Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 grudnia 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca Sędzia SR A. S.

Protokolant st. sekr. sąd. M. O.

po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2016 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa K. K.

przeciwko (...) Towarzystwu (...) w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda tytułem odszkodowania kwotę 33,25 zł (trzydzieści trzy złote dwadzieścia pięć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 31 września 2011 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  nie obciąża powoda obowiązkiem uiszczenia tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa kosztów sądowych;

4.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2517 zł (dwa tysiące pięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt II C 69/13

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 23 stycznia 2013 roku skierowanym przeciwko (...) Towarzystwu (...) w W., powód K. K. reprezentowany przez pełnomocnika z wyboru – radcę prawnego, wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 10.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 31 września 2011 roku do dnia zapłaty z tytułu zadośćuczynienia, oraz kwoty 1.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 31 września 2011 roku do dnia zapłaty z tytułu odszkodowania. Nadto wniósł o zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazano, iż powód schodząc do studzienki kanalizacyjnej w dniu 12 maja 2011 roku, na skutek oderwania się trzech stopni, spadł z wysokości około 2,5 m na wybetonowane dno studzienki. W wyniku upadku powód doznał ogólnego potłuczenia, otarcia naskórka oraz urazu kręgosłupa na przestrzeni L-S. Za stan studzienki odpowiedzialność ponosiła spółka cywilna (...), posiadająca ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pozwany przyjął odpowiedzialność za szkodę i wypłacił na rzecz powoda 1.500 zł. Obecnie u powoda utrzymują się uporczywe i długotrwałe bóle kręgosłupa a nadto powód często doznaje drętwienia kończyn.

W zakresie żądania odszkodowania powód wskazał, iż od dnia wypadku, w związku z odniesionymi obrażeniami ciała, wymaga pomocy osób trzecich przy wykonywaniu codziennych czynności w wymiarze nie mniejszym niż 4 godziny dziennie.

(pozew k. 2-5, pełnomocnictwo k. 6)

Postanowieniem z dnia 1 lutego 2013 roku Sąd w niniejszej sprawie zwolnił powoda od kosztu opłaty stosunkowej od pozwu w całości.

(postanowienie k. 21)

W odpowiedzi na pozew z dnia 5 marca 2013 roku pozwany reprezentowany przez pełnomocnika z wyboru – radcę prawnego, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według dwukrotności stawki określonej w normach przepisanych, powiększonych o należny podatek VAT wg stawki 23 %, opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kosztów korespondencji poniesionych w sprawie przez pozwanego, opłat kancelaryjnych za protokoły rozpraw.

Pozwany przyznał, iż prowadzone było postępowanie likwidacyjne w przedmiocie wypadku z udziałem powoda z 12 maja 2011 roku, w wyniku którego przyznano powodowi kwotę 1.500 złotych tytułem zadośćuczynienia. W ocenie pozwanego wypłacone powodowi świadczenie wyczerpuje roszczenia powoda związane z tym wypadkiem. Pozwany zakwestionował zakres i wysokość szkody doznanej przez powoda, w tym, by zgłaszane przez powoda cierpienia związane z bólem kręgosłupa pozostawały w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem z dnia 12 maja 2011 roku. Podniósł, że powód nie przedstawił też żadnych dokumentów potwierdzających faktyczne ponoszenie wydatków na leczenie, rehabilitację, oraz wskazujących na zakres koniecznej pomocy osób trzecich. Pozwany zakwestionował też oznaczoną przez powoda datę początkową naliczania odsetek ustawowych od dochodzonych pozwem kwot wskazując, iż w toku postępowania likwidacyjnego powód nie przedłożył pozwanemu dokumentów wskazujących na doznane obrażenia kręgosłupa, ponoszenie wydatków na leczenie, rehabilitację oraz konieczność korzystania z pomocy osób trzecich. Z tego względu, w razie uwzględnienia roszczeń powoda, jako początkową datę naliczania odsetek należy przyjąć datę wyrokowania.

(odpowiedź na pozew k. 29-30, pełnomocnictwo k. 31, odpis KRS k. 33-35)

Do zamknięcia rozprawy stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 maja 2011 roku powód schodząc do studzienki wodomierzowej zlokalizowanej na jego działce, wpadł do niej. Przyczyną upadku powoda było oderwanie się stopni prowadzących w głąb studzienki. Powód spadł z wysokości około 2-2,5 m.

