Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 listopada 2016 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Anna Budzyńska

Sędziowie: SO Natalia Pawłowska-Grzelczak

SR del. Rafał Lila (spr.)

Protokolant: stażysta Jarosław Bogdański

po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2016 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa Przedsiębiorstwo Budowlane (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S.

przeciwko P. S.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 31 maja 2016 roku, sygnatura akt X GC 726/15

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 2.400 zł (dwóch tysięcy czterystu złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSR del. R. L. SSO A. B. SSO N. G.

Sygn. akt VIII Ga 369/16

UZASADNIENIE

W dniu 6 marca 2015 roku A. K. wniósł pozew przeciwko P. S. domagając się zapłaty 16.134 zł z ustawowymi odsetkami oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu podniósł, że w pierwszym kwartale 2013 roku zawarł z pozwanym umowę polegającą na wykonywaniu przez pracowników powoda prac na rzecz pozwanego. Z tego tytułu strony miały się rozliczyć według ilości godzin przepracowanych przez poszczególnych pracowników. W oparciu o informacje pozwanego co do ilości przepracowanych godzin powód wystawił faktury VAT numer (...) w dniu 31 stycznia 2013 r. na kwotę 13.616,75 zł płatną do 14 lutego 2013 r. oraz numer (...) w dniu 8 marca 2013 r. na kwotę 16.516,86 zł płatną do 22 marca 2013 r.

Pozwany w dniu 22 kwietnia 2013 r. zapłacił przelewem kwotę 14.000 zł, co powód zarachował na fakturę (...) w całości, a w pozostałym zakresie na fakturę (...).

W dniu 20 kwietnia 2015 r. referendarz sądowy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Nakaz zapłaty został zaskarżony w całości. Pozwany zażądał oddalenia powództwa i zasądzenia kosztów procesu. Argumentując przyznał, że strony zawarły umowę, jednak wskazał, że zapłacona kwota 14.000 zł wyczerpuje w całości roszczenie powoda. Zarzucił, że faktury zostały wystawione w sposób dowolny z pominięciem poczynionych uzgodnień. Pozwany podniósł także zarzut przedawnienia odnośnie roszczenia stwierdzonego fakturą (...).

Na rozprawie w dniu 3 lutego 2016 r. ustalono, że w dniu 27 marca 2015 r. A. K., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Budowlane (...), w oparciu o art. 584 ¹ § 1 k.s.h., przekształcił swoją działalność w Przedsiębiorstwo Budowlane (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w S.. Sąd w związku z powyższym przyjął, że z mocy samego przekształcenia wymieniona spółka stała się stroną powodową procesu.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie wyrokiem z dnia 31 maja 2016 r., wydanym w sprawie X GC 726/15, oddalił powództwo i zasądził od powódki Przedsiębiorstwo Budowlane (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. na rzecz pozwanego 2.417 zł tytułem kosztów procesu.

Sąd ustalił, że w dniu 15 lutego 2013 r. P. S. zawarł z Komendą Wojewódzką Policji (KWP) w S. umowę o roboty budowlane w czterech pomieszczeniach biurowych zlokalizowanych w budynku przy ulicy (...). Umowa miała być wykonana do dnia 8 marca 2013 r. Wynagrodzenie wykonawcy P. S. określono na kwotę 69.100 zł brutto.

A. K. około stycznia 2013 r. zawarł z P. S. umowę, w oparciu o którą 3-4 pracowników A. K. miało pracować pod nadzorem P. S. w budynku KWP w S. przy ulicy (...). Strony umowy miały się rozliczyć „po kosztach” w oparciu o przepracowane godziny plus podatek VAT.

Prace wykonywali pracownicy A. K., tj. K. W., Ł. O. i A. G. (1). K. W. pracował w budynku KWP w S. przy ul. (...) w styczniu i przez pół lutego 2013 r. Przepracował łącznie 300 godzin. A. K. płacił mu wówczas 12,50 zł za godzinę.

