Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 grudnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2016 r. w Toruniu

sprawy z powództwa (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w K.

przeciwko E. P.

o zapłatę

orzeka

I. oddala powództwo;

II. zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 4.817 zł (cztery tysiące osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1122/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 31 maja 2016r. H. I Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w K. wniósł pozew o zasądzenie od pozwanej E. P. kwoty 12.060,83 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 11.874,73 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Powód wniósł również o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu zostało wskazane, że w dniu 27 grudnia 2005 r. strona pozwana zawarła z (...) Bank S.A. umowę o nr (...). Powód wskazał jednocześnie, że pozwana nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania, wobec czego niespłacona kwota należności głównej stała się wymagalna wraz z kwotą odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia. Strona powodowa oświadczyła, że w sytuacji niedokonania przez pozwaną zapłaty, w dniu 30 kwietnia 2013r. (...) Bank S.A. (poprzednio (...) Bank S.A.) zawarł z powodem umowę przelewu wierzytelności, cedując na jego rzecz całość praw i obowiązków wynikających z przedmiotowej umowy. Powód stwierdził, że zadłużenie strony pozwanej na dzień wytoczenia powództwa wynosiło 11.874,73 zł – należność główna wraz z odsetkami oraz 186,10 zł koszty dochodzenia zaległych należności. Pomimo wezwania pozwanego do zapłaty zadłużenie nie zostało przez niego uregulowane.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie zwrotu kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu podniosła zarzut niewykazania przejścia wierzytelności dochodzonej pozwem na stronę powodową, w konsekwencji brak legitymacji procesowej po stornie powodowej, zarzut niewykazania istnienia roszczenia – w zakresie należności głównej, jak i należności ubocznej oraz zarzut przedawnienia roszczenia. Powód nie przedłożył umowy przelewu oraz nie wykazał, że doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia roszczenia. Z dokumentów nie wynika jak została wyliczona dochodzona należność.

W odpowiedzi powód pismem z dnia 19 października 2016r. (data nadania przesyłki) cofnął pozew bez zrzeczenia się roszczenia.

W związku z tym, że cofnięcie pozwu nastąpiło po rozpoczęciu rozprawy bez zrzeczenia się roszczenia, zarządzeniem z dnia 25 października 2016r. pełnomocnik pozwanej został zobowiązany do złożenia oświadczenia, czy wyraża zgodę na cofnięcie pozwu bez zrzeczenia się roszczenia w terminie 14 dni pod rygorem uznania, że zgodę na cofnięcie pozwu wyraża.

W odpowiedzi pozwana nie wyraziła zgody na cofnięcie pozwu i wniosła jednocześnie o merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy. Wskazał, że cofnięcie pozwu w tej sytuacji jest niezgodne z zasadami współżycia społecznego.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 27 grudnia 2006 r. pozwana E. P. zawarła z (...) Bank S.A. z siedzibą w W. (następnie (...) Bank S.A.) umowę pożyczki o nr (...). Kredytobiorca zobowiązał się do spłaty pożyczki wraz z odsetkami w 36 miesięcznych ratach, płatnych do 27 dnia każdego miesiąca poczynając od stycznia 2007r. Termin do spłaty zadłużenia upływał z dniem 27 grudnia 2010r.

Bezsporne.

W dniu 30 kwietnia 2013r., (...) Bank S.A. we W. zawarł z powodem H. I Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w K. umowę przelewu wierzytelności, cedując na jego rzecz całość praw i obowiązków wynikających z przedmiotowej umowy.

Pismem z dnia 14 czerwca 2016r. (...) Bank S.A. zawiadomił E. P. o przelewie wierzytelności. Kwota zadłużenia na dzień 14 maja 2013r. wynosiła 7.023,71 zł należności głównej, 2.626,34 zł odsetki, 186,10 zł koszty i opłaty.

W dniu przelewu wierzytelność była wymagalna.

Dowód: umowa przelewu k. 50-56.

pismo k. 6

Powód dochodzi tytułem zadłużenia: należność główna w kwocie 7.023,71 zł, odsetki 4.851,02 zł, koszty 186,10 zł.

Bezsporne.

Do dnia wytoczenia powództwa pozwana nie uiściła na rzecz powoda kwoty dochodzonej pozwem.

Bezsporne.

Sąd zważył, co następuje:

Okoliczności faktyczne istotne dla niniejszego postępowania Sąd ustalił na podstawie zgodnych oświadczeń stron oraz na podstawie art. 230 k.p.c.

Bezspornym i niekwestionowanym było, że pozwaną łączyła z (...) Bank S.A. z siedzibą we W. (pierwotnie (...) Bank S.A. we W.) umowa bankowa nr (...) zawarta w dniu 27 grudnia 2006r. Kredytobiorca zobowiązał się do spłaty pożyczki wraz z odsetkami w 36 miesięcznych ratach, płatnych do 27 dnia każdego miesiąca poczynając od stycznia 2007r. Termin do spłaty całości zadłużenia upływał z dniem 27 grudnia 2010r.

Wbrew twierdzeniom pozwanej powód wykazał, że nabył skutecznie wierzytelność przeciwko pozwanej. Wynika to jednoznacznie z umowy przelewu, jak i z pisma z dnia 14 czerwca 2016r., w którym poprzednik prawny powoda (...) Bank S.A. zawiadomił E. P. o przelewie spornej wierzytelności.

