Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 października 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie, XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Kowalski

Protokolant: Karolina Kowalczyk, Karolina Szczęsna, Małgorzata Gardocka

przy udziale oskarżyciela publicznego: E. K.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 7 marca 2016 roku, 23 maja 2016 roku, 30 czerwca 2016 roku, 13 i 17 października 2016 roku w W.

sprawy przeciwko I. W.

synowi T. i J.

urodzonemu (...) w W.

obwinionemu o to, że:

w dniu 12 października 2015 r. o godz. 19:15 w W. na drodze publicznej na Al. (...) przed tunelem S. naruszył zasady przewidziane w art. 19 ust. 1 pkt 3 Pord, w ten sposób, że kierując samochodem marki M. o nr. rej. (...), nie utrzymał niezbędnego odstępu od poprzedzającego samochodu marki S. o nr. rej. (...), w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim, powodując jego uszkodzenia, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 19 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym,

I.  obwinionego I. W. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, przy czym ustala, że obwiniony naruszył zasady przewidziane w art. 19 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym, który to czyn kwalifikuje z art. 86 § 1 kw i za to na tej podstawie skazuje go, zaś na podstawie art. 86 § 1 kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 300 (trzysta) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 689,85 (sześćset osiemdziesiąt dziewięć, 85/100) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt XI W 13556/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 października 2015 roku o godzinie 19.15 w W. w Al. (...) przed tunelem przy S. obwiniony I. W. kierował samochodem marki M. o numerze rejestracyjnym (...). Wraz z nim podróżowała jego żona A. W..

W tym samym czasie w miejscu tym samochodem marki S. o numerze rejestracyjnym (...) jechał pokrzywdzony R. G.. Pasażerką kierowanego przez niego pojazdu była jego narzeczona J. S..

Na wysokości przejścia dla pieszych przed tunelem przy S. obwiniony I. W. nie zachował należytej ostrożności i nie utrzymał niezbędnego odstępu od poprzedzającego go samochodu marki S., kierowanego przez pokrzywdzonego R. G., który zahamował przed tym przejściem, z uwagi na fakt, że wszedł na to przejście pieszy.

Doszło do zderzenia wyżej opisanych pojazdów. Samochód M. uderzył w tył samochodu S.. Z pojazdu obwinionego odpadła przednia tablica rejestracyjna.

Zachowaniem swoim obwiniony I. W. spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody:



częściowo wyjaśnienia obwinionego I. W. (k. 19-19v, 60-61);



zeznania świadków: R. G. (k. 4, 61), J. S. (k. 7, 89-89v), częściowo A. W. (k. 61);



szkic (k. 5);



protokół oględzin (k. 10, 20-21);



opinię biegłego w zakresie ruchu drogowego i techniki samochodowej, rekonstrukcji wypadków i kolizji drogowych (k. 95-103, 129).

Obwiniony I. W. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Nie kwestionował w swoich wyjaśnieniach, że przedmiotowe zdarzenie drogowe miało miejsce, natomiast zaprzeczył jakoby podczas hamowania pojazdów doszło do zderzenia (k. 19-19v, 60-61).

Sąd zważył, co następuje:

Odnośnie poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych

Wyjaśnienia złożone przez obwinionego I. W., w których zaprzecza on sprawstwu przedmiotowego wykroczenia w ruchu drogowym, stanowią w ocenie Sądu rezultat przyjęcia przez obwinionego określonej linii obrony, zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane mu wykroczenie.

W judykaturze wskazuje się, iż prawem obwinionego jest złożenie w sprawie takich wyjaśnień, jakie uznaje za najbardziej korzystne z punktu widzenia swojej obrony – może skutecznie realizować swoje uprawnienia procesowe (a Sąd zobowiązany jest interpretować je zgodnie z zasadą in dubio pro reo) do czasu, gdy nie popadnie w sprzeczność z obiektywnie ustalonymi w oparciu o przeprowadzone dowody faktami, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 28 stycznia 1998 r., II AKa 230/97, OSA z 1999 r., nr 11-12, poz. 89).

Okoliczność, że I. W. jest sprawcą przypisanego mu wykroczenia z art. 86 § 1 kw znajduje potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie niniejszej materiale dowodowym, a w szczególności w zeznaniach świadków R. G. (k. 4, 61), J. S. (k. 7, 89-89v) oraz opinii biegłego w zakresie ruchu drogowego i techniki samochodowej, rekonstrukcji wypadków i kolizji drogowych T. D. (k. 95-103, 129).

Sam fakt zdarzenia drogowego z udziałem przedmiotowych pojazdów w miejscu i czasie wskazanym w zarzucie nie jest sporny. Wyjaśnienia obwinionego są w tym zakresie wiarygodne. Znajdują potwierdzenie w zeznaniach wszystkich przesłuchanych w sprawie świadków, tj. R. G., J. S., A. W.. Natomiast wyjaśnienia obwinionego, w których zaprzecza on jakoby doszło do zderzenia pojazdów, nie są wiarygodne. Przeczy im w tym zakresie logiczna analiza zeznań R. G. i J. S. oraz wnioski przywołanej wyżej opinii biegłego w zakresie ruchu drogowego i techniki samochodowej, rekonstrukcji wypadków i kolizji drogowych T. D..

