Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym: Przewodniczący SSO Juliusz Ciejek

Protokolant: sekr. sądowy Aleksandra Bogusz-Dobrowolska

po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2016 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy z powództwa S. O.

przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej (...)w B.

o stwierdzenie nieważności ewentualnie bezskuteczności uchwały

I.  odmawia odrzucenia pozwu,

II.  powództwo oddala,

III.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 499/16

UZASADNIENIE

S. O. w dniu 9 sierpnia 2016 r. wniósł pozew przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej „(...)w B. o stwierdzenie nieważności uchwały nr (...) z dnia 22 kwietnia 2005 r. Zebrania Przedstawicieli Członków Spółdzielni oraz poprzedzającą ją uchwały nr (...) z dnia 21 grudnia 2004 r. Rady Nadzorczej tej Spółdzielni w przedmiocie wykluczenia powoda z członkostwa, ewentualnie o ustalenie, że nie wywołały one skutków prawnych. Wniósł także o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że uchwała nr (...) Rady Nadzorczej o wykluczeniu go ze Spółdzielni nie mogła wywołać skutków prawnych, gdyż przed wypowiedzeniem Spółdzielnia winna zawrzeć z powodem umowę o spłatę spornych kwot za używanie lokalu, stosownie do art. 12 ust. 10 ustawy o ochronie praw, czego nie dokonano. Ponadto zawiadomienie o wykluczeniu, choć zostało złożona przez Zastępcę Prezesa oraz członka zarządu, było nieskuteczne, gdyż ówcześnie obowiązujący statut nie przewidywał uprawnień Zastępcy Prezesa Zarządu. Nie został zatem spełniony bezwzględny wymóg reprezentacji łącznej z art. 54 i art. 24 § 3 ustawy Prawo Spółdzielcze. Powoduje to bezwzględną nieważność, o której mowa w art. 58 k.c., która dotyczy także uchwały nr (...) Zebrania Przedstawicieli Członków Spółdzielni (k. 4-10).

W odpowiedzi na pozew Spółdzielnia Mieszkaniowa (...)w B. wniosła o odrzucenie pozwu, a w przypadku braku podstaw wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu podała, że w pozwie z dnia 4 czerwca 2005 r. powód domagał się uchylenia uchwały z powodu jej niezgodności z przepisami art. 12 ust. 10 ustawy o ochronie praw lokatorów z uwagi na brak zawarcia z nim ugody w przedmiocie spłaty zaległości. Powództwo w tej sprawie zostało oddalone przez Sąd II instancji, jako bezzasadne. Pozwana zakwestionowała wadliwość doręczenia powodowi zawiadomienia o wykluczeniu (k. 42-48).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód posiada spółdzielcze właściwe prawo do lokalu mieszkalnego znajdującego się w zasobach pozwanej Spółdzielni.

(bezsporne)

Mocą uchwały nr (...) z dnia 3 czerwca 1993 r. Rada Nadzorcza pozwanej Spółdzielni powołała Pana R. T. na Zastępcę Prezesa Spółdzielni.

Na podstawie uchwały nr (...) z dnia 29 kwietnia 2004 r. Rady Nadzorczej z funkcji prezesa zarządu pozwanej Spółdzielni odwołany został Pan E. L.. Do czasu powołanie nowego prezesa lub kierownika obowiązki Prezesa przejął R. T. – jako Zastępca Prezesa.

(dowód: uchwała nr (...) k 62, zawiadomienie k. 63-64, zawiadomienie k. 65)

W dniu 15 lipca 2004 r. Rada Nadzorcza podjęła uchwałę nr (...)w sprawie struktury organizacyjnej Zarządu Spółdzielni, w ten sposób, że zarząd składa się z trzech osób tj. prezesa spółdzielni, zastępcy prezesa i członka zarządu.

W dniu 30 sierpnia 2004 r. zatwierdzony został przez Radę Nadzorczą regulamin zarządu pozwanej spółdzielni.

(dowód: uchwała nr (...)k. 68, regulamin k. 66-67v)

W dni 21 grudnia 2004 r. Rada Nadzorcza Spółdzielni Mieszkaniowej (...)w B. podjęła uchwałę nr (...) o wykluczeniu powoda ze spółdzielni z uwagi na znaczne zaległości w tytułu nieuiszczania opłat za używanie mieszkania. Odpis uchwały Rady Nadzorczej w tym przedmiocie przesłał powodowi Zarząd Spółdzielni. Powód pokwitował jej odbiór 4 stycznia 2005 r.

