że niczego nie pamięta ze zdarzenia oraz że lekarz zabronił mu spożywać alkohol.

Obrońca oskarżonego złożył wniosek o skazanie go w trybie art. 387 kpk, jednakże z uwagi na wątpliwości co do okoliczności popełnienia przez oskarżonego czynu z art. 278§1kk wniosek ten nie został uwzględniony.

/wniosek k. 98-99/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyjaśnień oskarżonego w zakresie w jakim pamięta on przebieg zdarzeń, a więc tego, że będąc u p. M. spożywał alkohol w znacznej ilości. Fakt ten został potwierdzony przez świadków – K. A. (1) oraz A. i J. M. (1). Zeznania tych świadków Sąd uznaje za wiarygodne, również co do tego, że K. A. (1) pozostał w domu p. M. i przebywał tam do rana, podczas gdy oskarżony oddalił się z tego miejsca a następnie zasnął na polu uprawnym. Zeznania tych świadków są spójne, niesprzeczne i przez to wiarygodne. Obecność tylko jednej osoby w kabinie kierowcy (...) oraz okoliczności zaboru tego pojazdu przez oskarżonego potwierdzają również wiarygodne zeznania świadka K. P. (1) oraz P. W. (2). Zeznania P. W. (2) co do wartości pojazdu L. potwierdza niekwestionowana opinia biegłego z zakresu wyceny maszyn, urządzeń i pojazdów L. P.. Nie ma żadnych wątpliwości, że oskarżony dokonał zaboru samochodu a następnie będąc w stanie nietrzeźwości nim kierował w ruchu lądowym. Świadek K. P. (1) jest przekonany co do tego, że samochodem kierował leżący wcześniej na polu oskarżony, świadek zna oskarżonego, wskazuje również na dość istotny element jakim jest brak górnej części garderoby zarówno u śpiącego na polu oskarżonego jak i u osoby, która odjechała samochodem L.. Na wcześniejszy brak podkoszulki u oskarżonego wskazują również świadkowie A. M. (2), J. M. (1) i K. A. (1).

Istotnymi dowodami w sprawie przesądzającymi o tym, że to oskarżony dokonał zaboru pojazdu L. a następnie kierował nim w ruchu lądowym są dokumenty sporządzone po zdarzeniu drogowym jakie miało miejsce w D. oraz zeznania świadków zabezpieczających teren zdarzenia, udzielających pomocy oskarżonemu - strażaków - D. M., R. A., J. A., K. W., J. B., M. P., policjantów – P. G. (2), S. P. i A. W. oraz świadków R. G. i K. G..

Zeznania wskazanych wyżej świadków – strażaków OSP K., OSP D., policjantów Komisariatu Policji w K. i mieszkańców D. Sąd uznaje za wiarygodne w całości. Świadkowie ci zgodnie zeznają, że w samochodzie który uległ wypadkowi znajdował się jeden człowiek, był nim oskarżony. Świadkowie - strażacy i policjanci potwierdzają, że wobec informacji o możliwości, że w samochodzie była jeszcze jedna osoba, został przeszukany teren. Z zeznań świadków tych wynika również, że było to postępowanie standardowe, typowe, zawsze gdy pojawia się taka informacja przy zdarzeniu, to służby przeszukują teren. Jednocześnie wszyscy obecni świadkowie zeznają, że żadna inna osoba nie została odnaleziona, w kabinie samochodu znajdował się jeden mężczyzna, któremu udzielano pomocy. Świadkowie poddają w wątpliwość ewentualną możliwość wydostania się z samochodu innej osobowy, przednia szyba samochodu została usunięta dopiero przez strażaków. Wobec takich twierdzeń, nie może być wątpliwości, że samochodem kierował oskarżony, a po zdarzeniu, kiedy samochód przewrócił się na prawy bok, oskarżony siłą bezwładności przemieścił się na prawą część kabiny pojazdu, gdzie nieomal natychmiast po wypadku zobaczyli go świadkowie R. G. i K. G. a następnie zastępy straży i policji. Z zeznaniami tych świadków, którzy tuż po wypadku widzieli w samochodzie jednego poszkodowanego – oskarżonego, korespondują zeznania świadka K. P., iż samochodem odjechał mężczyzna bez koszulki, który wcześniej spał na polu i którym był oskarżony. Taka treść wiarygodnych dowodów nie pozostawia wątpliwości co do przebiegu zdarzeń.

