Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 listopada 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi, II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSRA. B.

Protokolant: sekretarz sądowy P. O.

po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2016 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa K. T. oraz z powództwa Ł. T.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zadośćuczynienie oraz odszkodowanie

I.  w sprawie z powództwa K. T. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.:

1.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz K. T. kwotę 16.000 zł (szesnaście tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 1 października 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz K. T. kwotę 708 zł (siedemset osiem złotych) tytułem odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 13 stycznia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

3.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz K. T. kwotę 3.801,75 zł (trzy tysiące osiemset jeden złotych i 75/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania;

4.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sadu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi od (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 749,20 zł (siedemset czterdzieści dziewięć złotych i 201/100) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

I.  w sprawie z powództwa Ł. T. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.:

1.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz Ł. T. kwotę 24.000 zł (dwadzieścia cztery tysiące złotych) tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami:

a)  ustawowymi od kwoty 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych) od dnia 1 października 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku,

b)  ustawowymi za opóźnienie od kwoty 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych) od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

c)  ustawowymi za opóźnienie od kwoty 14.000 zł (czternaście tysięcy złotych) od dnia 3 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty;

1.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz Ł. T. kwotę 1.400 zł (jeden tysiąc czterysta złotych) tytułem odszkodowania wraz z odsetkami:

a)  ustawowymi od kwoty 800 zł (osiemset złotych) od dnia 13 stycznia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku,

b)  ustawowymi za opóźnienie od kwoty 800 zł (osiemset złotych) od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

c)  ustawowymi za opóźnienie od kwoty 600 zł (sześćset złotych) od dnia 3 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty;

1.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz Ł. T. kwotę 2.754 zł (dwa tysiące siedemset pięćdziesiąt cztery złote) tytułem zwrotu kosztów postępowania;

2.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sadu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi od (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 1.160 zł (jeden tysiąc sto sześćdziesiąt złotych i 201/100) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt II C 49/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 13 stycznia 2015 roku skierowanym przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W., powodowie K. T. i Ł. T., reprezentowani przez pełnomocnika profesjonalnego z wyboru w osobie radcy prawnego, wnieśli o:

a)  zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki K. T. kwoty 13.500 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 października 2014 roku do dnia zapłaty oraz kwoty 800 złotych tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty

b)  zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda Ł. T. kwoty 9.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznana krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 października 2014 roku do dnia zapłaty oraz kwoty 800 złotych tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty,

c)  zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych z uwzględnieniem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu powodowie wskazali, że w dniu 8 sierpnia 2014 roku doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego powodowie doznali obrażenia ciała. Pojazd sprawcy zdarzenia objęty był umową ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z (...) SA w W.. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pozwany przyjął odpowiedzialność za szkodę i wypłacił na rzecz powódki kwotę 1.500 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 85 złotych odszkodowania, a na rzecz powoda kwotę 1.000 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 50 złotych odszkodowania.

(pozew k. 2-7, pełnomocnictwo k. 8)

W odpowiedzi na pozew pozwany reprezentowany przez pełnomocnika z wyboru w osobie radcy prawnego, nie uznał powództwa, wniósł o jego oddalenie w całości i zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa przez pełnomocnika będącego radcą prawnym.

Pozwany podniósł, że przyjął odpowiedzialność gwarancyjną za szkodę powodów, przyznając powódce na etapie postępowania likwidacyjnego kwotę 1.500 złotych zadośćuczynienia oraz 85 złotych odszkodowania, a powodowi kwotę 1.000 złotych zadośćuczynienia oraz 50 złotych odszkodowania. Pozwany uznał, iż wypłacone powodom kwoty w pełni rekompensują szkodę niematerialną doznaną przez powodów w wyniku przedmiotowego zdarzenia. W ocenie pozwanego przyznane powodom świadczenia są adekwatne do rozmiaru wyrządzonej im krzywdy, a dalej idące żądania zadośćuczynienia są nieudowodnione.

(odpowiedź na pozew k. 59-61, pełnomocnictwo k. 62)

Pismem z dnia 16 maja 2016 roku pełnomocnik powodów dokonał modyfikacji powództwa w ten sposób, że ostatecznie wniósł o zasądzenie od pozwanego:

a)  na rzecz powódki kwoty 16.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 października 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, a także kwoty 800 złotych odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 13 stycznia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

b)  na rzecz powoda kwoty 24.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 10.000 złotych od dnia 1 października 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, odsetkami za opóźnienie od kwoty 10.000 złotych od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, odsetkami za opóźnienie od kwoty 14.000 złotych od dnia doręczenia pisma rozszerzającego powództwo pozwanemu do dnia zapłaty, a także kwoty 1.400 złotych odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 800 złotych od dnia 13 stycznia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, odsetkami za opóźnienie od kwoty 800 złotych od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, odsetkami za opóźnienie od kwoty 600 złotych od dnia doręczenia pisma rozszerzającego powództwo pozwanemu do dnia zapłaty.

Pełnomocnik wskazał, iż dochodzone od pozwanego na rzecz powoda odszkodowanie, w zakresie kwoty 600 złotych obejmuje zwrot kosztów opieki osób trzecich, przy uwzględnieniu stawki za usługi opiekuńcze w wysokości 10 zł/godz.

(pismo pełnomocnika powodów k. 375-376 , protokół rozprawy k. 386-392 )

Pełnomocnik pozwanego zakwestionował żądanie pozwu także w rozszerzonym zakresie i wniósł o jego oddalenie w całości.

(pismo pełnomocnika pozwanego k. 379)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 sierpnia 2014 roku w miejscowości P. doszło do wypadku drogowego, w wyniku którego powodowie doznali obrażeń ciała. Kierujący pojazdem marki F. o numerze rejestracyjnym (...) - M. T. (brat powoda) jadąc drogą wojewódzką nr (...), na łuku drogi utracił panowanie nad pojazdem, w wyniku czego zjechał na pobocze i wracając na pas jezdni wpadł w poślizg. W celu uniknięcia czołowego zderzenia z nadjeżdżającym z naprzeciwka samochodem ciężarowym, kierujący pojazdem marki F. wjechał do rowu i uderzył w betonowy przepust pod drogą podporządkowaną, na skutek czego samochód został wyrzucony w powietrze i „przekoziołkował” na drugą stronę drogi.