Z zeznań R. G. i J. S. wynika bez żadnych wątpliwości, że doszło do uderzenia jadącego za nimi pojazdu kierowanego przez obwinionego w tył ich samochodu. Zeznania tych świadków są od początku konsekwentne, jasne, pełne i wzajemnie ze sobą korespondują. Oboje świadkowie nie mają co do tego faktu wątpliwości, oboje odczuli to uderzenie. Świadkowie także w sposób korelujący ze sobą podają, np. taki szczegół, jak odpadnięcie z samochodu obwinionego tablicy rejestracyjnej w wyniku zderzenia. Zeznania R. G. i J. S. są także logiczne z punktu widzenia zasad doświadczenia życiowego – gdyby nie doszło do zderzenia pojazdów, a obwiniony zdążyłby wyhamować za ich samochodem, R. G. nie miałby potrzeby wychodzić z pojazdu i nie doszłoby do prób załatwienia sprawy kolizji na miejscu, poprzez chociażby spisanie stosownego oświadczenia. Także problemy zdrowotne, które pojawiły się po kolizji u J. S. (dokumentacja lekarska – k. 8-9) uprawdopodobniają wersję wskazującą na zderzenie się pojazdów.

Do zeznań żony obwinionego - A. W. Sąd podszedł z ostrożnością. Jest ona z oczywistych względów osobą dla obwinionego bliską i jej zeznania, zdaniem Sądu, przedstawiają przedmiotowe zdarzenie drogowe w świetle jak najbardziej korzystnym dla obwinionego – tak, aby nie pogorszyć jego sytuacji procesowej. Jak już na wstępie niniejszych rozważań wskazywano, A. W. potwierdziła, że doszło do przedmiotowego zdarzenia drogowego i w tym zakresie jej zeznania są wiarygodne, nie są sporne z pozostałymi dowodami o tym świadczącymi. W toku rozprawy świadek zeznała, że jej mąż gwałtownie hamował za pojazdem pokrzywdzonego, natomiast - „według niej” - nie doszło do kontaktu między pojazdami. Świadek natomiast nie wysiadała bezpośrednio na miejscu zdarzenia z samochodu, nie widziała ewentualnych uszkodzeń czy odległości między pojazdami po zdarzeniu. Zeznania A. W. odnośnie braku kontaktu między pojazdami nie są zdecydowane, świadek powołuje się na swoje wrażenie. Z wszystkich wyżej wskazanych względów nie mogą ono stanowić podstawy ustalenia faktycznego, że kontakt między przedmiotowymi pojazdami nie nastąpił.

Sąd obdarzył wiarą pozostałe dokumenty, które zostały uznane na rozprawie za ujawnione. Nie zachodzą bowiem żadne okoliczności, które mogłyby podważyć ich wiarygodność, a podczas rozprawy żadna ze stron ich nie zakwestionowała.

Biegły sądowy w zakresie ruchu drogowego i techniki samochodowej, rekonstrukcji wypadków i kolizji drogowych T. D. po analizie zebranego materiału dowodowego - w szczególności uszkodzeń znajdujących się na pojazdach wskazał, że nie można wykluczyć kolizji między przedmiotowymi pojazdami w okolicznościach podanych przez pokrzywdzonego R. G.. W tym przypadku uszkodzenie tylnego zderzaka samochodu S. byłoby zlokalizowane w obszarze dolnej części skorupy zderzaka. Pozostałe uszkodzenia tylnej części samochodu S. musiały zaistnieć w innych okolicznościach. Biegły potwierdził, że w okolicznościach podanych przez pokrzywdzonego, na skutek sprężystych deformacji zderzaka przedniego, mogła odpaść tablica rejestracyjna samochodu M.. Choć biegły nie wykluczył też, że wszystkie uszkodzenia obu pojazdów powstały w innych okolicznościach, to z punktu widzenia całokształtu materiału dowodowego, nie budzi wątpliwości, że doszło do zderzenia przedmiotowych samochodów w okolicznościach wskazanych przez R. G. i J. S.. Biegły wskazał, że w takiej sytuacji zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym naruszył kierujący samochodem M. obwiniony I. W., który nie utrzymywał odstępu niezbędnego dla uniknięcia zderzenia w razie hamowania lub zatrzymania się poprzedzającego pojazdu.

