Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 listopada 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: SSA Dorota Rzeźniowiecka

Sędziowie: SSA Jolanta Wolska

SSA Beata Michalska (spr.)

Protokolant: sekretarz sądowy Monika Nagy

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 listopada 2016 r. w Ł.

sprawy S. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w Ł.

o wysokość kapitału początkowego i rekompensatę

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł.

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 7 października 2015 r. sygn. akt VIII U 977/15

oddala apelację.

Sygn. akt: III AUa 2183/15

UZASADNIENIE

Ubezpieczony S. S. złożył odwołanie od dwóch decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Ł.: z 18 lutego 2015r., dotyczącej wysokości kapitału początkowego i z 20 lutego 2015r., przyznającej prawo do emerytury. Wnioskodawca w odwołaniu zakwestionował wysokość kapitału początkowego w związku z nieuwzględnieniem rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach i w konsekwencji w decyzji z 20 lutego 2015r. zakwestionował wysokość emerytury nieuwzględniającej tej rekompensaty.

Organ rentowy wniósł o oddalenie obydwu odwołań, podnosząc, że wnioskodawca nie udowodnił okresu co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych .

Sąd Okręgowy w Łodzi wyrokiem z 7 października 2015r., w sprawie o sygn. akt VIII U 977/15, zmienił zaskarżone decyzje i przyznał odwołującemu się prawo do rekompensaty w formie dodatku do kapitału początkowego z uwzględnieniem tego składnika przy wyliczaniu emerytury.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca S. S. pracował w szczególnych warunkach, jako zbrojarz i praca ta wyczerpała znamiona przepisu zawartego w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) tj. wykaz A, dział V, pkt 4 : prace zbrojarskie i betoniarskie w budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych. Takie prace wnioskodawca wykonywał w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) od 18 lutego 1966r. do 6 grudnia 1969r. i od 2 lipca 1970r. do 30 października 1971 r.; w (...) Kombinacie Budowlanym (...) od 8 listopada 1971r. do 4 października 1980r. oraz w Przedsiębiorstwie (...) wnioskodawca pracował od 7 listopada 1980r. do 7 sierpnia 1982r. Wnioskodawca wykonywał zbrojenia, przygotowywał zbrojenia do późniejszych elementów wznoszenia budowli, czyli stropów, słupów, ścian, zewnętrznych i wewnętrznych.

Sąd Okręgowy powołał z art. 21 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (j.t. Dz. U. z 2015 r. poz. 965 z późn. zm.), w myśl którego rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeśli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Wnioskodawca legitymuje się takim 15-letnim okresem i w związku z tym nabywa prawo do rekompensaty. Rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego. Sąd zmienił zatem obie zaskarżone decyzje i przyznał wnioskodawcy prawo do rekompensaty w związku z pracą w szczególnych warunkach i będzie to składnik ustalenia kapitału początkowego. Jeśli chodzi o kapitał, to uwzględniane są wynagrodzenia tylko do 1 stycznia 1999 roku, natomiast emerytura obejmuje cały okres aktywności, a rekompensata będzie wliczana nie tylko do kapitału, ale także do emerytury.

Apelację od powyższego wyroku złożył organ rentowy, zaskarżając go w całości i zarzucając: - naruszenie prawa procesowego tj. art. 233 k.p.c. polegające na wydaniu wyroku bez wyjaśnienia wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy;

- naruszenie prawa materialnego, tj. art. 21 ustawy z dnia 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych (j.t.:Dz.U. z 2015 r. Nr 237, poz. 965) w zw. z art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS poprzez niewłaściwe jego zastosowanie i ustalenie, że ubezpieczony spełnia warunki do nabycia prawa do rekompensaty w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy emerytalnej, z uwagi na posiadanie 15 -letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, podczas gdy ubezpieczony nie wykazał wymaganego zatrudnienia w tychże warunkach.

Jak wskazał apelujący, istotą sporu stały się trzy okresy, które wnioskodawca wskazywał, jako zatrudnienie w szczególnych warunkach na stanowisku zbrojarza, tj.:

- praca w przedsiębiorstwie budownictwa wielkopłytowego od 18 lutego 1966r. do 6 grudnia 1969r. i od 2 lipca 1970r. do 30 października 1971 r.;

- praca w kombinacie budowlanym od 8 listopada 1971r. do 4 października 1980r. ;

- praca w przedsiębiorstwie budowy obiektów użyteczności publicznej od 7 listopada 1980r. do 7 sierpnia 1982r. - w łącznym wymiarze co najmniej 15 lat z uwzględnieniem zasadniczej służby wojskowej , przypadającej od 28 kwietnia 1973r. do 10 kwietnia 1975r.