Sprawca zdarzenia został ukarany mandatem karnym.

(okoliczność bezsporna)

Na miejsce zdarzenia została wezwana policja, straż pożarna, pogotowie ratunkowe. Powodowie zostali przewiezieni karetką do (...) Szpitala (...) w K..

(zeznania powoda, karta medycznych czynności ratunkowych k. 165, karta medycznych czynności ratunkowych k. 149)

Po wykonaniu badań tomografii komputerowej kręgosłupa w odcinku szyjnym, jamy brzusznej i miednicy, klatki piersiowej oraz głowy, a także konsultacji ortopedycznej, neurologicznej, pulmonologicznej, u powódki stwierdzono uraz wielomiejscowy, stłuczenie okolicy biodrowej prawej, skręcenie kręgosłupa odcinka szyjnego, podejrzewano stłuczenie płuca prawego. Wobec powódki podjęto leczenie zachowawcze. Powódka była hospitalizowana do dnia 11 sierpnia 2014 roku. Została wypisana w stanie ogólnym dobrym z zaleceniem noszenia kołnierza S. przez okres 3 tygodni, przyjmowania leków, dalszego leczenia ortopedycznego w warunkach ambulatoryjnych. Powódka otrzymała skierowanie do poradni chirurgicznej.

(karta medycznych czynności ratunkowych k. 149, karta informacyjna (...) k. 146-147, wyniki badań TK k. 159odw. - 160odw., skierowanie do poradni specjalistycznej k. 15)

Powódka kontynuowała leczenie w Centrum (...) w Ł..

Powódka odbyła konsultację ortopedyczną w 18 sierpnia 2014 roku, podczas której zalecono powódce noszenie kołnierza ortopedycznego przez kolejne 3 tygodnie, prowadzenie oszczędnego trybu życia, stosowanie leków. Kolejne wizyty odbyły się w dniach 09.09.2014, 28.10.2014, 31.12.2014, 19.01.2014.

Powódka w dniu 1 września 2014 roku, korzystała z pomocy lekarza neurologa, który zalecił kinezyterapię. Powódka odbyła rehabilitację prywatnie z uwagi na zbyt długi okres oczekiwania na rehabilitację w ramach NFZ.

( karty wizyt ambulatoryjnych k. 122, 124, 126, 128, 132, 135 ; zeznania powódki czas 00:06:00-00:26:43 w protokole elektronicznym rozprawy z dnia 13.10.2016r. k. 387-388 )

Z powodu poczucia bezradności, smutku, zaburzeń snu, lęku przed jazdą samochodem, powódka korzystała z pomocy psychiatry, który zlecił jej przyjmowanie leków (M., T., L.). Powódka odbyła trzy wizyty w prywatnym gabinecie i poniosła z tego tytułu koszt w kwocie 330 zł.

(historia choroby (...) k. 16-20, 226, 234-241)

Powódka w związku z odniesionymi w następstwie zdarzenia z dnia 8 sierpnia 2014 roku obrażeniami ciała poniosła koszty leczenia, w tym konsultacji psychiatrycznych – 330 zł (faktury nr (...)), zakupu kołnierza S. – 33 zł, zabiegów fizjoterapeutycznych – 380 zł (faktura nr (...)), zakupu kołnierza ortopedycznego sztywnego – 85 zł (faktura nr (...)).

(faktura nr (...) k.27, faktura nr (...) k.30, dowód wpłaty k.28, faktura nr (...) k.29 , faktura nr (...) k. 242 , faktura nr (...) k. 232 )

Po wypadku powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim do 14 września 2014 roku.

(zaświadczenie lekarskie k. 31 , karta wizyty ambulatoryjnej k. 219 )

W wyniku wypadku z dnia 8 sierpnia 2014 roku powódka doznała urazu wielomiejscowego, którego neurologicznym następstwem jest zespół bólowy szyjny utrzymujący się z niewielkim nasileniem do chwili obecnej. U powódki nastąpił długotrwały uszczerbek na zdrowiu w wymiarze 3 % ustalony według punktu 94 lit. a Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku. Rozmiar doznanych obrażeń był umiarkowany, niepowodujący konieczności sprawowania opieki przez osoby trzecie. Poniesione przez powódkę koszty leczenia obejmujące koszt lekarskich wizyt prywatnych i leków nie przekroczyły kwoty 800 złotych. Rokowania co do stanu zdrowia powódki są dobre, biorąc pod uwagę młody wiek powódki i brak innych schorzeń obciążających.

(opinia biegłego neurologa k. 272-278)

U powódki na skutek wypadku z dnia 8 sierpnia 2014 roku rozpoznano stan po urazie wielomiejscowym, ze stłuczeniem okolic biodra prawego i skręcenia kręgosłupa w odcinku szyny, bez upośledzenia funkcji, z zespołem bólowym. Odniesiony przez powódkę uraz pod względem ortopedycznym nie skutkował trwałym uszczerbkiem na zdrowiu powódki. W początkowym okresie po wypadku rozmiar cierpień fizycznych powódki był średniego stopnia i ulegał zmniejszaniu się. Zastosowane wobec powódki leczenie ortopedyczne było prawidłowe i obejmowało ono unieruchomienie w kołnierzu ortopedycznym, stosowanie leków przeciwbólowych i zabiegów fizjoterapeutycznych. Leczenie ortopedyczne zostało zakończone w styczniu 2015 roku. Uzasadnione koszty leczenia poniesione przez powódkę to zakup kołnierza ortopedycznego oraz leków przeciwbólowych przez okres 2-3 miesięcy w kwocie 20-30 zł/miesięcznie. Skutki wypadku powodowały konieczność pomocy ze strony osób trzecich w wymiarze 1-2 godzin dziennie przez okres 1 miesiąca. Obecnie stan zdrowia powódki i rokowania są dobre.