Od powyższej uchwały powód wniósł odwołanie podnosząc, że nie zachowano trybu wynikającego z art. 12 ustawy o ochronie praw lokatorów oraz nie ma podstaw do wykluczenia go ze spółdzielni w sytuacji, gdy kwestionuje wysokość opłat, których zasadność spółdzielnia nie potrafi wykazać.

W dniu 22 kwietnia 2005 r. Zebrania Przedstawicieli Członków, zwołane przez zarząd spółdzielni podjęło uchwałę nr (...), która utrzymywała w mocy zaskarżoną uchwałę Rady Nadzorczej nr (...).

W głosowaniu dotyczącym powoda brało udział wymagane quorum 29 przedstawicieli, z czego za utrzymaniem w mocy uchwały RN głosowało 24, zaś przeciwko 5 przedstawicieli.

(dowód: zawiadomienie k. 54 i 56, uchwała nr (...) k. 55, zawiadomienie k. 56, uchwała nr (...) k. 57, statut spółdzielni z dnia 18 września 2001 r. k. 58-61, z akt tut. Sądu I C 325/05 – wykaz należności k. 137-140, pismo powoda k. 151, odwołanie k. 9, zawiadomienie k. 10 i 11, protokół zebrania k. 20-50, w szczególności k. 41-42, protokół komisji skrutacyjnej k. 52-53).

Uchwałą nr (...) z dnia 4 maja 2005 r. Zebrania Przedstawicieli dokonano zmian statutu między innym w zakresie organu spółdzielni, postanawiając, że zarząd spółdzielni staje się jednoosobowy.

Pismem z dnia 5 maja 2005 r. powód został poinformowany o treści zapadłej uchwały Zebrania Przedstawicieli. Pouczono go o przysługujących mu środkach prawnych. Treść uchwały w tym przedmiocie przesłał powodowi Zarząd Spółdzielni. Powód pokwitował jej odbiór 5 maja 2005 r.

Zawiadomienie to zostało wysłane jeszcze przed posiedzeniem Rady Nadzorczej sumującej wyniki głosowania i wystąpieniem do sądu rejestrowanego o zmiany w statucie, po których wpisano jednoosobowy zarząd spółdzielni.

(dowód: uchwała nr (...) k. 59-69v, zawiadomienie k. 54, oświadczenie pełnomocnika pozwanej k. 79)

W dniu 7 czerwca 2005 r. powód wytoczył powództwo przeciwko pozwanej Spółdzielni, w którym żądał uchylenia uchwały nr (...) Zebrania Przedstawicieli Członków Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w B., wraz z poprzedzającą ją uchwałą Rady Nadzorczej tej Spółdzielni nr (...) z dnia 21 grudnia 2004 r. w przedmiocie wykluczenia powoda z członkostwa w pozwanej Spółdzielni, ewentualnie ustalenia ich nieistnienia. Na rozprawie w dniu 24 października 2005 r. ostatecznie wniósł o ustalenie nieistnienia, ewentualnie o uchylenie. W dniu 25 października 2005 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie w sprawie zarejestrowanej pod sygnaturą I C 352/05 wyrokiem uchylił obie uchwały, uwzględniając żądanie ewentualne powoda.

Od powyższego wyroku apelację złożyła pozwana Spółdzielnia. Sąd Apelacyjny w Białymstoku wyrokiem z dnia 25 stycznia 2006 r. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że oddalił powództwo.

(dowód z akt I C 352/06: wyrok i uzasadnienia tut. Sądu w sprawie I C 352/06 k. 158, 161-163v, protokół z rozprawy apelacyjnej I ACa 708/05 k. 238, wyrok i uzasadnienie Sądu Apelacyjnego k. 239-244).

Powodowi w dalszym ciągu przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu.

(niezaprzeczone)

Sąd zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności należało rozważyć zarzut stanu rzeczy osądzonej - uprzednio rozstrzygniętej wyrokiem sądowym, co w przypadku jego potwierdzenia, winno skutkować odrzuceniem pozwu.

