Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 grudnia 2016 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

Protokolant: Karolina Mateja

po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2016 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa P. W.

przeciwko (...) spółka akcyjna w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) spółki akcyjnej w W. na rzecz powoda P. W. kwotę 4.959 (cztery tysiące dziewięćset pięćdziesiąt dziewięć) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16 lutego 2016 roku do dnia zapłaty;

2.  zwraca powodowi od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 134 (sto trzydzieści cztery) złote i 89 (osiemdziesiąt dziewięć) groszy tytułem nadpłaconej zaliczki;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.330 (dwa tysiące trzysta trzydzieści) złotych i 11 (jedenaście) groszy tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt: XI GC 975/16

Sprawa rozpoznawana w postępowaniu zwykłym

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 29 kwietnia 2016 roku powód P. W. zażądał od (...) spółki akcyjnej w W. kwoty 4.959 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 16 lutego 2016 roku do dnia zapłaty, a także złożył wniosek o zasądzenie kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 7 stycznia 2016 doszło do kolizji drogowej w wyniku której uszkodzeniu uległ samochód marki F. (...) należący do J. K. (1) i J. K. (2). Szkoda była całkowita. Sprawca zdarzenia posiadał polisę od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Uszkodzony pojazd poszkodowany wykorzystywał w życiu prywatnym. Z tego względu poszkodowany wynajął u powoda pojazd zastępczy, cenę za dobę najmu ustalono na kwotę 200 złotych netto. Najem trwał 29 dni, z tego tytułu wystawiono fakturę VAT na kwotę 7.134 złotych brutto. Następnie poszkodowany przelał na powoda wierzytelność wynikającą z przedmiotowej faktury. Pozwana za zasadny uznała 29 dniowy okres najmu, przy dobowej stawce najmu w wysokości 75 złotych netto. Do zapłaty zatem pozostała kwota objęta pozwem.

W dniu 19 maja 2015 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem powoda (karta 26).

W przepisanym terminie pozwana złożyła sprzeciw, w którym wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwana podniosła, że zgadza się z okresem najmu, zakwestionowała wysokość stawki dziennej. Dodała, że pozwana zaproponowała poszkodowanemu najem zastępczy we własnym zakresie „o niższych kosztach najmu”.

W piśmie (karta 156) powód podtrzymał stanowisko w sprawie.

Na rozprawach w dniu 1 września 2016 roku (karta 162) oraz w dniu 10 października 2016 roku (karta 164) i w dniu 12 grudnia 2016 roku (karta 196) stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 stycznia 2016 roku doszło do kolizji drogowej w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), należący do poszkodowanych J. K. (1) i J. K. (2). Pojazd został uszkodzony przez sprawcę posiadającego polisę od odpowiedzialności cywilnej w (...) spółce akcyjnej w W.. Spółka przyjęła swą odpowiedzialność co do zasady.

Niesporne

Szkoda miała charakter całkowity. Czas likwidacji szkody trwał 29 dni.

Niesporne

Uszkodzony pojazd był niezbędny poszkodowanemu w życiu prywatnym.

Niesporne a ponadto dowód:

- zeznania świadka J. K. (1), karta 163;

Poszkodowani J. K. (1) i J. K. (2) zawarli z przedsiębiorcą P. W. umowę najmu pojazdu zastępczego w dniu 8 stycznia 2016 roku. Okres najmu był przedłużany kolejnymi aneksami na skutek przedłużającego się okresu likwidacji szkody. O zawarciu umowy najmu ubezpieczyciel sprawcy pojazdu (likwidator) szkody był powiadamiany. Po zakończeniu najmu najemcom wystawiono fakturę VAT na kwotę 7.134 złote za okres 29 dni najmu przy przyjęciu stawki dziennej za najem w wysokości 200 złotych netto. Następnie strony umowy najmu zawarły umowę cesji wierzytelności. Nabywca wierzytelności powiadomił ubezpieczyciela o cesji i wzywał go do zapłaty. Ubezpieczyciel uznał za zasadny okres 29 dni najmu jednak nie uznał stawki dziennej najmu a ustalonej na 200 złotych, stojąc na stanowisku, że stawka dzienna wynosić powinna 75 złotych netto. Zakład wypłacił zatem z tytułu najmu pojazdu P. W. kwotę 2.175 złotych.