Sąd podzielił w całej rozciągłości wnioski płynące z opinii biegłego T. D.. Opinia została wydana na podstawie materiałów znajdujących się w aktach sprawy. Została sporządzona przez biegłego przy Sądzie Okręgowym w W. – osobę kompetentną i całkowicie obcą dla stron oraz niezainteresowaną w rozstrzygnięciu sprawy. W ocenie Sądu opinia jest rzeczowa, jasna i pełna. Pozbawiona jest sprzeczności wewnętrznych, nie jest sprzeczna z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, a wnioski z niej płynące – oparte na fachowej wiedzy i doświadczeniu – Sąd uznaje za logiczne. Biegły podtrzymał opinię pisemną także podczas przesłuchania na rozprawie i jego twierdzenia nie budzą żadnych wątpliwości Sądu.

Odnośnie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego obwinionemu.

Czyn przypisany obwinionemu wyczerpał dyspozycję art. 86 § 1 kw - zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Warunkiem odpowiedzialności za wykroczenie z art. 86 § 1 kw jest, aby uczestnik ruchu nie zachował należytej ostrożności i tym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Dla bytu wykroczenia z art. 86 § 1 kw - ze względu na skutek - znaczenie ma tylko takie zachowanie, które może zagrozić bezpieczeństwu ruchu. Zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego polega na stworzeniu takiej sytuacji, która grozi nastąpieniem ujemnych skutków dla ruchu drogowego. Takie skutki wystąpiły w niniejszej sprawie. Zachowanie obwinionego doprowadziło bowiem do zderzenia się dwóch pojazdów.

Zgodnie z przepisem art. 19 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym obwiniony był zobowiązany utrzymywać odstęp niezbędny do uniknięcia zderzenia w razie hamowania lub zatrzymania się poprzedzającego pojazdu. I. W., nie zachowując należytej ostrożności, takiego niezbędnego odstępu nie utrzymał, w konsekwencji czego zderzył się z poprzedzającym go pojazdem.

Zasadnym jest zatem twierdzenie, iż obwiniony jest sprawcą wykroczenia, a nie jedynie czynu zabronionego. Jego czyn jest bezprawny (narusza normę sankcjonowaną i nie został popełniony w okolicznościach wyłączających bezprawność), karalny (realizuje wszystkie znamiona czynu zabronionego i nie został popełniony w okolicznościach wyłączających karalność), karygodny (jest czynem społecznie szkodliwym), jest to również czyn zawiniony przez obwinionego (popełniony w sytuacji, w której sprawca mógł postąpić zgodnie z nakazem zawartym w normie prawnej, nie zachodzi w stosunku do niego żadna z ustawowych lub pozaustawowych okoliczności wyłączających winę). Stopień zawinienia wyznaczają: rozpoznawalność sytuacji – zarówno w sferze faktycznej, jak i w płaszczyźnie jej prawnego wartościowania, możliwość przeprowadzenia prawidłowego procesu motywacyjnego i podjęcie decyzji o postąpieniu zgodnie z nakazem prawa oraz zdolność do pokierowania swoim postępowaniem. Ocena tych okoliczności prowadzi do wniosku, iż obwinionemu można postawić zarzut, że w czasie swojego bezprawnego, karalnego i społecznie szkodliwego czynu nie dał posłuchu normie prawnej.

Odnośnie wymiaru kary i pozostałych rozstrzygnięć.

Wymierzając karę obwinionemu I. W., Sąd kierował się ustawowymi dyrektywami jej wymiaru określonymi w art. 33 kw.

W przekonaniu Sądu orzeczona kara w swojej dolegliwości nie przekracza stopnia winy obwinionego, jest adekwatna do stopnia wymagalności zachowania zgodnego z prawem w odniesieniu do realiów sprawy. Stopień społecznej szkodliwości czynu był znaczny, w szczególności z uwagi na fakt, że samochodem S. podróżowała kobieta w ciąży i uderzenie w tył samochodu, którym podróżowała, mogło poważnie zagrozić zdrowiu pokrzywdzonej. Skutki materialne zderzenia pojazdów nie były znaczne. Wymierzając karę obwinionemu, Sąd miał równocześnie na uwadze właściwości, warunki osobiste i majątkowe obwinionego, jego stosunki rodzinne, ustabilizowany sposób życia przed popełnieniem wykroczenia. Obwiniony jest osobą niekaraną za przestępstwa, karaną za wykroczenia drogowe (informacje z KRK i (...) k. 124, 125).

Mając na uwadze powyższe - Sąd uznał, iż orzeczona wobec obwinionego kara grzywny w wysokości 300 złotych – przy uwzględnieniu wysokości dochodów obwinionego jest sprawiedliwa. Sąd, wymierzając obwinionemu karę, miał na uwadze cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma osiągnąć wobec obwinionego, a także miał na względzie, aby kara była sprawiedliwa w odbiorze społecznym i zrealizowała cele prewencji ogólnej.

Na podstawie przepisów art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw.
z art. 119 kpw Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 30 zł, ustaloną na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych oraz koszty postępowania, tj. zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 złotych - § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. Nr 118, poz. 1269), a nadto koszty opinii biegłego (589,85 zł – k. 107).