Stan faktyczny ustalony w oparciu wyżej wskazanych świadków potwierdzają sporządzone w sprawie dokumenty w postaci opinii biegłych dotyczących wyceny pojazdu sprzed wypadku, dokumentacja medyczna, w tym badanie stanu trzeźwości, opinia biegłych psychiatrów i psychologa, opinia kuratora, sporządzone protokoły oględzin i informacji ze zdarzenia. Treść powyższych dokumentów nie była kwestionowana, nie budzi wątpliwości Sądu pod względem rzetelności i prawdziwości.

W tym miejscu wspomnieć należy również, o złożonym przez obrońcę oskarżonego wniosku w trybie art. 387 kpk, i wnioskowanie o skazanie oskarżonego za oba czyny na karę łączną ograniczenia wolności.

Sąd pominął przy ustalaniu stanu faktycznego zeznania świadka S. P., i W. W., K. S., P. G. i G. R. z uwagi na to, że osoby te zabezpieczały ruch drogowy w miejscu zdarzenia i nie mają wiedzy na temat czynu zarzucanego oskarżonemu.

Sąd zważył co następuje:

Ustalony stan faktyczny nie pozwolił na stwierdzenie, że oskarżony dopuścił się czynu z art. 278 §1kk. Wobec stanu nieświadomości oskarżonego nie można stwierdzić, aby oskarżony zabrał (...) w celu przywłaszczenia.

Zdaniem Sądu oskarżony wypełnił swoim zachowaniem znamiona czynu opisanego w art. 289§1kk, polegającego na tym, że w dniu 28 lipca 2014 roku w L., wsiadł do (...) nr rej. (...) stanowiący własność P. W. (2), uruchomił go za pomocą kluczyka znajdującego się w stacyjce, a następnie odjechał nim drogą publiczną. Zamiarem oskarżonego było przejechanie się samochodem, lub dojechaniem nim, a nie przywłaszczenie.

Zachowanie się sprawcy przestępstwa określonego w art. 289§1 kk polega na zaborze cudzego pojazdu mechanicznego a następnie używanie go przez jakiś czas. (...) polega na pozbawieniu władztwa nad pojazdem mechanicznym osoby uprawnionej i przejęcie władztwa nad nim przez sprawcę. Celem działania sprawcy przestępstwa z art. 289§1kk jest krótkotrwałe użycie cudzego pojazdu mechanicznego. Zabór pojazdu w celu krótkotrwałego użycia zachodzi wówczas, gdy sprawca zamierza używać pojazdu przez krótki czas zgodnie z jego przeznaczeniem – przemieścić się, czy też przejechać się.

Oskarżony dopuścił się popełnienia czynu z art. 289§ 1 kk będąc w stanie upojenia alkoholowego, w który wprowadził się świadomie. Oskarżony znał zalecenia lekarskie, zabraniające mu spożywanie alkoholu. Brak jest podstaw do zakwestionowania poczytalności oskarżonego. W czasie popełnienia zarzucanego czynu rozpoznawał on jego znaczenie i mógł pokierować swoim postępowaniem.

Wymierzając oskarżonemu karę za przestępstwo określone w punkcie I wyroku, Sąd miał na uwadze jako okoliczność łagodzącą przyznanie się oskarżonego do zarzucanego czynu i wyrażenie żalu, skruch i przeproszenie pokrzywdzonego. Przy ocenie tego czynu pojawia się jednak również szereg okoliczności obciążających takich jak uprzednia karalność, popełnienie czynu w stanie nietrzeźwości, naruszenie tak istotnego dobra prawnego jak własność, i spokojne użytkowanie rzeczy przez właściciela, działanie oskarżonego objawiło w sposób jaskrawy lekceważący stosunek oskarżonego do norm prawnych i społecznych. Sąd wziął też pod uwagę sposób życia oskarżonego przed popełnieniem czynu, negatywną prognozę jaką postawił oskarżonemu kurator sądowy.

Mając na względzie okoliczności przedmiotowej sprawy, Sąd uznał, że karą adekwatną do winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości czynu z pkt. 1 wyroku będzie kara pozbawienia wolności, której wymiar Sąd określił na okres 1 roku.

