Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 października 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Szczuka

Protokolant: st. sekr. sądowy Dominika Kołpa

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 października 2016 r. w Warszawie

sprawy W. Ł. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o wcześniejszą emeryturę (z warunków szczególnych)

na skutek odwołania W. Ł. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 3 sierpnia 2015 r. znak: (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje W. Ł. (1) prawo do wcześniejszej emerytury od dnia 14 sierpnia 2015 r.;

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. na rzecz W. Ł. (1) kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VII U 1479/15

UZASADNIENIE

Wnioskodawca W. Ł. (1) w dniu 08.11.2015r., za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W., odwołał się do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie od decyzji wyżej wymienionego organu rentowego z dnia 03.08.2015 r., znak: (...) dotyczącej prawa do wcześniejszej emerytury. Wnioskodawca podniósł, że zaskarżona decyzja jest dla niego krzywdząca, gdyż na okoliczność wykonywania pracy w warunkach szczególnych przedłożył stosowne zaświadczenia (k. 2 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podkreślił, iż odwołujący nie udowodnił, że wykonywał pracę w warunkach szczególnych przez okres 15 lat i tym samym nie spełnił warunków wymaganych do przyznania prawa do wcześniejszej emerytury zgodnie z art. 184 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 z późn. zm). Jednocześnie organ rentowy wskazał, że nie uwzględnił pracy w szczególnych warunkach od 01.10.1981 r. do 31 grudnia 1998 roku, kiedy to odwołujący był zatrudniony w (...) Instytucie (...) (str.7 a.r.) ponieważ odwołujący wykonywał dwa rodzaje prac (elektromontera wysokich napięć oraz oczyszczacza ścieków)

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołujący się W. Ł. (1) - ur. (...)- w dniu 20 lipca 2015 roku złożył wniosek o emeryturę (k. 1 a.r.).

Decyzją z dnia z dnia 03.08.2015 r., znak: (...) organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury z uwagi na nie udowodnienie faktycznego zatrudnienia w warunkach szczególnych przez wymagany okres 15 lat (k.30 a.r.). Organ rentowy uznał za udowodnione 4 lata, 10 miesięcy oraz 29 dni pracy w szczególnych warunkach. Do pracy w szczególnych warunkach nie uwzględnił: od 01.10.1981 r. do 31 grudnia 1998 roku, kiedy to odwołujący był zatrudniony w (...) Instytucie (...) (str.7 a.r.) ponieważ odwołujący wykonywał dwa rodzaje prac (elektromontera wysokich napięć oraz oczyszczacza ścieków)

W. Ł. (1) od niekorzystnej dla niego decyzji organu rentowego odwołał się za pośrednictwem organu rentowego do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie rozpoczynając tym samym postępowanie sądowe (k.2 a.s.)

Odwołujący w okresie zatrudnienia od 01.10.1981 r. do 31 grudnia 1998 roku, kiedy to był zatrudniony w (...) Instytucie (...) (str.7 a.r.) wykonywał dwa rodzaje prac (elektromontera wysokich napięć oraz oczyszczacza ścieków).W/g zeznań świadka J. O. (k-68 a.s.) odwołujący pracował w oczyszczalni ok 70 % czasu pracy a 30 % czasu pracy jako elektromonter przy transformatorach. Świadek M. W. stwierdził ,że jego zdaniem odwołujący pracował przy oczyszczalni ścieków w około 95 % czasu pracy a w pozostałym okresie przy transformatorach (k-68 a.s.).Powołany w sprawie biegły z zakresu bhp na okoliczność ustalenia czy praca wykonywana przez odwołującego w kwestionowanym przez organ rentowy okresie była wykonywana w warunkach szczególnych stwierdził w swojej opinii (k-73-do 81 a.s.) ,iż spełniają przesłanki uznania za wykonywane w warunkach szczególnych prace W. Ł. (1) w okresie od 01.10.1981 r. do 31.12. 1998 r.

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy, w aktach osobowych i rentowych, zeznań świadków oraz wyjaśnień odwołującego.

Wymienione dowody są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Nie były one kwestionowane przez strony w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem wynikające z treści tych dokumentów okoliczności należało uznać za bezsporne i mające walor dowodowy. Sąd Okręgowy dał wiarę zeznaniom świadków powołanych w sprawie, albowiem ich zeznania są logiczne, spójne oraz wzajemnie się uzupełniają. Zeznania świadków korespondują również z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

Sąd Okręgowy uznał w pełni opinię biegłego ds. BHP ,oceniając ją jako profesjonalną i merytorycznie obejmującą istotę przedstawionego przez Sąd biegłemu zagadnienia.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd uznał zebrany w sprawie materiał dowodowy za kompletny, wiarygodny i nie budzący żadnych wątpliwości.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie zważył, co następuje:

Odwołanie W. Ł. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 03.08.2015 r. roku znak: (...) jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie rozważań prawnych Sąd Okręgowy podkreśla, że jedyną kwestią sporną niniejszego postępowania było ustalenie czy odwołujący wykonywał pracę w warunkach szczególnych w okresie od 01.10.1981 r. do 31 grudnia 1998 roku, kiedy to odwołujący był zatrudniony w (...) Instytucie (...)