W ocenie apelującego, Sąd I instancji wydał nietrafny wyrok, gdyż rozstrzygnięcie oparł na podstawie błędnych ustaleń faktycznych, że uznanie wskazanych przez wnioskodawcę okresów prowadzi do spełnienia przesłanki wykonywania pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 15 lat. Ponadto wyrok ten został wydany z naruszeniem przepisów ustawy emerytalnej poprzez niewyłączenie z zakresu takich prac przy ubieganiu się o przedmiotową rekompensatę, czasu odbywania zasadniczej służby wojskowej, który nie był okresem zatrudnienia, a tym bardziej okresem świadczenia pracy w warunkach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości. Apelujący przywołał uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 16 października 2013r., sygn. akt II UZP 6/2013 , w myśl której czas zasadniczej służby wojskowej odbytej w okresie obowiązywania art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz.U. Nr 44, poz. 220, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 1974 r.) zalicza się - na warunkach wynikających z tego przepisu - do okresu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym (tu: w odniesieniu do art. 184 w związku z art. 32 ust. 1 ustawy emerytalnej). Z sentencji oraz uzasadnienia tego orzeczenia wynika, że do pracy w warunkach szczególnych można zaliczyć okres zasadniczej służby wojskowej wyłącznie w określonej sytuacji prawno-faktycznej, czyli po pierwsze przy ubieganiu się o prawo do emerytury na podstawie art. 184 w związku z art. 32 ustawy, po drugie okres zasadniczej służby wojskowej przypadający do 31 sierpnia 1979r. oraz po trzecie pod warunkiem, że wnioskodawca po zakończeniu służby wojskowej został zatrudniony w tych samych warunkach przez pracodawcę, u którego był zatrudniony w chwili powołania do służby. Zdaniem apelującego, treść uchwały wskazuje, że uwzględnienie powyższego okresu następuje jedynie przy ubieganiu się o prawo do wcześniejszej emerytury w trybie przepisu art. 184 ustawy emerytalnej.

Podstawy zaliczenia okresu służby wojskowej do okresu pracy w warunkach szczególnych (szczególnym charakterze), należy poszukiwać w przepisach normujących prawo do świadczeń, a więc obecnie w ustawie o emeryturach i rentach z FUS i rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (wcześniej w przepisach dekretu z 25 czerwca 1954 r. o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin i ustawy z 23 stycznia 1968 r. o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin), niemniej jednak nie może budzić wątpliwości, że w tym zakresie znajdą zastosowanie również przepisy normujące służbę wojskową. W okolicznościach sprawy ma tez zastosowanie ustawa z 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony RP, obowiązująca w czasie odbywania służby przez wnioskodawcę oraz przepisy wykonawcze do niej, w tym zwłaszcza rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1968 r. w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin. Nadto apelujący przywołał uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2009 r., I UK 126/09, gdzie przyjęto, że zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach, okresami składkowymi są między innymi okresy czynnej służby wojskowej w Wojsku Polskim lub okresy jej równorzędne albo okresy zastępczych form tej służby (pkt 4), co oznacza, że okres czynnej służby wojskowej (także służby zasadniczej) jest okresem składkowym, mimo że nie jest okresem podlegania ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z tytułu pozostawania w stosunku pracy w rozumieniu art. 29 ust. 3, jednakże (pod pewnymi warunkami) na mocy przepisów o powszechnym obowiązku obrony jest traktowany, jak okres ubezpieczenia (podlegania ubezpieczeniu) z tytułu pozostawania w stosunku pracy (zrównany z takim okresem). Co za tym idzie trzeba wskazać, że okres zasadniczej służby wojskowej od 1 stycznia 1999 r. (data wejścia w życie ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych jednolity tekst: Dz.U. z 2015 r., poz. 121), jest odrębnym od pracowniczego (art. 1 pkt 1 ustawy systemowej) tytułem obowiązkowego ubezpieczenia na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 11.

W konkluzji swojego stanowiska apelujący podniósł, że w chwili wejścia w życie ustawy emerytalnej, tj. od 1 stycznia 1999 r. i później - w chwili osiągania przez ubezpieczonych wieku emerytalnego - nie obowiązywały przepisy o kwalifikowaniu (zaliczaniu) zasadniczej służby wojskowej jako okresu pracy w szczególnych warunkach, wymaganego do nabycia wcześniejszej emerytury. Wnioskodawca nabył prawo do emerytury w wieku powszechnym, czyli od dnia 12 lutego 2015r. i nie był uprawniony do emerytury wcześniejszej na podstawie art. 184 ustawy. Oznacza to, iż okres zasadniczej służby wojskowej nie podlega uwzględnieniu przy ustalaniu okresu pracy w szczególnych warunkach przy ubieganiu się o rekompensatę, o której mowa w art. 21-23 ustawy o emeryturach pomostowych. Podobnie zresztą jak przy ustalaniu okresu pracy w szczególnych warunkach wymaganego do przyznania emerytury na podstawie art. 31 oraz art. 46 w związku z art. 32 ustawy emerytalnej czy też do przyznania emerytury pomostowej. Tak wiec wnioskodawca w tej sprawie z tytułu odbywania zasadniczej służby wojskowej (poborowej), nie nabył uprawnienia do zaliczenia w przyszłości tej służby do szczególnego stażu emerytalnego, gdyż ów przywilej ustawodawca zagwarantował na okresie spełnienia wszystkich warunków prawa do wcześniejszej emerytury w trybie art. 184 ustawy.

Mając powyższe na względzie należy wskazać, że czas zasadniczej służby wojskowej nie podlega uwzględnieniu przy ustalaniu okresu pracy w szczególnych warunkach m.in. przy ubieganiu się o przedmiotową rekompensatę. Stąd też sąd I instancji nie może w sposób dowolny i wykraczający poza obowiązujący stan prawny zaliczać zasadniczą służbę wojskową do pracy w warunkach szczególnych tym bardziej, że nie wynika to z faktu odbywania samej służby, ale tylko z mocy stosownych regulacji.

Z uwagi na to, iż w niniejszej sprawie po wyłączeniu okresu odbywania zasadniczej służby wojskowej, brak jest 15 lat pracy w warunkach szczególnych, wyrok należało zaskarżyć wyłącznie z powodu niespełnienia tej przesłanki. Postępowanie dowodowe w zakresie faktycznego wykonywania pracy na stanowisku zbrojarza nie budzi wątpliwości apelującego, pomimo braku odpowiednich świadectw pracy, które zostały zastąpione innymi środkami dowodowymi.

Z tych względów w ocenie strony skarżącej powyższe powinno skutkować zmianą zaskarżonego wyroku i oddaleniem odwołania.

W odpowiedzi na apelację wnioskodawca wniósł jej oddalenie oraz o dopuszczenie dowodu z kserokopii książeczki wojskowej na okoliczność, iż przez cały okres odbywania służby wojskowej wykonywał nadal pracę w szczególnych warunkach, jako zbrojarz.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego nie zasługuje na uwzględnienie, nie zawiera bowiem zarzutów uzasadniających zmianę bądź uchylenie zaskarżonego wyroku.

Z niespornego stanu faktycznego wynika, że wnioskodawca decyzją z 20 lutego 2015r. nabył prawo do emerytury w wieku powszechnym , a wcześniej nie pobierał świadczeń emerytalnych z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Kwestią wymagającą rozstrzygnięcia była natomiast wysokość przyznanego ubezpieczonemu świadczenia emerytalnego ( w konsekwencji, z uwagi na treść art.23 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych, również kapitału początkowego) oraz ustalenie, czy zachodzą przesłanki do przyznania mu rekompensaty, o której mowa w art. 21 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (j.t. Dz. U. z 2015 r. poz. 965 z późn. zm.).

