Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2016 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2016 r. w Toruniu

sprawy z powództwa P. K. (1)

przeciwko Przedsiębiorstwu Budowlanemu (...) spółka jawna w T., P. K. (2) i T. K.

o zapłatę

I. zasądza solidarnie od pozwanych Przedsiębiorstwa Budowlanego (...) spółka jawna w T., P. K. (2) i T. K. na rzecz powoda P. K. (1) kwotę 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych) z odsetkami określonymi na podstawie art. 56 §1 Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. 2012r. poz. 749 ze zm.) od dnia 14 stycznia 2015r. do dnia zapłaty;

II. zasądza solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwotę 1.777,00 zł (tysiąc siedemset siedemdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 509/16

UZASADNIENIE

Powód P. K. (1) wniósł o zasądzenie od pozwanych Przedsiębiorstwa Budowlanego (...) sp. j., P. K. (2), i T. K. kwoty 10.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 14 stycznia 2015 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż zawarł z pozwaną spółką umowę o dzieło - montaż rozdzielnic z podłączeniem na budowie obiektu P. M. w L.. Pozwani zobowiązali się do zapłaty wynagrodzenia w wysokości 20.295 zł brutto. Zaznaczył, iż wykonał działo zgodnie z umową co potwierdza protokół. Wystawił za wykonaną pracę fakturę na kwotę 20.295 zł

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 10 lutego 2016 r w sprawie I Nc 140/16 Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany złożył sprzeciw od nakazu wnosząc o oddalenie powództwa w części zasądzającej na rzecz powoda należności głównej ponad 8.208,01 zł tj. kwotę 1791,99 zł oraz zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów procesu.

Pozwani potwierdzili zawarcie umowy z powodem oraz wystawienie faktury na kwotę 20.295 zł. Podnieśli natomiast zarzut potrącenia kwoty 1.791,99 zł z tytułu usunięcia usterek, które wystąpiły w rozdzielniach montowanych przez powoda. Zaznaczyli, iż powód został poinformowany o awarii i wezwany do usunięcia usterki w ciągu 2 dni. W związku z brakiem reakcji powoda pozwani usunęli usterkę na własny koszt. Koszt naprawy wyniósł 1.791,99 zł. Po kompensacie należność główna wyniosła 8.208,01 zł. Kwota to została uiszczona 3 marca 2016 r.

W odpowiedzi na sprzeciw powód cofnął powództwo w zakresie kwoty 8.208,01 zł, wniósł o zasądzenie solidarnie od pozwanych kwoty 2.701,58 zł wraz z odsetkami od dnia 4 marca 2016 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów procesu. Powód potwierdził zaksięgowanie w dniu 3 marca 2016 r. kwoty 8.208,01 zł . Kwotę te rozliczył zgodnie z art. 451§1 k.c. w pierwszej kolejności na należności uboczne – 909,59 zł tytułem odsetek, a następnie na należność główną – 7.298,42 zł. Do zapłaty pozostałą więc kwota 2.701,58 zł. Powód dodał iż zapłata dokonana została po wszczęciu niniejszego postępowania, skąd aktualny pozostaje wniosek o zasądzenie kosztów procesu. W ocenie powoda zarzut potrącenia kwoty 1.791,99 zł jest nieuzasadniony co do zasady jak i co do wysokości. P. K. (1) potwierdził, iż otrzymał w dniu 30.10.2015 r. informację o usterce. Koniec termin 2 dniowego wyznaczonego przez pozwanych przypadał na 01.11.2015 r, dzień wolny, a zatem upłynął z dniem 2.11.2015 r. Powód zaznaczył, iż tego dnia był gotów do usuniecia usterki, tym samym nie uchybił terminowi wyznaczonemu przez pozwanych. Dodał, iż wezwanie wysłane zostało przez poznanych na jego nieaktualny adres mailowy. Przyznał, iż sprawdza pocztę elektroniczną ale nie robi tego na bieżąco. Podniósł, reakcja w terminie krótszym niż 4 dni na wezwania powinna zostać uznana za podjętą w odpowiedni terminie. Zaznaczył, iż usterka polegająca na awarii oświetlenia regału monopolowego nie wymagała szybkiej reakcji, sklep bowiem mógł nadal funkcjonować. Powód zakwestionował również zasadność zgłoszonej usterki. Z ostrożności powód podniósł żądanie stosowanego obniżenia wynagrodzenia powołując się na art. 637§2 k.c.

