Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Jarząbek

Protokolant: protokolant sądowy Marcin Kamionowski

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 lutego 2015 r. w Warszawie

sprawy A. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania A. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 12 lutego 2013 r., znak: (...)

- oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. w dniu 12 lutego 2013r. wydał decyzję (znak: (...)), mocą której odmówił ubezpieczonej A. P. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Rozstrzygnięcie wymienionej decyzji organ rentowy oparł na przepisach ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (k. 43 a.r.).

Ubezpieczona A. P. , w dniu 11 marca 2013 r. złożyła, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. (dalej zwany organem rentowym), odwołanie od ww. decyzji z dnia 12 lutego 2013 r. (znak: (...)). W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona zarzuciła, że decyzja została oparta na nieprawidłowych i nieodzwierciedlających rzeczywistości orzeczeniach lekarzy ZUS. Zdaniem odwołującej, z powodu pogarszającego się stanu jej zdrowia, jest ona przynajmniej częściowo niezdolna do pracy, choć jakakolwiek praca pozostaje poza zasięgiem jej możliwości zdrowotnych. Jako uzasadnienie ubezpieczona powołała się szczegółowo na liczne dolegliwości: ze strony kręgosłupa, odbytu i odbytnicy oraz dolegliwości związane z reumatyzmem mięśni. ( k. 2-7 a.s.)

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. dnia 8 kwietna 2013r. (znak: (...)) zajął stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ^{( 14)} k.p.c. W uzasadnieniu odpowiedzi organ rentowy wskazał, że ubezpieczona została w toku postępowania wyjaśniającego skierowana do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 11 lutego 2013 r. uznała badaną za zdolną do pracy ( k. 41 a.r.). Na tej podstawie decyzją z dnia 12 lutego 2013r. (znak: (...)) organ rentowy odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. P., urodzona dnia (...), z wykształcenia technik hotelarz, dnia 5 grudnia 2012 r. wystąpiła do organu rentowego o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W toku postępowania wyjaśniającego ubezpieczona została skierowana na badanie lekarskie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który orzeczeniem wydanym w dniu 9 stycznia 2013 r. (nr akt (...)) uznał, że badana nie jest niezdolna do pracy ( k. 31 a.r.).

Dnia 22 stycznia 2013r. ubezpieczona złożyła sprzeciw od powyższego orzeczenia, a Komisja Lekarska ZUS w dniu 11 lutego 2013r. uznała, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy (k. 41 a.r.).

W oparciu o powyższe orzeczenie organ rentowy w dniu 12 lutego 2013 r. wydał decyzję (znak: (...)), na mocy, której odmówił przyznania ubezpieczonej A. P. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (k. 43 a.r.).

W związku z niekorzystną decyzją organu rentowego ubezpieczona złożyła odwołanie do tut. Sądu, inicjując tym samym niniejsze postępowanie (k. 2-7 a.s.).

W toku postępowania Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie postanowieniem z dnia 15 kwietnia 2013 r. dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów: ortopedy, neurologa i internisty celem ustalenia, czy wnioskodawczyni utraciła zdolność do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, czy jest to niezdolność częściowa lub całkowita, jeżeli tak to na jaki okres, ze szczególnym wskazaniem jaka jest data początkowa tej niezdolności (k. 57 a.s.).

Biegły sądowy neurolog, dr n. med. B. Z., w opinii z dnia 14 maja 2013r. stwierdził, że z samych przesłanek neurologicznych brak u badanej schorzeń, które powodowałyby niezdolność do pracy (k. 68-69 a.s.).

Biegły sądowy ortopeda, M. G., w opinii z 28 maja 2013r. zdiagnozował u badanej zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego, wadę rozwojową kręgu, przepuklinę krążka międzykręgowego, nieznaczne zmiany zwyrodnieniowe bioder oraz przebyte leczenie operacyjne dyskopatii. W konkluzji biegły stwierdził, że w ocenie ortopedycznej brak jest podstawy do uznania ubezpieczonej za częściowo niezdolną do pracy. Zdaniem biegłego, aktualny na dzień sporządzenia opinii stan narządów ruchu nie sprowadzał znaczących ograniczeń do pracy zgodnej z kwalifikacjami ubezpieczonej (k. 86-87 a.s.).

Biegły sądowy z zakresu chorób wewnętrznych, dr n. med. P. D., w opinii z dnia 9 października 2013 r. rozpoznał u badanej stan po operacyjnym leczeniu ropnia oraz przetoki okołoodbytniczej, astmę oskrzelową oraz nadkomorowe zaburzenie rytmu serca. W konkluzji biegły stwierdził, że nie znajduje wystarczających podstaw, by uznać ubezpieczoną za osobę całkowicie lub częściowo niezdolną o pracy z przyczyn internistycznych (k. 150-151 a.s.).