W niniejszej sprawie powód domagał się stwierdzenia nieważności uchwały nr (...) Zebrania Przedstawicieli Członków Spółdzielni Mieszkaniowej (...) i poprzedzającej ją uchwały nr (...) Rady Nadzorczej w przedmiocie wykluczenia powoda ze Spółdzielni, ewentualnie ustalenia, że nie wywołały one skutków prawnych. W powództwie wytoczonym przez powoda w 2005 r. przeciwko pozwanej żądał uchylenia uchwały nr (...) wraz z poprzedzającą ją uchwałą Rady Nadzorczej tej Spółdzielni nr (...) z dnia 21 grudnia 2004 r., ewentualnie ustalenia nieistnienia uchwał.

Zgodnie z art. 199 § 1 pkt 2, sąd odrzuci pozew, jeżeli o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami spraw jest w toku albo została już prawomocnie osądzona.

Istnieje bogate i różnorodne orzecznictwo Sądu Najwyższego w zakresie formalnych przesłanek odrzucenia pozwy z uwagi na stan rzeczy osądzonej.

Obecnie zgodnie przyjmuje się, że tożsamość przedmiotowa roszczenie objętego prawomocnym orzeczeniem sądu oraz stanowiącego przedmiot nowego powództwa występuje wtedy, gdy żądania są identyczne i jednocześnie jednakowa jest ich podstawa faktyczna i prawna, przy czym przesłanki te muszą wystąpić łącznie. Jeżeli zaś poprzednie powództwo zostało oddalone, a okoliczności, na które powołuje się powód uzasadniając nowy pozew, uległy następczo zmianie, dopuszczalne jest wytoczenie nowego powództwa o to samo żądanie, nie występuje wówczas tożsamość roszczeń, skoro okoliczności faktyczne leżące u ich podstaw są różne.

Przy ocenie zarzutu rzeczy osądzonej należy mieć też na uwadze sposób sformułowania powództwa. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 4 października 2012 r. w sprawie I CSK 100/12 uznał, że nie istnieje tożsamość roszczeń w sprawach toczących się pomiędzy tymi samymi stronami, jeżeli w jednej z nich to samo żądania zostało zgłoszone jako główne, a w drugiej jako ewentualnie. W powództwie z 2005 r. powód sformułował żądanie jako żądanie ewentualne – stwierdzenie nieistnienia uchwał. Podstawą prawną był zatem art. 189 k.p.c., ustalenia istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa. Zaś w niniejszej sprawie roszczenie główne zostało sformułowane jako żądanie stwierdzenia nieważności uchwał. Przy czym należy mieć na uwadze, że powództwo o stwierdzenie nieważności uchwały oparte jest na zarzucie jej sprzeczności z ustawą. Przesłanki stwierdzenia nieważności uchwały mogą mieć charakter zarówno materialny jak i formalny. Do zanegowania skutków prawnych uchwały sprzecznej z ustawą dochodzi dopiero w razie uwzględnienie powództwa o stwierdzenie jej nieważności (tak w uzasadnieniu uchwały SN (7) z dnia 1 marca2007 r., III CZP 94/06, OSNC 2007-7-8/95). Zasadnicze znaczenie dla istnienia przedmiotowej tożsamości roszczeń mają jednak żądania główne, zgłoszone na pierwszym miejscu. Żądanie ewentualne jest bowiem żądaniem zgłoszonym w pozwie na wypadek nieuwzględnienia przez sąd żądania zgłoszonego na pierwszym miejscu. To szczególny wypadek kumulacji roszczeń w procesie, sąd nie rozstrzyga o nich jednocześnie. Sąd orzeka o żądaniu ewentualnym tylko wówczas jak oddali żądanie zgłoszone na pierwszym miejscu.

Powód na rozprawie w dniu 24 października 2005 r. w sprawie I C 325/05 sprecyzował żądanie pozwu, w ten sposób, że stwierdził, że żąda ustalenia nieistnienia zaskarżonych uchwał, ewentualnie ich uchylenia. Rozstrzygając wytoczone przez powoda powództwo przeciwko pozwanej Spółdzielni w 2005 r. w takim kształcie sformułowane, Sąd Okręgowy w Olsztynie uchylił zaskarżone uchwały, a następnie na skutek apelacji pozwanej, Sąd Apelacyjny w Białymstoku oddalił powództwo.

