Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 maja 2016r.

Sąd Rejonowy w Słupsku Wydział IX Cywilny

w składzie następującym :

Przewodniczący: SSR Dariusz Leszkiewicz

Protokolant: Kamila Mocek

po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2016r. w Słupsku

na rozprawie

sprawy z powództwa E. L.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda E. L. kwotę 54784,66 zł (pięćdziesiąt cztery tysiące siedemset osiemdziesiąt cztery złote i 66/100) wraz z:

a)  ustawowymi odsetkami w stosunku rocznym od dnia 14.07.2013r. do dnia 31.12.2015r.,

b)  ustawowymi odsetkami za opóźnienie w stosunku rocznym od dnia 1.01.2016r. do dnia zapłaty,

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7807,25 zł (siedem tysięcy osiemset siedem złotych i 25/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

IX C 629/13

UZASADNIENIE

Powód E. L. wytoczył powództwo przeciwko (...) S.A. w W. o zapłatę kwoty 54784,66 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 14.07.2013r. do dnia zapłaty, przy czym pismem (k. 128) rozszerzył powództwo o kwotę 740,52 zł tytułem wypłaty należnego odszkodowania za szkodę wyrządzoną w jego samochodzie na skutek kolizji z samochodem objętym ubezpieczeniem w (...), kosztów wyceny szkody, kosztów holowania. Nadto powód wniósł o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Pozwany (...) S.A. w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości kwestionując okoliczności powstania szkody wskazywane przez powoda, jak również kwestionując wysokość należnego odszkodowania wskazując, iż rozmiar szkód nie odzwierciedla przebiegu zdarzenia wskazywanego przez powoda. Nadto pozwany wniósł o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Sąd ustalił, co następuje:

Powód był właścicielem samochodu marki A. (...) nr rej. (...) bezsporne/.

Samochód uległ kolizji. Sprawcą kolizji był kierujący samochodem ubezpieczonym od odpowiedzialności cywilnej przez pozwanego .

Dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu badania wypadków komunikacyjnych (k. 116 – 121, 167 – 168).

Wysokość celowych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy samochodu powoda wyniosła 10416,39 Euro.

Dowód: ekspertyza (koperta k. 82).

Koszt sporządzenia ekspertyzy wyniósł 1130,98 euro.

Dowód: rachunek (koperta k. 82).

Koszt holowania auta wyniósł 6880, 40 zł.

Dowód: rachunek nr (...) w aktach szkody.

Sąd zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 436§1 kc odpowiedzialność na zasadzie ryzyka ponosi samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody.

Na powodzie spoczywał ciężar dowodu co do powstania, charakteru i wysokości szkody oraz co do istnienia związku przyczynowego między ruchem mechanicznego środka komunikacji a tą szkodą. Natomiast pozwanego obciążał dowód występowania okoliczności egzoneracyjnych.

Odpowiedzialność przewidziana w art. 436 kc powstaje ze względu na szkody wyrządzone w związku z ruchem mechanicznych środków komunikacji. Przyjęto ruch ten rozumieć szeroko, bez ograniczenia jedynie do okresu, w którym pojazd mechaniczny przemieszcza się po drodze, szynach, wodzie czy powietrzu. Ruch mechanicznego środka komunikacji ma miejsce zasadniczo od chwili włączenia silnika aż do planowanego zakończenia jazdy, w tym też przez okres wsiadania, wysiadania z pojazdu, krótkotrwałego postoju nawet z wyłączonym silnikiem. Za zakończenie ruchu uważać można dopiero trwały postój następujący poza drogą publiczną, związany z zaparkowaniem pojazdu na wydzielonym miejscu (tak SN: w wyroku z 30.12.1967r, ICR 684/67, OSPiKA 1968, nr 12, poz. 265; w wyroku z 30.05.1974r., IPR 173/74, niepublik., w wyroku z 13.07.1976, IV CR 241/76, niepublik.).