Pozostali pracownicy otrzymywali wynagrodzenie według stawki 10 zł i 11 zł na godzinę. Każdy pracownik A. K. otrzymywał jeszcze 10 % premii.

W dniu 31 stycznia 2013 r. A. K. wystawił P. S. fakturę VAT numer (...) na kwotę 13.616,75 zł brutto z terminem płatności oznaczonym na 14 luty 2013 r. Jako tytuł płatności wskazano „wykonanie robót budowlanych w miesiącu styczniu w budynku KWP w S. przy ul. (...)”. W rubryce ilość wskazano liczbę 1.

W dniu 8 marca 2013 r. A. K. wystawił P. S. fakturę VAT numer (...) na kwotę 16.516,86 zł brutto z terminem płatności oznaczonym na 22 marca 2013 r. Jako tytuł płatności wskazano „wykonanie robót budowlanych w miesiącu lutym i marcu w budynku KWP w S. przy ul. (...)”. W rubryce ilość wskazano liczbę 1.

Faktura (...) została wprowadzona do ewidencji zakupów VAT P. S. za marzec 2013 r.

W dniu 22 kwietnia 2013 r. P. S. zapłacił A. K., w drodze przelewu bankowego, kwotę 14.000 zł. W przelewie nie wskazano tytułu płatności. W zamiarze płacącego była to całkowita zapłata z tytułu zawartej przez strony umowy.

Pismem z dnia 27 listopada 2013 r. M. K. działając, bez umocowania, w imieniu A. K. wezwała P. S. do zapłaty kwoty 16.133,61 zł tytułem faktury (...) w wysokości 13.616,75 zł i tytułem faktury (...) w wysokości 2.516,86 zł.

Pismem z dnia 3 marca 2015 r. A. K. wezwał P. S. do zapłaty kwoty 16.133,61 zł tytułem uregulowania pozostałej części należności z faktury VAT nr (...).

Pismem z dnia 2 marca 2013 r. M. K. działając, bez umocowania, w imieniu A. K. wezwała P. S. do zapłaty kwoty 16.133,61 zł tytułem faktury (...).

Sąd Rejonowy prezentując motywy rozstrzygnięcia wyjaśnił, że po wytoczeniu powództwa, w dniu 27 marca 2015 r., A. K. w oparciu o art. 584 ¹ § 1 k.s.h. przekształcił swoją działalność w Przedsiębiorstwo Budowlane (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w S.. W tej sytuacji przyjął, że spółce przekształconej przysługują wszystkie prawa i obowiązki przedsiębiorcy przekształcanego i w związku z tym doszło do sukcesji uniwersalnej. Konsekwencją powyższego było wejście do procesu wyżej wymienionej spółki w miejsce A. K., występującego w roli powoda.

Sąd Rejonowy wyjaśnił, że przeprowadził postępowanie dowodowe w takim zakresie, jaki został wyznaczony wnioskami stron. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy uniemożliwił ustalenie warunków pracy i płacy pracowników powoda. W tym też zakresie wskazał na spójne zeznania A. K. i P. S., z których wynika, że strony zawarły umowę, której rozliczenie miało nastąpić „po kosztach”. Zdaniem Sądu zwrot ten strony rozumiały podobnie, a mianowicie, że rozliczenie miało nastąpić w odniesieniu do liczby przepracowanych godzin przy uwzględnień stawek pracowniczych, które normalnie byłyby zapłacone przez A. K. zatrudnionym u niego K. W., Ł. O. i A. G.. Strony nie porozumiały się co do zysku A. K..