W wytoczonym w niniejszej sprawie powództwie, powód domagał się stwierdzenia nieważności bezwzględnej, a więc sprzeczności z przepisami prawa. Jest to najostrzejsza sankcja prawa cywilnego i oznacza, co do zasady, że czynność nie wywołuje zamierzonych skutków prawnych od momentu jej dokonania, czyli od początku. Sankcja nieważności wadliwości czynności prawnej występuje z mocy samego prawa. Ma ona charakter pierwotny, a nie następczy, co oznacza, że już w chwili dokonywania czynności prawnej nie wystąpiły normatywne przesłanki jej ważności. Przyjmuje się, że czynność prawna bezwzględnie nieważna nie wywołuje skutku prawnego wobec nikogo, czyli nieważność dotyczy wszystkich podmiotów prawa. Z tego powodu każda osoba, nie tylko będąca jej stroną, może powołać się na nieważność czynności, poprzez wytoczenie powództwa lub podniesienie zarzutu nieważności i to bez ograniczeń czasowych.

W judykaturze przyjmuje się, że w poddanym pod osąd żądaniu ustalenia nieistnienia uchwały, chodzi o występowanie uchybień w zakresie elementów konstrukcyjnych uchwał, jak niezwołanie walnego zgromadzenia, zgromadzenia przedstawicieli członków spółdzielni, brak wymaganej w ustawie lub statucie większości głosów do podjęcia uchwały (por. uchwałę NS z dnia 24 czerwca 1994 r., III CZP 81/94, OSNPiUS 1994, Nr 12, poz. 241, wyrok SN z dnia 6 marca 2011 r., II CSK 32/11, Lex). W przypadku żądania ustalenia nieistnienia uchwały na podstawie art. 42 ustawy Prawo spółdzielcze w zw. z art. 189 k.p.c., chodzi zatem o tak rażące uchybienie w procesie podjęcia uchwały, że wykluczona jest możliwość stwierdzenia, że powołane organy wyraziły swą wolę w danym przedmiocie (por. wyrok SA w Warszawie z dnia 21 czerwca 2013 r., I ACa 1562/12, Lex). Niezaskarżenie uchwały dotkniętej tymi wadami powoduje, że jest ona ważna i wywołuje skutki prawne.

Tak rozumiane żądania stwierdzenia nieważności jak i stwierdzenia nieistnienia (ustalenia) tych samych uchwał, jednoznacznie dowodzi, że podstawą każdego z tych powództw stanowią inne zdarzenia, inne są podstawy prawne zgłaszanych roszczeń i inne okoliczności faktyczne.

Mając na uwadze, że tożsamość roszczeń nie występuje pomiędzy roszczeniem o stwierdzenie nieważności uchwały, a roszczeniem o stwierdzenie (ustalenie) nieistnienia tych samych uchwał, których podstawą stanowią inne zdarzenia, Sąd odmówił odrzucenia pozwu.

W związku z tym Sąd mógł przejść do merytorycznej oceny zasadności wytoczonego powództwa. W tak ustalonym i ocenionym stanie faktycznym, powództwo podlegało oddaleniu.

Zgodnie z art. 24 § 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. – Prawo spółdzielcze, wykluczenie członka ze spółdzielni może nastąpić w wypadku, gdy z jego winy umyślnej lub z powodu rażącego niedbalstwa dalsze pozostawanie w spółdzielni nie da się pogodzić z postanowieniami statutu spółdzielni lub dobrymi obyczajami. Statut określa przyczyny wykluczenia.

Statut pozwanej spółdzielni w § 42 ust. 2 pkt 4 wskazuje, że członek może być wykluczony między innymi w przypadku uporczywego uchylania się od wykonywania istotnych zobowiązań wobec spółdzielni, a zwłaszcza nieuiszczania na bieżąco należnych opłat za zajmowanie mieszkania i należnych spłat kredytu (k. 107 z akt sprawy I C 325/05 tut. Sądu).

Powód swoje powództwo oparł na art. 12 ust. 10 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów. Zgodnie z treścią tego przepisu w brzmieniu obowiązującym w dacie podjęcia uchwały, jeżeli wypowiedzenie stosunku prawnego ma nastąpić z przyczyn i w trybie, o których mowa w art. 11 ust. 2 pkt 2, a gospodarstwo domowe lokatora wskazuje, że osiąga on dochody na poziomie umożliwiającym ubieganie się w danej gminie o wynajęcie lokalu socjalnego, wypowiedzenie, z zastrzeżeniem ust. 5, nie może nastąpić, jeżeli właściciel nie zaproponuje lokatorowi zawarcia ugody w sprawie zapłaty zaległych i bieżących należności. Artykuł 11 ust. 2 pkt 2, o którym mowa stanowi, że nie później niż na jeden miesiąc naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego, właściciel może wypowiedzieć stosunek prawny, jeżeli lokator jest w zwłoce z zapłatą czynszu lub innych opłat za używanie lokalu co najmniej za trzy pełne okresy płatności pomimo uprzedzenia go na piśmie o zamierza wypowiedzenia stosunku prawnego i wyznaczenia dodatkowego, miesięcznego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności.

