Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W ustawowym terminie z wnioskiem o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wyroku wystąpił Prokurator Rejonowy w Wąbrzeźnie.

B. K. stanął pod zarzutem popełnienia czynu z art. 62 us.1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

Oskarżony B. K. przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że od około 2-3 lat zażywa środki narkotyczne w postaci marihuany i czasem w postaci amfetaminy. Zaznaczył, że ujawnione przy nim w trakcie zatrzymania środki narkotyczne były wyłącznie jego własnością i były przeznaczone na jego użytek. B. K. wyjaśnił, że środki odurzające zakupił w T. od nieznanego mu mężczyzny w wieku około 21 lat. Jednocześnie B. K. w trakcie przesłuchania wyraził żal z powodu zaistniałego zdarzenia oraz gotowość do dobrowolnego poddania się karze. (k. 19)

W dniu 04 lutego 2016 roku B. K. złożył wyjaśnienia przed prokuratorem i także przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyraził wolę i gotowość dobrowolnego poddania się odpowiedzialności karanej i skorzystania z dobrodziejstwa instytucji przewidzianej w przepisie art. 335 kpk. B. K. wyraził zgodę na dobrowolne poddanie się karze 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cel społeczny w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, po przyjęciu, iż czyn stanowi wypadek mniejszej wagi, zobowiązanie do wykonywania pracy zarobkowej oraz zobowiązanie do powstrzymania się od używania środków odurzających oraz przepadek dowodów rzeczowych. (k. 22)

W dniu 11 maja 2016 roku B. K. złożył kolejne wyjaśnienia przed prokuratorem. B. K. po raz kolejny przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, jednakże z uwagi na podjęcie pracy zarobkowej wyraził gotowość do dobrowolnego poddania się zamiast karze ograniczenia wolności, karze 50 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej grzywny za równoważną kwocie 30 złotych .(k. 49)

Wniosek został zaakceptowany przez Prokuratora a następnie skierowany do Sądu w trybie art. 335 § 1 kpk. W przedmiotowej sprawie uwzględniono wniosek Prokuratora o wydanie wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionej z oskarżonym kary i środków karnych bez przeprowadzenia rozprawy, albowiem okoliczności popełnienia przestępstw nie budziły wątpliwości, a postawa oskarżonego wskazywała, że cele postępowania zostaną osiągnięte.

Wobec powyższego Sąd stosownie do art. 424 § 3 kpk ograniczył zakres uzasadnienia do wyjaśnienia podstawy prawnej tego wyroku oraz wskazanych rozstrzygnięć.

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania. W dniu 03 lutego 2016 roku patrol policji z Komendy Powiatowej Policji w W. zatrzymał do kontroli samochód marki R. o nr rej. (...), którym poruszał się między innymi B. G.. W toku podjętej kontroli w posiadaniu B. K. zostały ujawnione dwa woreczki z zawartością białego proszku oraz jeden woreczek z zawartością suszu koloru brunatno – zielonego. Ujawnione przy B. K. substancje zostały wstępnie przebadane przez funkcjonariuszy Policji przy użyciu testera, który wykazał, że substancję w postaci białego proszku stanowi amfetamina, natomiast susz roślinny to marihuana. Wstępne wyniki badań zabezpieczonych substancji zostały potwierdzone ekspertyzą kryminalistyczną z zakresu badań chemicznych, która wykazała, iż B. K. posiadał przy sobie substancję psychotropową w postaci amfetaminy i jej soli w ilości 1,89 grama oraz środek odurzający w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości 0,85 grama.

Oskarżony B. K. ma 21 lat, wykształcenie średnie, z zawodu jest technikiem samochodowym. B. K. pracuje i osiąga miesięczny dochód w wysokości około 1600 zł. B. K. jest kawalerem, bezdzietnym, nie ma nikogo na utrzymaniu nie posiada żadnego majątku. Nie był wcześniej karany sądownie.