Zdaniem Sądu w sprawie istotnym było ustalenie faktycznie przepracowanych godzin przez pracowników A. K.. Nie doszło do tego, albowiem powód cofnął wniosek o przesłuchanie pierwotnie zawnioskowanych świadków. Zeznania na wniosek pozwanego złożył jedynie K. W.. Na podstawie jego relacji Sąd ustalił, że pracował on w budynku KWP w S. przy ul. (...) w styczniu i przez pół lutego 2013 r. przez okres 300 godzin. A. K. płacił mu wówczas 12,50 zł za godzinę. Nie wynika natomiast z tych zeznań suma godzin przepracowana przez pozostałych pracowników zatrudnionych przez A. K.. Niezależnie od powyższego Sąd wskazał, że dla oceny treści umowy, której rozliczenie miało nastąpić „po kosztach” niezbędne byłoby ustalenie faktycznych stawek za roboczogodzinę wymienionych pracowników, albo ustalenie warunków ich zatrudnienia. Ciężar wykazania tych okoliczności spoczywał na powodzie, który mu nie podołał. Sąd zwrócił także uwagę na przytoczenia pozwu o okolicznościach faktycznych, wśród których brak było informacji o liczbie przepracowanych przez pracowników powoda u pozwanego godzin, a także informacji o wysokości stawki za godzinę ich pracy.

Reasumując Sąd wskazał, że z żadnego przeprowadzonego dowodu nie wynika ile godzin faktycznie przepracowali pracownicy A. K. w ramach jego umowy z P. S.. Z dowodów tych nie wynika również, jakie koszty zatrudnienia K. W., Ł. O. i A. G. (2) ponosił A. K..

Nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy informacja o stawkach robocizny kosztorysowej pracy sprzętu budowlanego, czy pismo Przewodniczącego Związku Zawodowego Budowlani.

W ocenie Sądu nie było podstaw dla ustalenia, że pozwany przyjął faktury bez zastrzeżeń. Dokumenty te nie zostały bowiem przez niego podpisane, okoliczności ich doręczenia pozwanemu są sporne. Nie stanowiło uznania długu ujęcie faktury (...) w urządzeniach księgowych. Kwestie podatkowe nie stanowią bowiem elementu stosunku zobowiązaniowego pomiędzy stronami i dlatego sam fakt „zaksięgowania” faktury, nie rodzi skutków cywilnoprawnych. Czynność ta miała walor czysto rachunkowy.

Łączącą strony umowę Sąd zakwalifikował jako umowę o świadczenie usług. Jej istotą było umożliwienie pozwanemu korzystania z pracowników powoda, którzy wykonywali prace pod nadzorem i kierownictwem pozwanego. Czynności pracowników A. K. miały być wykonywane w budynku KWP w S. przy ulicy (...). Umowa została zawarta za wynagrodzeniem. Strony umowy miały się rozliczyć „po kosztach” w oparciu o przepracowane godziny plus podatek VAT i 10% premię.

Zdaniem Sądu powód wykazał fakt zawarcia i wykonywania umowy, ale nie wykazał ilości godzin przepracowanych przez poszczególnych pracowników. Nie wykazał również kosztów zatrudnienia K. W., Ł. O. i A. G. (2).