(opinia biegłego ortopedy k. 294-297)

U powódki w związku z wypadkiem komunikacyjnym z dnia 8 sierpnia 2014 roku wystąpiły zaburzenia adaptacyjne, które skutkowały długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu powódki w wymiarze 5 % ustalony w oparciu o pkt 10 lit. a (nerwice i inne utrwalone skargi subiektywne powstałe w następstwie urazów czaszkowo-mózgowych lub po ciężkim uszkodzeniu ciała, skargi subiektywne związane z urazem głowy lub ciężkim uszkodzeniem innych części ciała w zależności od stopnia zaburzeń - nawracające bóle i zawroty głowy, męczliwość, nadpobudliwość, osłabienie pamięci, trudności w skupieniu uwagi, bezsenność itp.). W związku z rozpoznaniem u powódki zaburzeń adaptacyjnych, wystąpiło u niej mierne ograniczenie funkcjonowania życia codziennego.

(opinia sądowo psychiatryczna dotycząca powódki k. 321-337)

Powódka przed wypadkiem pracowała jako kosmetyczna na podstawie umowy zlecenia. Na skutek niezdolności do wykonywania czynności zawodowych, umowa nie została z nią przedłużona. Powódka lubiła swoją pracę, dlatego obecnie powróciła do jej wykonywania. Skutki przedmiotowego wypadku dla zdrowia powódki powodują pewne ograniczenia w pracy. Powódka obecnie szybko się męczy, nie może długo przebywać w jednej pozycji, zmuszona jest do częstszych przerw, a przez to rezygnacji z części zleceń.

Powódka po wypadku przyjmowała leki przeciwbólowe i psychotropowe. Obecnie stosuje leki przeciwbólowe w razie wystąpienia dolegliwości bólowych, a leki psychotropowe przyjmuje stale i regularnie. Przedmiotowy wypadek do chwili obecnej wzbudza u powódki negatywne odczucia. Powódka blisko miesiąc po wypadku podjęła leczenie psychiatryczne, podczas którego konsultujący ją lekarz psychiatra stwierdził u niej zespół napięcia powypadkowego. Powódka kontynuuje leczenie psychiatryczne.

Powódka przed wypadkiem była osobą aktywną fizycznie, chętnie jeździła na rowerze i ćwiczyła na siłowni. Po wypadku tego rodzaju aktywność sportowa została powódce odradzona przez lekarza.

Po wypadku powódka mieszkała z powodem w K.. Wspólnie korzystali z pomocy rodziny i przyjaciół w wykonywaniu codziennych czynności, obejmujących sprzątanie, robienie zakupów, przygotowywanie posiłków.

(zeznania powódki czas 00:06:00-00:26:43 w protokole elektronicznym rozprawy z dnia 13.10.2016r. k. 387-388 )

W szpitalu do którego został przewieziony powód bezpośrednio po wypadku drogowym z dnia 8 sierpnia 2014 roku, zlecono wykonanie badania tomografii komputerowej głowy oraz zdjęcie rtg odcinka szyjnego kręgosłupa. Powód był konsultowany neurologicznie. U powoda stwierdzono stłuczenie głowy, naciągnięcie mięśni przykręgosłupowych odcinka szyjnego kręgosłupa, stłuczenie prawego kolana. Wobec powoda nie stwierdzono potrzeby hospitalizacji. Zalecono mu kontrolę w POZ za tydzień, leki przeciwbólowe w razie potrzeby, oszczędny tryb życia.

(historia choroby (...) k. 161 - 162, karta informacyjna k. 163—164, karta medycznych czynności ratunkowych k. 165 , badania k. 182, wynik badania tomografii głowy k 183 )

W związku z utrzymującymi się dolegliwościami bólowymi powód w dniu 13 sierpnia 2014 roku zgłosił się do na konsultację neurologiczną podczas której stwierdzono skręcenie, naderwanie stawów, więzadeł innych i nieokreślonych części szyi. Powód otrzymał zalecenie zakazu wysiłku fizycznego, noszenie kołnierza ortopedycznego typu P. lub F., a także stosowanie leków M. Forte, D.. Kolejne wizyty u neurologa powód odbył w dniu 18 sierpnia 2014 roku oraz w dniu 1 września 2014 roku.

W dniu 18 sierpnia 2014 roku powód korzystał także z konsultacji u ortopedy, który rozpoznał u powoda powierzchowny uraz obejmujący inne kombinacje okolic ciała, stan po urazie stłuczenia głowy, odcinka C i Th kręgosłupa. Zalecono mu rehabilitację oraz okresowe stosowanie kołnierza szyjnego. Skierowano go na zabiegi, w tym pole magnetyczne i masaż suchy kręgosłupa, prądy diadynamiczne, krioterapię częściową. Kolejne wizyty u ortopedy powód odbył w dniach: 1.09.2014, 15.09.2014, 25.09.2014, 30.09.2014, 27.10.2014 roku.

(kart y wizyt ambulatoryjn ych k. 184, 186 , 189, 190 , 42 , 200, 201, skierowania na rehabilitacje k. 199, 202 )

Powód otrzymał skierowanie na rehabilitację, z której korzystał w ramach prywatnych wizyt z uwagi na długi okres oczekiwania na zabiegi refundowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia.

(skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne k. 193, zeznania powoda czas 00:26:44-00:52:57 w protokole elektronicznym rozprawy k. 388-390 )

Powód przebywał na zwolnieniu lekarskim do dnia 27 października 2014 roku.

(karta wizyty ambulatoryjnej k. 200 )

Po przedmiotowym wypadku powód w dniu 5 września 2014 roku był konsultowany psychiatrycznie, rozpoznano u niego zaburzenia stresowe pourazowe i zalecono stosowanie leków (A., T., P.). Kolejne wizyty odbyły się w dniach 25.09.2014, 17.11.2014, 07.01.2015, 24.03.2015.