Sąd zważył, co następuje:

Ustalony stan faktyczny stanowi podstawę do przypisania B. K. bez żadnych wątpliwości czynu z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Przepis art. 62 ust.1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii penalizuje zachowanie polegające na posiadaniu wbrew przepisom ustawy środków odurzających lub substancji psychotropowych. Definicja substancji psychotropowej została określona w art. 4 pkt 25a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Przepis ten stanowi, że substancją psychotropową jest każda substancja pochodzenia naturalnego lub syntetycznego, działającą na ośrodkowy układ nerwowy, określona w wykazie substancji psychotropowych stanowiącym załącznik nr 2 do ustawy. Środkiem takim jest amfetamina. Z zgodnie z definicją zawartą w art. 4 pkt 26 powołanej powyżej ustawy z kolei środkiem odurzającym jest każda substancję pochodzenia naturalnego lub syntetycznego działającą na ośrodkowy układ nerwowy, określona w wykazie środków odurzających stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy. Taką substancją jest ziele konopi innych niż włókniste. W trakcie przeszukania osoby B. K., w jego posiadaniu ujawniono substancję psychotropową grupy II – P, to jest amfetaminę oraz środek odurzający w postaci marihuany. Zgodnie z przepisami ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii istnieją podmioty, które są uprawnione do posiadania tych substancji psychotropowych, czy środków odurzających, jednakże oskarżony B. K. z całą pewnością nie był osobą uprawnioną do ich posiadania.

Przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii jest popełnione z chwilą wejścia w posiadanie środków odurzających, czy substancji psychotropowych. W świetle zgormadzonego materiału dowodowego nie budzi wątpliwości, iż oskarżony w dniu 03 lutego 2016 roku posiadał substancję psychotropową w postaci amfetaminy oraz środek odurzający w postaci ziela konopi innych niż włókniste. Zostały one bowiem zabezpieczone w trakcie przeszukania osoby oskarżonego, a sam B. K. składając wyjaśnienia przyznał się do posiadania tych środków po wcześniejszym ich zakupie od nieustalonej osoby. W jednoznaczny sposób wynika to także z uzyskanej w sprawie ekspertyzy kryminalistycznej z zakresu chemii.

W związku z powyższym Sąd przyjął, że oskarżony dopuścił się czynu o znamionach określonych w art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i uznał, że B. K. za winnego tego, że w dniu 03 lutego 2016 roku wbrew przepisom ustawy posiadał substancję psychotropową w postaci amfetaminy i środek odurzający w postaci marihuany. Ustalając posiadanie przez oskarżonego ziela konopi innych niż włókniste i amfetaminy Sąd nie stwierdził, aby sprzeciwił się temu sposób przeprowadzenia czynności przeszukania, podczas, której doszło do ujawnienia wskazanych substancji. Zatrzymane substancje wraz z ich opakowaniami po zważeniu i zbadaniu testerem narkotykowym zostały zapakowane i przesłane do laboratorium kryminalistycznego w celu poddania tych substancji badaniom chemicznym.

Sąd dokonał zmiany kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu B. K., ustalając, że popełnione przez niego przestępstwo stanowi wypadek mniejszej wagi, który został przewidziany przez ustawodawcę w przepisie art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Wpadek mniejszej wagi jest postacią czynu o znamionach przestępstwa typu podstawowego, charakteryzującą się przewagą elementów łagodzących. Ustawodawca nie zdefiniował pojęcia wypadku mniejszej wagi, pozostawiając to doktrynie i orzecznictwu. O tym, czy czyn stanowi wypadek mniejszej wagi decyduje ocena jego społecznej szkodliwości, zmniejszonej w stosunku do typu podstawowego przestępstwa w wyniku uwzględnienia konkretnych okoliczności przedmiotowych i podmiotowych czynu, ale wykraczających poza granice znikomości. Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy Sąd doszedł do przekonania, że czym popełniony przez B. K. stanowi wypadek mniejszej wagi. Zgodnie z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii kto, wbrew przepisom ustawy, posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Z kolei ustęp 3 wskazanego powyżej przepisu stanowi, że w wypadku mniejszej wagi, sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.Sąd przyjął wypadek mniejszej wagi mając na względzie okoliczności przedmiotowe i podmiotowe sprawy. B. K. posiadał ziele konopi innych niż włókniste w ilości 0,85 grama, co stanowi małą ilość środka odurzającego. Ilość ta byłaby wystarczająca co najwyżej do jednorazowego odurzenia się. Przy ocenie, czy posiadanie narkotyku można uznać za wypadek mniejszej wagi w rozumieniu art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii należy brać pod uwagę nie tylko samą ilość środka odurzającego lub substancji psychotropowej, ale także rodzaj narkotyku. Ziele konopi innych niż włókniste stanowi tzw. „miękki narkotyk”. Z kolei substancja psychotropowa w postaci amfetaminy, którą oprócz marihuany posiadał również oskarżony należy do tzw. „twardych narkotyków”, jednak Sąd miał na względzie, iż substancja, którą posiadał B. K. nie była substancja psychotropową w 100 % czystą. W istocie była to substancja proszkowa, która stanowiła mieszankę, i w tej mieszance stwierdzono obecność amfetaminy. Ilość posiadanych przez oskarżonego środków narkotycznych wskazuje, iż posiadał je na własny użytek. Wynika to także z samych wyjaśnień oskarżonego, który zaznaczył, iż od około dwóch, trzech lat zażywa tego typu środki i zakupił je na własny użytek. Świadczą również o tym okoliczności ujawnienia substancji narkotycznych, które zostały znalezione w wyniku przeszukania osoby oskarżonego. A zatem Całokształt okoliczności związanych z tym czynem dał podstawę Sądowi do przyjęcia, ze czyn ten stanowił przestępstwo posiadania narkotyku typu uprzywilejowanego.