W kolejnym piśmie pozwani podtrzymali swoje stanowisko w sprawie Zaznaczyli, iż awaria oświetlenia w sklepie ogólnodostępnym i czynnym codziennie w oczywisty sposób utrudniała funkcjonowanie obiektu. Podnieśli, iż powód prowadzi działalność gospodarczą i wymaga jest od niego należyta staranność w świadczeniu profesjonalnych usług Niezrozumiałym jest więc brak odebrania poczty elektronicznej w dniu, w którym świadczył usługi. Brak jakiejkolwiek reakcji ze strony powoda do dnia 30.11.2015 r. wymusił na pozwanych konieczność zastępczego usunięcia rady. Zaznaczyli, iż art. 637 k.c. dotyczący obniżenia wynagrodzenia został uchylony z dniem 25.12.2014 r.

Sąd ustalił, co następuje:

P. K. (2) i T. K. prowadzą działalność pod firmą Przedsiębiorstwo Budowlane (...) sp. j. w T.. Spółka zawarła z P. K. (1) umowę dotyczącą dostarczenia i montażu rozdzielnic na budowie obiektu P. M. w L..

Bezsporne

Za wykonane prace P. K. (1) wystawił fakturę na kwotę 20.295 zł brutto. Bezsporne

W dniu 28 października 2015r. do wysłano do P. K. (1) za pośrednictwem poczty elektronicznej informację dotyczącą zgłoszenia usterki i wezwanie do usunięcia usterki w terminie 2 dni.

Dowód: bezsporne

Przedmiotowe wezwanie zostało również wysłane pocztą. Korespondencja została odebrana przez P. K. (1) w dniu 30 października 2010 r.

Dowód: wezwanie z 28.10.2015 r. z potwierdzeniem nadania i odbioru k. 123-124;

wiadomość mailowa k. 125;

przesłuchanie pozwanego T. K.- k. 217, 00:02:07- 00:14:23

W dniu 30 października 2015 r. Przedsiębiorstwo Budowlane (...) sp. j. w T. dokonało usunięcia usterki na własny koszt. Wartość wykonanych prac wyniosła 1.791,99 zł.

Dowód: faktura k. 129

zeznania świadka W. S. – k. 203v, 00:04:50-00:12:50

przesłuchanie pozwanego T. K. – k. 217v, 00:02:07- 00:14:23

Przedsiębiorstwo Budowlane (...) sp. j. w T. wystosowało do P. K. (1) pismo zawierające oświadczenie o kompensacie wzajemnych zobowiązań.

Dowód: pismo z dnia 30.10.2015 r. k. 128

W dniu 2 listopada 2015 r. P. K. (1) stawił się w P. M. celem usunięcia zgłaszanej wady. Usterka była już wówczas naprawiona.

Dowód: przesłuchanie powoda P. K. (1) – k. 203-204, 00:12:50-00:26:38

Pismem z dnia 17 listopada 2015 r. P. K. (1) wezwał spółkę do zapłaty zaległości w wysokości 10.342,68 zł i za nieuzasadnione uznał oświadczenie Spółki o kompensacie należności.

Dowód: pismo z dnia 17.11.2015 r. k. 146

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił na podstawie okoliczności bezspornych, dokumentów przedłożonych przez strony, oraz dowodu z zeznań świadków i z przesłuchania stron.

Sąd w pełni dał wiarę dowodom w postaci dokumentów zgromadzonych w toku procesu albowiem ich prawdziwość nie budziła w ocenie Sądu jakichkolwiek wątpliwości.

Za zgodne z prawdą Sąd uznał zeznania świadka W. S., gdyż są jasne i zgodne z ustalonym przez Sąd stanem faktycznym sprawy.

Za wiarygodne Sąd uznał również twierdzenia powoda dotyczące zaistnienia usterki, otrzymanie informacji o wadzie. Twierdzenia przedstawione przez powoda były zgodne z ustaleniami poczynionymi przez Sąd.