(historia choroby (...) k. 263-266)

Powód w związku z odniesionymi w następstwie zdarzenia z dnia 8 sierpnia 2014 roku obrażeniami ciała poniósł koszty leczenia obejmujące koszty: konsultacji psychiatrycznych – 110 zł (faktury nr (...)), zabiegów fizjoterapeutycznych – 700 zł (faktura nr (...), faktura nr (...)), zakupu kołnierza ortopedycznego – 50 zł.

(faktura nr (...) k.54, faktura nr (...) k.53 , faktura nr (...) k. 185 , faktura nr (...) )

Powód korzystał z prywatnej rehabilitacji z uwagi na długi okres oczekiwania na zabiegi w ramach refundacji z Narodowego Funduszu Zdrowia.

Powód do chwili obecnej doraźnie przyjmuje leki przeciwbólowe M..

(zeznania powoda czas 00:26:44-00:52:57 w protokole elektronicznym rozprawy k. 388-390 )

W wyniku wypadku z dnia 8 sierpnia 2014 roku powód doznał urazu wielomiejscowego, którego neurologicznym następstwem jest zespół bólowy szyjny z komponentą ruchową utrzymujący się do chwili obecnej. U powoda nastąpił długotrwały uszczerbek na zdrowiu powoda w wymiarze 7 % ustalony według Rozporządzenia ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku. Rozmiar doznanych obrażeń powoda był umiarkowany, nie powodujący konieczności sprawowania nad nim opieki przez osoby trzecie. Dotychczasowe koszty leczenia powoda obejmujące koszt lekarskich wizyt prywatnych i leków nie przekroczyły kwoty 800 złotych. Leczenie powoda w przeważającej części odbywało się w ramach ubezpieczenia. Rokowania co do stanu zdrowia powoda są dobre, biorąc pod uwagę młody wiek powoda i brak innych schorzeń obciążających.

(opinia biegłego neurologa k. 272-278)

W wyniku wypadku z dnia 8 sierpnia 2014 roku w zakresie narządów ruchu u powoda rozpoznano stan po urazie wielomiejscowym z naciągnięciem mięśni przykręgosłupowych odcinka szyjnego i stłuczenia kolana prawego bez upośledzenia funkcji narządu ruchu, z zespołem bólowym. Pod względem ortopedycznym powód nie doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu. Przebyty uraz nie spowodował upośledzenia funkcji narządu ruchu, co mogło dać podstawę do orzeczenia uszczerbku na zdrowiu. Rozmiar cierpień fizycznych powoda w okresie 2-3 miesięcy od urazu był średniego stopnia, następnie ulegając zmniejszaniu się. Leczenie skutków wypadku poprzez unieruchomienie w kołnierzu szyjnym stosowanie leków przeciwbólowych i zabiegi rehabilitacyjne, było prawidłowe. Leczenie ortopedyczne zostało zakończone, ze względu na zgłaszane dolegliwości bólowe powód może w przyszłości wymagać stosowania zabiegów fizjoterapeutycznych. Skutki wypadku mogły powodować konieczność pomocy osób trzecich w wymierzę 1-2 godziny dziennie przez okres 1 miesiąca. Koszty leczenia poniesione przez powoda obejmowały zakup kołnierza szyjnego oraz leków przeciwbólowych w kwocie 20-30 zł/miesięcznie przyjmowanych przez powoda w sposób ciągły przez 2-3 miesiące. W przypadku nasilenia dolegliwości bólowych i powoda może zachodzić konieczność okresowego stosowania tych leków. Aktualny stan zdrowia powoda i rokowania są dobre.

(opinia biegłego ortopedy k. 290-293)

U powoda w związku z wypadkiem komunikacyjnym z dnia 8 sierpnia 2014 roku wystąpiły zaburzenia adaptacyjne, objawiające się lękiem, obniżonym nastrojem, drażliwością, poczuciem bezsilności, zaburzeniami snu – koszmarami nocnymi. Zaburzenia te skutkowały długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu powoda w wymiarze 5 % ustalony w oparciu o pkt 10 lit. a tabeli stanowiącej załącznik do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku. W związku z rozpoznaniem u powoda zaburzeń adaptacyjnych, wystąpiło u niego lekkie ograniczenie funkcjonowania życia codziennego.

(opinia sądowo psychiatryczna dotycząca powoda k. 337-352)

Powód wykonywał pracę operatora stacji wodnej, w trybie zmianowym. Powód zdecydował się na zmianę wykonywanej pracy z uwagi na konieczność podnoszenia w niej ciężkich przedmiotów, a także przebywania na zmianie w pojedynkę co wywoływało u niego lęki.

Powód odczuwał obawy przez jazdą samochodem, nawet w roli pasażera. Nerwowo odbiera każdy manewr na drodze. W nocy na nowo przeżywał całe zdarzenie, miewał koszmary senne z nim związane, źle sypiał. Zgłosił się po pomoc do specjalisty miesiąc po wypadku, czując że dzieje się z nim coś dziwnego, nie mogąc samodzielnie poradzić sobie ze wspomnieniem tego zdarzenia. Do chwili obecnej kontynuuje leczenie psychiatryczne. Wizyty są co miesiąc. Powód codziennie przyjmuje C. 20 i C..

Przed wypadkiem powód był aktywny fizycznie, grał w piłkę nożną w amatorskiej drużynie, w koszykówkę z drużyną młodzieżową w K., pływał. Zgodnie z zaleceniem ortopedy powód nie gra już piłkę nożną, koszykówkę, nie jeździ na rowerze.

(zeznania powoda czas 00:26:44-00:52:57 w protokole elektronicznym rozprawy k. 388-390 )

Po zgłoszeniu szkody przez powodów pismem z dnia 28 sierpnia 2014 roku, doręczonym pozwanemu w dniu 1 września 2014 roku, pozwany prowadził postępowanie likwidacyjne w związku ze szkodą osobową, jakiej doznali powodowie wskutek zdarzenia drogowego w dniu 8 sierpnia 2014 roku.