Sąd uznając, że wina i okoliczności popełnienia czynu zabronionego przez B. K. nie budzą żadnych wątpliwości uwzględnił wniosek oskarżyciela publicznego o dobrowolne poddanie się karze złożony w trybie art. 335 § 1 kpk. W myśl tego przepisu prokurator może wystąpić do Sądu zamiast z aktem oskarżenia z wnioskiem o wydanie na posiedzeniu wyroku skazującego i orzeczenie wobec oskarżonego uzgodnionych z nim kar lub środków karnych. Przesłanką do wystąpienia przez oskarżyciela publicznego z takim wnioskiem jest to, aby czyn zarzucany oskarżonemu stanowił występek, a oskarżony przyznawał się do winy i w świetle jego wyjaśnień okoliczności popełnienia czynu zabronionego oraz wina nie budziły wątpliwości. Ponadto postawa oskarżonego musi wskazywać na to, że cele postępowania zostaną osiągnięte. Zdaniem Sądu w rozpatrywanej sprawie wszystkie przesłanki uzasadniające wystąpienie do Sądu z wnioskiem o dobrowolne poddanie się karze przez oskarżonego B. K. zostały spełnione. Propozycje wskazane we wniosku są zgodne z zasadami wymiaru kary i środków karnych, a cele postępowania karnego sprecyzowane w przepisie art. 2 kpk zostały osiągnięte pomimo nieprzeprowadzenia rozprawy. Oskarżony wyraził skruchę z powodu swojego zachowania i na etapie postępowania karanego sam wystąpił z inicjatywą dobrowolnego poddania się karze. B. K. od samego początku przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i nie kwestionował swojej winy, przy czym przyznanie to w świetle ustalonego stanu faktycznego nie budzi żadnych wątpliwości Sądu i sprawstwo oskarżonego znajduje potwierdzenie w zgromadzonych w sprawie dowodach.

Mając zatem na względzie powyższe, Sąd wymierzył oskarżonemu B. K. wcześniej uzgodnioną z prokuratorem karę 50 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej grzywny za równoważną kwocie 30 zł. Przy wymierzaniu oskarżonemu kary Sąd kierował się dyrektywami wskazanymi w treści przepisu art. 53 kk. Zgodnie z art. 53 § 1 kk sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. § 2 stanowi zaś, iż wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

Sąd przychylił się do wniosku oskarżyciela publicznego zaakceptowanego przez oskarżonego, uznając, iż karą najbardziej adekwatną do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości popełnionego przez B. K. czynu zarzucanego mu we wniosku o wydanie wyroku skazującego będzie kara 50 stawek dziennych grzywny, którą Sąd wymierzył na podstawie art. 62 ust 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 33 § 1 i 3 kk. Sąd uznał, że orzeczona w stosunku do oskarżonego kara grzywy w takim wymiarze będzie wystarczająca do osiągnięcia wobec niego celów kary. Ponadto kara ta spełni także stawiane przed nią zadania z zakresu prewencji generalnej. Przedmiotem ochrony przepisów zawartych w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii jest zdrowie społeczne. Oprócz celów wychowawczych i zapobiegawczych co do osoby sprawcy kara wymierzona za występek z art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii powinna także uwzględniać społeczne oddziaływanie orzeczonej kary. Określając wysokość jednej stawki dziennej grzywny Sąd miał na względzie przepis art. 33 § 3 kk, zgodnie, z którym ustalając wysokość jednaj stawki dziennej grzywny Sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. W ocenie Sądu ustalona wysokość jednej stawki dziennej grzywny czyni zadość wskazanym w art. 33 § 3 kk wytycznym i pozostaje w zasięgu możliwości zarobkowych oskarżonego. B. K. podjął pracę zarobkową i w związku z tym uzyskuje stały dochód w wysokości 1600 zł miesięcznie i nie ma nikogo na utrzymaniu.

Wymierzając B. K. karę grzywny Sąd miał na względzie zarówno okoliczności łagodzące, jak i okoliczności obciążające. Jako okoliczność obciążającą Sąd wziął pod uwagę znaczną szkodliwość społeczną czynu zarzucanego oskarżonemu. Oceniając społeczną szkodliwość czynu jako znaczną, Sąd odwołał się do definicji zawartej w art. 115 § 2 kk. Z kolei jako okoliczność łagodzącą Sąd miał na względzie młody wiek oskarżonego oraz fakt jego uprzedniej niekaralności. Znaczenie miała również postawa oskarżonego, który wyraził skruchę z powodu swojego zachowania.

Na podstawie art. 63 § 1 kk Sąd na poczet wymierzonej kary grzywny Sąd zaliczył oskarżonemu okres jego zatrzymania w sprawie w dniu 03 i 04 lutego 2016 roku jako dwa rzeczywistego pozbawienia wolności, przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności odpowiada dwóm stawkom dziennym grzywny.

W wyroku Sąd zwarł również rozstrzygniecie w przedmiocie dowodów rzeczowych. W toku przeprowadzonego postępowania zostały zabezpieczone dowody rzeczowe w postaci substancji psychotropowej i środka odurzającego, które zostały ujawnione w trakcie przeszukania osoby oskarżonego. Sąd na podstawie art. 70 ust, 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek substancji psychotropowej w postaci amfetaminy i środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste. Powołany przepis przewiduje obligatoryjne orzeczenie przepadku środka odurzającego lub substancji psychotropowej w sytuacji skazania sprawcy na podstawie art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, co dodatkowo ma wzmocnić w oskarżonym poczucie odpowiedzialności za popełniony czyn. Do przeprowadzonych badań zużyto część zabezpieczonej substancji i w związku z tym środek karny w postaci przepadku mógł dotyczyć tylko tej ilości, która fizycznie istniała w chwili orzekania. Sąd orzekając o przepadku substancji psychotropowej i środka odurzającego jednocześnie zarządził ich zniszczenie, do czego uprawniała Sąd treść przepisu art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. O zabezpieczonych środkach narkotycznych Sąd orzekł w pkt 2 wyroku. O dowodach rzeczowych Sąd rozstrzygnął także w pkt 3 wyroku. W tym przypadku Sąd na podstawie art. 44 § 2 kk orzekł przepadek dowodów rzeczowych w postaci portmonetki, młynka do rozdrabniania suszu oraz trzech woreczków foliowych, w których znajdowały się środki narkotyczne.

W punkcie 5 sentencji wyroku, na podstawie art. 626 § 1 kpk, art. 627 kpk oraz art. , art. 3 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 z e zm), wobec braku przesłanek do zwolnienia oskarżonego od kosztów sądowych, zasądzono od B. K. na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu. Oskarży posiada pracę zarobkową, a co za tym idzie osiąga stały, regularny dochód w postaci wynagrodzenia za pracę w wysokości około 1600 zł miesięcznie. Może on więc bez uszczerbku dla swojego utrzymania uiścić koszty sądowe. Na łączną kwotę zasądzoną od oskarżonego z tego tytułu w wysokości 422,07 zł składała się kwota: 30 zł – zapytanie o karalność, ryczałt za doręczenia w toku postępowania przygotowawczego – 20 zł, ryczałt za doręczenia w toku postępowania sądowego – 20 zł, koszt opinii Laboratorium Kryminalistycznego – 352,07 zł. Na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. 1973 r. Nr 27 poz. 152 z późn. zm.) sąd wymierzył oskarżonemu B. K. opłatę w wysokości 150 zł, co stanowi 10% wymierzonej mu kary grzywny.