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zostało oparte na treści art. 98 § 1 k.p.c. Na koszty poniesione przez pozwanego złożyły się kwota 17 zł stanowiąca opłatę skarbową od pełnomocnictwa oraz 2.400 zł obejmująca wynagrodzenie pełnomocnika, ustalone na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Apelację od wyroku wywiodła powodowa spółka, która zaskarżyła go w całości. Żądała jego zmiany przez zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 16.133,61 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 23 marca 2013 r. oraz kosztami procesu według norm przepisanych. Wnosiła przy tym o zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania za II instancję. Jako ewentualne sformułowała żądanie uchylenia wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Wyrokowi zarzuciła naruszenie art. 223 § 1 k.p.c. przez błędną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, będącego wynikiem dowolnej oceny bezspornego faktu wpisania przez pozwanego wystawionych przez powoda faktur do ksiąg rachunkowych wskutek uznania, że zaksięgowanie faktur ma walor wyłącznie rachunkowy, bez uwzględnienia przepisów regulujących kwestie dokumentowania przez podatników zdarzeń gospodarczych, tj. art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości oraz art. 193 § 1 Ordynacji podatkowej. W uzasadnieniu wywodziła, że co prawda samego faktu zaksięgowania faktur nie można potraktować jako uznania długu w rozumieniu cywilnoprawnym, jednakże okoliczność ta winna być uwzględniana w ocenie zgromadzonego materiału dowodowego w kontekście przepisów regulujących wystawianie faktur i ich księgowanie. Szeroko zaprezentowała uprawnienia pozwanego wynikające z ujęcia w ewidencji księgowej spornych faktur i skonstatowała, że ich realizacja uzasadnia przyjęcie, że treść tych dokumentów odzwierciedlała rzeczywisty układ zdarzeń gospodarczych pomiędzy stronami, co powinno aktualizować obowiązek pozwanego zapłaty dochodzonej pozwem kwoty. Jej zdaniem przyjęcie, że zaksięgowanie faktur ma wyłącznie walor czysto rachunkowy jest niezgodne z przepisami regulującymi kwestie prowadzenia dokumentacji księgowej. Uznanie księgi za rzetelną powoduje, że zgodnie z art. 193 § 1 Ordynacji podatkowej stanowi ona dowód tego, co wynika z zawartych w niej zapisów.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od powódki kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym wg norm przepisanych. Uzasadnienie stanowiska stanowi afirmację rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego, który dokonał prawidłowego ustalenia stanu faktycznego oraz oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Prowadząc polemikę z zarzutami wskazał, że strona powodowa w żaden sposób nie wykazała podstawowych elementów swojego roszczenia, a nawet mimo wyraźnego zobowiązania Sądu nie przedstawiła umów o pracę z delegowanymi pracownikami, co uniemożliwiło ustalenie warunków ich pracy i płacy. Nadto wywodził, że wbrew twierdzeniom skarżącej, pozwany dokonał zaksięgowania wyłącznie faktury (...), a zatem twierdzenie o zaksięgowaniu obu faktur przez pozwanego nie polega na prawdzie. Niezależnie od tego powyższego zaksięgowanie faktury i rozliczenie podatku jest czynnością wyłącznie techniczną dla celów podatkowych i nie odnosi skutków w sferze cywilnoprawnej. W tej mierze przywołał stanowisko Sądu Najwyższego oraz Sądu Okręgowego w Szczecinie.

Pozwany podniósł również, że powódka sama opisała przedstawione faktury w sposób niezgodny z rzeczywistymi stanem, albowiem przedmiotem umowy łączącej strony nie były roboty budowlane, jak to wskazano w fakturach.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja okazała się bezzasadna.

Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe i poczynił adekwatne ustalenia faktyczne. W związku z powyższym Sąd Okręgowy przyjmuje je za własne czyniąc częścią niniejszego uzasadnienia bez potrzeby ponownego przytaczania.

Podobną ocenę należało sformułować w odniesieniu do przyjętej podstawy prawnej żądania. Zawiązany przez strony stosunek zobowiązaniowy należało identyfikować jako umowę o świadczenie usług, do której na podstawie art. 750 k.c., należało stosować odpowiednio przepisy o zleceniu.

Istotą środka zaskarżenia było naruszenie przez Sąd I instancji zasady swobodnej oceny dowodów i błędna ocena materiału dowodowego. Zdaniem skarżącej fakt zaksięgowania faktur VAT w ewidencji pozwanego przesądza o tym, że odzwierciedlały one rzeczywisty układ zdarzeń gospodarczych pomiędzy stronami. Okoliczność ta powinna doprowadzić do uwzględnienia żądania zapłaty należności dochodzonej pozwem.

