Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 listopada 2016 roku

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący Sędzia SA - Grzegorz Salamon

SA - Dorota Tyrała

- Hanna Wnękowska ( spr.)

Protokolant - sekr. sąd. Łukasz Jachowicz

przy udziale Prokuratora Leszka Woźniaka

po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2016 roku

sprawy

A. S. ur. (...) w W.

s. M. i B. zd. K.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 17 listopada 2015 roku

sygn. akt XVIII K 92/15

I.  zaskarżony wyrok w stosunku do A. S. zmienia w ten sposób , że:

- ustala wartość przywłaszczonego samochodu na kwotę nie większą niż 160 000 zł. i eliminuje z opisu czynu zapis „znacznej wartości”,

- za podstawę prawną skazania i wymiaru kary przyjmuje art.284§2k.k.;

II.  w pozostałej części tenże wyrok utrzymuje w mocy.

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 180 zł opłaty za drugą instancję oraz pozostałe koszty sądowe za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 17 listopada 2015 roku

oskarżony A. S. został skazany na podstawie art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k., a na podstawie art. 294 § 1 k.k. wymierzono mu karę jednego roku pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby lat dwóch.

W apelacji od tego wyroku obrońca oskarżonego zarzucając obrazę prawa procesowego wniósł o uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

Apelacja jest zasadna w części zarzucającej niedopuszczenie dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy celem dokonania wyceny przedmiotowego samochodu ( zarzut 1 ) , w pozostałym zakresie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zasadny jest wprawdzie także zarzut ( pkt. 3) kwestionujący przyjętą przez Sąd Okręgowy datę przypisanego oskarżonemu czynu , jednak Sąd Apelacyjny nie mógł skorygować wyroku w tej części, gdyż byłaby to zmiana na niekorzyść oskarżonego, a wyrok zaskarżony został tylko przez jego obrońcę. Zwrócić jednak należy uwagę ,że data czynu została przez Sąd Okręgowy ustalona nieprawidłowo. Jako datę czynu należało bowiem przyjąć dzień następny po dniu , w którym oskarżony - zgodnie z ogólnymi warunkami umowy - zobowiązany był do nabycia samochodu lub do jego zwrotu . Zważywszy, że umowa leasingu wygasła dnia 31 października 2012 roku , datę tę stanowi dzień 1 grudnia 2012 roku.

Jak wynika z opinii biegłego sądowego G. B. , powołanego przez Sąd Apelacyjny, wartość przedmiotowego samochodu we wskazanej wyżej dacie wynosiła 205 900 zł, a zatem przekraczała próg ( 200 000 zł. ) decydujący o kwalifikowanym typie przestępstwa określonym w art. 294 § 2 k.k. Tymczasem wartość tegoż samochodu w dacie przyjętej przez Sąd Okręgowy biegły ocenił na kwotę około 160 000 zł. – co skutkować musi wyeliminowaniem art. 294 § 2 k.k. z podstawy prawnej skazania oskarżonego i przyjęciem za podstawę prawną wymiaru kary art. 284 § 2 k.k. Nie ulega zatem wątpliwości, że zmiana wyroku w części ustalającej datę czynu przypisanego oskarżonemu czynu byłaby zmianą na niekorzyść .

Wbrew zarzutom podniesionym w pkt. 2 i 4 apelacji , Sąd Okręgowy prawidłowo dokonał pozostałych ustaleń faktycznych należycie oceniając ujawniony materiał dowodowy a uzasadnienie wyroku sporządził zgodnie z wymogami art. 424 k.p.k. Prawidłowa jest także ocena prawna poczynionych ustaleń faktycznych.

Niespornym jest , że oskarżony nie zwrócił przedmiotowego samochodu mimo upływu okresu leasingu ( w dniu 31 października 2012 roku ) i przez okres ponad dwóch lat tj. do dnia zatrzymania w dniu 15 grudnia 2014 roku nie nawiązał żadnego kontaktu z (...) sp. z o.o. Podniesiony w wywodach apelacji argument, że oskarżony nigdy nie został powiadomiony o wypowiedzeniu umowy oraz nie zostały mu doręczone wezwania do zwrotu przedmiotu leasingu – abstrahuje od treści zawartej umowy leasingu i stanowiących jej integralną część Ogólnych warunków umowy , z których jednoznacznie wynika, że to na oskarżonym ciążył obowiązek albo nabycia samochodu w terminie 30 dni po upływie okresu leasingu albo jego zwrotu. Obowiązek ten nie był uzależniony od żądania ze strony Finansującego.

Podkreślenie wymaga ,że oskarżony miał możliwość zwrócić się ( co najmniej 30 dni przed upływem podstawowego okresu leasingu) do Finansującego o przedłużenie okresu obowiązywania umowy leasingu na dotychczasowych warunkach ( § 7 ust. 2 o.w.u.). A zatem jeśli – jak podnosi skarżący – oskarżony miał zamiar wykupić przedmiotowy samochód po poprawieniu swojej sytuacji finansowej winien z możliwości tej skorzystać. Tymczasem oskarżony przestał płacić raty i nie zwrócił samochodu.

Przypomnieć trzeba, że na podstawie umowy leasingu oskarżony otrzymał samochód w posiadanie z prawem korzystania z niego w zakresie określonym umową. Z upływem okresu leasingu i następujących po nim 30 dni , w trakcie których miał prawo nabyć samochód – oskarżony utracił prawo do posiadania i korzystania z niego. Okoliczność , iż nie skontaktował się z Finansującym przez okres ponad dwóch lat bezprawnie korzystając z samochodu jak z własnego świadczy o tym ,że działał z zamiarem zatrzymania go dla siebie. Podkreślenia w tym miejscu wymaga okoliczność, że oskarżony - mimo obowiązku wynikającego z § 39 o.w.u. nie powiadomił finansującego o zmianie swojej siedziby i zmianie adresu.

Prawidłowo zatem uznawano za doręczoną korespondencję dotyczącą prowadzonych czynności windykacyjnych wysyłaną na adres wskazany przez oskarżonego zarówno w umowie leasingu jak i w protokole odbioru przedmiotu leasingu.

Mając na uwadze powyższe okoliczności , przy uwzględnieniu argumentacji przedstawionej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku , Sąd Apelacyjny podzielił ocenę Sądu Okręgowego, że przedmiotowe działanie oskarżonego polegające na bezprawnym niezwróceniu samochodu po upływie okresu w którym zgodnie z umową leasingu oskarżony mógł go użytkować, skutkujące uniemożliwieniem rozporządzania nim przez uprawniony podmiot , włączenie go swego majątku , z zamiarem zatrzymania dla siebie - wyczerpuje dyspozycję art. 284 § 2 k.k.

Zważywszy , że oskarżony podpisał umowę leasingową, znane mu były jej warunki oraz warunki określone w o.w.u. - podniesioną w apelacji sugestię jakoby oskarżony działał w błędzie co do bezprawności władania przedmiotem leasingu, uznać należy za oczywiście bezzasadną.

Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do złagodzenia orzeczonej wobec oskarżonego kary, mimo zmiany podstawy prawnej jej wymierzenia . Kara jednego roku pozbawienia wolności jest bowiem współmierna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu a także w należyty sposób uwzględnia w swej wysokości wszystkie okoliczności podmiotowe . Okoliczności te znalazły także wyraz w zastosowaniu dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary.

Z powyższych względów Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.