Decyzjami z dnia 30 września 2014 roku pozwany zakład ubezpieczeń uznał swoją odpowiedzialność za to zdarzenie i w następstwie przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego ustalił i wypłacił powodom świadczenia. Pozwany wypłacił powódce kwotę 1.500 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 85 złotych tytułem zwrotu kosztu zakupu kołnierza ortopedycznego (faktura (...)), zaś powodowi kwotę 1.000 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 50 złotych tytułem zwrotu kosztów zakupu kołnierza ortopedycznego (faktura (...)).

(zgłoszenie szkody, decyzj e z dn. 30.09.2014 – w aktach szkody nr (...) oraz nr (...) k. 394 )

Stan faktyczny częściowo posiadał charakter bezsporny, a ponadto oparto go na powołanych dokumentach, opinii biegłych, zeznaniach powoda i świadka. Dokumenty potwierdzające przebieg postępowania likwidacyjnego szkody, jak też korespondencja stron nie były kwestionowane przez żądną z nich, wobec czego przyznano im moc dowodu w sprawie. Sąd dopuścił również dowody z opinii biegłego neurologa, ortopedy, psychiatry. Opinie biegłych Sąd uznał za w pełni wiarygodne, zostały one sporządzone przez podmioty profesjonalne, posiadające specjalistyczną wiedzę, niezainteresowane wynikiem postępowania, w sposób rzetelny i spójny. Złożone opinie są kompletne i pozwoliły na jednoznaczne wnioski w zakresie okoliczności, na które zostały zgłoszone te dowody. Strony po złożeniu przez biegłych opinii nie wnosiły co do nich żadnych zastrzeżeń, nie wnosiły także o ich uzupełnienie.

Za wiarygodne i szczere Sąd uznał zeznania powodów, w szczególności w zakresie okoliczności zdarzenia, jego przebiegu oraz dotyczącym stanu ich zdrowia i dolegliwości związanych z wypadkiem. Dodatkowo zeznania te były wewnętrznie spójne i logiczne oraz korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w szczególności dokumentacją medyczną.

Jedynie zeznania powoda w zakresie znacznego ochłodzenia się jego relacji rodzinnych z bratem Sąd uznał za niewiarygodne wobec faktu, iż w zeszłym roku – jak sam powód przyznał - był on świadkiem na ślubie brata. Jak uczy doświadczenie życiowe Sądu, na świadka na ślubie zawsze wybiera się osobę szczególnie bliską, często kogoś z najbliższego kręgu rodzinnego, osobę zaufaną, którą darzy się przyjaźnią. Fakt, iż po zdarzeniu objętym przedmiotowym postępowaniem brat powoda zdecydował się poprosić go aby został jego świadkiem na ślubie poddaje w wątpliwość Sądu twierdzenia powoda o znacznym ochłodzeniu się stosunków łączących go z bratem po wypadku, którego był sprawcą.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Podstawą prawną odpowiedzialności ubezpieczyciela za skutki wypadku jest przyjęcie odpowiedzialności za ubezpieczonego na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Zgodnie z art. 822 k.c. przez umowę odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim względem, których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający, albo osoba, na której rzecz umowa została zawarta. Stosownie do art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2013 r. poz. 392), z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierowca pojazdu mechanicznego są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę. Natomiast, zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy, poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Pozwany nie kwestionował ani podstawy swej odpowiedzialności, ani istnienia obowiązku naprawienia wyrządzonej powodom szkody na osobie. Kwestię sporną stanowiła natomiast wysokość zadośćuczynienia i odszkodowania ponad wypłaconą kwotę.

Podstawę prawną żądania zadośćuczynienia stanowi przepis art. 445 § 1 k.c. Zgodnie z ugruntowanym w doktrynie i orzecznictwie poglądem zadośćuczynienie stanowi sposób naprawienia szkody niemajątkowej na osobie wyrażającej się krzywdą w postaci doznanych cierpień fizycznych i psychicznych. Na pojęcie krzywdy składają się nie tylko trwałe, lecz także przemijające zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu, polegające na znoszeniu cierpień psychicznych (wyrok SN z dnia 20 marca 2002 r., V CKN 909/00, LEX nr 56027). Inaczej, niż przy odszkodowaniu, w przypadku zadośćuczynienia, ustawodawca nie wprowadza jasnych kryteriów ustalania jego wysokości. Wskazuje jedynie, iż suma przyznana z tego tytułu winna być odpowiednia, pozostawiając jej określenie sądowi. W orzecznictwie wypracowano zasady określania wysokości zadośćuczynień. Wskazuje się na potrzebę poszukiwania obiektywnych i sprawdzalnych kryteriów oceny jego wysokości, choć przy uwzględnieniu indywidualnej sytuacji stron. Do podstawowych kryteriów oceny w tym zakresie zalicza się stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość obrażeń, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, skutki w zakresie życia osobistego oraz zawodowego, konieczność wyrzeczenia się określonych czynności życiowych, korzystania z pomocy innych osób, czy wreszcie stopień przyczynienia się poszkodowanego i winy sprawcy szkody (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 czerwca 1968 roku, I PR 175/68, OSNCP 1968, nr 2, poz.37; Sąd Najwyższy w uchwale pełnego składu Izby Cywilnej z dnia 8 grudnia 1973 roku, III CZP 37/73, OSNCP 1974, nr 9, poz.145; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 września 2002 roku, IV CKN 1266/00, niepubl; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 sierpnia 1980 roku, IV CR 238/80, OSNCP 1981, nr 5, poz.81; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 30 stycznia 2004 roku, I CK 131/03, OSNC 2004 r, nr 4, poz.40).

W stosunku do powódki K. T., w ocenie Sądu świadczenie wypłacone przez stronę pozwaną powódce z tytułu zadośćuczynienia nie zaspokoiło w pełni jej roszczenia w tym zakresie. W wyniku zdarzenia z dnia 8 sierpnia 2014 roku, powódka doznała urazu wielomiejscowego, ze stłuczeniem okolic biodra prawego i skręceniem kręgosłupa w odcinku szyjnym, bez upośledzenia funkcji, z zespołem bólowym utrzymującym się z niewielkim nasileniem do chwili obecnej.