Zarzut okazał się chybiony. Należy zgodzić się z twierdzeniem, że dokumenty fiskalne oraz ewidencje księgowe powinny odzwierciedlać w pełnym zakresie i rzeczywistym układzie zdarzenia gospodarcze. Jednakże powódka prezentując argumentację pomija, że nie tylko ewidencja księgowa powinna odzwierciedlać rzetelnie dokonane transakcje, czy zrealizowane usługi. Również wystawione przez nią faktury VAT powinny odpowiadać temu postulatowi. Proces dotyczył zapłaty przez pozwanego kosztów jakie powódka poniosła w związku z wykonywaniem przez jej pracowników robót budowalnych w Komendzie Wojewódzkiej Policji przy ul. (...) w S.. Jak trafnie ustalił Sąd Rejonowy powódka (działająca w formie sprzed przekształcenia w spółkę kapitałową) wystawiła za wykonanie robót dwie faktury. Pierwsza o numerze (...) (k. 12) pochodziła z dnia 31 stycznia 2013 r. i przewidywała zapłatę wynagrodzenia do dnia 14 lutego 2013 r., a druga o nr (...) pochodziła z 8 marca 2013 r. i przewidywała zapłatę ujętej w niej należności do 22 marca 2013 r. Tymczasem zlecenie nr 79/ZI/13 dotyczące wykonania przez pozwanego robót remontowych w pomieszczeniach Komendy Wojewódzkiej Policji w S. (k. 25) pochodzi z dnia 15 lutego 2013 r. Żadna ze stron nie wyjaśniła dlaczego apelujący wystawił fakturę nr (...), obejmującą wykonywanie prac w budynku Komendy Wojewódzkiej Policji w S. w miesiącu styczniu 2013 r., skoro pozwany uzyskał zlecenie wykonania tych prac dopiero w dniu 15 lutego 2013 r. Również termin zapłaty należności wskazanej w przedmiotowej fakturze przypadał przez terminem udzielenia zlecenia. Na gruncie dostępnego materiału dowodowego nie można wyprowadzić wniosku, że pozwany wykonywał również inne prace niż wskazane w zleceniu z dnia 15 lutego 2013 r. Z jego zeznań (k. 130) wynika, że uzyskane za przeprowadzenie prac wynagrodzenie wyniosło około 56.000 zł, a zatem nie przekroczyło przewidzianego w zleceniu z dnia 15 lutego 2013 r. Na podstawie powyższych dowodów, stosując zasady logiki formalnej, nie można wyprowadzić wniosku, że faktura wystawiona przez A. K. w dniu 31 stycznia 2013 r., a obejmująca należność za wykonanie robót, dotyczy prac realizowanych przez jego pracowników w budynku K. Wojewódzkiej Policji w S., skoro pozwany otrzymał zlecenie przeprowadzenia tych prac dopiero w dniu 15 lutego 2013 r.

Mając na uwadze powyższe nie można wyprowadzić niebudzącego wątpliwości wniosku, że wprowadzenie do ewidencji księgowej faktury wystawionej w rozpoznanych okolicznościach świadczy o rzeczywistym układzie zdarzeń gospodarczych pomiędzy stronami.

Nie można utracić z pola widzenia, że A. K. i P. S. znają się od czasów studiów i współpracowali ze sobą w latach 2011-2013 (zeznania A. K. – k. 93), a zatem łączyła ich relacja nie tylko biznesowa, lecz także koleżeńska. Dostrzec przy tym należy, że sam charakter przekazania przez A. K. pracowników pozwanemu w zamian za pokrycie wyłącznie kosztów związanych z ich pracą, stanowiło rozwiązania niestandardowe dla działalności gospodarczej. Z zeznań A. K. (k. 95) wynika, że strony nie umówiły się na żadną stawkę godzinową za pracę w/w pracowników, ani nie ustaliły żadnej stawki globalnej, czy ryczałtu. Trudno zaakceptować twierdzenie, aby pozwany podał ilość przepracowanych w styczniu godzin przy pracach w budynku KWP, skoro otrzymał zlecenie ich wykonania w dniu 15 lutego 2013 r. Być może za wystawieniem dokumentu, który przywołał w pozwie A. K. kryją się jakieś zdarzenia gospodarcze pomiędzy stronami, jednakże nie wiążą się one z pracami remontowymi realizowanymi przez pozwanego na podstawie zlecenia z dnia 15 lutego 2013 r. Powyższe czyni nieuprawnionym twierdzenia skarżącej o decydującym znaczeniu dla rozstrzygnięcia sprawy faktu wprowadzenia do ewidencji księgowej pozwanego załączonych do pozwu faktur.