W dniu 28 sierpnia 2013r. ubezpieczona złożyła do Sądu wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego reumatologa (k. 90-91 a.s.).

Postanowieniem z dnia 4 września 2013 r. Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza reumatologa celem ustalenia, czy odwołująca się jest zdolna, czy też całkowicie lub częściowo niezdolna do pracy (k. 95 a.s.).

Biegły sądowy z zakresu reumatologii, H. P., w opinii z dnia 12 grudnia 2013 r. stwierdził, że zdiagnozowana u badanej choroba tkanek miękkich na tle wzmożonego napięcia nerwowego – fibromyalgia – nie powoduje u badanej niezdolności do pracy, a lekka praca jest nawet wskazana. W ocenie biegłego, ubezpieczona może podjąć pracę biurową lub w hotelarstwie zgodnie z wykształceniem (k. 176-177 a.s.).

Postanowieniem z dnia 9 stycznia 2014 r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty chirurga ogólnego (k. 180 a.s.), zaś postanowieniem z 12 marca 2014 r. dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza psychiatry (k. 201 a.s.). na okoliczności jak w przypadku wcześniejszych analogicznych postanowień

Biegły sądowy z zakresu chirurgii ogólnej, J. P., w opinii z dnia 2 kwietnia 2014 r. rozpoznał u ubezpieczonej stan po operacji usunięcia przetoki okołodbytniczej. We wnioskach biegły zgodził się z decyzją Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 9 stycznia 2013 r. i stwierdził, że z punktu widzenia chirurgicznego ubezpieczona jest zdolna do pracy. (k. 209 a.s.).

Z kolei biegła sądowa z zakresu psychiatrii, M. P., w opinii z dnia 5 maja 2014 r. rozpoznała u badanej zaburzenia nerwicowe lękowo-somatyzacyjne, które wymagają leczenia, ale – w opinii biegłej – nie czynią ubezpieczonej osobą niezdolną do pracy, nawet częściowo (k. 223 a.s.).

Ubezpieczona w dniu 7 maja 2014 r. wystąpiła z wnioskiem o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego lekarza specjalisty neurochirurga (k. 216 a.s.).

Na rozprawie z dnia 14 lipca 2014 r. odwołująca wniosła o badanie przez biegłego proktologa, a Sąd uwzględnił ten wniosek (k. 57 akt sprawy).

Dnia 5 czerwca 2014 r. organ rentowy w piśmie procesowym do tut. Sądu podtrzymał swoje stanowisko, że ubezpieczona jest zdolna do pracy i nie wniósł uwag do opinii biegłych lekarzy z dnia 5 maja 2014 r., 2 kwietnia 2014 r. i 9 października 2013 r.

Sąd Okręgowy po dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego proktologa podjął szereg działań mających na celu przeprowadzenie badania i sporządzenie opinii przez biegłego. Na listach biegłych tutejszego Sądu oraz Sądu Okręgowego w Warszawie nie ma wpisanych biegłych z zakresu proktologii.

W dniu 6 sierpnia 2014 r. po rozmowie z biegłym chirurgiem z zakresu chirurgii ogólnej i naczyniowej, dr n. med. J. P. ustalono, że proktologia jest częścią chirurgii ogólnej i podlega leczeniu na oddziale szpitalnym chirurgii ogólnej (k. 243 a.s.). Jednocześnie, Sąd ustalił, że brak jest biegłego proktologa na listach biegłych Sądów Okręgowych w: O., Ł., R., B., P., L., K. i K.. W dniu 13 października 2014 r. tut Sąd skontaktował się z Oddziałem Chirurgii Szpitalu na S.. Ordynator Pododdziału Proktologii Szpitala na S. odmówiła sporządzenia pinii w sprawie z uwagi na duże obciążenie pracą zawodową i naukową, stwierdziła też, że pozostali lekarze, zatrudnieni w placówce, nie posiadają uprawnień biegłego sądowego (k. 261 a.s.). Następnie, w dniu 17 listopada 2014r. Sąd wystąpił do Kierownika Kliniki (...) przy szpitalu (...) w W. z zapytaniem, czy któryś z zatrudnionych w Klinice lekarzy może sporządzić opinię w przedmiotowej sprawie w celu ustalenia, czy ubezpieczona jest zdolna do pracy (k. 265 a.s.). Dnia 26 listopada 2014 r. tut. Sąd otrzymał odpowiedź od Dyrektora (...) Szpitala (...) w W., że żaden z lekarzy Kliniki nie podjął się sporządzenia przedmiotowej opinii (k. 266 a.s.).