Zasadniczo Sąd nie odmówił wiarygodności również zeznaniom pozwanych odnośnie wystąpienia usterki i jej naprawy, umowy wiążącej ich spółkę z P. M., wzywania powoda do usunięcia usterki w terminie 2 dni, gdyż w tym zakresie korelują one z zebranym wiarygodnym materiałem dowodowym. Za niezgodne z prawdą Sąd uznał jednak twierdzenia pozwanego P. K. (2) dotyczące telefonicznego zawiadamiania o usterce i konieczności jej naprawy w ciągu 2 dni.

Bezspornym w niniejszej sprawie było to, iż strony zawarły umowę dotyczącą wykonania montażu rozdzielnic z podłączeniem na terenie P. M., a także fakt wystąpienia usterki oraz usunięcia wady przez pozwanych na ich koszt. Poza sporem pozostaje również kwestia wpłaty przez pozwanych po wszczęciu niniejszego postępowania kwoty 8.208,01 zł Sporna natomiast była kwestia dotycząca potrącenia kwoty 1.791,99 zł stanowiącej koszt usunięcia wady poniesiony przez pozwanych.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że w myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zgodnie z procedurą cywilną nie do Sądu należy zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności spornych dla rozstrzygnięcia sprawy /art. 232 k.p.c./. Obowiązek przedstawiania dowodów spoczywa na stronach /art. 3 k.p.c./ a ciężar udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na tej stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne.

Ogólnie rzecz ujmując, artykuł 232 k.p.c. nakłada na strony obowiązek wskazania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Jeżeli zaś strona nie przedstawia dowodów, to uznać należy, iż dany fakt nie został udowodniony /wyrok S.N. z 11.07.2001r., V CKN 406/00, Prok.i Pr.20002/4/45/’. Wprawdzie przepis ten zawiera też postanowienie, iż Sąd może dopuścić dowód nie wskazany przez stronę, jednakże jest to tylko możliwość, a nie obowiązek Sądu. Nadto to uprawnienie Sądu może być wykorzystywane tylko w szczególnie wyjątkowych sytuacjach, nie może zaś prowadzić do zastępowania stron w spełnieniu ich obowiązków. Działanie Sądu z urzędu może prowadzić do naruszenia prawa do bezstronnego Sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania równego traktowania stron / art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 konstytucji RP) wyrok S.A. z 12.12.2000 r. V CKN 175/00, OSP 2001/7-8/116)/. Dopuszczenie dowodu z urzędu co do zasady nie powinno w ogóle wchodzić w grę, gdy strony są reprezentowane przez fachowych pełnomocników, wtedy bowiem kontradyktoryjność najlepiej może służyć poznaniu prawdy materialnej /A. Jakubecki „Kontradyktoryjność a poznanie prawdy w procesie cywilnym w świetle zmian kodeksu postępowania cywilnego„ Przegląd Sądowy 1998/10/63/.

Wobec podnoszonego przez pozwanych zarzutu potracenia kwoty 1.791,99 zł, ich rzeczą było wykazanie, iż powód został zawiadomiony o zaistnieniu usterki, wezwany do jej naprawy i w zakreślonym terminie tego nie uczynił, co spowodowało konieczność naprawy zastępczej. W ocenie Sądu pozwani nie sprostali ciążącemu na nich obowiązkowi.

Pozwani źródło potrącenia upatrywali w obowiązku powoda do usunięcia usterki w terminie 2 dni od dnia wezwania do naprawy.

Na uwagę zasługuje fakt, iż brak jest jakichkolwiek dowodów wskazujących by strony ustaliły konkretny sposób zgłaszanie ewentualnych usterek. Sama umowa nie została zawarta na piśmie a przyjęła formę oferty sporządzonej na telefoniczną propozycję strony pozwanej, akceptacji w postaci maila i rysunków od pozwanych, a następnie wystawienia faktury. Poza tym mimo zobowiązania przez Sąd, strona pozwana nie przedłożyła bilingu wskazującego na telefoniczne wezwanie powoda do usunięcia usterki w dniu 28 listopada 2015r.

