Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2016 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 28 września 2016r r. w G.

sprawy z powództwa Gminy M. G.

przeciwko A. O., G. O., T. O.

o eksmisję

1.  nakazuje pozwanym A. O., G. O., T. O. aby opuścili, opróżnili z rzeczy i wydali powodowi Gminie M. G. lokal mieszkalny nr (...) położony w G. przy ul. (...);

2.  zasądza od pozwanych A. O., G. O. i T. O. solidarnie na rzecz powoda Gminy M. G. kwotę zł 680,00 tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 480,00 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

3.  orzeka o braku uprawnienia pozwanych A. O., G. O. i T. O. do lokalu socjalnego

Sygnatura akt: I C 1103/16

UZASADNIENIE

Powódka Gmina M. G. wniosła pozew przeciwko G. O., T. O. i A. O. domagając się nakazania pozwanym opuszczenia, opróżnienia oraz wydania powódce lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku przy ul. (...) w G., a także wniosła o nie orzekanie o prawie do lokalu socjalnego oraz o zwrot kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powódka podniosła, iż jest właścicielem spornego lokalu, natomiast pozwani nie posiadają tytułu prawnego do tego lokalu albowiem umowa najmu lokalu socjalnego została zawarta na czas oznaczony do dnia 31 października 2015r. Pozwani wezwani do dobrowolnego opuszczenia nie wydali go. Powódka oświadczyła, iż nie są jej znane okoliczności uzasadniające przyznanie pozwanym prawa do lokalu socjalnego.

(pozew k. 2-3)

Pozwani nie złożyli odpowiedzi na pozew, a na rozprawie w dniu 28 września 2016r. wnieśli o przyznanie lokalu socjalnego.

(protokół rozprawy k. 41-42)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka Gmina M. G. jest właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w G. przy ul. (...). Na podstawie umowy najmu lokalu socjalnego zawartej w dniu 23 października 2014r. pozwani G. O., T. O. i A. O. byli najemcami przedmiotowego lokalu. Umowa najmu została zawarta na okres czas oznaczony tj. na okres jednego roku. Po upływie tego okresu strony nie zawarły nowej umowy najmu.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: umowę najmu lokalu mieszkalnego – socjalnego [w:] k. 114-115 akt lokalowych Urzędu Miasta G., przesłuchanie pozwanego A. O. płyta CD k. 44)

Pismem z dnia 16 marca 2016r. powódka wezwała pozwanych do opróżnienia lokalu i wydania go w terminie 30 dni od dnia otrzymania wezwania. Wezwanie zostało doręczone pozwanym w dniu 7 kwietnia 2016r. Do dnia wyrokowania pozwani nie wydali przedmiotowego lokalu powódce.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o pismo powódki z dnia 16 marca 2014r. [w:] akta lokalu położonego w G. przy ul. (...))

Pozwani nie są zarejestrowani jako bezrobotni w Powiatowym Urzędzie Pracy, nie legitymują się orzeczeniami o stopniu niepełnosprawności ani też nie korzystają ze świadczeń pomocy społecznej.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: zaświadczenia PUP k. 27-29 i 32, zaświadczenie MOPS k. 30)

Pozwani G. O. i T. O. są emerytami. Pozwana G. O. choruje na reumatoidalne zapalenie stawów, a pozwany A. O. na chorobę alkoholową.

(dowód: przesłuchanie pozwanego A. O. płyta CD k. 44)

Na dzień 29 lutego 2016r. na dochody pozwanych składały się następujące kwoty:

- emerytura G. O. w wysokości 1.127,20 zł brutto (obciążona zajęciem komorniczym w kwocie 281,80 zł);

- emerytura T. O. w wysokości 2.501,62 zł (obciążona zajęciem komorniczym w wysokości 625,40 zł);

- wynagrodzenie za prace dorywcze A. O. w wysokości 133,33 zł.

Aktualnie, pozwany T. O. uzyskuje emeryturę w wysokości około 2.000 zł, pozwana G. O. emeryturę w wysokości około 1.000 zł (obciążoną zajęciem komorniczym), zaś pozwany A. O. uzyskuje wynagrodzenie za prace dorywcze w kwocie około 500 – 1.000 zł.

(dowód: pismo z dnia 29 lutego 2016r. [w:] akta lokalu położonego w G. przy ul. (...), oświadczenie pozwanego A. O. z dnia 19 listopada 2015r. tamże, zaświadczenia ZUS z dnia 23 listopada 2015r. tamże, przesłuchanie pozwanego A. O. płyta CD k. 44)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił po rozważeniu całego zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego w postaci dowodów z dokumentów oraz dowodu z przesłuchania pozwanego A. O..

W ocenie Sądu za wiarygodne należało uznać dokumenty znajdujące się w aktach lokalowych oraz aktach lokalu przedłożonych przez stronę powodową, jak również dokumenty złożone przez wezwane organy (MOPS, PUP), albowiem żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności tych dokumentów, prawdziwości twierdzeń w nich zawartych, ani też żadna ze stron nie zaprzeczyła, iż osoby podpisane pod tymi pismami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych.

Brak było również podstaw do kwestionowania zeznań pozwanego A. O. co do sytuacji osobistej, zdrowotnej i majątkowej pozwanych. Podkreślić należy, iż zeznania pozwanego co do wysokości dochodów osiąganych przez pozwanych zasadniczo korelują z treścią dokumentów znajdujących się w aktach prowadzonych dla przedmiotowego lokalu przez Gminę M. G.. Nadto, pozwany nie kwestionował braku tytułu prawnego do spornego lokalu mieszkalnego.

Podstawę prawną roszczenia powódki stanowi przepis art. art. 222 § 1 k.c., zgodnie z którym właściciel może żądać od osoby, która włada jego rzeczą, aby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela prawo do władania rzeczą.

W niniejszej sprawie nie było sporu co do tego, że powódka jest właścicielem spornego lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w G. przy ul. (...) i przysługuje jej legitymacja czynna w procesie windykacyjnym. Bezsporne było także, że strony łączyła umowa najmu lokalu socjalnego zawarta w dniu 23 października 2014r. Umowa ta została zawarta na czas oznaczony tj. na okres jednego roku. Nie budziło przy tym żadnych wątpliwości, że po upływie tego rocznego okresu strony nie zawarły nowej umowy. W związku z powyższym przyjąć należało, że stosunek najmu wygasł z dniem 31 października 2015r. Pozwani nie kwestionowali braku tytułu prawnego do lokalu. W związku z powyższym, skoro pozwanym nie przysługuje obecnie żadne skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą, to żądanie powódki Gminy M. G. nakazania pozwanym opuszczenia przedmiotowego lokalu i wydania go powódce, zasługuje na uwzględnienie. Stąd też, na podstawie art. 222 § 1 k.c., Sąd orzekł jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

W świetle zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego nie sposób uznać by żądanie zgłoszone przez powódkę stanowiło nadużycie prawa. W orzecznictwie Sądu Najwyższego za utrwalony można uznać obecnie pogląd, zgodnie z którym możliwość nieuwzględnienia roszczenia windykacyjnego na podstawie art. 5 k.c. może mieć miejsce tylko w sytuacjach wyjątkowych. Oddalenie powództwa na podstawie art. 5 k.c. oznacza bowiem pozbawienie właściciela ochrony przysługującego mu prawa własności, którego ochrona jest zasadą konstytucyjną (por: orzeczenie SN z 22.11.1994r. II CRN 127/94 niepublikowany; wyr. SN z 27.01.1999r. II CKN 151/98, wyrok SN z 22.03.2000r. I CKN 440/98). Sąd Najwyższy trafnie stwierdził w orzeczeniu z dnia 25 maja 1973r. III CRN 86/73, że zasady współżycia społecznego chronią wprawdzie przed nadużyciem prawa, ale nie mogą tego prawa w ogóle unicestwić. W szczególności przy żądaniu eksmisji mogą one jedynie powodować odroczenie eksmisji, a nie pozbawienie uprawnionego jego prawa podmiotowego w zupełności. W ocenie Sądu sytuacja życiowa i majątkowa pozwanych nie może w żadnym wypadku zostać uznana za szczególnie wyjątkową. Podkreślić bowiem należy, iż pozwani co prawda mają problemy zdrowotne, niemniej ich stan nie jest na tyle poważny, aby uzasadniał oddalenie powództwa. Pozwani nie są bowiem obłożnie chorzy, nie wymagają stałej opieki ze strony osób trzecich, samodzielnie funkcjonują w życiu codziennym. Ponadto, pozwani mają stabilne dochody m.in. z tytułu emerytur, które pozwalają im zaspokoić najpilniejsze potrzeby związane z bieżącym utrzymaniem. Nadto, pozwany A. O. jest mężczyzną w sile wieku mogącym podjąć stałe zatrudnienie i wspomóc rodziców w utrzymaniu wspólnego gospodarstwa domowego.