W ocenie powoda spółdzielnia przed wypowiedzeniem członkostwa winna zawrzeć z nim umowę o spłatę spornych należności za używania lokalu, a czego nie uczyniła. W jego ocenie podjęta uchwała jest nieważna z mocy prawa.

Procedura ugodowa określona w art. 12 o.p.l. tworzyła z art. 11 tej ustawy pewną całość. Z ust. 8 art. 11 ustawy wyraźnie wynikał obowiązek stosowania przepisów o wypowiedzeniu stosunku prawnego do tych stosunków prawnych, które nie ustają przez wypowiedzenie, a więc między innymi do spółdzielczych praw do lokalu. Procedura ugodowa określona w art. 12 odnosiła się również do lokatorów uprawnionych do spółdzielczego prawa do lokalu. Zatem osoba fizyczna uprawniona z tytułu spółdzielczego prawa do lokalu jest lokatorem w rozumieniu ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy. Stwierdzenie takie zostało zawarte wprost w art. 2 ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Przepisy tej ustawy mają charakter przepisów szczególnych, nie uchylają więc pozostałych przesłanek, wynikających ze statutu i przepisów prawa, jak np. art. 24 ustawy Prawo spółdzielcze, jakie muszą być spełnione, aby doszło do wykluczenia członka.

Artykuł 12 ustawy wprowadzał ograniczenia wypowiadania najmu lub innego stosunku prawnego w przypadku zwłoki z zapłatą czynszu lub innych opłat za używanie lokalu co najmniej za trzy pełne okresy płatności z uwzględnieniem art. 11 ust. 2 pkt 2 w stosunku do lokatorów najuboższych. Jeśli więc wypowiedzenie stosunku prawnego miało nastąpić wobec lokatora, którego gospodarstwo domowe wykazywało, że osiąga on dochody na poziomie umożliwiającym ubiegnie się w danej gminie o wynajęcie lokalu socjalnego – wypowiedzenie nie mogło nastąpić, jeśli nie zaproponowano zawarcia ugody w sprawie zapłaty zaległych i bieżących należności.

Podjęcie uchwały o wykluczeniu powoda nie spowodowało utraty prawa do lokalu. Jego wykluczenie nie miało żadnego wpływu na jego prawo do mieszkania. Pozwana spółdzielnie nie żądała od powoda zwolnienia z mieszkania, nie groziła również wszczęciem postępowania o eksmisję z lokalu mieszkalnego. Zresztą i obecnie powód dysponuje spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu, a podjęta uchwała o wykluczeniu, a następnie uchwała utrzymująca ją w mocy, nie spowodowała utraty jego prawa. Sąd Apelacyjny w Białymstoku na skutek apelacji pozwanej od wyroku w sprawie I C 325/05 zajmował się tym zagadnieniem. Uznał wówczas, że art. 12 u.o.p.l, w brzmieniu obowiązującym na dzień 21 grudnia 2004 r. odwołuje się do sytuacji osoby, która wskutek wykluczenia z członkostwa w związku ze zwłoką w zapłacie czynszu lub innych opłat za używanie lokalu zostałaby pozbawione prawa do lokalu. Wykluczenie nie spowodowało dla niego konsekwencji majątkowych. Posiada on nadal, a czemu nie zaprzeczył, własnościowe prawo do lokalu i jako takie prawo to nie jest obecnie ściśle związane z członkostwem w pozwanej spółdzielni.

Należy również zauważyć, że procedura ugodowa nie była obligatoryjna dla każdego, a jedynie dla tych, których gospodarstwo domowe upoważniało do lokalu socjalnego. Zarówno w toku postępowania wszczętego z jego inicjatywy w 2005 r., jak również w niniejszym postępowaniu nie powoływał się na fakty, które pozwalałyby uznać go za osobę spełniającą kryteria ubiegania się o lokal socjalny, a tym samym uruchomieniem procedury ugodowej z art. 12 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów.