Stopnie w studzience, które się oderwały zostały niewłaściwe wykonanie przez pracowników podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) s.c. P., objętego w dacie zdarzenia ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej z tytułu posiadania mienia oraz prowadzenia działalności z rozszerzeniem o OC za produkt w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń.

(okoliczności bezsporne, zeznania świadka M. K. k. 63 zeznania świadka P. G. k. 64-65, zeznania powoda k. 154, polisa nr (...) – w załączonych aktach szkody)

W dniu 16 maja 2011 roku powód zgłosił się do lekarza rodzinnego. Po przeprowadzonym badaniu otrzymał skierowanie do poradni rehabilitacji i zwolnienie lekarskie od 13 maja 2011 roku. Rozpoznano stan po stłuczeniu kończyn górnych, pourazowe rany okolicy stawu łokciowego lewego. Dnia 17 maja 2011 roku powód zgłosił się na badanie sądowo – lekarskie do Zakładu Medycyny Sądowej UM w Ł.. Stwierdzono u powoda siniec powłok prawego ramienia oraz otarcia naskórka powłok kończyn górnych. Powód kontynuował leczenie w poradni POZ do 8 czerwca 2011 roku. Od 9 czerwca 2011 roku leczył się w poradni rehabilitacji. Otrzymał zabiegi rehabilitacyjne na stawy barkowe i kończyny górne. Zwolnienie lekarskie otrzymał do 30 czerwca 2011 roku z poradni rehabilitacji. Leczenie zakończono 26 lipca 2011 roku. Przy kolejnej wizycie w poradni rehabilitacji opisano dolegliwości bólowe kręgosłupa lędźwiowego i zlecono badanie komputerowe odcinka L-S kręgosłupa. Badanie CT odcinka L-S wykonano 3 grudnia 2011 roku. Opisano na poziomie L4/L5 centralną tylną wypuklinę dyskową z umiarkowaną kompresją worka oponowego. W przestrzeni L5-S1 niewielka tylna wypuklina z niewielkim modelowaniem worka oponowego.

(dokumentacja medyczna k. 15-20)

W wyniku wypadku z dnia 12 maja 2011 roku powód doznał stłuczenia kończyn górnych z otarciem naskórka ramion i łokcia oraz stłuczenia kolan. Cierpienia fizyczne spowodowane bólem pourazowym w pierwszych 4-6 tygodniach były mierne, następnie niewielkie i ustąpiły w lipcu 2011 roku, po zakończeniu cyklu fizjoterapeutycznego. W aspekcie rehabilitacji medycznej powód nie doznał uszczerbku na zdrowiu na skutek tego zdarzenia. Dolegliwości bólowe powoda ustąpiły przed upływem 6 miesięcy od wypadku, a stłuczenia i otarcia naskórka wygoiły się bez następstw patologicznych. Leczenie i rehabilitacja powoda były przeprowadzone w ramach ubezpieczenia zdrowotnego. Powód wymagał pomocy osób trzecich w pierwszym tygodniu po zdarzeniu w cięższych pracach domowych w wymiarze ½ godziny dziennie.

(opinia biegłej z zakresu rehabilitacji medycznej k. 141-144)

Z oceny neurologicznej zakres cierpień fizycznych powoda w związku z przebytym urazem był miernego stopnia z powodu nasilonych dolegliwości bólowych kończyn górnych. Pod względem neurologicznym odniesiony uraz nie spowodował trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu powoda. Stłuczenie barków i kończyn górnych wygoiło się. Uraz nie spowodował uszkodzenia nerwów obwodowych i ograniczenia sprawności kończyn. Leczenie skutków zdarzenia zostało zakończone 26 lipca 2011 roku i do tego czasu nie stwierdzano u powoda urazów kręgosłupa, objawów korzeniowych oraz zespołów bólowych kręgosłupa. Po wypadku powód miał zalecone stosowanie leków typu F. oraz O. 75 mg. Obecnie powód nie wymaga leczenia rehabilitacyjnego na kończyny górne oraz zażywania leków. Powód na skutek doznanych obrażeń ciała był niezdolny do pracy od 13 maja do 30 czerwca 2011 roku. Z neurologicznego punktu widzenia powód nie wymagał pomocy osób trzecich.