Dla ustalenia wysokości adekwatnego zadośćuczynienia, należało wziąć również pod uwagę jego konsekwencje w postaci dolegliwości bólowych odczuwanych wskutek doznanego urazu kręgosłupa i związaną z nim koniecznością podjęcia leczenia oraz dezorganizacją życia codziennego K. T..

Zważyć również należy, iż powódka w wyniku wypadku doznała istotnie średnio nasilonych cierpień fizycznych, na które składał się ból i związana z tym niesprawność ruchowa, zaś przez dwa miesiące od zdarzenia powódka była zmuszona do korzystania z kołnierza ortopedycznego. Po wypadku powódka podjęła wielomiesięczne leczenie, korzystała ze świadczenia rehabilitacyjnego, przyjmowała leki. Leczyła się specjalistycznie, była poddawana rehabilitacji. Nie ulega więc wątpliwości, że w skutek wypadku jej stan zdrowia pogorszył się na tyle, iż musiała korzystać z leczenia, zaś doznany wskutek wypadku ból, skutkował powstaniem czasowego ograniczenia w sprawności powódki. Następstwa wypadku wiązały się z koniecznością pomocy osób trzecich, co dla osoby młodej i niezależnej było dodatkową negatywną konsekwencją wypadku. Powódka odczuwała także skutki wypadku w aspekcie psychicznym. W wyniku wypadku wystąpiły u niej zaburzenia adaptacyjne, co skutkowało powstaniem 5 % uszczerbku na zdrowiu w sferze psychicznej. Z powodu tych zaburzeń powódka podjęła leczenie psychiatryczne. Szczególnie nasilone były zaburzenia lękowe związane z jazdą samochodem. Nadal jednak powódka odczuwa lęk, nie odzyskała równowagi psychicznej, cały czas wraca pamięcią do zdarzenia, które jest dla niej przykrym wspomnieniem. Niechęć do jazdy samochodem skłoniło powódkę do rezygnacji z prób zdawania na prawo jazdy. Powyższe oznacza, że po wypadku pogorszył się komfort życia powódki, występują u niej dolegliwości i ograniczenia, których nie miała przed wypadkiem.

Wszystkie powyżej wymienione okoliczności (a nie tylko 8-procentowy uszczerbek na zdrowiu) składają się na krzywdę powódki. Skłaniają one Sąd do uznania, że jej krzywda miała znaczny rozmiar, a świadczenie dobrowolnie wypłacone przez pozwanego nie zaspokoiło w pełni roszczenia powódki o zadośćuczynienie. W ocenie Sądu zadośćuczynieniem adekwatnym do krzywdy powódki jest kwota 17.500 złotych. Mając powyższe na uwadze i uwzględniając wypłacone przez pozwanego zadośćuczynienie w kwocie 1.500 złotych, na rzecz powódki należało zasądzić kwotę 16.000 złotych tytułem uzupełniającego zadośćuczynienia.

Natomiast odnosząc się do roszczenia o zadośćuczynienie na rzecz Ł. T. Sąd uznał, że świadczenie wypłacone dotąd powodowi także nie zaspokoiło w pełni jego roszczenia o zadośćuczynienie. Dla ustalenia wysokości adekwatnego zadośćuczynienia, należy wziąć również pod uwagę nie tylko jego konsekwencje w postaci dolegliwości bólowych odczuwanych wskutek doznanego urazu i związaną z nim konieczność podjęcia leczenia, ale również konsekwencje w postaci negatywnych przeżyć i zaburzenie poczucia bezpieczeństwa. Powód w wyniku wypadku doznał urazu wielomiejscowego, którego neurologicznym następstwem jest zespół bólowy szyjny z komponentą ruchową utrzymujący się do chwili obecnej, co skutkowało długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu powoda w wymiarze 7 %. W zakresie narządów ruchu u powoda rozpoznano stan po urazie wielomiejscowym z naciągnięciem mięśni przykręgosłupowych odcinka szyjnego i stłuczenia kolana prawego bez upośledzenia funkcji narządu ruchu, z zespołem bólowym. Pod względem ortopedycznym powód nie doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu, bowiem przebyty uraz nie spowodował upośledzenia funkcji narządu ruchu, co mogło dać podstawę do orzeczenia uszczerbku na zdrowiu. Nie ulega jednak wątpliwości, że w skutek wypadku jego stan zdrowia pogorszył się na tyle, iż musiał korzystać z okresowego leczenia rehabilitacyjnego. Doznane obrażenia ciała były dla powoda źródłem cierpień fizycznych utrzymujących się w okresie 2-3 miesięcy od urazu, o średnim stopniu nasilenia, ulegających stopniowemu zmniejszaniu się. Leczenie skutków wypadku poprzez unieruchomienie w kołnierzu szyjnym, stosowanie leków przeciwbólowych, poddawanie się zabiegom rehabilitacyjnym, a także konieczność częstych wizyt lekarskich oraz pozostawania na długotrwałym zwolnieniu lekarskim, to wszystko sprawiało że konsekwencje wypadku były dla powoda uciążliwe, potęgujące negatywne przeżycia związane z wypadkiem. Leczenie ortopedyczne zostało wprawdzie zakończone, jednak ze względu na zgłaszane dolegliwości bólowe powód może w przyszłości wymagać stosowania zabiegów fizjoterapeutycznych.

Skutki zdarzenia manifestowały się także w psychice powoda, u którego biegły psychiatra stwierdził zaburzenia adaptacyjne, objawiające się lękiem, obniżonym nastrojem, drażliwością, poczuciem bezsilności, zaburzeniami snu – koszmarami nocnymi. Zaburzenia te skutkowały długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu powoda w wymiarze 5 %. To zaś oznacza, że po wypadku pogorszył się komfort życia powoda, występują u niego dolegliwości i ograniczenia, których nie miał przed wypadkiem. Uwzględnić należy i to, że wypadek był dla powoda wydarzeniem stresującym. Po wypadku powód odczuwał napięcie wewnętrzne, lęk podczas sytuacji przypominających sytuację wypadku.

