Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 sierpnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Toruniu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Ewa Lemanowicz - Pawlak

Protokolant: sekr. sąd. Katarzyna Pietrzak

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej Toruń Centrum-Zachód Radosława Mync

po rozpoznaniu w dniach 15 czerwca 2016 roku, 4 lipca 2016 roku oraz
29 sierpnia 2016 roku

sprawy:

J. K. (1) s. F. i J. z domu S.
ur. (...) w I.

oskarżonego o to, że:

1.  w okresie od 03 grudnia 2015 r. do 04 grudnia 2015 r. w T. przy ul. (...) dostał się do mieszkania w którym wcześniej przeprowadził remont, a następnie dokonał uszkodzenia ścian w mieszkaniu poprzez ich porysowania i podziurkowanie, czym spowodował straty w kwocie 1800 zł na szkodę D. M. (1)

- o czyn z art. 288 §1 kk

2.  w okresie od 03 grudnia 2015 r. do 04 grudnia 2015 r. w T. przy ul. (...) zabrał w celu przywłaszczenia z korytarza budynku w którym remontował mieszkanie ławę wartości 300 zł, cztery krzesła wartości każde 100 zł, czym spowodował straty w łącznej kwocie 700 zł na szkodę D. M. (1)

- tj. o czyn z art. 278§1 kk

ORZEKA:

I.  przyjmując, iż oskarżony J. K. (1) dopuścił się czynu opisanego w pkt I aktu oskarżenia z tym odmiennym ustaleniem, iż stanowił on wypadek mniejszej wagi z art. 288 § 2 kk, na podstawie art. 66 § 1 i 2 kk i art. 67 § 1 kk postępowanie karne warunkowo umarza na okres 2 (dwóch) lat tytułem próby;

II.  na podstawie art. 67 § 3 kk zobowiązuje oskarżonego do naprawienia szkody poprzez uiszczenie na rzecz pokrzywdzonego D. M. (1) kwoty 1800 ( jeden tysiąc osiemset) złotych w terminie 2 (dwóch) miesięcy od uprawomocnienia się wyroku;

III.  oskarżonego J. K. (1) uznaje za winnego tego, że w okresie od 03 grudnia 2015 r. do 04 grudnia 2015 r. w T. przy ul. (...) zabrał w celu przywłaszczenia z korytarza budynku w którym remontował mieszkanie ławę oraz cztery krzesła czym spowodował straty w łącznej kwocie 250 zł na szkodę D. M. (1), tj. uznaje oskarżonego za winnego popełniania czynu stanowiącego wykrocznie z art. 119 § 1 kw i za to w myśl art. 119 § 1 kw po zastosowaniu art. 39 § 1 i 2 kw w zw. art. 36§ 1 kw wymierza mu karę nagany;

IV.  na podstawie art. 39 § 4 kw zobowiązuje J. K. (1) do zwrotu ławy oraz 4 krzeseł pokrzywdzonemu D. M. (1) w terminie 2 (dwóch) miesięcy od uprawomocnienia się wyroku;

V.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem opłaty sądowej i obciąża go wydatkami postępowania w wysokości 70 (siedemdziesięciu) złotych.

Sygn. akt II K 296/16

UZASADNIENIE

J. K. (1) został polecony D. M. (1) jako fachowiec, który wykona prace remontowe w jego mieszkaniu znajdującym się w T. przy ul. (...). D. M. (1) zaproponował J. K. (1) wynagrodzenie za całość prac remontowych w kwocie 1700 zł. J. K. (1) zaakceptował tę propozycję.

W mieszkaniu przy ul. (...) znajdowały się także meble w postaci stołu, ławy i czterech krzeseł. D. M. (1) pozwolił J. K. (1) na zabranie stołu po zakończeniu remontu.

W czasie wykonywania prac remontowych okazało się, że konieczne jest także dokonanie innych czynności w postaci zerwania starej farby, gruntowania i szpachlowania. Wobec tego J. K. (1) oświadczył D. M. (1), że całkowity koszt remontu wyniesie 3000 zł. D. M. (1) nie zaakceptował tej kwoty i zapłacił J. K. (1) 1700 zł, zgodnie z pierwotnymi ustaleniami.

