Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący : SSO Artur Bobiński

Protokolant : Anna Nierubiec

przy udziale oskarżyciela publicznego Ireneusza Groszyka

po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2016 r.;

w sprawie A. T. (1) oskarżonego z art. 83§2 k.k.s.;

apelacji obrońcy oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wyszkowie;

z dnia 6 września 2016 r. w sprawie sygn. akt IIW 354/16;

I.  zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że w pkt I zaskarżonego wyroku ustala, że czyn stanowi wypadek mniejszej wagi;

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem opłaty za II instancję i obciąża wydatkami za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych.

Sygn. akt: II Ka 499/16

UZASADNIENIE

A. T. (1) został obwiniony o to, że:

w okresie od 9 czerwca 2015 r. do 6 sierpnia 2015 r. w W., wbrew obowiązkowi wynikającemu z odebranych wezwań w dniu 2 czerwca 2015 r. i 30 lipca 2015 r. utrudniał przeprowadzenie czynności sprawdzających, tj. wbrew żądaniu uprawnionego pracownika, nie okazał Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w W. dokumentów związanych z zawarciem w dniu 21 października 2011 r. umowy sprzedaży nieruchomości, udokumentowanej aktem notarialnym nr 9358/2011, tj. o wykroczenie skarbowe określone w art. 83 § 2 kodeksu karnego skarbowego.

Sąd Rejonowy w Wyszkowie wyrokiem z dnia 6 września 2016 r. w sprawie o sygn. akt: II W 354/16 obwinionego A. T. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 83 § 2 k.k.s. skazał go i wymierzył mu karę grzywny w wysokości 3.000 zł (trzech tysięcy) złotych. Na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. i art. 627 k.p.k. w zw. z art. 113 §1 k.k.s. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 (trzystu) złotych tytułem opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca obwinionego A. T. (1) zaskarżając go w całości, zarzucił mu:

- obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 83 § 2 k.k.s. poprzez niesłuszne stwierdzenie, że oskarżony wypełnił dyspozycję tego artykułu, mimo, że oskarżony tego nie popełnił składając stosowne i wyczerpujące wyjaśnienia przed pracownikiem Urzędu Skarbowego w W. w drodze pomocy prawnej;

- obrazę przepisów postępowania poprzez uznanie przez Sąd I Instancji za doręczone przez awizo wezwania Urzędu Skarbowego z dnia 26 sierpnia 2016 r., mimo, iż w dniu 29 czerwca 2016 r. oskarżony ustanowił radcę prawnego B. Z. swoim pełnomocnikiem, a ponadto w związku z tym, że oskarżony stale przebywa poza granicami Polski został wskazany adres do korespondencji, tj. Kancelaria Radcy Prawnego B. Z., (...)-(...) W., ul. (...);

- niewspółmierność wysokość grzywny do popełnionego wykroczenia, a mianowicie ustalenie przez Sąd I Instancji, że kara grzywny w wysokości 3.000 złotych jest kwota adekwatna do popełnionego czynu.

Na podstawie art. 166 k.k.s. wniósł o:

- uchylenie wyroku Sądu I Instancji i uznanie oskarżonego za niewinnego, lub

- uchylenie wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji, ewentualnie

- zmianę zaskarżonego wyroku co do wysokości orzeczonej przez Sąd I instancji wysokości grzywny.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego A. T. (1) nie zasługiwała na uwzględnienie. Podniesione w niej zarzuty naruszenia art. 83§2 kks oraz bliżej niesprecyzowanych przepisów postepowania okazały się chybione.

Odnotować trzeba, że Sąd I instancji omówił i ustosunkował się do wszystkich dowodów. Ocena ta uwzględnia wzajemne odniesienia poszczególnych dowodów, respektuje jednocześnie dyrektywy zawarte w art. 7 k.p.k., biorąc pod uwagę wskazania wiedzy i reguły logicznego rozumowania i zasady doświadczenia życiowego. Ocena dokonana przez Sąd Rejonowy, której szczegółowy wyraz znalazł odzwierciedlenie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie wykracza poza swobodną ocenę dowodów, o której mowa w art. 7 k.p.k. i jako taka pozostaje pod ochroną tego przepisu. Sąd Rejonowy badał i uwzględniał wszystkie okoliczności czynu w tym przemawiające również na korzyść obwinionego.