(opinia biegłej neurolog k. 107-109)

Bez związku z przedmiotowym zdarzeniem były zgłoszone u lekarza rehabilitacji w dniu 27 lipca 2011 roku dolegliwości bólowe kręgosłupopochodne lędźwiowe oraz stwierdzone w CT wypukliny krążków miedzykręgowych, które są wynikiem samoistnej choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa, z powodu której objawy kliniczne występowały już w 2008r.

(opinia biegłej neurolog k. 107-109, opinia biegłej z zakresu rehabilitacji medycznej k. 141-144, opinia biegłego ortopedy k. 89-92)

Wypadek z dnia 12 maja 2011 roku nie spowodował dla powoda następstw psychicznych. Zgłaszane przez powoda pojedyncze dolegliwości nie wypełniają kryteriów zaburzeń psychicznych, a nadto nie były one na tyle nasilone by skłonić powoda do podjęcia leczenia psychiatrycznego bądź psychologicznego.

(opinia biegłej psychiatry k. 160-163)

Z ortopedycznego punktu widzenia powód w wyniku wypadku z dnia 12 maja 2011 roku nie doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu, zaś cierpienia fizyczne powoda związane z wypadkiem były miernego stopnia.

(opinia biegłego ortopedy k. 89-92)

W dniu 22 sierpnia 2011 roku zgłoszono pozwanemu szkodę powstałą w związku ze zdarzeniem z dnia 12 maja 2011 roku. W zgłoszeniu szkody powód żądał zapłaty kwoty 11.000 złotych tytułem odszkodowania. Do pisma zawierającego zgłoszenie szkody załączono dokumentację medyczną powoda.

(zgłoszenie szkody z zał. – w załączonych aktach szkody)

Decyzją z dnia 2 grudnia 2011 roku pozwany przyznał powodowi zadośćuczynienie w kwocie 1.500 złotych.

(decyzja k. 14)

Stawka pełnej odpłatności za usługi opiekuńcze w dni robocze na terenie miasta Ł. od lipca 2009 r. wynosi 9,50 zł/h.

(okoliczność znana Sądowi urzędowo)

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie powołanych wyżej dowodów. Sąd przyjął, iż opinie wydane przez wyżej wskazanych biegłych, zostały sporządzone w sposób profesjonalny i przekonujący, a co za tym idzie posiadają atrybut wiarygodności. Biegli wydali swoje opinie po zbadaniu powoda oraz po dokonaniu szczegółowej analizy jego dokumentacji medycznej. Zdaniem sądu, biorąc pod uwagę doświadczenie biegłych sądowych oraz ich specjalistyczną wiedzę, opinie przez nich sporządzone należało uznać w pełni za zrozumiałe, jednoznaczne, zupełne i logiczne. Zdaniem sądu biegli wyjaśnili w sposób precyzyjny motywy przyjętego przez siebie stanowiska i w sposób wyczerpujący je uzasadnili.

Sąd nie dał wiary zeznaniom powoda oraz świadka M. K. w zakresie w jakim twierdzili, iż powód w wyniku wypadku z dnia 12 maja 2011 doznał obrażeń kręgosłupa, a także iż nadal odczuwa skutki tego zdarzenia. Jak wynika z materiału dowodowego, w szczególności opinii biegłych, odczuwane przez powoda do chwili obecnej dolegliwości są efektem występowania u powoda zwyrodnieniowych zmian a nie efektem urazu. Powód, jak i świadkowie nie mają wiedzy specjalistycznej by oceniać i wiązać skutki urazu doznanego przez powoda w maju 2011 roku z obecnym stanem zdrowia powoda.

Sąd zważył, co następuje:

Podstawą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie jest przepis art. 822 k.c. – stanowiący o reżimie odpowiedzialności ubezpieczyciela – oraz przepis art. 415 k.c., który po stronie pozwanej rodzi obowiązek naprawienia szkody powodowi. Odpowiedzialność odszkodowawcza ciąży w niniejszej sprawie na podmiocie odpowiedzialnym za należyte wykonanie stopni do studni wodomierzowej, w sposób zapewniający bezpieczeństwo osób z niej korzystających. Wykonawca stopni w studni zlokalizowanej na nieruchomości powoda, ponosi odpowiedzialność na podstawie art. 415 k.c., skoro wskutek zaniedbań przy wykonaniu elementów takiej infrastruktury doprowadził do wyrządzenia szkody powodowi.