J. K. (1) zdenerwował się faktem nieotrzymania wynagrodzenia w żądanej przez niego wysokości. W związku z tym korzystając z tego, że ciągle znajdował się w posiadaniu kluczy do mieszkania, w okresie pomiędzy 3 a 4 grudnia 2015 r. wszedł do lokalu przy ulicy (...) w T. i porysował oraz podziurawił wcześniej wyremontowane ściany. W tym samym czasie zabrał z korytarza budynku meble w postaci ławy i czterech krzeseł, na co nie uzyskał wcześniejszej zgody D. M. (1).

Wartość strat spowodowanych przez działania J. K. (1) wyniosła łącznie 2050 zł, w tym 1800 zł jako wysokość szkody powstałej na skutek porysowania i podziurawienia ścian oraz 250 zł jako wartość zabranych mebli (ławy i czterech krzeseł).

Dowody: częściowo wyjaśnienia oskarżonego, k. 17; zeznania świadka D. M. (1), k. 51v, częściowo zeznania świadka S. S. (2), k. 48v.

J. K. (1), syn F. i J. z domu S., urodzony (...) w I., obywatel polski, wykształcenie zawodowe, kawaler, bezdzietny, nie posiada nikogo na utrzymaniu, utrzymuje się z prac dorywczych i osiąga miesięczny dochód w wysokości 2000 zł, niekarany.

Dowód: przesłuchanie podejrzanego (k. 15-17); dane o karalności, k. 21.

Oskarżony przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do uszkodzenia ścian w mieszkaniu należącym do D. M. (1). Wyjaśnił, że zrobił to ze złości, bowiem właściciel nie chciał zapłacić mu całej należnej kwoty za wykonane prace remontowe, tj. 3000 zł. Oskarżony nie przyznał się natomiast do zabrania w celu przywłaszczenia mebli, które na czas remontu znajdowały się w korytarzu budynku przed mieszkaniem. J. K. wskazał, że zabrał je za zgodą właściciela, ponieważ nie miał on co z nimi zrobić, a oskarżonemu przydałyby się do pracy na innych budowach. Wskazał ponadto, że meble te znajdują się w magazynie w dzielnicy W. w T..

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego w części, w jakiej odnosiły się one do zniszczenia ścian w mieszkaniu D. M. (1). Oskarżony wskazał kierującą nim motywację oraz w sposób spontaniczny opisał przebieg zdarzenia. Z tego względu w ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie zasługują na przyznanie mu waloru wiarygodności.

Sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie, w jakim powoływał się on na zgodę D. M. (1) co do zabrania wszystkich mebli znajdujących się w mieszkaniu. Z zeznań świadka D. M. (1) wynika, że wyraził on zgodę na zabranie przez oskarżonego stołu, natomiast w żadnym razie jego zgoda nie dotyczyła całości sprzętów znajdujących się w remontowanym lokalu. W ocenie Sądu oskarżony nie mógł pogodzić się z faktem, że D. M. (1) nie zamierza zapłacić mu żądanej kwoty (3000 zł). Wobec tego postanowił niejako zrekompensować sobie tę stratę poprzez zabranie wszystkich mebli znajdujących się na korytarzu przed mieszkaniem. Sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w tym zakresie także z tego powodu, że D. M. (1) w swoich zeznaniach wskazał, iż krzesła i ławę zamierzał wywieźć na działkę swojej matki, natomiast stół nie był mu potrzebny i dlatego zezwolił oskarżonemu na jego zabranie. Zdaniem Sądu konfrontując zeznania D. M. (1) i wyjaśnienia oskarżonego należy przyznać walor wiarygodności tym pierwszym. Sąd uznał, że pokrzywdzony nie miał żadnego powodu, aby składać przed Sądem fałszywe zeznania obciążające oskarżonego. W ocenie Sądu zeznania świadka w omawianym zakresie były jasne, logiczne, konsekwentne oraz przekonujące i z tego względu zasługują na przyznanie im waloru wiarygodności.