A. K. poza twierdzeniem, że pozwany podał mu ilość godzin przepracowanych przez pracowników nie wskazał, jak ustalił inne składniki które przyjął przy ustalaniu kwot ujętych w fakturach. Twierdził jednak (k. 93), że powinny one obejmować koszty wynagrodzenia, składki ZUS, VAT oraz wszystkie koszty jakie są związane z pracą ludzi. Nigdy jednak ich nie wyspecyfikował, a przecież zgodnie z obowiązującymi przepisami dla umów o pracę zastrzeżona jest forma pisemna, pracodawca sporządza formularz PIT, a także jest w stanie przy odpowiedniej zapobiegliwości wykazać inne wydatki, jakie ponosi w związku z zatrudnieniem danej osoby.

Powódka w istocie, poza faktem odwołania się do zaksięgowania faktur przez pozwanego, nie naprowadziła żadnych dowodów potwierdzających ilość przepracowanych godzin przez jej pracowników, ani dotyczących wysokości przysługującego im wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę oraz o innych szeroko rozumianych tzw. kosztach pracowniczych. W tym zakresie zaniechała nawet przytoczeń o okolicznościach faktycznych. Z tej przyczyny jej żądanie, jak słusznie przyjął Sąd Rejonowy, nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w naprowadzonej przez Sąd I instancji argumentacji nie dostrzegł żadnych mankamentów w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, ani nie zidentyfikował przekroczenia reguł logicznego rozumowania, czy jego sprzeczności z zasadami doświadczenia życiowego.

Przekonanie skarżącej, że inaczej aniżeli uczynił to Sąd Rejonowy, należało cenić poszczególne dowody, w tym uznać za rozstrzygający fakt ujęcia w ewidencji księgowej pozwanego faktur VAT załączonych do pozwu, należy uznać za niewystarczające dla podzielenia jej stanowiska. O przyczynach słabości tej argumentacji wypowiedziano się powyżej.

Zaprezentowane przez Sąd I instancji motywy świadczą o tym w sposób racjonalny i wszechstronny rozważył materiał dowodowy jako całość. Dokonał wyboru dowodów rozstrzygających, które skonfrontował z pozostałym materiałem dowodowym dochodząc w ten sposób do przekonania o słuszności racji zgłaszanych przez strony. W tym procesie zachował spójność reguł logicznego rozumowania, przeprowadzonego na gruncie zasad doświadczenia życiowego oraz pragmatyki obrotu gospodarczego. Stąd dokonanej oceny materiału dowodowego nie można uznać za przeprowadzoną z przekroczeniem granic przyznanej sądowi swobody, a w szczególności nie ma podstaw do uznania, że była to ocena dowolna.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 385 k.p.c., apelację należało oddalić.

Kierując się wyrażoną w Kodeksie postępowania cywilnego, w zakresie kosztów procesu, zasadą odpowiedzialności za jego wynik oraz mając na uwadze, że apelująca w całości uległa z wywiedzionym środkiem zaskarżenia, na podstawie art. 98 § 1 i 3 oraz art. 108 § 1 tegoż Kodeksu, należało obciążyć ją kosztami poniesionymi przez przeciwnika procesowego. Na koszty te składało się wynagrodzenie radcy prawnego ustalone stosownie do treści § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 z późn. zm.).

SSR del. (...)SSO (...)SSO (...)