Podstawą prawną odpowiedzialności ubezpieczyciela za skutki wypadku jest przyjęcie odpowiedzialności za ubezpieczonego na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Zgodnie z art. 822 k.c. przez umowę odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający, albo osoba, na której rzecz umowa została zawarta.

W sprawie było niesporne, że powód doznał uszkodzeń ciała na skutek upadku na dno studni, po oderwaniu się stopni prowadzących do jej środka. Za stan i wykonanie tych schodów odpowiada podmiot, posiadający ubezpieczenie w pozwanym towarzystwie. Strona pozwana nie kwestionowała zasady swojej odpowiedzialności za skutki tego wypadku. Spór w sprawie sprowadzał się zatem wyłącznie do ustalenia zakresu odniesionych przez powoda obrażeń ciała na skutek tego zdarzenia oraz wysokości bądź zasadności poszczególnych roszczeń zgłoszonych w pozwie.

Podstawę prawną roszczenia o zadośćuczynienie stanowi art. 445 § 1 k.c., który pozwala przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę w przypadku uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia.

Zgodnie z ugruntowanym w doktrynie i orzecznictwie poglądem, zadośćuczynienie stanowi sposób naprawienia szkody niemajątkowej na osobie wyrażającej się krzywdą w postaci doznanych cierpień fizycznych i psychicznych. Inaczej niż przy odszkodowaniu, w przypadku zadośćuczynienia, ustawodawca nie wprowadza jasnych kryteriów ustalania jego wysokości. Wskazuje jedynie ogólnikowo, iż suma przyznana z tego tytułu winna być odpowiednia.

W judykaturze i piśmiennictwie podkreśla się, że zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny i jako takie musi mieć odczuwalną wartość ekonomiczną, jednocześnie nie może być nadmierne. Wskazuje się na potrzebę poszukiwania obiektywnych i sprawdzalnych kryteriów oceny jego wysokości, choć przy uwzględnieniu indywidualnej sytuacji stron (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 września 2002 roku, IV CKN 1266/00). Do podstawowych kryteriów oceny w tym zakresie zalicza się stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość obrażeń, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, skutki w zakresie życia osobistego oraz zawodowego, konieczność wyrzeczenia się określonych czynności życiowych, korzystania z pomocy innych osób, czy wreszcie stopień przyczynienia się poszkodowanego i winy sprawcy szkody (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 czerwca 1968 roku, I PR 175/68, OSNCP 1968, nr 2, poz.37; w uchwale pełnego składu Izby Cywilnej z dnia 8 grudnia 1973 roku, III CZP 37/73, OSNCP 1974, nr 9, poz.145; w wyroku z dnia 12 września 2002 roku, IV CKN 1266/00, niepubl; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 sierpnia 1980 roku, IV CR 238/80, OSNCP 1981, nr 5, poz.81; w wyroku z dnia 30 stycznia 2004 roku, I CK 131/03, OSNC 2004 r, nr 4, poz.40).

Zważyć przy tym należy, iż doznanej przez poszkodowanego krzywdy nigdy nie można wprost, według całkowicie obiektywnego i sprawdzalnego kryterium przeliczyć na wysokość zadośćuczynienia. Charakter szkody niemajątkowej decyduje, bowiem o jej niewymierności (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 lutego 2000 roku, III CKN 582/98.), zaś pojęcie „odpowiedniej sumy zadośćuczynienia” użyte w art. 445 § 1 k.c. ma charakter niedookreślony (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 września 2001 roku, III CKN 427/00). Dlatego też w orzecznictwie wskazuje się, że oceniając wysokość należnej sumy zadośćuczynienia sąd korzysta z daleko idącej swobody (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 lipca 2000 roku, II CKN 1119/98). Ustawodawca nie wprowadza bowiem żadnych sztywnych kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia, pozostawiając to zagadnienie w całości uznaniu sędziowskiemu.

