Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 10 czerwca 2016 r. Sąd Rejonowy w Kaliszu zasądził od pozwanego J. K. (1) – syndyka masy upadłości (...)na rzecz powódki (...) Sp. z o. o. z siedzibą w O. kwotę 8.364,00 złote wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 4.305,00 złotych
od dnia 18 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 4.059,00 złotych od dnia
18 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty (pkt 1), kwotę 3.036,00 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 2.600,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz 17,00 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (pkt 2),
a w pozostałym zakresie postępowanie umorzył (pkt 3).

Powyższy wyrok zaskarżył apelacją pozwany, zarzucając rozstrzygnięciu:

1. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na treść orzeczenia, tj.:

- art. 233 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego i przyjęcie, że A. P. (1) był osobą upoważnioną
do zaciągnięcia zobowiązania w imieniu syndyka;

- art. 233 k.p.c. poprzez dokonanie sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny dowodów i przyznanie przymiotu wiarygodności złożonym
do akt sprawy kopiom listów przewozowych CMR oraz zleceń transportowych podpisanych przez A. P. (1);

- art. 233 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów
i w konsekwencji odmowę przyznania wiarygodności zeznaniom J. K. (2)
w zakresie stwierdzającym fakt preparowania dokumentów przez A. P. (1);

- art. 308 § 2 i art. 309 k.p.c. w zw. z art. 254 k.p.c. poprzez dowolną ocenę
i w konsekwencji przyznanie przymiotu wiarygodności złożonym do akt sprawy kopiom listów przewozowych CMR oraz zleceń transportowych podpisanych
przez A. P. (1);

- art. 328 § 2 k.p.c. poprzez brak wskazania, z jakich przyczyn Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom pozwanego J. K. (1) w części, w której są sprzeczne z dowodami obdarzonymi przez Sąd wiarą;

- § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r.
w sprawie opłat za czynności radców prawnych w zw. z § 6 ust. 4 rozporządzenia
z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych
oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu poprzez oznaczenie wysokości zwrotu kosztów zastępstwa procesowego na 2.600,00 złotych;

2. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 96 k.c. poprzez jego błędną wykładnię
i w konsekwencji przyjęcie, że pozwany udzielił umocowania do dokonania czynności A. P. (1).

W oparciu o powyższe zarzuty apelujący wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości względnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
I instancji;

- dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentu prywatnego w postaci faktury VAT o nr (...) na okoliczność daty wykonania pieczęci, którą posłużył się A. P. (1) przy wystawianiu zleceń transportowych i listów przewozowych CMR;

- dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów prywatnych w postaci korespondencji pomiędzy pozwanym a G. P. na okoliczność niewykonania przez cedenta przewozu, objętego listami przewozowymi z dnia
8 sierpnia 2014 r. na trasie G. – B. – G.;

- dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka G. P. na okoliczność niewykonania przez cedenta przewozu na trasie G. – B. – G., objętego listami przewozowymi z dnia 8 sierpnia 2014 r.;

- zobowiązanie strony powodowej do przedłożenia dokumentów w postaci załączonych do pozwu listów przewozowych CMR oraz zleceń transportowych stanowiących załącznik do pozwu w oryginale;

oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania w obu instancjach.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o oddalenie apelacji w całości, oddalenie wniosków dowodowych pozwanego zawartych w apelacji oraz zasądzenie na jej rzecz
od pozwanego zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja w przeważającym zakresie, tj. co do punktów 1 i 2 zaskarżonego wyroku, okazała się zasadna, zaś w części dotyczącej punktu 3 zaskarżonego wyroku jako niezasadna podlegała oddaleniu.