Pozwani wskazywali, iż w dniu 28.10.2015 r. powód został drogą mailową wezwany do podjęcia naprawy w terminie 2 dni, tj. do 30.10.2015 r. Wobec braku reakcji powoda postanowili usunąć wadę na własny koszt. Wbrew twierdzeniom pozwanych wezwanie to nie zostało jednak skutecznie doręczone powodowi. Sąd nie neguje tego, iż w dniu 28 października 2015 r. pozwani wysłali do powoda wezwanie pocztą elektroniczną. Niemniej jednak strona powodowa zaprzeczyła, aby wiadomość odczytana została przedmiotowego dnia, wskazując iż nastąpiło to dopiero w dniu 30.10.2015 r. Powód podkreślił, iż wiadomość nie została wysłana na adres mailowy, który wykorzystuje do prowadzenia działalności gospodarczej. Nadto nie zatrudnia pracownika do obsługi biura ani takiego biura nie posiada. Zaznaczył, iż wiadomości mailowe odbiera na bieżąco co nie oznacza, iż codziennie sprawdza skrzynkę mailową. Dodał, również, iż dopiero w dniu 30.10.2015 r. odebrał wezwanie drogą pocztową, o czym świadczy zwrotne potwierdzenie odbioru korespondencji. Skoro tego dnia powód odebrał wezwanie to termin 2 dniowy do usunięcia wady, przy uwzględnieniu, iż dzień 1 listopada był świętem, upływał w dniu 2 listopada. Powód będąc gotowy do przeprowadzenia naprawy w tym terminie w P. M. nie uchybił więc terminowi.

Zgodnie z art. 638§1 k.c. do odpowiedzialności za wady dzieła stosuje się odpowiednio przepisy o rękojmi przy sprzedaży, a zatem kupujący m.in. może żądać usunięcia wady, przy czym ma nastąpić to w rozsądnym czasie bez nadmiernej niedogodności dla kupującego (art. 561 § 1 i 2 kc).

Zdaniem Sądu wyznaczony powodowi termin był bardzo krótki. Wyznaczenie tak krótkiego terminu do naprawy wymagało od pozwanych przedsięwzięcia wszelkich możliwych środków celem skutecznego doręczenia powodowi wezwania do usunięcia wad. Nadmienić należy, iż pozwani jako główni wykonawcy byli związani 2 dniowym terminem do usunięcia wad wynikającymi z zawartej przez nich umowy. Wobec powyższego w ocenie Sądu tym bardziej winno im zależeć na tym aby współpracujący z nimi powód mógł w tym terminie dokonać naprawy. Efekt ten możliwy był do osiągnięcia jedynie poprzez skuteczne wezwanie go do wykonania napraw. Z pewnością pozwani nie powinni byli się ograniczać jedynie do wysłania wiadomości mailowej czy korespondencji drogą pocztową. Mieli bowiem możliwość kontaktu telefonicznego czy też osobistego z powodem w siedzibie jego firmy czy też miejscu jego zamieszkania, czego nie uczynili. Działania podjęte przez pozwanych nie doprowadziły do poinformowania powoda o usterce w dniu 28 listopada 2015 r. Nie mają oni więc podstaw do żądania od powoda uregulowania kosztów wykonania naprawy zastępczej, skoro o zaistnieniu wady powód dowiedział się dopiero w tym dniu 30 października 2015r. a dwudniowy termin usunięcia wady upłynął z dniem 2 listopada 2015 r. W wyznaczonym terminie powód był gotowy do przeprowadzenia naprawy.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał roszczenie powoda dotyczące zapłaty nieuiszczonej części wynagrodzenia za zasadne. Wobec cofnięcia pozwu w zakresie dotyczącym kwoty 8.208,01 zł, postępowanie w tym zakresie winno być umorzone, zaś zasądzeniu podlegała jedynie kwota 2.707,58 zł.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c.

O kosztach orzeczono w punkcie II wyroku, na podstawie art. 98 k.p.c, zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W tym miejscu wskazać należy, iż nie ulega bowiem wątpliwości, że jeżeli cofnięcie pozwu nastąpiło wskutek dokonania zapłaty przez pozwanych po wytoczeniu powództwa, to pozwani obowiązani są do zwrotu kosztów procesu powodowi. Stanowisko to należy wywieść z tezy, że zaspokojenie przez pozwanego roszczenia powoda po wytoczeniu pozwu jest równoznaczne z przegraniem przez niego procesu (orzeczenie SN z dnia 21 lipca 1951 r., C 593/51, OSN(C) 1952, nr 2, poz. 49). Ponieważ w niniejszej sprawie to pozwani są stroną przegrywającą, dlatego też zasądzono od nich na rzecz powoda kwotę 1.777 zł. Na zasądzoną sumę kosztów składały się: opłata sądowa – 500 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 1200 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł.