Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

J. W. została obwiniona o to, że w dniu 3.12.2015 roku w Ł. ok. godz. 12.15, na skrzyżowaniu ul. (...)/D., kierując samochodem marki R. (...) o nr rej. (...) nie zastosowała się do czerwonego sygnału nadawanego przez sygnalizator S-1 i wjechała za sygnalizator pomimo zamkniętego ruchu dla jej kierunku jazdy, tj. o czyn z art. 92 § 1 k.w.

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi z dnia 1 czerwca 2016 roku, obwinioną J. W. uznano za winną popełnienia zarzucanego jej wykroczenia, czym wypełniła dyspozycję art. 92 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 92 § 1 k.w. wymierzono jej karę grzywny w wymiarze 400 złotych. W przedmiocie kosztów sądowych rozstrzygnięto zwalniając obwinioną od ich ponoszenia.

Apelację od powyższego wyroku wniosła obwiniona zaskarżając go w całości i podnosząc okoliczności jej zdaniem świadczące o niesłuszności zapadłego orzeczenia. Skarżąca zarzuciła, że wyrok zapadł w oparciu o domniemani winy, policja dopuściła się zaniechania poprzez nie zabezpieczenie nagrania z monitoringu, co dowodzi, że żadne wykroczenie nie miało miejsca, zeznania policjantów są w stosunku do siebie rozbieżne, a nadto zarzucone jej wykroczenie nie zostało w żaden sposób udowodnione. Skarżąca zarzuciła również, że miejsce jej zatrzymania przez patrol policji dowodzi, że zdarzenie miało inny przebieg niż to wynika z zeznań funkcjonariuszy, a jej ukaranie nastąpiło ze złamaniem zasady nullum poena sine culpa.

Obwiniona wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez umorzenie postępowania w oparciu o art. 5 § 1 pkt 1 k.p.w. w zw. z art. 57 § 2 pkt 3 k.w., ewentualnie o uniewinnienie jej na podstawie art. 62 § 3 k.w. z uwagi na fakt, że nie popełniła zarzuconego jej wykroczenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionej nie zasługuje na uwzględnienie.

Dokonując kontroli instancyjnej w zakresie przypisanej sprawstwa i winy należy stwierdzić, iż sąd rejonowy w sposób rzetelny i kompletny zebrał materiał dowodowy, wnikliwie go rozważył, a stanowisko swoje czytelnie uzasadnił. Dokonana ocena dowodów poprzedzona została ujawnieniem na rozprawie w całości okoliczności mogących mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia i poczyniona z uwzględnieniem zasad wiedzy i doświadczenia życiowego. Jest oceną swobodną i jako taka pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k.

Sąd rejonowy przeprowadził analizę zgromadzonych dowodów, odnosząc się do okoliczności mogących stanowić podstawę ustaleń faktycznych.

Tok rozumowania sądu rejonowego przedstawiony w pisemnych motywach wyroku jest jasny i poprawny logicznie, nie zawiera sprzeczności i dwuznaczności, zaś wywiedzione wnioski oparte zostały w całości na wynikających z materiału dowodowego przesłankach.

W kontekście podniesionych przez obwinioną zarzutów, należy wskazać, że sąd pierwszej instancji wydając wyrok rozważył wszystkie okoliczności sprawy jakie zostały ujawnione, zgodnie z prawem procesowym w toku rozprawy (art. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k.) oraz ocenił je zgodnie z wymogami określonymi w art. 7 k.p.k.

Odmienna ocena zeznań świadków przez obwinioną prezentowana w apelacji, niż ta której dokonał sąd pierwszej instancji, stanowi li tylko linię obrony obwinionej i nie może stanowić podstawy zasadnego zarzutu apelacyjnego.

Wbrew twierdzeniom obwinionej wywiedzionym w apelacji, w pełni zasadne było nadanie przez sąd pierwszej instancji waloru wiarygodności zeznaniom świadków K. J. i P. P.. Sąd rejonowy dokonał ich oceny stosownie do wymogów procedury karnej.

Obydwaj szczegółowo opisali przebieg interwencji. Ich zeznania są konsekwentne, nie zawierają niespójności, czy rozbieżności podważających och wiarygodność.

Z zeznań obu świadków jednoznacznie wynika, układ sytuacyjny na jezdni, dokonany przez obwinioną przejazd skrzyżowania, rodzaj świateł, obecność innych samochodów które się zatrzymały, miejsce zatrzymania.

Zostały dostrzeżone i prawidłowo wyeksponowane rozbieżności w zeznaniach świadków A. W. i K. W. co do tego, jakie na sygnalizatorze było światło kiedy obwiniona dojeżdżała do skrzyżowania.

Błędne pozostaje twierdzenie obwinionej, że tylko nagranie z kamery utrwalające popełnienie wykroczenia może być dowodem potwierdzającym jej sprawstwo, a brak takowego prowadzić musi do skutecznego podważenia ocen i wniosków sądu rejonowego.

Dowody z osobowych źródeł dowodowych są również pełnowartościowymi dowodami podlegającymi ocenie o te same kryteria. Z zeznań świadków wynika, że to właśnie powzięcie wiadomości o braku nagrania spowodowało przekonanie o jej bezkarności.

Zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobody ocen, wynikającej z treści art. 7 k.p.k., lub też przekroczenia przez sąd tych granic, a w konsekwencji dowolności oceny. Apelująca, oprócz stawiania gołosłownej tezy, że sąd rejonowy nieprawidłowo ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazujący na sprawstwo, nie dostarczyła argumentów ilustrujących przekroczenie granic oceny dowodów przez sąd rejonowy.

Sama odmienna tylko ocena materiału dowodowego, bez wykazania, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego dopuścił się sąd I instancji w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego, nie może stanowić skutecznego środka prowadzącego do uznania trafności stawianych co do tego zarzutów.

Kwalifikacja prawna przypisanej obwinionej czynu nie budzi wątpliwości.

Odnosząc się do kwestii związanej z orzeczeniem o karze stwierdzić należy, że sąd rejonowy wskazał okoliczności łagodzące, jak i obciążające, które miały wpływ na jej wymiar. Wymierzona kara grzywny jest adekwatna do stopnia zawinienia obwinionej oraz stopnia społecznej szkodliwości jej czynu.

Z uwagi na wymienione wyżej okoliczności sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do uwzględnienia apelacji obwinionej i dlatego utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Z uwagi na wynik postępowania odwoławczego kosztami za nie obciążono obwinioną.