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 21 ust. 1 cyt. ustawy , rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (czyli o pracę, o której mowa w art. 32, 33. 39, 40 i 50c ustawy), wynoszący co najmniej 15 lat. Przepis ust. 2 art. 21 cyt. ustawy stanowi z kolei, że rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Celem rekompensaty jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Jego realizacja polega na zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego (vide komentarz do art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych Marcina Zielenieckiego). Przepis art. 21 określa ogólne warunki do rekompensaty czyli - zgodnie z definicją legalną zamieszczoną w art. 2 pkt 5 ustawy - do odszkodowania za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub pracy o szczególnym charakterze przez osoby, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej (z powodu niespełnienia warunków ustawowych do nabycia tego prawa). Na charakter odszkodowawczy rekompensaty wskazał również Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 25 listopada 2010r., K 27/09, OTK-A 2010, Nr 9, poz. 109 przywołanym przez Sąd I instancji.

W świetle zarzutów apelacji nie ma sporu co do tych ustaleń Sądu Okręgowego, że w okresach enumeratywnie wymienionych przez apelującego: od 18 lutego 1966r. do 6 grudnia 1969r.; od 2 lipca 1970r. do 30 października 1971 r.; od 8 listopada 1971r. do 4 października 1980r. oraz od 7 listopada 1980r. do 7 sierpnia 1982r. wnioskodawca pracował w szczególnych warunkach na stanowisku zbrojarza , wskazanym w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) w dziale V , pod poz.4. W zakresie tych niespornych ustaleń Sąd Apelacyjny w całości je podziela i przyjmuje za własne. Powyższe okresy wykonywania pracy w szczególnych warunkach dają wymagane ustawą 15 lat , ale przy uwzględnieniu okresu służby wojskowej, odbytej przez wnioskodawcę od 28 kwietnia 1973r. do 10 kwietnia 1975r. – w trakcie zatrudnienia w (...) Kombinacie Budowlanym (...) (od 8 listopada 1971r. do 4 października 1980r.). Po wyłączeniu okresu służby wojskowej w wymiarze 1 roku, 11 miesięcy i 4 dni, wnioskodawca legitymuje się stażem pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 13 lat, 8 miesięcy i 21 dni. Zatem okoliczność zaliczenia ( bądź niezaliczenia) okresu zasadniczej służby wojskowej do stażu pracy w warunkach szczególnych ma w niniejszej sprawie znaczenie kluczowe, przesądzające o istnieniu prawa do spornej rekompensaty. Przy czym w świetle zarzutów apelacji nie ma sporu co do spełnienia przez wnioskodawcę wszystkich pozostałych warunków do nabycia rekompensaty w oparciu o treść art.21 ust.1 i 2 ustawy o emeryturach pomostowych. Niekwestionowaną okolicznością jest nadto fakt , że zarówno przed powołaniem do odbycia zasadniczej służby wojskowej, jak i po jej zakończeniu wnioskodawca wykonywał pracę w warunkach szczególnych oraz powrócił do macierzystego zakładu po odbyciu zasadniczej służby wojskowej w dniu 2 maja 1975r. ( umowa o pracę na k.35 akt sprawy), a zatem przed upływem 30 dni po zakończeniu służby wojskowej. W ocenie Sądu Apelacyjnego, okres służby wojskowej dla żołnierza zatrudnionego przed powołaniem do czynnej służby wojskowej w warunkach szczególnych (dawniej I kategorii zatrudnienia), który po zakończeniu tej służby podjął zatrudnienie w tych samych warunkach, jest nie tylko okresem służby w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ale także okresem pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu § 3 i 4 cyt. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.