Przesłanką konieczną dla przyjęcia odpowiedzialności deliktowej jest występowanie związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem a szkodą. Zgodnie z teorią przyczynowości adekwatnej związek przyczynowy zachodzi tylko wtedy gdy w zestawie wszystkich przyczyn i skutków mamy do czynienia jedynie z takimi przyczynami, które normalnie powodują określone skutki. Nie wystarczy więc stwierdzenie istnienia związku przyczynowego jako takiego, wymagane bowiem jest stwierdzenie, że chodzi o następstwo normalne.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się, że związek przyczynowy jest kategorią obiektywną i należy go pojmować jako obiektywne powiązanie ze sobą zjawiska nazwanego "przyczyną" ze zjawiskiem określonym jako "skutek". Ustawodawca wprowadzając w art. 361 § 1 k.c. dla potrzeb odpowiedzialności cywilnej ograniczenie odpowiedzialności tylko za normalne (typowe, występujące zazwyczaj) następstwa działania lub zaniechania, z których szkoda wynikła, nie wprowadza pojęcia związku przyczynowego w rozumieniu prawnym, odmiennego od istniejącego w rzeczywistości. Ogranicza tylko odpowiedzialność do wskazanych w przepisie normalnych (adekwatnych) następstw. Istnienie związku przyczynowego jako zjawiska obiektywnego jest determinowane określonymi okolicznościami faktycznymi konkretnej sprawy i dlatego istnienie związku przyczynowego bada się w okolicznościach faktycznych określonej sprawy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 2011 r. wydany w sprawie I CSK 475/10).

Na gruncie niniejszej sprawy ustalono, że wypadek skutkował dla powoda obrażeniami w postaci stłuczenia kończyn górnych z otarciami naskórka oraz stłuczenia kolan, które to obrażenia skutkowały cierpieniami fizycznymi miernego stopnia w pierwszych 4-6 tygodniach po wypadku i ustąpiły w lipcu 2011 roku, po zakończeniu cyklu fizjoterapeutycznego. Sąd miał na uwadze ujemne odczucia psychiczne przeżywane przez powoda w związku z cierpieniami fizycznymi i koniecznością leczenia następstw wypadku. Tego rodzaju obrażenia jak powoda wywołują jednak dolegliwości bólowe w krótkim okresie czasu od urazu. Brak jest podstaw do twierdzenia o zaistnieniu u powoda trwałego bądź długotrwałego uszczerbku na zdrowiu będącego następstwem zdarzenia z dnia 12 maja 2011 roku. Nie ustalono też, aby przedmiotowy wypadek w istotny sposób wpłynął na życie codzienne powoda.

Dlatego też zdaniem Sądu biorąc pod uwagę powyższe argumenty, zwłaszcza zaś rozmiar szkody niemajątkowej, kwotę 1.500 złotych należy uznać za uzasadnioną i adekwatną do poniesionej przez powoda krzywdy. Kwota ta została powodowi już wypłacona przez pozwanego na etapie postępowania likwidacyjnego.

Żądanie zapłaty zadośćuczynienia w zakresie przewyższającym przyznaną kwotę było wygórowane, nieuzasadnione w okolicznościach przedmiotowego przypadku i dlatego też Sąd oddalił żądanie zapłaty zadośćuczynienia, jak w punkcie drugim sentencji wyroku.

Zgodnie z treścią art. 444 § 1 zd. 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Naprawienie szkody obejmuje w szczególności zwrot wszelkich wydatków poniesionych przez poszkodowanego zarówno w związku z samym leczeniem i rehabilitacją (lekarstwa, konsultacje medyczne, protezy, kule, wózek inwalidzki itp.), jak i koszty opieki niezbędnej w czasie procesu leczenia (por. np. orz. SN z 21.5.1973 r., II CR 194/73, OSP 1974, Nr 4, poz. 83) oraz inne dodatkowe koszty związane z doznanym uszczerbkiem (np. przejazdów, wyżywienia).

W świetle dowodu z opinii biegłego z zakresu rehabilitacji powód po wypadku z dnia 12 maja 2011 roku wymagał pomocy osób trzecich przy wykonywaniu cięższych prac fizycznych przez tydzień w wymiarze ½ godziny dziennie.