Sąd uznał zeznania świadka D. M. (1) zasadniczo za wiarygodne, o czym częściowo, ze względu na konieczność konfrontacji twierdzeń świadka i oskarżonego, była mowa wyżej. Zastrzeżenia budziła wyłącznie kwestia wartości zabranych mebli, gdyż pierwotnie szacował ją na kwotę 700 zł. Na rozprawie jednak świadek doprecyzował, iż podana przez niego kwota nie odnosiła się do rzeczywistej wartości zabranych rzeczy, lecz stanowiła równowartość kwoty jaką musiałby uiścić dokonując nabycia nowych sprzętów. Ostatecznie D. M. (1) oszacował, że wartość zabranego mienia opiewała na kwotę 250 zł. W/w kwota nie była kwestionowana przez oskarżonego , dlatego też taką wartość przyjęto w ustaleniach poczynionych przez sąd.

Reasumując należy zatem zaakcentować, iż w ocenie sądu zeznania D. M. zasługiwały zasadniczo na przyznanie im waloru wiarygodności, albowiem były jasne i spójne, ponadto świadek nie zmierzał za wszelką cenę do zwiększenia zakresu odpowiedzialności oskarżonego, wskazał bowiem precyzyjnie jakimi przesłankami kierował się szacując wartość szkody i finalnie podał wartość znacznie niższą, co w konsekwencji determinowało konieczność przyjęcia ustaleń znacznie korzystniejszych dla oskarżonego.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka S. S. (2) w zakresie, w jakim świadek ten wskazał, że z mieszkania należącego do D. M. (1) wyniósł wraz z oskarżonym stół, krzesła oraz ławę, gdyż w tej części są one skorelowane z pozostałym materiałem dowodowym..

W ocenie Sądu w pozostałym zakresie zeznania te nie zasługują jednak na przyznanie im waloru wiarygodności. Świadek ten wskazał, że zabrane meble były przeznaczone do wyrzucenia, co nie znalazło potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, zarówno w postaci wyjaśnień oskarżonego (który wskazał, że miały one przydać się mu przy kolejnych pracach), jak i w zeznań świadka D. M. (1). Ponadto zdaniem sądu podstawy do dokonania ustaleń w zakresie stanu faktycznego nie mogły stanowić zeznania świadka w części w jakiej zeznał,że słyszał rozmowę telefoniczną oskarżonego z pokrzywdzonym, podczas której ten ostatni miał wyrazić zgodę na zabranie rzeczy, gdyż wiarygodność relacji świadka w omawianym zakresie deprecjonują zeznania D. M., który kategorycznie zaprzeczył, aby wyraził na to zgodę. Nawet jeśli przyjąć, iż S. S. był świadkiem rozmowy telefonicznej, to nie słyszał z kim rozmawiał oskarżony, jak również jakich odpowiedzi miał udzielać rozmówca J. K.. Podkreślić także należy, że świadek ten nie dysponował również wiedzą co do umowy pomiędzy D. M. (1) a oskarżonym, zarówno w przedmiocie wynagrodzenia za prace remontowe, jak i zgody albo jej braku na zabranie mebli. Jego wiedza w tym zakresie bazowała na subiektywnych z oczywistych względów przekazach oskarżonego. Ponadto jako osoba spowinowacona z oskarżonym świadek ten miał interes by złożyć zeznania dlań korzystne..

Sąd uznał za wiarygodny dokument w postaci danych o karalności oskarżonego. Został on bowiem sporządzony w formie przewidzianej prawem, przez osoby do tego uprawnione, a jego wiarygodność nie była kwestionowana w toku postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 288 § 1 kk, kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Przepis § 2 tego artykułu dopuszcza wystąpienie wypadku mniejszej wagi, co umożliwia wymierzenie sprawcy kary grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do roku.