W dniu 5.05.2013r. w S. na skrzyżowaniu ulic (...) doszło do kolizji drogowej pomiędzy autami A. (...) nr rej. (...) V. o nr rej. (...). Kolizja polegała na zderzeniu jadącego ulicą (...) samochodu A. z wyjeżdżającym z ulicy (...) (podporządkowanej) i zajeżdżającym mu drogę samochodem V.. W samochodzie A. w wyniku przedmiotowego zdarzenia uległy uszkodzeniom pierwotnym elementy nadwozia umiejscowione w przedniej jego części, zaś w (...) uszkodzeniom uległy części i elementy poszycia i szkieletu prawego boku nadwozia. Uszkodzenia obu pojazdów umiejscowione są na takiej samej wysokości nad poziomem jezdni, a ukształtowania uszkodzeń obu pojazdów ze sobą korelują, biorąc pod uwagę wzajemne usytuowanie w chwili kontaktu. Zakresy uszkodzeń obu pojazdów odpowiadają podobnym energochłonnościom, uwzględniając tworzywa, z których wykonane są uszkodzone elementy oraz charakterystyki stref kontrolowanego zgniotu kolidujących samochodów.

Powyższe okoliczności sąd ustalił na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu badania wypadków komunikacyjnych. Opinia biegłego sądowego została sporządzona w sposób jasny i czytelny, zgodnie z wiedzą wymaganą przy tej specjalności. Biegły oparł się na wszystkich dowodach zaproponowanych w szczególności przez pozwanego, reprezentowanego przez radcę prawnego, w szczególności na dokumentacji fotograficznej. Przedmiotowe dowody umożliwiły biegłemu zweryfikowanie wersji zdarzenia wynikającej ze zgłoszenia szkody, oświadczenia sprawcy zdarzenia oraz wyjaśnień powoda złożonych w toku postępowania sądowego. Analiza powyższej dokumentacji nie dała podstaw do negowania możliwości zaistnienia deklarowanej przez uczestników wspólnej kolizji ww. samochodów. Biegły w ustnej, uzupełniającej opinii złożonej na rozprawie w sposób jednoznaczny i szczegółowy odniósł się do zarzutów strony pozwanej.

Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania ustaleń biegłego i przyjął te ustalenia za wiarygodne, zwłaszcza iż brak było dowodów kwestionujących te ustalenia, w szczególności sam pozwany nie widział potrzeby wszczęcia ewentualnego postępowania karnego dotyczącego wyłudzenia odszkodowania komunikacyjnego.

W toku niniejszego postępowania nie doszło do zmiany oświadczenia sprawcy kolizji. Pozwany nie przedstawił innych dowodów, z których wynikało, iż strony sfingowały kolizje w celu wyłudzenia odszkodowania, jak również nie wskazał dowodów na okoliczność, iż uszkodzenia pojazdów nastąpiły w innych zdarzeniach.

Zdaniem Sądu dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego z zakresu badania wypadków komunikacyjnych było zbędne z uwagi na fakt, iż pełnomocnik pozwanego nie przedstawił nowych dowodów, a tym samym nowy biegły wykonałby opinię na dotychczasowej dokumentacji, w tym fotograficznej, co uczynił powołany w sprawie biegły.

Bezspornym było, iż sprawca kolizji, kierował samochodem, objętym ubezpieczeniem od odpowiedzialności cywilnej przez pozwanego .

Kwestię wypłaty odszkodowania z OC sprawcy zdarzenia regulują przepisy ustawy z dnia 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 z 2003 r.). Wspomniana ustawa reguluje kwestie związane z ubezpieczeniem obowiązkowym m.in. pojazdów mechanicznych (art. 4 ust. 1 cyt. Ustawy). Przepis art. 9 ust. 1 ww. ustawy wskazuje, iż umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości danego rodzaju stosunków. Umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje również szkody wyrządzone umyślnie lub w wyniku rażącego niedbalstwa ubezpieczającego lub osób za które ponosi on odpowiedzialność. Z kolei z treści art. 13 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie lub świadczenie z tytułu ubezpieczenia obowiązkowego na podstawie uznania roszczenia uprawnionego z umowy ubezpieczenia w wyniku ustaleń, zawartej z nim ugody lub prawomocnego orzeczenia sądu, a w obowiązkowych ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie (art. 13 ust. 2).

Pojęcie szkody oraz zasady ustalania jej wysokości w przypadku ubezpieczyciela określają przepisy art. 361 i art. 363 kc. Zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania, z którego szkoda wynikła. Naprawienie szkody przez ubezpieczyciela następuje jedynie przez zapłatę na podstawie art. 363 § 2 k.c. Wysokość odszkodowania ubezpieczeniowego jest ustalana wg sumy cen części zamiennych i usług koniecznych do wykonania naprawy pojazdu z daty ustalenia odszkodowania.

Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić. Odszkodowanie bowiem ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, a uszczerbek ten istnieje od chwili wyrządzenia szkody do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie ustalonej w sposób przewidziany prawem (tak też: G. Bieniek w „Odpowiedzialność cywilna za wypadki drogowe”, Lexis Nexis, W-wa 2006 r. s. 145).

W celu określenia wysokości odszkodowania należało ustalić wysokość kosztów naprawy samochodu powoda, który doznał uszkodzenia w wyniku kolizji ze sprawcą ubezpieczonym przez pozwanego.

Sąd oparł się przy ustalaniu tejże wysokości na prywatnej wycenie rzeczoznawcy niemieckiego, która została zweryfikowana przez biegłego sądowego.

Biegły sądowy zaopiniował, iż wycena sporządzona przez rzeczoznawcę niemieckiego odzwierciedla uszkodzenia pojazdu powoda powstałe w spornym zdarzeniu, zaś koszty przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody odpowiadają rzeczywistym kosztom obowiązującym w Niemczech (miejscu stałego zamieszkania powoda).

Rzeczoznawca nie poprzestał na wyliczeniu szkody na podstawie systemów szacowania szkód komunikacyjnych, lecz również wskazał warsztaty, które przeprowadzoną naprawę za ustalone odszkodowanie.

Wyliczenia tego rzeczoznawcy odpowiadały kosztom naprawy poniesionej przez powoda (por. wyjaśnienia powoda (k. 88)).

Według rzeczoznawcy wysokość celowych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy samochodu powoda powinna wynieść 10416,39 Euro.

Zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania, z którego szkoda wynikła.

Naprawienie szkody przez ubezpieczyciela następuje jedynie przez zapłatę na podstawie art. 363 § 2 k.c.

Pojazd poszkodowanego uległ uszkodzeniu w taki sposób, że pojazd nie nadawał się do dalszej jazdy. Koniecznym było przetransportowanie uszkodzonego pojazdu przez specjalistyczną firmę, zwłaszcza iż zdarzenie wywołujące szkodę miało miejsce w Polsce, zaś poszkodowany zamieszkiwał w Niemczech.

Koszt holowania auta wyniósł 6880, 40 zł, co stwierdzono pisemnym rachunkiem, zaś pozwany nie kwestionował prawdziwości tego dokumentu.

Powód poniósł koszt sporządzenia ekspertyzy przez niemieckiego rzeczoznawcę. Ekspertyza była niezbędna do oszacowania zakresu i rozmiaru doznanej szkody.

Koszt sporządzenia ekspertyzy wyniósł 1130,98 euro, co stwierdzono pisemnym rachunkiem, zaś pozwany nie kwestionował prawdziwości również tego dokumentu

Koszt holowania auta powoda, jak również koszt ekspertyzy sąd uznał za normalne następstwa kolizji drogowej mającej miejsce w okolicznościach niniejszej sprawy.

Biorąc pod uwagę, iż zakład ubezpieczeń nie naprawił szkody i nie wypłacił powodowi odszkodowania, co było bezsporne, należało uwzględnić roszczenie powoda na podstawie art. 363 § 1 kc i zasądzić należność wynikającą z wyceny rzeczoznawcy niemieckiego oraz należności potwierdzone pisemnymi rachunkami, o czym orzeczono w pkt 1 i 2 wyroku.

Odnośnie odsetek należy wskazać, iż na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r. Nr 124 poz. 1152 z późn. zm.) pozwany był obowiązany wypłacić odszkodowanie w terminie 30 dni od zgłoszenia szkody przez uprawnionego lub pokrzywdzonego, a tym samym zasadnym było zasądzenie odsetek wg żądania powoda. Orzeczenie o odsetkach znalazło oparcie również w treści art. 481 § 1 kc.

O kosztach postępowania sądowego postanowiono w myśl art. 100 k.p.c.

Powód uległ w nieznacznej części żądania, dlatego też pozwany powinien zwrócić powodowi w całości koszty sądowe związane z uwzględnionym powództwem tj. opłatą sądową od pierwotnego żądania (2740 zł), zastępstwem procesowym (3600 zł), opłatą skarbową od pełnomocnictwa (17 zł), kosztami tłumacza (1006,25 zł), ½ wynagrodzenia biegłego ustalonego postanowieniem (k. 123) (444 zł).

Sąd przyznał wynagrodzenie w wysokości jednokrotnej stawki mając na uwadze nieskomplikowany charakter sprawy i standardowe czynności dokonane przez pełnomocników w toku procesu.