Jak wskazano powyżej w niniejszej sprawie niesporny był fakt, że pozwani byli najemcami przedmiotowego lokalu, a zatem w konsekwencji należało ich uznać za lokatorów w rozumieniu przepisu art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jednolity Dz. U. z 2005r nr 31 poz. 266 z późn. zm.). Powyższa okoliczność skutkuje tym, że zgodnie z dyspozycją przepisu art. 14 ust. 1 i ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego, Sąd zobowiązany był z urzędu badać przesłanki w zakresie orzeczenia o uprawnieniu pozwanych jako byłych lokatorów do lokalu socjalnego. Należy mieć na uwadze, że zgodnie z treścią przepisu art. 14 ust. 4 ww. ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego obowiązek przyznania lokalu socjalnego istnieje w przypadku:

1) kobiety w ciąży,

2) małoletniego, niepełnosprawnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414, z późn. zm.) lub ubezwłasnowolnionego oraz sprawującego nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą,

3) obłożnie chorych,

4) emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej,

5) osoby posiadającej status bezrobotnego,

6) osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały – chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany.

Dodatkowo należy wskazać, że z przepisu art. 14 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego wynika, iż Sąd badając z urzędu przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, orzeka o uprawnieniu tym wobec osób których dotyczy nakaz opróżnienia lokalu, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez te osoby z lokalu, oraz ich szczególną sytuację majątkową i rodzinną. Przepis ten określa tzw. przesłankę fakultatywną do przyznania prawa do lokalu socjalnego.