Poza sporem w sprawie pozostaje fakt, że w toku postępowania pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia oraz że nie wyraziła zgody na cofnięcie pozwu przez powoda. Powód nie odniósł się do podniesionego zarzutu.

Przechodząc do rozważań prawnych stwierdzić należy, że po przeprowadzeniu postępowania dowodowego oraz w świetle twierdzeń strony pozwanej, Sąd uznał podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia za zasadny.

Zgodnie z treścią art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata.

W przedmiotowej sprawie pozwana skutecznie podniosła zarzut przedawnienia roszczenia. Zdaniem Sądu, przedawnienie przedmiotowego roszczenia nastąpiło z upływem trzech lat od daty jego wymagalności. Nie ma bowiem wątpliwości, że roszczenie objęte treścią pozwu „związane jest z prowadzeniem działalności gospodarczej”. W literaturze i orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że działalność gospodarczą cechuje: profesjonalny charakter, podporządkowanie regułom opłacalności i zysku lub zasadzie racjonalnego gospodarowania, działanie na własny rachunek, powtarzalność działań i uczestnictwo w obrocie gospodarczym (zob. m. in. uzasadnienia uchwały SN(7) z dnia 18.06.1991 r., III CZP 40/91, OSN 1992, Nr 2, poz. 17 i uchwały SN(7) z dnia 6.12.1991 r., III CZP 117/91, OSN 1992, Nr 5, poz. 65). Należy również podkreślić, że kwalifikacja roszczenia decydująca o terminie przedawnienia nie ulega zmianie w przypadku zmiany podmiotowej po stronie wierzyciela (uchwała SN z dnia 17 lipca 2003 r., III CZP 43/03, OSNC 2004, Nr 10, poz. 151).

Z przedłożonych przez powoda dokumentów oraz bezspornych i niekwestionowanych okoliczności sprawy wynika, że pozwana zawarła umowę bankową z poprzednikiem prawnym powoda w dniu 27 grudnia 2006 r. Kredytobiorca zobowiązał się do spłaty pożyczki wraz z odsetkami w 36 miesięcznych ratach, płatnych do 27 dnia każdego miesiąca poczynając od stycznia 2007r. Termin do spłaty zadłużenia upływał z dniem 27 grudnia 2010r. Tym samym wierzytelność była wymagalna najpóźniej w dniu 27 grudnia 2010r., a okres przedawnienia tych wierzytelności wynosił trzy lata, tym samym uznać trzeba, że w dniu wytoczenia powództwa w sprawie (31 maja 2016 r.) roszczenie było przedawnione.

Zdaniem Sądu, w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, pozwana skutecznie podniosła zarzut przedawnienia roszczenia.

W tym miejscu wypada wskazać, że pismem z dnia 19 października 2016 r. (data nadania przesyłki) powód złożył oświadczenie o cofnięciu pozwu. Zgodnie z art. 203 § 1 k.p.c., pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. W sprawie cofnięcie pozwu przez powoda nastąpiło po rozpoczęciu rozprawy (pierwszy termin rozprawy odbył się w dniu 17 października 2016 r.), a więc dla jego skutecznego cofnięcia niezbędne było albo zezwolenie pozwanej, albo zrzeczenie się roszczenia przez powoda. Podkreślić należy, że pozwana jednoznacznie nie wyraziła zgody na cofnięcie pozwu. W takim stanie rzeczy, pozew nie mógł zostać skutecznie cofnięty, a postępowanie umorzone.

Mając powyższe na uwadze, roszczenie dochodzone pozwem podlegało oddaleniu jako przedawnione, w myśli art. 117 § 1 k.c. w zw. z art. 118 k.c., dlatego Sąd orzekł jak w punkcie pierwszym sentencji orzeczenia.

Na marginesie należy również zauważyć, że zarządzeniem z dnia 6 października 2016 r. strona powodowa została wezwana do przedłożenia wszelkich wniosków, twierdzeń i zarzutów związanych z treścią odpowiedzi na pozew. Powód nie uczynił jednak zadość przedmiotowemu wezwaniu, przedkładając jedynie pismo, w którym złożył oświadczenie o cofnięciu pozwu. Z uwagi na to, że powód nie przedłożył na wezwanie Sądu stosownych dokumentów oraz nie ustosunkował się do podniesionych przez pozwaną zarzutów, uniemożliwił Sądowi weryfikację wysokości zadłużenia pozwanego, prawidłowości wyliczenia odsetek oraz wysokości należności głównej. Tym samym w ocenie Sądu powód nie wykazał, że przysługuje mu wierzytelność wobec pozwanego w takiej wysokości, jaką wskazywał w pozwie.

O kosztach procesu Sąd orzekł w myśl zasady wyrażonej w art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c. zgodnie z którą strona przegrywająca proces jest zobowiązana do zwrotu przeciwnikowi procesowemu poniesionych przez niego kosztów. Koszty procesu poniesione przez pozwaną to 4.800 zł koszty zastępstwa procesowego, 17 zł opłata skarbowa od pełnomocnictwa.