Wbrew stanowisku skarżącego nie doszło do naruszenia prawa materialnego w granicach wskazanych przez skarżącego. Obwiniony był dwukrotnie wzywany do Urzędu Skarbowego w W. w celu przedstawienia dokumentów związanych z nabyciem nieruchomości. Obwiniony osobiście odebrał wezwanie w dniu 2 czerwca 2015r. i. Ponowne wezwanie odebrała żona oskarżonego w dniu 24 lipca 2015r.

W ocenie Sądu nie można uznać że wezwanie dla A. T. (1) do złożenia wyjaśnień zostało skierowane na niewłaściwy adres wobec faktu, że od 29 czerwca 2016r. miał on obrońcę w osobie radcy prawnego B. Z. i wskazał jako adres dla doręczeń kancelarię obrońcy. Z protokołu przesłuchania A. T. (1) w charakterze podejrzanego z dnia 29 czerwca 2016r. wynika, że radca prawny B. Z. został ustanowiony z tym dniem jego obrońcą w sprawie postawionego mu zarzutu z art. 83 kks. W aktach sprawy brak jest dowodu czy, a jeżeli tak radca prawny B. Z. został ustanowiony pełnomocnikiem A. T. (1) w postępowaniu podatkowym prowadzonym, przez Urząd Skarbowy w W. w związku z transakcją zakupu nieruchomości w dniu 21 października 2011r. akt notarialny A nr (...). Podkreślić na marginesie wypada czyn przypisany oskarżonemu A. T. (1) przez Sąd obejmuje zachowania w okresie od 9 czerwca 2015r. do 6 sierpnia 2015r. Oskarżonemu nie zostało przypisane utrudnianie kontroli wynikające z ewentualnie wadliwego doręczenia trzeciego pisma z dnia 26 sierpnia 2016r. Zarzut naruszenia procedury poprzez skierowania wezwania z dnia 24 sierpnia 2016r. na niewłaściwy adres nie miał zatem znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Nietrafnym jest również stanowisko obrońcy jakoby A. T. (1) złożył wyjaśnienia w dniu 26 czerwca 2016r. W tym dniu oskarżony złożył wyjaśnienia ale na okoliczność postawionego mu zarzutu z art. 81§2 kks, a nie na okoliczności zawartej umowy sprzedaży nieruchomości.

Niewątpliwie Urząd Skarbowy miał inne instrumenty prawne pozwalające na dokonanie kontroli prawidłowości kupna nieruchomości przez oskarżonego. Ustawodawca w art. 83 kks penalizuje zachowanie polegające na utrudnieniu kontroli. Sąd Rejonowy trafnie wykazał, na k. 3 uzasadnienia z jakich okoliczności wywiódł wypełnienie przez oskarżonego znamion tego wykroczenia. Zarzut obrońcy, że skierowanie postępowania na drogę sądową jest ostatecznością jawi się jako chybiony. Urząd Skarbowy skierował akt oskarżenia za fakt utrudniania kontroli, a nie w tym celu by przymusić oskarżonego do złożenia żądanych dokumentów i złożenia stosownych wyjaśnień odnośnie kupna nieruchomości.

Zdaniem Sadu również zarzut rażącej surowości kary nie zasługiwał na uwzględnienie. Orzeczona kara grzywny w kwocie 3.000 zł, gdy oskarżony deklaruje dochody na poziomie co najmniej 10.500 zł miesięcznie nie jest rażąco surowa. Sąd Okręgowy podziela w tym zakresie stanowisko Sądu Rejonowego, który należycie wyważył w tym zakresie swoje orzeczenie i prawidłowo je uzasadnił. W sprawie niniejszej zaszła jedynie konieczność uzupełnienia znamion przypisanego oskarżonemu wykroczenia z art. 83§2 kks poprzez wskazanie, że czyn stanowił wypadek mniejszej wagi i tylko w tym zakresie Sąd Okręgowy wydał orzeczenie o charakterze reformatoryjnym

O opłacie Sąd Okręgowy orzekł zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r. nr 49 poz. 223 z pózn. zm.).

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.