Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 15.12. 2016 r.

Sąd Okręgowy w Częstochowie VI Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Leszek Mazur

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 15.12. 2016 r.

sprawy z powództwa (...) S.A. w B.

przeciwko E. B.

o zapłatę

na skutek zażalenia powoda (...) S.A. w B.

od zarządzenia Przewodniczącego w Sądzie Rejonowym w Lublińcu

z dnia 2 listopada 2016r.

sygn. akt I NC 1133/16

postanawia: uchylić zaskarżone zarządzenie.

Sygn. akt VI Cz 1572/16

UZASADNIENIE

Zaskarżonym zarządzeniem z dnia 24.11.2016 r. sygn. akt I Nc 1133/16 k.16 Przewodniczący w Sądzie Rejonowy w Lublińcu zwrócił pozew (...) S.A. z siedzibą w B. przeciwko pozwanej E. B. o zapłatę z powodu nieuiszczenia opłaty sądowej w wymaganej wysokości. Zdaniem Sądu Rejonowego opłata sądowa wynosi 75 zł, tymczasem została przez stronę powodową uiszczona w wysokości 63 zł. Jako prawną podstawę swojego rozstrzygnięcia Sąd I instancji wskazał art. 130 ² § 1 k.p.c.

Zażalenie k.19 od tego zarządzenia złożyła strona powodowa zarzucając Sądowi I instancji bezpodstawne uznanie, iż powódka nie uiściła opłaty sądowej od pozwu w prawidłowej wysokości, wynikające z błędnego przyjęcia, że do postępowania wszczętego na podstawie weksla gwarancyjnego nie znajdują zastosowania przepisy art. 505 ¹ do (...) k.p.c. i w konsekwencji błędnego zastosowania w sprawie art. 13 ust. 1 w zw. z art. 19 st. 2 pkt. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych i naliczeniu błędnej opłaty od pozwu, co doprowadziło do jego zwrotu, podczas, gdy powódka przelewem bankowym uiściła opłatę od pozwu w prawidłowej wysokości tj. w kwocie 63 zł obliczoną na podstawie art. 28 pkt. 3 w zw. z art. 19 ust. 2 pkt. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Wskazując na powyższe skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego zarządzenia i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do dalszego rozpoznania, oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania zażaleniowego według norm przepisanych.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje.

Zażalenie jest zasadne.

I. Z uzasadnienia zaskarżonego zarządzenia nie wynika, na podstawie jakich konkretnie przepisów Sąd Rejonowy wyliczył opłatę sądową w niniejszej sprawie. Można się jednak domyślać, że nastąpiło to na podstawie art. 13 ustawy z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 19 ust. 2 tej ustawy, tzn. jako ¼ opłaty stosunkowej w wysokości 5 % naliczonej od kwoty 5 982,36 zł.

II. Jednak, jak trafnie zarzuca skarżąca, zgłoszone żądanie podlega rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym, bowiem fakt, że podstawą żądania jest weksel, nie odbiera zobowiązaniu wekslowemu charakteru umownego, przy spełnieniu innych przesłanek postępowania uproszczonego, np. wysokości dochodzonej kwoty, która, co do zasady, nie może przekraczać 10 000 zł. Warunek ten w sprawie niniejszej jest spełniony. Szczegółowa argumentacja przemawiająca za takim stanowiskiem zawarta jest w uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z dnia 20.10.2011 r. sygn. akt III CZP 51/11, o następującej tezie: „Sprawa gospodarcza o zapłatę z weksla własnego in blanco podlega rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym, jeżeli wartość przedmiotu sporu nie przekracza kwoty określonej w art. 505 ¹ pkt. 1 k.p.c.” (por. OSNC 2012/5/58). Zasadniczy wniosek wypływający z dokonanej przez Sąd Najwyższy analizy jest następujący : „…Zobowiązanie wekslowe powstaje zatem w wyniku umowy zawartej między wystawcą weksla z remitentem. Ten pogląd, szeroko aprobowany w piśmiennictwie, dominuje również w orzecznictwie. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały składu siedmiu sędziów z dnia 29 czerwca 1995 r., III CZP 66/95 (OSNC 1995, nr 12, poz. 168) podkreślił, że samo wystawienie dokumentu odpowiadającego przewidzianym dla weksla trasowanego lub własnego wymaganiom formalnym nie kreuje zobowiązania wekslowego wystawcy, gdyż do powstania tego zobowiązania konieczna jest jeszcze umowa między wystawcą a remitentem jako wystawcą i odbiorcą dokumentu. Podpis wystawcy złożony na wekslu stwarza jedynie możliwość nabycia wierzytelności wekslowej przez remitenta, a dopiero umowa rodzi wzajemne obowiązki stron zobowiązania wekslowego. Podobnie jest gdy chodzi o zobowiązania akceptanta, poręczyciela czy indosanta…”).

III. Kwestia czy w sytuacji gdy postępowanie ma charakter nakazowy a jednocześnie uproszczony opłata sądowa winna być naliczona na podstawie art. 28 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, czy też na podstawie art. 19 ust. 2 w zw. z art. 28 tej ustawy została rozstrzygnięta w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 7.12.2007 r. sygn. akt III CZP 118/0 przez wskazanie, że w takiej sytuacji pobiera się opłatę w wysokości ¼ opłaty stałej określonej w art. 28 powołanej ustawy (por. uchwała SN z dnia 7.12.2007 r. sygn. akt III CZP 118/0 o tezie następującej: „pozew w postępowaniu nakazowym w sprawie podlegającej rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym podlega opłacie w wysokości określonej w art. 19 ust. 2 w związku z art. 28 i 20 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.). Sąd Najwyższy zwrócił przy tym uwagę na to, że nowelizacja z dnia 14.12.2006 r. usunęła z art. 19 ust. 2 zapis wyłączający jego stosowanie w postępowaniu uproszczonym (por. następujący fragment uzasadnienia uchwały z 7.12.2007 r. sygn. akt III CZP 118/0: „…Nowelizacja art. 19 ust. 2 wskazuje, że od reguły dawanej w części wstępnej tego przepisu nie podlegają wyłączeniu sprawy rozpoznawane w postępowaniu uproszczonym…).

IV. Odwołując się do powyższej argumentacji należy przychylić się do sposobu naliczenia opłaty sądowej przez skarżącą i uznać, że została ona uiszczona w prawidłowej wysokości, co w konsekwencji prowadzi do uchylenia zaskarżonego zarządzenia.

V. Wniosek o zasądzenie kosztów postępowania nie został uwzględniony, ponieważ postępowanie nie zostało jeszcze zakończone (por. art. 108 k.p.c.).

Mając na względzie wskazane argumenty Sąd odwoławczy na podstawie art. 386 § 1 w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. i art. 398 k.p.c. uchylił zaskarżone zarządzenie.