Reasumując, adekwatnym do krzywdy powoda zadośćuczynieniem jest w ocenie Sądu kwota 25.000 złotych. Przy uwzględnieniu wypłaconego w toku postępowania likwidacyjnego zadośćuczynienia w kwocie 1.000 zł, na rzecz powoda należało zasądzić dalszą kwotę 24.000 zł.

Odnosząc się do żądanego w pozwie odszkodowania należy podnieść, że naprawienie szkody ma zapewnić całkowitą kompensatę doznanego uszczerbku, nie dopuszczając zarazem do nieuzasadnionego wzbogacenia poszkodowanego. Zgodnie z treścią art. 444 § 1 zd.1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Z przepisu art. 444 § 1 k.c. wynika, że obowiązek zwrotu dotyczy wydatków rzeczywiście poniesionych i nie wystarczy wykazanie, że były one obiektywnie potrzebne. Nadto należy się tylko zwrot wydatków celowych. Wchodzić tu w grę będą przede wszystkim koszty związane z leczeniem a także koszty związane z korzystaniem z pomocy innej osoby.

Powódka domagał się kwoty 800 złotych tytułem odszkodowania na pokrycie poniesionych kosztów leczenia oraz opieki osób trzecich.

W wyniku wypadku powódka poniosła koszty leczenia. Odnosząc się do tego żądania trzeba wskazać, że było ono słuszne co do zasady, zostało poparte stosownymi rachunkami. Powódka przedłożyła fakturę za zakup kołnierza ortopedycznego miękkiego, kołnierza ortopedycznego sztywnego, trzech prywatnych konsultacji psychiatrycznych, kosztów zabiegów rehabilitacyjnych. Sąd miał także na uwadze, iż biegły ortopeda (k. 239-241) w sporządzonej opinii wskazał, iż koszty leczenia obejmujące zakup leków były uzasadnione w okresie 2-3 miesięcy od wypadku w wysokości 20-30 złotych miesięcznie, a przeprowadzona rehabilitacja była zasadną.

W tym miejscu należy zaznaczyć, iż żądanie zwrotu kosztu zakupu kołnierza ortopedycznego sztywnego, zakupionego przez powódkę za kwotę 85 złotych, jest niezasadne, bowiem pozwany na etapie postępowania likwidacyjnego dobrowolnie spełnił to świadczenie, wypłacając powódce odszkodowanie w tej kwocie. Nadto niezasadne w ocenie Sądu jest żądanie zwrotu kosztu wizyty u lekarza psychiatry, za którą została wystawiona w dniu 7 stycznia 2015 roku faktura nr (...). Konsultacja ta odbyła się już w 2015 roku, a więc po blisko 5 miesiącach od przedmiotowego wypadku. Powódka nie wykazała żadnymi środkami dowodowymi, iż skorzystanie po tym czasie z konsultacji psychiatrycznych w ramach refundacji NFZ nie było możliwe. Wiedzą powszechnie znaną jest, że uzyskanie pomocy lekarza specjalisty w ramach ubezpieczenie wiąże się z długim oczekiwaniem na termin wizyty. W ocenie Sądu nie uzasadnia to jednak żądania zwrotu kosztów kolejnej wizyty u psychiatry odbytej po 5 miesiącach od wypadku, bowiem powódka miała możliwość przez ten okres znaleźć pomoc u specjalisty w ramach refundacji NFZ.

W pozostałym zakresie żądanie odszkodowania uznać należało za uzasadnione w kwocie 708 złotych, obejmujące zwrot kosztów zakupu medykamentów w kwocie 75 zł (3 miesiące po 25 zł), kołnierza ortopedycznego typu S. w kwocie 33 zł, dwóch prywatnych wizyt u lekarza psychiatry w kwocie 220 zł (2 x po 110 zł), zabiegów rehabilitacyjnych w kwocie 380 zł.

Natomiast powództwo jako dalej idące podlegało oddaleniu jako nieznajdujące oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym.

Roszczenie odszkodowawcze zgłaszał także powód Ł. T., żądając z tego tytułu ostatecznie kwoty 1.400 zł, w tym kwoty 800 złotych tytułem zwrotu kosztów leczenia oraz kwoty 600 złotych tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich. W ocenie Sądu powództwo w tym zakresie podlegało uwzględnieniu w całości, jako w pełni uzasadnione i udowodnione. Powód w związku z leczeniem następstw wypadku z dnia 8 sierpnia 2014 roku poniósł koszty wizyty u lekarza specjalisty (psychiatry) w kwocie 110 zł, rehabilitacji w kwocie 700 zł (520 zł + 180 zł), która według opinii biegłego z zakresu ortopedii była zasadna. Nadto biegły ortopeda wskazał na zasadność stosowania przez niego leków przez okres 2-3 miesięcy po wypadku, których koszt wynosił średnio 20-30 zł miesięcznie. Będąc związanym granicami żądania pozwu na podstawie art. 321 k.p.c., nie wychodząc ponad żądanie, uznać należało za zasadne żądanie tej kwoty odszkodowania.

Roszczenie odszkodowawcze obejmowało także zwrot poniesionego przez powoda kosztu zakupu kołnierza ortopedycznego w kwocie 50 zł, jednak koszt tego wydatku został mu dobrowolnie zwrócony przez pozwanego ubezpieczyciela na etapie likwidacji szkody.

Powód żądał także kwoty 600 złotych odszkodowania tytułem zwrotu kosztów pomocy i opieki osób trzecich. W tym zakresie Sąd oparł się na wnioskach opinii biegłego ortopedy, który wskazał, iż odniesione w wyniku tego wypadku przez powoda urazy ciała uzasadniały potrzebę korzystania przez niego z pomocy osób trzecich przez okres 1 miesiąca w wymiarze 2 godzin dziennie. Pozwany nie zakwestionował przyjętej przez powoda stawki za świadczenia opiekuńcze w wysokości 10 zł/godz (30 dni x 10 zł x 2 h)

Mając powyższe na uwadze należało zasądzić na rzecz powoda kwotę 1.400 złotych obejmującą zwrot kosztów leczenia (800 zł) oraz opieki osób trzecich (600 zł).