Zgodnie z art.184 ust.1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz.1227, dalej „ustawa o FUS”)- Ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

2. Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Dodatkowo zważyć należy, że warunkiem nabycia uprawnień emerytalnych jest spełnienie przesłanki posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, o którym mowa w art. 27 i przesłanki stażu pracy w szczególnych warunkach w dniu wejścia w życie ustawy emerytalnej, tj. 1 stycznia 1999 r., nieprzystąpienie do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenie wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Niezależnie jednak od powyższego podkreślić należy, iż dyspozycja art.184 ustawy odsyła do treści art. 32 ustawy o FUS, w myśl którego, ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., zatrudnionym w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn. Obniżanie wieku emerytalnego niektórym grupom zawodowym uzasadnia się narażeniem tych osób na szybsze niż przeciętne zrealizowanie się emerytalnego ryzyka z powodu występowania w ich zawodach czynników negatywnych, które doprowadzają do wcześniejszej, niż powszechnie, utraty sił do wykonywania dotychczasowej pracy.

Ponadto w myśl ustępu 4 art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia, przy czym wiek emerytalny powyższej kategorii pracowników, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których pracownikom tym przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Kwestie, o których mowa powyżej reguluje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43), („Rozporządzenie w sprawie wieku emerytalnego”). Zgodnie z powyższym rozporządzeniem, aby mężczyzna mógł nabyć prawo do emerytury powinien:

1.  posiadać 25-letni okres zatrudnienia, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia (§ 3 Rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego);

2.  wykonywać pracę wymienioną w wykazie A ( Prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego), będącym załącznikiem do Rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego;

3.  osiągnąć wiek emerytalny wynoszący 60 lat (§ 4 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego) oraz

4.  być zatrudnionym przez co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach (§ 4 ust. 1 pkt.3 Rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego).

Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Najwyższego, zgodnie z którym W postępowaniu sądowym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych obowiązują odstępstwa od ogólnych zasad dowodzenia podyktowane dążeniem do pełnego i wszechstronnego rozstrzygnięcia wszystkich kwestii spornych. W praktyce oznacza to, że w postępowaniu tym dopuszczalne jest wykazanie wszelkimi dowodami okoliczności, od których zależą uprawnienia do świadczeń z ubezpieczenia społecznego, także wówczas, gdy z dokumentów wynika co innego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 września 1995 roku, II URN 23/95).

Przeprowadzone postępowanie wykazało, iż wnioskodawca w kwestionowanym przez organ rentowy (jeśli chodzi o pracę w warunkach szczególnych) okresie zatrudnienia od 01.10.1981 r. do 31 grudnia 1998 roku w (...) Instytucie (...) pracował w warunkach szczególnych . Odwołujący wykonywał zarówno pracę w oczyszczalni ścieków jak i jako elektromonter. W/w prace wykonywane przez odwołującego odpowiadają rodzajowi prac określonemu w Dziale II i w Dziale IX poz.2 Wykazu stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. i miały charakter prac podstawowych i były wykonywane stale ,w pełnym wymiarze czasu pracy. Biorąc pod uwagę powyższe Sąd Okręgowy uznał, iż okres zatrudnienia odwołującego na stanowisku oczyszczacza ścieków i elektromontera roku w (...) Instytucie (...) stanowi pracę wykonywaną w warunkach szczególnych.

Nie ulega zatem wątpliwości, że W. Ł. (1) wypełnia przesłanki warunkujące przyznanie prawa do emerytury, albowiem w związku z dokonanymi ustaleniami udowodnił wykonywanie pracy w warunkach szczególnych przez okres 21 lat,8 miesięcy i 11 dni (wyliczenie organu rentowego k- 102 a.s.). W świetle powyższego należy ustalić, że ubezpieczony spełnia warunek co najmniej 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych.

Odnośnie ustalenia terminu od jakiego Sąd Okręgowy uznał za zasadne przyznanie odwołującemu prawa do emerytury to zastosowanie znajduje w tym zakresie art. 129 pkt. 1. ustawy o emeryturach i rentach z FUS, w oparciu o który świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Ogólną zasadą prawa emerytalno-rentowego jest, że świadczenia wypłaca się na wniosek zainteresowanego, poczynając od dnia powstania prawa do emerytury (tj. spełnienia ustawowych warunków), lecz nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o świadczenie i nie wcześniej niż przed ukończeniem 60 roku życia . Skarżący złożył wniosek o przyznanie prawa do świadczenia w dniu 20.07.2015 r. a skończył 60 lat 14 .08.2015 r., co zgodnie z powołanym art. 129 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. uprawnia do przyznania świadczenia od dnia 14 sierpnia 2015 r.

Z tych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji orzeczenia.

(...)