Na wstępie należy wskazać, że niniejsza sprawa rozpoznana została w postępowaniu uproszczonym, to zaś determinuje konieczność zastosowania określonych dla tego rodzaju spraw regulacji szczególnych, a zwłaszcza dyspozycji przepisu art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. na mocy którego Sąd Okręgowy ograniczył uzasadnienie jedynie do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku zapadłego w postępowaniu odwoławczym z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy miał także na uwadze, że w postępowaniu uproszczonym zgodnie
z treścią art. 505 ⁹ § 11 k.p.c. apelację można oprzeć tylko na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, bądź naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy.

Przed przystąpieniem do omówienia zarzutów podniesionych w apelacji należy wskazać, że zgłoszone w apelacji wnioski dowodowe Sąd Okręgowy oddalił jako spóźnione w świetle dyspozycji art. 381 k.p.c. Zgodnie z brzmieniem tego przepisu Sąd II Instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać przed Sądem I Instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później. W ocenie Sądu Okręgowego zarówno dokumenty w postaci faktury VAT o nr (...) jak i korespondencji pomiędzy pozwanym a G. P. istniały na etapie postępowania przed Sądem
I instancji i zważywszy na przedmiot tego sporu było możliwym a nawet celowym powołanie ich wówczas. Podobnie dowód z zeznań świadka G. P. mógł zostać wówczas zgłoszony i przeprowadzony.

Przechodząc zaś do oceny zarzutów apelacji należy wskazać, że apelująca zarzuciła Sądowi I instancji kilkukrotne naruszenie art. 233 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej
oraz sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny zgromadzonego
w sprawie materiału dowodowego, które to zarzuty sprowadzały się do zakwestionowania upoważnienia A. P. (1) do zaciągania zobowiązania w imieniu syndyka oraz dokonania zlecenia transportu, za który powód dochodzi zapłaty w niniejszym procesie.
Zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. jest zasadny wówczas, gdy brak jest logiki w powiązaniu wniosków z zebranymi w sprawie dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji ustalając stan faktyczny w sprawie, przekroczył zasady logiki i wywiódł z zebranego materiału dowodowego wnioski, które
nie zasługiwały na uwzględnienie, gdyż były niezgodne z logiką i doświadczeniem życiowym. Zdaniem Sądu Okręgowego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy
nie pozwalał uznać, że strona powodowa wykazała, że A. P. (1) przy zleceniu transportu, za który zapłaty dochodził cesjonariusz w niniejszej sprawie, działał za zgodą syndyka.

W tym zakresie zeznania pozwanego syndyka J. K. (1) co do trybu dokonywania zakupów wprowadzonego po ogłoszeniu upadłości są logiczne, konsekwentne
i spójne. Syndyk zeznał, że na każdy z zakupów najpierw była konieczna jego zgoda, następnie po uzyskaniu tej zgody było wystawiane zlecenie, był dokonywany zakup
i transport, po czym odbywało się sprawdzenie, czy zakupiony towar rzeczywiście dotarł
i wówczas dopiero następowała zapłata (k. 161). W sprawie transportów, które są objęte przedmiotem niniejszego sporu, tj. z dnia 11 i 14 sierpnia oraz 15 września 2014 r.
taka procedura nie była zachowana. O tych transportach syndyk dowiedział się dopiero
we wrześniu, kiedy to zostały złożone same faktury za wykonanie przedmiotowych usług
(k. 162).

Natomiast jeśli chodzi o dokumenty źródłowe, których zażądał syndyk, a które miały potwierdzać, że do takich transportów rzeczywiście doszło, to zostały złożone znacznie później i potwierdza to nie tylko syndyk w swoich zeznaniach ale także świadkowie
J. K. (2) i J. K. (3), która prowadziła księgowość w przedsiębiorstwie upadłego
po ogłoszeniu upadłości. Te dokumenty pojawiły się, jak wynika z zeznań wymienionych osób (k.134-137), dopiero w październiku 2014 r. i były to dokumenty celne i zlecenia,
które zostały wystawione w imieniu syndyka masy upadłości przez A. P. (1).