Do wyliczenia należnego powodowi odszkodowania z tytułu kosztów opieki osób trzecich Sąd przyjął stawkę godzinową za opiekę domową na terenie Ł. stosowaną przez (...) Komitet Pomocy (...) w Ł..

Mając powyższe na uwadze roszczenie w tym zakresie uznano za zasadne co do kwoty 33,25 zł (7 dni x 1/2 godz. x 9,5 zł), zaś dalej idące żądanie odszkodowania podlegało oddaleniu jako nieudowodnione.

Nadmienić należy, iż wprawdzie powołani w sprawie biegli sądowi w wydanych opiniach potwierdzali zasadność ponoszenia przez powoda wydatków związanych z zakupem leków, jednakże żądanie pozwu nie obejmowało roszczenia o zwrot kosztu zakupu leków, dlatego też Sąd nie uwzględnił takich wydatków w zasądzonym na rzecz powoda odszkodowaniu.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie orzeczono na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 455 k.c..

Zgłoszenie szkody z żądaniem zapłaty kwoty 11.000 zł tytułem odszkodowania miało miejsce w dniu 22 sierpnia 2011 roku. Termin 30 dniowy do spełnienia świadczenia na rzecz powoda przez ubezpieczyciela podmiotu odpowiedzialnego za szkodę, wynikający z treści art. 481 k.c. w zw. z art. 455 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c., upłynął w dniu 22 września 2011 roku. Odsetki ustawowe od zasądzonej w punkcie pierwszym wyroku kwoty odszkodowania należało zatem zasądzić zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 31 września 2011 roku. Pozwany dysponował dokumentacja medyczną powoda, która pozwalała mu na ocenę następstw zdarzenia w aspekcie kosztów niezbędnej pomocy.

Mając na uwadze sytuację materialną i rodzinną powoda oraz brak podstaw do obciążenia strony pozwanej kosztami sądowymi tymczasowo wyłożonymi przez Skarb Państwa, Sąd przejął te koszty w łącznej kwocie 1644,36zł na podstawie art. 113 ust. 4 ustawy o kosztach w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 623) na rachunek Skarbu Państwa.

Orzeczenie o kosztach objęte punktem 4 wyroku znajduje uzasadnienie w treści art. 100 zd. 2 k.p.c., zgodnie z którym Sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko, co do nieznacznej części swego żądania, albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Sąd uwzględnił powództwo jedynie co do niewielkiej części należności głównej. Wobec powyższego Sąd zasądził od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 2.517 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, na którą składały się: zaliczka na opinię biegłego w kwocie 100 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, a także koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2.400 zł, ustalone zgodnie z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 490).

Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego przyjęta przez Sąd odpowiada stawce minimalnej. W oparciu o § 2 ust. 2 powołanego rozporządzenia możliwe jest przyznanie kosztów zastępstwa prawnego w wysokości do sześciokrotnej stawki minimalnej, ale ani charakter, ani stopień skomplikowania niniejszej sprawy nie uzasadnia podwyższenia stawki dla pełnomocnika ponad stawkę minimalną.

Żądanie strony pozwanej w zakresie podwyższenia wynagrodzenia pełnomocnika o kwotę podatku VAT nie zostało uwzględnione. Sąd w niniejszej sprawie podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale z dnia 10 lutego 1995 roku, w sprawie o sygn. akt III CZP 4/95, że do wynagrodzenia i wydatków jednego adwokata, zaliczanych do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata (art. 98 § 3 KPC), nie dolicza się podatku VAT, płaconego od usług adwokackich. Stanowisko to pozostaje aktualne także w zakresie wynagrodzenia radcy prawnego.

Odnośnie żądanych przez pozwanego kosztów opłat kancelaryjnych, należy wskazać, że w ocenie Sądu żądanie to nie mieści się w pojęciu kosztów niezbędnych, o których mowa w art. 98 kpc. Jeśli chodzi o poniesione koszty korespondencji, to strona pozwana nie wykazała ich wysokości. Jak wynika potwierdzeń nadania przesyłek, opłaty były pobierane zgodnie z umową zawartą z Pocztą Polską SA. Nie wykazano kiedy, w jakiej kwocie i na jakich zasadach koszty korespondencji były rozliczane w ramach prowadzonej przez pozwanego działalności.