Dowód:

- umowa najmu, karta 7 z załącznikiem i aneksami, karta 8 – 13;

- zawiadomienie, karta 14, 16;

- wiadomości e-mail, karta 15, karta 21;

- faktura, karta 17;

- umowa cesji, karta 18;

- wezwanie do zapłaty, karta 19;

- dowód zapłaty, kara 20;

- korespondencja stron, karta 22 i 23;

- zeznania świadka J. K. (1), karta 163;

- zeznania powoda P. W., karta 164-165;

Podczas telefonicznego zgłoszenia szkody przez poszkodowanego J. K. (1), po kilkudziesięciu minutach rozmowy z przedstawicielem likwidatora ( (...)), przyjmujący zgłoszenie zapytał zgłaszającego, czy będzie korzystał z samochodu zastępczego oferowanego przez (...). Kiedy zgłaszający szkodę powiadomił, że z oferty (...) nie będzie korzystał, został powiadomiony, że jeśli ma zamiar korzystać z samochodu oferowanego przez (...) powinien okoliczność tę wcześniej zgłosić oraz wskazano mu, że (...) uznaje koszty najmu pojazdu do kwoty 75 złotych.

Dowód:

- nagranie rozmowy, kara 40 koperta;

Stawki za najem pojazdu zastępczego na rynku (...) w klasie samochodów odpowiadających pojazdowi uszkodzonemu (F. (...)) czyli w klasie D bez limitu kilometrów i przy założeniu najmu na okres ponad 14 dni praz bez zniesienia udziału własnego w szkodzie zawierały się w przedziale od 168 złotych netto do 210 złotych netto, przy zniesionym udziale własnym w szkodach zawierały się w przedziale cenowym od 225 złotych netto do 264 złote netto. Stawka najmu przyjęta przez P. W. w wysokości 200 złotych za dzień najmu mieści się w granicach stawek najmu na rynku miejscowym.

Dowód:

-opinia biegłego W. S., k. 171 – 178;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione w całości.

Jego podstawę prawną stanowi przepis art. 822 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Zgodnie z § 4 art. 822 k.c., uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Dla przyjęcia odpowiedzialności ubezpieczyciela konieczne jest zaistnienie przesłanek odpowiedzialności, a więc zdarzenia, z którym umowa wiąże obowiązek odszkodowawczy, powstania szkody oraz związku przyczynowego między zdarzeniem sprawczym a faktem, z którego szkoda wynika, przy czym zgodnie z art. 361 k.c. powinien to być adekwatny związek przyczynowy.

W rozpoznawanej sprawie niespornym był fakt zawarcia przez sprawcę zdarzenia umowy ubezpieczenia OC z pozwaną i zaistnienie powodującego szkodę zdarzenia, za które odpowiadała osoba ubezpieczona. Z kolei legitymację do dochodzenia roszczeń na własną rzecz powód wywodził z przedłożonej umowy cesji oraz art. 509 i 510 k.c., zgodnie z którymi wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania; wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Konieczność wynajmu pojazdu zastępczego nie była kwestionowana. Pozwana nie kwestionowała również tak w postępowaniu likwidacyjnym, przedsądowym okresu najmu. Pozwana uznała jednak, że dzienna stawka najmu wynosić powinna 75 złotych a powód stawkę tę zawyża. Zauważyła również, że proponowała poszkodowanemu najem pojazdu zastępczego.

W spornym zakresie Sąd w całości oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony

W kwestii stawki najmu Sąd, zgodnie z opinią biegłego, przyjął, że przyjęta przez powoda stawka wynajmu mieściła się w stawkach najmu na rynku miejscowym. Przedział cenowy stawek najmu na rynku miejscowym to bowiem kwoty od 168 złotych do 210 złotych (bez zniesionego udziału własnego w szkodach) oraz w przedziale od 225 złotych do 264 złote przy zniesionym udziale własnym w szkodzie. Opinia biegłego jest jasna i kompletna, oparta o badanie rynku lokalnego, uwzględniająca szereg okoliczności kształtujących ceny a przede wszystkim zrozumiała i przekonująca, również dla stron procesu, które nie kwestionowały ustaleń tejże opinii.

Należy zatem odnieść się do kwestii „proponowania” przez (...) pojazdu zastępczego. W istocie, po kilkudziesięciu minutach rozmowy konsultant likwidatora powiadomił poszkodowanego, że pojazd zastępczy mu przysługuje (niesporne i bez znaczenia dla rozstrzygnięcia), spytał, czy będzie on korzystał z pojazdu a poszkodowany oświadczył, że ma pojazd zastępczy, ostatecznie konsultant powiadomił, że (...) może zwracać koszty najmu według stawek przyjętych przez wypożyczalnie współpracujące z (...) i powiadomił, że w przypadku chęci otrzymania pojazdu zastępczego powinien on tę okoliczność wcześniej zgłosić.