Oskarżony prowadząc (...) poprzez miejscowości W. i D. i będąc w stanie nietrzeźwości popełnił czyn określony w punkcie 2 wyroku.

Zgodnie z treścią art. 178a §1 k.k. odpowiedzialności karnej podlega ten, kto znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym.

W świetle ustalonego stanu faktycznego należy stwierdzić, że zachowanie oskarżonego P. W. (1) wyczerpało znamiona przestępstwa opisanego w art. 178 a § 1 kk.

Niewątpliwym jest to, że oskarżony prowadząc pojazd mechaniczny – (...) znajdował się w stanie nietrzeźwości, gdyż zawartość alkoholu we krwi oskarżonego wynosiła 1, 64 promila.

Stężenie alkoholu we krwi oskarżonego przekraczało wielkość określoną przez § 16 art. 115 kk. Oskarżony będąc więc w stanie nietrzeźwości prowadził pojazd mechaniczny – samochód ciężarowy . Pojazd ten prowadził drogami publicznymi – najpierw przez miejscowość W. a następnie przez miejscowość D., gdzie na zakręcie drogi uległ kolizji drogowej. Oskarżony prowadził pojazd w ruchu lądowym, po drogach dostępnych dla powszechnego użytku.

Wina oskarżonego nie budzi wątpliwości. Oskarżony, jako człowiek o stosownym doświadczeniu życiowym z pewnością zdawał sobie sprawę z tego, iż prowadzenie samochodu w stanie nietrzeźwości jest zabronione, a przede wszystkim, że zagraża bezpieczeństwu w komunikacji.

Oskarżony dopuścił się popełnienia czynu z art. 178a§1 kk będąc w stanie upojenia alkoholowego, w który wprowadził się świadomie. Oskarżony znał zalecenia lekarskie, zabraniające mu spożywanie alkoholu. Brak jest podstaw do zakwestionowania poczytalności oskarżonego. W czasie popełnienia zarzucanego czynu rozpoznawał on jego znaczenie i mógł pokierować swoim postępowaniem.

Oceniając stopień winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, Sąd wziął pod uwagę przede wszystkim wysoki poziom stężenia alkoholu w jego organizmie oraz stwarzane tym samym niebezpieczeństwo dla innych użytkowników ruchu drogowego, oskarżony prowadził samochód z niezabezpieczonymi tylnymi drzwiami, które uderzyły w inny pojazd, jechał drogą prowadzącą przez kolejne miejscowości, w dzień, stopień stwarzanego przez niego zagrożenia był zatem bardzo wysoki. Sąd wziął też pod uwagę sposób życia oskarżonego przed popełnieniem czynu , negatywną prognozę jaką wystawił oskarżonemu kurator sądowy.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd wziął pod uwagę fakt przyznania się sprawcy do popełnienia zarzuconego mu czynu, złożenie wyjaśnień i wyrażony żal.

W ocenie Sądu karą adekwatną do stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości czynu z art. 178a§1kk zarzuconego mu w pkt. 2, jest kara 10 miesięcy pozbawienia wolności. Orzeczona kara ukaże zarówno oskarżonemu jak i społeczeństwu nieuchronność surowej reakcji wymiaru sprawiedliwości na popełnione przestępstwo, wskaże na nieopłacalność zachowań przestępczych. Zauważyć trzeba, że czyn przypisany oskarżonemu należy do grupy przestępstw bardzo często popełnianych, a skutki tych zachowań nierzadko są tragiczne. Zdaniem Sądu jedynie kara pozbawienia wolności spełni cele kary w zakresie prewencji indywidualnej. Oskarżony jest osobą młodą a już karaną, który pomimo świadomości wyroku jaki zapadł w jego sprawie i zastosowania dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary, zdecydował się na ponowne działanie bezprawne.

Na podstawie art. 85 k.k. i 86 § 1 k.k. połączono kary jednostkowe i wymierzono oskarżonemu karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Przy orzekaniu kary łącznej sprawiedliwym było w niniejszej sprawie zastosowanie zasady asperacji biorąc pod uwagę, że kara łączna orzeczona we wskazanym rozmiarze spełni swe cele w zakresie prewencji indywidualnej i ogólnej, nie jest nazbyt represyjna. W tym zakresie Sąd wziął pod uwagę fakt popełnienia obu czynów jednego dnia, w niedługich odstępach czasu, oraz istniejący pomiędzy czynami związek przedmiotowy, a także różnorodność norm prawnych, w które czyny te godziły.