Rozstrzygnięcie o odsetkach z tytułu opóźnienia w wypłacie należnego powodom roszczenia zapadło na podstawie art. 817 § 1 i 481 § 1 k.c. Zakład ubezpieczeń ma obowiązek zlikwidować szkodę w terminie 30 dni licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku, chyba, że w powyższym terminie wyjaśnienie okoliczności koniecznych do ustalenia jego odpowiedzialności lub wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe. Powodowie, działając przez pełnomocnika, zgłosili szkodę 1 września 2014 roku, zatem 30 – dniowy termin do spełnienia świadczenia przez pozwanego upłynął 1 października 2014 roku. W tej sytuacji odsetki od kwoty 16.000 zł zadośćuczynienia na rzecz K. T. należało zasądzić od tego dnia do dnia 31 grudnia 2015 roku a odsetkami ustawowe za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty. Natomiast w odniesieniu do odszkodowania zasądzonego na rzecz powódki w kwocie 708 złotych, Sąd zasądził odsetki zgodnie z żądaniem od dnia wniesienia pozwu, tj. od dnia 13 stycznia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku a odsetkami ustawowe za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty.

Odsetki od kwoty 10.000 zł zadośćuczynienia na rzecz Ł. T. należało zasądzić od dnia 1 października 2014 do dnia 31 grudnia 2015 roku a odsetkami ustawowe za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty. Od kwoty 14.000 złotych tytułem zadośćuczynienia, której żądanie zgłoszono w toku procesu, pismem doręczonym pozwanemu w dniu 3 sierpnia 2016 roku, odsetki ustawowe za opóźnienie należało zasądzić od tego dnia do dnia zapłaty. Natomiast w odniesieniu do odszkodowania zasądzonego na rzecz powoda w kwocie 1.400 złotych, Sąd zasądził odsetki zgodnie z żądaniem tj, od zgłoszonej w pozwie kwoty 800 złotych od dnia wniesienia pozwu, tj. od dnia 13 stycznia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku a odsetkami ustawowe za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, zaś w zakresie kwoty 600 złotych odszkodowania, od dnia doręczenia pozwanemu pisma zawierającego rozszerzenie powództwa tj. od dnia 3 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty.

Z uwagi na wejście w życie od 1 stycznia 2016 roku zmiany w przepisach kodeksu cywilnego dotyczących odsetek i wyodrębnienie odsetek ustawowych za opóźnienie, skoro powodowie domagali się odsetek w związku z nieterminowym spełnieniem świadczenia przez pozwanego (a więc w związku z opóźnieniem), w wyroku zaznaczono, że począwszy od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty należą się odsetki ustawowe za opóźnienie.

Ze względu, iż każdy z powodów występował przeciwko pozwanemu z odrębnym roszczeniem, Sąd orzekł o kosztach w stosunku do każdego z powodów odrębnie. Rozstrzygnięcie o kosztach procesu w sprawie z powództwa K. T. zapadło w oparciu o dyspozycje art. 100 zd. 2 k.p.c., który stanowi, że Sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

W niniejszej sprawie Sąd uwzględnił powództwo K. T. w przeważającej części, dlatego też to pozwany jest tą stroną procesu, która przegrała przedmiotową sprawę, w związku z tym obowiązany jest zwrócić powódce poniesione przez nią koszty procesu. W skład kosztów należnych powódce w łącznej kwocie 3.801,75 zł wchodzą: opłata sądowa od pozwu w wysokości 715 zł, koszty profesjonalnego pełnomocnika w kwocie 2 400, 00 zł (§ 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu; Dz. U. nr 163, poz. 1349 ze zm.), połowa opłaty od pełnomocnictwa procesowego w wysokości 8,50 zł oraz zaliczka na wynagrodzenie biegłych 678,25 zł.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu w sprawie z powództwa Ł. T. zapadło w oparciu o dyspozycje art. 98 k.p.c., który ustanawia ogólną zasadę, iż strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony – koszty procesu.

Powód Ł. T. wygrał sprawę w całości, dlatego też to pozwany jest tą stroną procesu, która przegrała przedmiotową sprawę, w związku z tym obowiązany jest zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty procesu. W skład kosztów należnych powodowi w łącznej kwocie 2.754 zł wchodzą: opłata sądowa od pozwu w wysokości 490 zł, koszty profesjonalnego pełnomocnika w kwocie 1.200,00 zł (§ 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu; Dz. U. nr 163, poz. 1349 ze zm.), połowa opłaty od pełnomocnictwa procesowego w wysokości 8,50 zł oraz zaliczka na wynagrodzenie biegłych 1.055,50 zł.

Stosownie do przepisu art. 83 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, jeżeli przepisy przewidują obowiązek działania i dokonywania czynności połączonej z wydatkami z urzędu, sąd zarządzi dokonanie tej czynności, a kwotę potrzebną na ich pokrycie wykłada tymczasowo Skarb Państwa. W orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd orzeka o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkach, stosując przepisy art. 113 tej ustawy.

W sprawie z powództwa K. T., Skarb Państwa poniósł tymczasowo wydatki w łącznej kwocie 749,20 złotych, na które złożyła się kwota wynagrodzenia biegłych sądowych (624,20 zł) oraz opłata od rozszerzonej części powództwa (125 zł). Z uwagi na wynik postępowania Sąd, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 zd. 2 k.p.c., obciążył pozwanego kwotą 749,20 złotych, na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, tytułem tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa kosztów sądowych.

Natomiast z powództwa Ł. T., Skarb Państwa poniósł tymczasowo wydatki w łącznej kwocie 1.160 złotych, na które złożyła się kwota wynagrodzenia biegłych sądowych (380 zł) oraz opłata od rozszerzonej części powództwa (780 zł). Z uwagi na wynik postępowania Sąd, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 k.p.c., obciążył pozwanego kwotą 1.160 zł na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, tytułem tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa kosztów sądowych.

ZARZĄDZENIE

1.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego;

2.  odnotować, że projekt uzasadnienia sporządziła asystent K. M..

(...)