W dniu 22 września 2014r. Sąd oddalił wniosek ubezpieczonej o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu neurochirurgii, gdyż ubezpieczona w odpowiedzi na zarządzenie Sądu, stwierdziła w piśmie z dnia 15 września 2014r. że dotychczas nie leczyła się u lekarza neurologa, bo nie udało jej się dostać na wizytę u takiego specjalisty. Zdaniem Sądu, uwzględnienie wniosku ubezpieczonej nie było możliwe, ponieważ ubezpieczona nie ma zgromadzonej dokumentacji z leczenia neurologicznego i biegły sądowy nie miałby żadnego materiału do sporządzenia opinii.

Na rozprawie w dniu 24 lutego 2015 r. ubezpieczona oświadczyła, że popiera odwołanie i wnosi o zmianę zaskarżonej decyzji organu rentowego. Postanowieniem z tej samej daty Sąd Okręgowy postanowił pominąć dowód z opinii biegłego proktologa ze względu na brak możliwości sporządzenia takiej opinii. Pełnomocnik organu rentowego wniósł o oddalenie odwołania z uwagi na treść opinii biegłych (k. 281-282 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy i aktach rentowych. Zdaniem Sądu powołane wyżej dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Nie były one przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności, a zatem okoliczności wynikające z treści tych dokumentów należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy.

Jednocześnie w toku postepowania, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu ortopedii, neurologii, chorób wewnętrznych, reumatologii, chirurgii ogólnej oraz psychiatrii celem jednoznacznego ustalenia stanu zdrowia odwołującej. W ocenie Sądu Okręgowego wnioski zawarte w sporządzonych przez biegłych opiniach należy podzielić w całości. Opinie te zostały bowiem wydane po przeprowadzeniu szczegółowego badania przedmiotowego odwołującej i wnikliwej analizie całości dokumentacji medycznej zawartej zarówno w aktach sądowych, jak i aktach rentowych ubezpieczonej. Opinie biegłych specjalistów są wyczerpujące, zostały sporządzone w sposób jasny i logiczny oraz nie pozostawiają wątpliwości, co do dokładnego określenia stanu zdrowia odwołującej. Podkreślenia wymaga również, że biegli sądowi opiniujący w niniejszej sprawie w należyty sposób wyjaśnili przedstawione przez Sąd zagadnienia, wskazali na czym oparli swe tezy i co stanowiło ich podstawę.

Biorąc powyższe pod uwagę oraz ze względu na brak możliwości sporządzenia opinii przez biegłego proktologa, Sąd Okręgowy uznał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowi wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia kończącego postępowanie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie A. P. od decyzji organu rentowego 12 lutego 2013 r. (znak: (...)) nie jest zasadne i brak jest podstaw do jego uwzględnienia.

W myśl art. 57 ust 1. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W treści wskazanej powyżej regulacji zostały określone warunki konieczne do powstania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Warunki te muszą być spełnione łącznie.

Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy) (wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03). Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku.

Przepis art. 12 powołanej wyżej ustawy rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2000 roku, II UKN 134/00 i z dnia 7 września 1979 r., II URN 111/79).

Zgodnie z art.13 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1. stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2. możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

W niniejszej sprawie w istocie bezsporne były przesłanki warunkujące zdolność rentową odwołującej się, przewidziane w pkt 1, 2 i 3 art. 57 ust. 1 powołanej wyżej ustawy, albowiem organ rentowy przesłanek tych nie kwestionował. Sporną stała się natomiast przesłanka z art. 12 ust. 3 ustawy, dotycząca częściowej niezdolności do pracy.

Przechodząc do merytorycznej oceny zasadności złożonego przez ubezpieczoną odwołania wskazać należy, że brak jest podstaw do uwzględnienia odwołania, gdyż w świetle jednoznacznych opinii powołanych w sprawie biegłych, ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. W zakresie ustalenia stopnia niezdolności do pracy ubezpieczonej, zgodnej z poziomem posiadanych przez nią kwalifikacji, Sąd oparł się na opiniach biegłych specjalistów z zakresu ortopedii, neurologii, chorób wewnętrznych, chirurgii ogólnej, reumatologii oraz psychiatrii. Wnioski zawarte w przedmiotowych opiniach nie nasuwały wątpliwości co do ich trafności oraz tworzyły spójny obraz kondycji zdrowotnej ubezpieczonej. W ocenie Sądu ww. biegli rzeczowo uzasadnili swoje stanowisko odnośnie do zdiagnozowanych u ubezpieczonej schorzeń i ich wpływu na jej zdolność do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami.

W tym stanie rzeczy, z uwagi na fakt, że odwołująca nie jest osobą niezdolną do pracy, odwołanie ubezpieczonej od decyzji organu rentowego z dnia 12 lutego 2013r. (znak: (...)) podlegało oddaleniu.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzekł jak w sentencji wyroku.

Zarządzenie: (...)