Przenosząc powyższe przepisy prawne na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona opisanego wyżej przestępstwa, z tym zastrzeżeniem, że czyn jego stanowił wypadek mniejszej wagi. Oskarżony udał się do mieszkania D. M. (1), które wcześniej wyremontował, umyślnie porysował i porobił dziury w ścianach, z tego powodu, że właściciel lokalu nie chciał zapłacić mu wynagrodzenia w kwocie, w jakiej żądał tego oskarżony. W wyniku jego działania powstały straty wycenione na kwotę 1800 zł. Zdaniem Sądu za uznaniem tego zachowania jako wypadku mniejszej wagi przemawia wysokość powstałej szkody.

W ocenie Sądu wina oskarżonego nie budzi wątpliwości. Oskarżony, jako osoba, która posiada doświadczenie życiowe winien wiedzieć, że w sytuacjach konfliktowych należy postępować inaczej. Oskarżony miał możliwość przedyskutowania wysokości wynagrodzenia z D. M. (1), a w przypadku niemożności dojścia do porozumienia mógł skierować sprawę na drogę postępowania cywilnego. Sąd uwzględnił jednak fakt, że oskarżony czuł się oszukany, ponieważ spodziewał się otrzymać wyższe wynagrodzenie za wykonane prace.. W ocenie Sądu wzburzenie oskarżonego było spowodowane jego subiektywnym poczuciem krzywdy, brakiem przemyślenia działania i możliwych konsekwencji. Podkreślić jednak należy, że oskarżony ponosi winę za popełnione przestępstwo, bowiem winien zachować się inaczej.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości, przy odwołaniu się do art. 115 § 2 kk, to należy określić go jako nieznaczny. Oskarżony popełnił przestępstwo przeciwko mieniu i wyrządził szkodę w wysokości 1800 zł. Oskarżony dopuścił się tego czynu w zamiarze bezpośrednim nagłym, na skutek subiektywnego odczucia niedocenienia jego pracy. W toku procesu sądowego wyraził skruchę i zobowiązał się do naprawienia wyrządzonej przez siebie szkody.

W zakresie czynu z art. 288 § 2 kk Sąd warunkowo umorzył postępowanie karne na okres 2 lat. Instytucja warunkowego umorzenia postępowania została uregulowana w art. 66 i art. 67 kk. Na gruncie niniejszej sprawy Sąd uznał, że wina i społeczna szkodliwość czynu oskarżonego nie są znaczne. Nie budzą także wątpliwości okoliczności jego popełnienia, bowiem zostały one opisane przez samego oskarżonego. Oskarżony jest osobą niekaraną, posiada pracę i osiąga stałe dochody, co pozwala przyjąć,iż inkryminowane zachowania miały charakter incydentalny, jak również, że w przyszłości J. K. będzie przestrzegał porządku prawnego. Oskarżony ma bowiem świadomość nieopłacalności takiego postępowania.

Sąd uznał, że dwuletni okres próby będzie wystarczający dla zweryfikowania postępowania oskarżonego. Na podstawie art. 67 § 3 kk Sąd zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody poprzez uiszczenie na rzecz pokrzywdzonego D. M. (1) kwoty 1800 zł w terminie 2 miesięcy od uprawomocnienia się wyroku. W ocenie Sądu orzeczenie tego obowiązku spełnia cel wychowawczy względem sprawcy i zadośćuczyni zasadzie kompensacji szkód.

W odniesieniu do czynu drugiego przypisanego sprawcy, to wskazać należy na treść przepisu art. 119 § 1 kw, który stanowi, że kto kradnie lub przywłaszcza sobie cudzą rzecz ruchomą, jeżeli jej wartość nie przekracza 1/4 minimalnego wynagrodzenia, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny. W toku postępowania dowodowego ustalono, że oskarżony uzyskał zgodę D. M. (1) tylko na zabranie stołu, natomiast nie mógł samodzielnie wywozić czterech krzeseł i ławy. Po zabraniu tych rzeczy oskarżony przetransportował je do magazynu, a więc postępował z nimi jak właściciel (działał w celu przywłaszczenia) i nawet na etapie postępowania przygotowawczego nie ujawnił miejsca ich przechowywania.