Powiększony skład Sądu Najwyższego w uchwale z dnia 16 października 2013 r., II UZP 6/13 (LEX nr 1385939) stwierdził, że „czas zasadniczej służby wojskowej, odbytej w okresie obowiązywania art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. Nr 44, poz. 220, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 1974 r.) zalicza się - na warunkach wynikających z tego przepisu - do okresu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym (art. 184 w związku z art. 32 ust. 1 ustawy emerytalnej)". Sąd Najwyższy wyraził m.in. pogląd, że podstawy zaliczenia okresu służby wojskowej do okresu pracy w warunkach szczególnych (szczególnym charakterze), należy poszukiwać nie tylko w przepisach normujących prawo do świadczeń, a więc obecnie w ustawie emerytalnej i rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.), ale w tym zakresie znajdą zastosowanie również przepisy normujące służbę wojskową, tj. ustawa z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony RP (Dz. U. Nr 44, poz. 220 z późn. zm.) oraz przepisy wykonawcze do niej, w tym zwłaszcza rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1968 r. w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin (Dz. U. Nr 44, poz. 318 z późn. zm.), które regulowało w sposób szczegółowy uprawnienia żołnierza, który w terminie 30 dni po zwolnieniu ze służby zgłosił powrót do zakładu pracy i w wyniku tego podjął w nim zatrudnienie. W myśl § 5 ust. 1 tego rozporządzenia żołnierzowi wlicza się czas odbywania służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakładzie pracy, w którym podjął zatrudnienie, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem w tym zakładzie oraz w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie. Z przepisów tych wynika, że - pod warunkiem w nim wskazanym - okres zasadniczej służby wojskowej jest okresem zatrudnienia na takich samych warunkach, jak przed powołaniem do tej służby. Jeśli było to zatrudnienie wymienione w art. 11 ust. 2 pkt 1-6 ustawy o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin, to również okres służby wojskowej uważany był za takie samo zatrudnienie, a żołnierz był traktowany jak pracownik wykonujący pracę wymienioną w powołanym przepisie. Przepis art. 108 ust. 2 ustawy o powszechnym obowiązku obrony został nieznacznie zmieniony z dniem 1 stycznia 1975 r. przez art. X pkt 2 lit. c ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Przepisy wprowadzające Kodeks pracy, Dz. U. Nr 24, poz. 142 z późn. zm.) i zgodnie z jego nowym brzmieniem, czas odbywania zasadniczej lub okresowej służby wojskowej wliczał się pracownikowi do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień związanych z tym zatrudnieniem, jeżeli po odbyciu tej służby podjął on zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym był zatrudniony przed powołaniem do służby. Poważniejsza zmiana nastąpiła w brzmieniu przepisów ujętym w tekście jednolitym (Dz. U. z 1979 r. Nr 18, poz. 111). Zmianie uległa numeracja poszczególnych jednostek redakcyjnych ustawy, a także brzmienie niektórych przepisów. W myśl art. 120 ust. 1, pracownikowi, który w ciągu trzydziestu dni od zwolnienia z zasadniczej lub okresowej służby wojskowej podjął pracę, czas odbywania służby wojskowej wliczał się do okresu zatrudnienia w zakładzie pracy, w którym podjął pracę, w zakresie wszelkich uprawnień wynikających z Kodeksu pracy oraz przepisów szczególnych. Jednocześnie pracownikowi, który podjął pracę lub złożył wniosek o skierowanie do pracy po upływie trzydziestu dni od zwolnienia ze służby wojskowej, czas odbywania służby wliczał się do okresu zatrudnienia tylko w zakresie wymiaru urlopu wypoczynkowego i wysokości odprawy pośmiertnej oraz uprawnień emerytalno-rentowych (art. 120 ust. 3). (...). Pomimo kolejnych, licznych zmian redakcyjnych ustawy o powszechnym obowiązku obrony, w dalszym ciągu obowiązywało zawarte w art. 120 ust. 1 i 3 ustawy "wliczanie" okresu odbywania zasadniczej służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakresie uprawnień emerytalno-rentowych. Zostało ono usunięte dopiero z dniem 21 października 2005 r. (por. wyrok SN z dnia 6 lutego 2014 r., II UK 349/12, LEX nr 1660824).

Ponieważ art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych wprost odwołuje się do pojęcia okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, a jednocześnie w świetle cyt. uchwały Sądu Najwyższego nie ma wątpliwości, że czas zasadniczej służby wojskowej odbytej w okresie obowiązywania art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej zalicza się na warunkach wynikających z tego przepisu do okresu pracy w szczególnych warunkach, to okres takiej służby prawidłowo został zaliczony przez Sąd I instancji do stażu pracy w szczególnych warunkach , mimo iż z uzasadnienia wyroku ta okoliczność nie wynika wprost. W konsekwencji oznacza to, że wnioskodawca legitymuje się wszystkimi przesłankami warunkującymi przyznanie rekompensaty, o której mowa w art. 21-23 ustawy o emeryturach pomostowych ( por. wyroki Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 28 października 2015r., w sprawie III AUa 826/15 oraz 31 marca 2016r., w sprawie III AUa 1899/15).

W tym stanie rzeczy, działając na podstawie art. 385 k.p.c., Sąd Apelacyjny oddalił apelację organu rentowego, jako bezzasadną .