W ocenie Sądu wychowawcze oddziaływanie kary łącznej wobec oskarżonego zostanie wypełnione w wystarczającym stopniu przez samą świadomość możliwości zarządzenia jej wykonania w razie powtórzenia jakiegokolwiek zachowania naruszającego porządek prawny. W ocenie Sądu w stosunku do oskarżonego uzasadniony jest wniosek, iż pomimo niewykonania kary pozbawienia wolności nie popełni on ponownie przestępstwa. Obecnie oskarżony ma stabilną sytuację życiową, pracuje, utrzymuje konkubinę i dziecko. Mając powyższe na względzie Sąd uznał, iż istnieją przesłanki, od których art. 69 § 1 i 2 k.k. uzależnia stosowanie instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, przy zastosowaniu ustawy względniejszej dla oskarżonego, zgodnie z art. 4§1kk. Na podstawie art. 70 § 2 k.k. Sąd ustalił okres próby związanej z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na 4 lata. Ustalając czteroletni okres próby Sąd miał na względzie, iż jest osobą młodą, któremu kurator wykonujący dotychczasowy dozór wystawił negatywną opinię. Wskazany okres probacji zezwoli w pełni Sądowi na ocenę poprawności postawionej wobec oskarżonego prognozy kryminologicznej. Z racji bycia osobą młodocianą oskarżony w okresie próby został oddany pod dozór kuratora, co pozwoli na właściwą kontrolę zachowania oskarżonego.

Oskarżony został skazany za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji popełnione w stanie nietrzeźwości, dlatego też Sąd zobligowany jest zgodnie z art. 42 § 2 k.k. do orzeczenia wobec oskarżonego zakazu prowadzenia pojazdów. Sąd zatem orzekł zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat uznając, że okres ten jest konieczny dla zapewnienia, iż oskarżony nie będzie już naruszał tak podstawowej zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym jaką jest zasada trzeźwości. Określając rozmiar środka karnego Sąd kierował się wielkością stężenia alkoholu w jego organizmie oraz rozmiarem zagrożenia jakie wywołał prowadząc pojazd mechaniczny w stanie upojenia alkoholowego, skutkującego ostatecznie niezapanowaniem nad pojazdem i jego kolizją. Sąd uznał, że taki okres zmotywuje oskarżonego do przemyślenia swej postawy i uzmysłowienia sobie, że swym nieodpowiedzialnym zachowaniem stwarza poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a tym samym dla życia i zdrowia innych ludzi.

Oskarżony swoim zachowaniem wyrządził pokrzywdzonemu P. W. (2) szkodę majątkową. Wartość (...) przed jego uszkodzeniem wynosiła 4000 zł. Zabór pojazdu przez oskarżonego a następnie niezapanowanie nad nim i spowodowanie jego kolizji spowodowało szkodę w mieniu pokrzywdzonego w kwocie 2800 zł, wobec tego, że pokrzywdzony sprzedał wrak samochodu na złom za kwotę 1200 zł. Wobec zgłoszonego powództwa cywilnego oraz zmiany treści przepisu art. 415 kpk, Sąd zobowiązał oskarżonego do naprawienia P. W. (2) wyrządzonej szkody poprzez zapłatę kwoty 2800 zł, na podstawie art. 46§1 kk. Intencją pokrzywdzonego było bowiem uzyskanie rekompensaty finansowej za poniesione straty. W tej sytuacji, wniesione powództwo cywilne Sąd pozostawił bez rozpoznania.

Oskarżony został skazany za przestępstwa słusznym jest więc, aby poniósł on koszty toczącego się przeciwko niemu postępowania, w takim zakresie jakim pozwala na to jego sytuacja majątkowa. Oskarżony obecnie osiąga dochody z pracy w gospodarstwie rodziców, jednak ma na utrzymaniu małe dziecko i konkubinę. Dlatego też zdaniem Sądu, nie jest on w stanie zapłacić kosztów sądowych w pełnym wymiarze. Sąd uznał, iż dla oskarżonego suma 1000 zł będzie stanowiła kwotę możliwą do zapłaty i w pozostałym zakresie zwolnił go z obowiązku zapłaty kosztów sądowych.