Wskazać należy, że w 2016 r. minimalne wynagrodzenie wynosi 1850 zł, zatem wartość zabranych rzeczy (250 zł) uzasadniała dokonanie zmiany kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu z przestępstwa kradzieży (art. 278 § 1 kk) na wykroczenie (art. 119 § 1 kw).

Przy wymiarze kary orzeczonej wobec oskarżonego Sąd kierował się treścią art. 33 § 1, 2 i 3 kw. Dostrzegając w zachowaniu oskarżonego okoliczności łagodzące w postaci działania pod wpływem silnego wzburzenia oraz prowadzenia nienagannego życia przed popełnieniem wykroczenia (art. 33 § 3 pkt 2 i 4 kw) Sąd uznał, że w niniejszej sprawie zachodzi wypadek, o którym mowa w art. 39 § 1 kw. Jak wskazano wyżej, przy omawianiu przestępstwa z art. 288 § 2 kk, oskarżony działał w sposób nieprzemyślany, wywołany subiektywnym odczuciem krzywdy, w finalnej fazie postępowania wyraził jednak skruchę i zadeklarował wolę naprawienia szkód.

W związku z tym Sąd doszedł do przekonania, że w niniejszej sprawie należy zastosować instytucję nadzwyczajnego złagodzenia kary i przy zastosowaniu art. 39 § 2 kw w zw. z art. 36 § 1 kw, orzekł wobec oskarżonego karę nagany. Sąd uznał, że kara ta będzie wystarczająca uwzględniając nieznaczny stopień społeczności czynu oskarżonego oraz winy oskarżonego. Przy wymiarze tej kary Sąd wziął pod uwagę wskazane powyżej okoliczności oraz niską wysokość szkody (250 zł), nagłość działania oskarżonego i jego uprzednią niekaralność. W ocenie sądu już sam fakt toczącego się przeciwko oskarżonemu postępowania stanowił dla niego wystarczającą dolegliwość i przestrogę na przyszłość.

Zdaniem Sądu kara nagany spełni także cele zapobiegawcze i wychowawcze względem oskarżonego. Stosownie do treści art. 36 § 1 kw, naganę można orzec wtedy, gdy ze względu na charakter i okoliczności czynu lub właściwości i warunki osobiste sprawcy należy przypuszczać, że zastosowanie tej kary jest wystarczające do wdrożenia go do poszanowania prawa i zasad współżycia społecznego. Jak wyżej wskazano, zarówno okoliczności czynu oskarżonego, jak i jego warunki osobiste, przemawiają za uznaniem, iż będzie to kara wystarczająca.

Na gruncie niniejszej sprawy Sąd zobowiązał także oskarżonego do zwrotu ławy oraz czterech krzeseł pokrzywdzonemu D. M. (1) w terminie dwóch miesięcy od uprawomocnienia się wyroku. Stosownie do treści art. 39 § 4 kw Sąd ma możliwość zastosować wobec sprawcy środek oddziaływania społecznego m.in. w postaci zobowiązania sprawcy do przywrócenia stanu poprzedniego. Zdaniem Sądu zastosowanie tego środka umożliwi przywrócenie naruszonego porządku prawnego i przekona oskarżonego o konieczności przestrzegania prawa własności innych osób, niezależnie od subiektywnego poczucia krzywdy.

Na podstawie art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 zł tytułem opłaty sądowej. Na podstawie art. 627 kpk Sąd obciążył oskarżonego wydatkami w łącznej kwocie 70 zł. Na kwotę tę składają się: 30 zł (§ 3 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego) oraz 40 zł (§ 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym; 20 zł za postępowanie przygotowawcze i 20 zł za postępowanie sądowe). Oskarżony ma stałe źródło dochodów w związku z tym będzie miał możliwość pozyskania środków na pokrycie również tych należności sądowych.