Badając sytuację osobistą, majątkową i rodzinną pozwanych Sąd doszedł do przekonania, iż pozwani nie spełniają ani przesłanek obligatoryjnych ani też przesłanki fakultatywnej do otrzymania prawa do lokalu socjalnego. Zważyć bowiem należy, iż żadna z pozwanych w niniejszej sprawie osób nie jest kobietą w ciąży, małoletnim, osobą obłożnie chorą, nie jest zarejestrowana jako osoba bezrobotna w Powiatowym Urzędzie Pracy, nie legitymuje się też orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności. Co prawda pozwani G. O. i T. O. są emerytami, jednak ich dochód z tytułu emerytury nie kwalifikuje ich do otrzymania świadczeń z pomocy społecznej, zgodnie z treścią art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej (tekst jednolity Dz.U.2016.930). Ponadto, należy mieć na uwadze, że uzyskiwany przez pozwanych dochód przekracza także kryterium dochodowe określone w uchwale nr XIII/255/15 Rady Miasta G. z dnia 28 października 2015r. w sprawie zasad wynajmowania lokali mieszkalnych wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy M. G. (Dz. Urzędowy Województwa (...) z dnia 27 listopada 2015r. poz.3608 oraz Dz. Urzędowy Województwa (...) z dnia 23 lutego 2016r. poz. 767 w sprawie sprostowania błędu). Zgodnie z treścią przedmiotowej uchwały prawo do ubiegania się o wynajęcie lokalu socjalnego mają osoby znajdujące się w trudnej sytuacji mieszkaniowej, nie posiadające tytułu prawnego do lokalu, których średni miesięczny dochód na jednego członka gospodarstwa domowego w okresie sześciu miesięcy poprzedzających datę złożenia wniosku nie przekracza 100% najniższej emerytury w gospodarstwie jednoosobowym i 75 % najniższej emerytury w gospodarstwie wieloosobowym. Podkreślić przy tym należy, iż od dnia 1 marca 2016r. kwota najniższej emerytury wynosi 882,56 zł. Tymczasem, jak wynika z zeznań pozwanego A. O. oraz z treści dokumentów znajdujących się w aktach spornego lokalu łączny dochód pozwanych brutto na dzień 29 lutego 2016r. stanowił kwotę 3.762,15 zł, a w przeliczeniu na członka rodziny kwotę 1.254,05 zł brutto. Na podstawie zeznań pozwanego Sąd doszedł do przekonania, że na dzień wyrokowania sytuacja majątkowa pozwanych nie uległa pogorszeniu. Jak zeznał A. O. obecnie na dochód pozwanych składają się kwota około 2.000 zł z tytułu emerytury T. O., kwota około 1.000 zł z tytułu emerytury G. O. (po odliczeniu zajęć komorniczych do wypłaty pozostaje kwota około 600 zł) oraz kwota w granicach 500 – 1.000 zł z tytułu wynagrodzenia za prace dorywcze pozwanego A. O.. Zatem dochód pozwanych oscyluje w granicach 3.100 – 4.000 zł. Nawet, przy założeniu, iż pozwani uzyskują dochody w wysokości dolnej granicy tego przedziału to i tak dochód ten jest wyższy aniżeli kryterium dochodowe określone w uchwale Rady Miasta G.. Tym samym przyjąć należało, że pozwani nie spełniają przesłanek obligatoryjnych do przyznania prawa do lokalu socjalnego określonych w przepisie art. 14 ust. 4 ww. ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego.

W ocenie Sądu pozwani nie spełniają również przesłanki fakultatywnej do otrzymania lokalu socjalnego określonej w cytowanym powyżej przepisie art. 14 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, albowiem sytuacja majątkowa i rodzinna pozwanych nie może zostać uznana za szczególną. Jak już wskazano powyżej, pozwana G. O. choruje co prawda na reumatoidalne zapalenie stawów, a pozwany A. O. na chorobę alkoholową, niemniej stan zdrowia pozwanych nie jest na tyle poważny, by wymagał podjęcia kosztownego leczenia (mało tego pozwany A. O. stwierdził, że nie przyjmuje żadnych stałych leków), stałej opieki ze strony osób trzecich. Pozwani nie są też osobami obłożnie chorymi. Nadto, jak wspomniano dochód osiągany przez pozwanych pozwala im na zaspokojenie podstawowych potrzeb egzystencjonalnych, w tym na wynajęcie lokalu mieszkalnego na wolnym rynku. Nie bez znaczenia jest również fakt, że pozwany A. O. jest osobą w sile wieku (35 lat), mającą doświadczenie w pracy fizycznej (m.in. jako malarz – konserwator) i nic nie stoi na przeszkodzie, by znalazł stałe zatrudnienie. Jednocześnie, nie budzi wątpliwości Sądu, iż sytuacja na rynku pracy jest obecnie na tyle dobra, że takie osoby jak pozwany są poszukiwane przez pracodawców.

Mając zatem na uwadze powyższe – zgodnie z art. 14 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego – Sąd orzekł o braku uprawnienia pozwanych do lokalu socjalnego.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804) i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy zasądził od przegrywających niniejsze postępowanie pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 680 zł, na którą składają się: opłata sądowa od pozwu (200 zł) oraz opłata za czynności fachowego pełnomocnika powoda – radcy prawnego w stawce minimalnej (480 zł).