Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 2 marca 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi zasądził od pozwanego (...) Spółka Akcyjna w Ł. na rzecz J. M. kwotę 210 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 16 stycznia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, jak również kwotę 15 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu; także zasądził od pozwanego (...) Spółka Akcyjna w Ł. na rzecz M. C. kwotę 210 złotych ustawowymi odsetkami od dnia 16 stycznia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, jak również kwotę 15 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, oddalając powództwa w pozostałym zakresie.

Apelację od powyższego wyroku w części uwzględniającej powództwa wywiódł pozwany podnosząc następujące zarzuty:

- naruszenia art. 217 § 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez bezpodstawne pominięcie wniosku pozwanej o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka p. M. H., choć dowód ten został powołany w pierwszym piśmie procesowym pozwanej (odpowiedzi na pozew), przedmiotem tego dowodu były fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a okoliczności sporne nie zostały w niniejszej sprawie dostatecznie wyjaśnione;

- naruszenia art. 233 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i uznanie,

że przydzielony powódkom pokój nie był pokojem z widokiem na morze, w sytuacji, gdy zdjęcia znajdujące się w aktach sprawy obrazują, iż pokój usytuowany był od strony morza, a morze było widoczne z okien pokoju;

- naruszenia art. 65 § 1 i 2 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, że przydzielony powódkom pokój był niezgodny z postanowieniami umowy;

- naruszenie art. 11 a ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych poprzez błędną wykładnię i zastosowanie i uznanie, iż pozwana nienależycie wykonała umowę o usługę turystyczną wskutek czego powódki poniosły szkodę.

W konkluzji pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa także w zaskarżonej części, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, a także o zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych od powódek na rzecz pozwanej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Ustalenia faktyczne, jak również ocena prawna przedstawiona w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia przez Sąd Rejonowy, znajdują pełną akceptację Sądu Okręgowego.

Nie można podzielić zarzutu naruszenia 217 § 2 k.p.c. w związku z art. 227 k.p.c. Sąd I instancji prawidłowo bowiem oddalił wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka M. H. na okoliczność widoku z pokoju hotelowego przydzielonego powódkom. Dla uzasadnienia powyższego stwierdzenia należy wyjaśnić, że wskazane okoliczności zostały już dostatecznie wyjaśnione na dotychczasowym etapie postępowania i znajdują oparcie w materiale dowodowym wynikającym przede wszystkim z zeznań powódki i załączonej do pozwu dokumentacji zdjęciowej. Co więcej, pozwany już w odpowiedzi na pozew przyznał, że przydzielony powódkom pokój nie gwarantował widoku na morze, był on bowiem przesłonięty parasolami i palmami. Należy w tym miejscu podkreślić, że Sąd nie jest wszakże obowiązany do uwzględnienia kolejnych wniosków dowodowych strony tak długo, aż udowodni ona korzystną dla siebie tezę i pomija je od momentu dostatecznego wyjaśnienia spornych okoliczności sprawy.

Z tych samych względów brak było podstaw do uwzględnienia przez Sąd II instancji ponowionego w apelacji pozwanej wniosku o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka M. H. na te same okoliczności.

Całkowicie chybiony jest zarzut przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Pozwany upatruje naruszania art. 233 § 1 k.p.c. w błędnej jego zdaniem ocenie Sądu I instancji, że przydzielony powódkom pokój nie posiadał widoku na morze. Tymczasem powód w istocie nie podważa ustaleń Sądu Rejonowego, te bowiem w zakresie widoku z pokoju powódek są bezsporne ( okoliczność przyznana przez pozwanego), natomiast kwestionuje znaczenie tego faktu w kontekście wykonania łączącej strony umowy, ta zaś kwestia przynależy nie do sfery ustaleń faktycznych, lecz do sfery prawa materialnego.

W tym miejscu zachodzi potrzeba wyjaśnienia, iż przywołany przepis stanowi jakimi dyrektywami powinien kierować się Sąd dokonując ustaleń faktycznych będących wynikiem oceny dowodów. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. skarżący powinien zatem wykazać posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że doszło do rażącego naruszenia ustanowionych w tym przepisie zasad oceny wiarygodności i mocy dowodów, a nie wówczas gdy będzie dążył jedynie do przeforsowania własnej oceny prawnej. Powołane w apelacji wywody mają natomiast wyłącznie charakter polemiczny i w żadnej mierze nie konkretyzują, jakim zasadom oceny dowodów Sąd I instancji uchybił.

W konsekwencji nietrafiony jest zarzut naruszenia art. 65 § 1 i 2 k.c. Skarżący wywodzi, iż uiszczona przez powódki dopłata do „widoku na morze” nie jest równoznaczna z zapewnieniem nieprzesłoniętej innymi obiektami ekspozycji na morze. Ze stanowiskiem tym nie można się zgodzić. Skarżący usiłuje bowiem prowadzić wykładnię zapisów łączącej strony umowy o świadczenie usług turystycznych w sposób sprzeczny nie tylko z ich literalnym brzmieniem, ale także z dorozumianą wolą stron w świetle zasad doświadczenia życiowego. Jak trafnie wywiódł Sąd Rejonowy każdy rozsądnie oceniający sprawę konsument ma prawo spodziewać się, że „widok na morze” oznacza jeśli nie pełny, nie przesłonięty niczym widok morza to przynajmniej sytuację, w której będzie on dominującym obrazem krajobrazu z okna pokoju hotelowego. Z całą pewnością warunek ten nie można uznać za spełniony, gdy widok na morze zastąpiony jest widokiem na hotelowy basen i oddzielające hotel od linii brzegowej palmy. Co więcej, na załączonej do pozwu dokumentacji fotograficznej przedstawiającej obraz z okna hotelowego powódek, morze w ogóle nie jest widoczne.

Podobnie trzeba ocenić zarzut naruszenia art. 11 a ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku o usługach turystycznych (Dz.U.04.223.2268). Wbrew odmiennemu poglądowi skarżącego Sąd Rejonowy nie naruszył wskazanego przepisu. Pozwany zobowiązał się w umowie o świadczenie usługi wycieczki za dodatkową opłatą do zapewnienia powódkom widoku na morze z okna zajmowanego pokoju. Tymczasem przydzielony powódkom pokój warunku tego nie spełniał, co przesądza o nienależytym wykonaniu umowy w omawianym zakresie. Prawidłowości powyższego stwierdzenia w niczym nie podważa akcentowana w apelacji okoliczność, że właściciel hotelu nie ma możliwości usunięcia obiektów przesłaniających morze. Kwestia ta pozostaje bez znaczenia dla oceny wywiązania się pozwanego z postanowień umowy. Podkreślić trzeba, iż na skarżącym spoczywał obowiązek przedstawienia oferty odpowiadający rzeczywistym warunkom. Pozwany jako profesjonalista w zakresie prowadzonej przez siebie działalności powinien przy zawarciu umowy uprzedzić powódki, że rzeczywisty widok z okna pokoju hotelowego w istotny sposób odbiega od zwyczajowo przyjętego rozumienia pojęcia „widok na morze”, czego jednakże nie uczynił.

Z przedstawionych powyżej powodów Sąd Okręgowy uznał, iż apelacja nie zawiera uzasadnionych zarzutów mogących podważyć stanowisko Sądu Rejonowego, a tym samym jako bezzasadna podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.