W ocenie Sądu Okręgowego powód nie wykazał również, że do przedmiotowych transportów rzeczywiście doszło, ponieważ przedstawione na tę okoliczność dokumenty są niewiarygodne. Pierwsze zlecenie wystawione zostało w dniu 7 sierpnia 2014 r. i zostało opatrzone pieczęcią upadłego z dopiskiem, że przedsiębiorstwo znajduje się w upadłości. Upadłość Z. T. jako przedsiębiorcy została ogłoszona w dniu 6 sierpnia 2014 r. Tymczasem syndyk dopiero w godzinach porannych w dniu 7 sierpnia 2014 r. odebrał odpis postanowienia o ogłoszeniu upadłości w Sądzie Upadłościowym w P. i następnie dopiero zjawił się w przedsiębiorstwie upadłego. Nie jest zatem możliwe,
aby w dacie 7 sierpnia 2014 r. była już gotowa pieczątka zawierająca dopisek,
że przedsiębiorstwo znajduje się w stanie upadłości.

Nadto, jeśli chodzi o listy CMR dotyczące transportu folii z dnia 6 sierpnia 2014 r., zwróconej następnie z powodu wad oraz listy z dnia 11 sierpnia 2014 r. i 14 sierpnia 2014 r., wskazać należy, że zostały one wypełnione przez jedną osobę, co bezsprzecznie wynika
z treści tych dokumentów. Z drugiej strony, w treści tych listów wynika, że transport został wykonany różnymi samochodami (wskazano różne numery rejestracyjne pojazdów),
więc powinien on być wykonany przez różnych kierowców. Co więcej, również z zeznań cedenta S. S. (k.144) wynika, że listy CMR były wypełniane
przez kierowców, a zatem przez kilka podmiotów.

Wątpliwości co do wiarygodności tych dokumentów wzbudza również wyżej wspomniany list CMR z 8 sierpnia 2014 r. (k. 28 i 29) dotyczący dostarczenia oraz zwrotu folii, które w tym samym dniu odebrał i pokwitował A. P. (1) w miejscu odebrania przesyłki, tj. B. oraz G..

Również zeznania świadka J. K. (2), który wskazał, że widział jak A. P. (1) podpisywał formularze CMR tuż przed ich przedstawieniem syndykowi, świadczą o braku wiarygodności tych dokumentów.

W świetle tak zgromadzonego materiału dowodowego trudno uznać za wykazane przez powoda, że A. P. (2) był upoważniony przez syndyka do wystawiania zleceń transportowych ani że do powyższych transportów doszło.

W związku z tym, Sąd Okręgowy uznał apelację za zasadną i na podstawie art. 386
§ 1 k.p.c. oddalił powództwo co do kwoty pierwotnie zasądzonej przez sąd I instancji
oraz obciążył powódkę jako przegrywającą proces kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego. Na koszty poniesione przez pozwanego w tym postępowaniu
w łącznej kwocie 1.217,00 zł złożyło się wynagrodzenie jego pełnomocnika w osobie adwokata, w wysokości 1.200,00 zł ustalone na podstawie § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie
oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej
z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348) oraz 17,00 zł tytułem zwrotu opłaty od pełnomocnictwa.

W pozostałym zakresie, tj. co do punktu 3 zaskarżonego wyroku, Sąd Okręgowy apelację oddalił jako bezzasadną w oparciu o art. 385 k.p.c. We wzmiankowanym punkcie 3 zaskarżonego wyroku Sąd I instancji umorzył postępowanie w związku z cofnięciem powództwa co do kwoty 307,50 zł, która była zapłacona przez pozwanego.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w punkcie III wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty poniesione przez pozwanego w tym postępowaniu w kwocie 1.500,00 zł złożyło się wynagrodzenie jego pełnomocnika w osobie adwokata, w wysokości 1.200,00 zł ustalone
na podstawie § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800) oraz 300,00 zł tytułem zwrotu opłaty od apelacji.

SSO Beata Matysik