W świetle przedmiotu niniejszego postępowania, twierdzeń i zarzutów strony pozwanej, niniejsza rozmowa przedstawiciela pozwanego oraz poszkodowanego nie ma żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia. Ubezpieczyciel nie zaoferował bowiem poszkodowanemu pojazdu zastępczego w chwili zgłoszenia a jak ustalono taka była fizyczna potrzeba poszkodowanego. Ponadto konsultant wyraźnie wskazał na konieczność wcześniejszego zgłoszenia woli wynajęcia pojazdu zastępczego co również wskazuje na to, że pozwany mógł nie dysponować takim pojazdem w chwili zdarzenia a przynajmniej nie wykazał, że pojazdem takim dysponował. Stawki, jakie przyjmuje (...) (a więc takie, które (...) uznaje za zasadne co do wysokości) wynikały wyłącznie z informacji pracownika (...). Jednocześnie trudno wywodzić z treści przywołanej rozmowy jak kształtowała się taka umowa najmu, to jest czy opcja najmu o której opowiadał konsultant (...) dotyczy pojazdu wynajętego wyłącznie na określony czas (krótszy niż czas likwidacji szkody), czy dopuszcza do korzystania z pojazdu większą niż jeden liczbę kierowców (uszkodzony pojazd był współwłasnością dwóch osób), jak kształtuje się kwestia limitu kilometrów, udziału własnego w szkodach, wyjazdów za granicę i innych dodatkowych – ale koniecznych, opcji najmu pojazdu zastępczego. Nie wiadomo, czy przy uwzględnieniu potrzeb najemcy do zawarcia umowy najmu (za pośrednictwem (...)) w ogóle doszłoby. Nie jest zatem prawdą, że pozwany przedstawił propozycję najmu pojazdu. Powiadomił on poszkodowanego wyłącznie o możliwości złożenia wniosku o pojazd zastępczy i o prawie poszkodowanego do pojazdu zastępczego. Pozwany wyprowadza zatem zbyt daleko idące wnioski z krótkiej, choć treściwej rozmowy telefonicznej. Nie jest zatem prawdą, że poszkodowany miał możliwość wynajęcia pojazdu zastępczego za 75 złotych. Była to jedynie hipotetyczna możliwość a jedyny dowód na okoliczność wysokości tej stawki to fragment rozmowy pracownika (...). Nie przedstawiono żadnych umów, cenników z których (...) korzysta, stąd twierdzenie, że poszkodowany otrzymałby od chwili zgłoszenia pojazd zastępczy od (...) w opcji najmu spełniającej jego potrzeby jest nieprawdziwe.

Mając na uwadze powyższe sąd ustalił, że wysokość szkody stanowi iloczyn dni najmu (29) i dziennej stawki najmu (246 złotych brutto) a zatem kwota 7.134 złote. Skoro niespornym było, że pozwany zaspokoił tę wierzytelność do wysokości 2.175 złotych, do zapłaty pozostają kwota orzeczona w punkcie 1 wyroku, to jest 4.9590 złotych (7.134 złotych – 21.55 złotych).

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. zgodnie z żądaniem pozwu.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje podstawę prawną w art. 98 § 1 k.p.c. i 100 k.p.c. Ponieważ powód wygrał w całości sprawę przyznano mu całość kosztów. Strona powodowa poniosła następujący koszty: opłatę sądową od pozwu w kwocie 248 złotych, koszty zastępstwa procesowego ustalone na kwotę 1.200 złotych, stosownie do treści § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie – w brzmieniu aktualnym na chwilę wniesienia pozwu, koszt opłaty od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł koszt wynagrodzenia biegłego w wysokości 865,11 zł pokryty z zaliczki wpłaconej przez powoda..

Kwota z punktu 2 wyroku stanowi różnicę między wynagrodzeniem biegłego (865,11 złotych) a zaliczką wpłaconą przez powoda na poczet tego wynagrodzenia (1.000 złotych) a o zwrocie zaliczki orzeczono na podstawie normy art. 80 ust. 1 i art. 84 ust. W ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)