Sąd na rozprawie w dniu 22 listopada 2016 r. na podstawie art. 5 k.p.c., pouczył powoda działającego bez profesjonalnego pełnomocnika, iż to na nim, jako na stronie dochodzącej roszczenia spoczywa ciężar udowodniania faktów, z których wywodzi skutki prawne. W ocenie Sądu powód nie sprostał obowiązkowi udowodnienia swojego stanowiska w sprawie, zaś samo jego twierdzenie nie jest dowodem, a w szczególności w sytuacji jego kwestionowania przez stronę przeciwną.

Mając na uwadze powyższe, Sąd nie dopatrzył się okoliczności skutkujących uznaniem przedmiotowych uchwał za sprzecznych z przepisami prawa. Z uwagi na sytuację powoda, który w wyniku podjęcia uchwały (...) nie został pozbawiony prawa do lokalu, nie ma podstaw do uwzględnienia art. 12 ust. 10 cytowanej wyżej ustawy.

Przechodzą następnie do rozważań dotyczących doręczenia powodowi uchwały, należy zwrócić uwagę na art. 24 ust. 5 ustawy z dnia 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze w brzmieniu obowiązującym w dacie wykluczenia, organ który podjął uchwałą w sprawie wykreślenia albo wykluczenia, ma obowiązek zawiadomić członka na piśmie wraz z uzasadnieniem o wykreśleniu albo wykluczeniu ze spółdzielni w terminie dwóch tygodni od dnia podjęcia uchwały.

Zgodnie z § 77 statutu pozwanej spółdzielni z daty podjęcia uchwały o wykluczeniu, do kompetencji Rady należało między innymi podejmowanie uchwał w sprawie pozbawienia członkostwa przez wykluczenie lub wykreślenia z rejestru członków spółdzielni (k.59). Rada Nadzorcza przed podjęciem uchwały wysłuchała powoda (k.61 z akt sprawy I C 352/05 tut. Sądu). Następnie podjęła uchwałę o jego wykluczeniu z członkostwa w spółdzielni.

Jedynym organem uprawnionym do podjęcie takiej uchwały, zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami była rada nadzorcza. Nie ma z punktu widzenia rozstrzygnięcia żadnego znaczenia, kto powodowi przysłał zawiadomienie o podjęciu ww. uchwały. W tej sprawie zarząd nie składał oświadczeń woli, o czym przekonany jest powód. Nie ulega wątpliwości, że oświadczenia woli za spółdzielnię może składać zarząd. Jednak w niniejszej sprawie wyrazem oświadczeniem woli jest podjęta uchwała przez radę, a nie przesłane powodowi zawiadomienie. Zarząd jedynie doręczył powodowi zawiadomienie o podjętych uchwałach, nie była to czynność prawna zawierająca w sobie oświadczenie woli. Zawiadomienie samo z siebie nie wywołało skutków prawnych. To doręczona uchwała je wywołała. Zawiadomienie ma moc prawną doręczenia. Od doręczania biegnie termin do złożenie ewentualnego odwołania od podjętej uchwały. Zatem nie znajduje prawnego uzasadnienia argumentacja powoda dotycząca doręczonego mu zaświadczenia, które wywołuje skutek prawny w postaci wykluczenia go z członkostwa ze spółdzielni. W związku z tym, że zawiadomienie, które nie jest tożsame z podjętą uchwałą w sprawie wykluczenia, nie ma znaczenia, jaki podmiot technicznie dokonuje jego doręczenia. Zatem brak było podstaw do uwzględnienie zarzutu powoda dotyczącego wadliwości doręczenia. To samo dotyczy doręczenia uchwały Zgromadzenia Przedstawicieli Członków Spółdzielni.

W ocenie Sądu uchwała o wykluczeniu i o rozstrzygnięciu odwołania od niej były podjęte przez uprawniane do tego organy. Sposób ich fizycznego doręczenia, wykonany przez członka zarządu, nie miał znaczenia dla oceny ich ważności i skuteczności.

Mają na uwadze powyższe, Sąd oddalił powództwo w całości, jako pozbawione podstaw.

Sąd na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. zasądził od powoda na rzecz pozwanej Spółdzielni kwotę 360 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, mając na uwadze zasadę odpowiedzialności strony za wynik sprawy w procesie. Na koszty te składało się wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika będącego radcą prawnym (360 złotych), którego wysokość wynika z § 8 pkt 1 ppkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1804 z dnia 11 maja 2015 r.).