Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Katarzyna Gozdawa-Grajewska

Protokolant: Ewelina Grobelny

w obecności Mariusza Sobieraja Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jastrzębiu Zdroju

po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 2016 r.

sprawy: D. S. /S./,

syna Z. i E.,

ur. (...) w Z.

oskarżonego o przestępstwo z art. 305 ust. 1 Ustawy z dnia 30.06.2000r. Prawo własności przemysłowej

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 20 kwietnia 2016r. sygn. akt IX K 372/15

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych i obciąża go opłatą za II instancję w kwocie 300 (trzysta) złotych.

SSO Katarzyna Gozdawa-Grajewska

Sygn. akt V.2 Ka 382/16

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Rybniku wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2016 r. w sprawie o sygn. akt IX K 372/15, uznał oskarżonego D. S. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw z art. 305 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000r. Prawo własności przemysłowej i polegającego na tym, że w dniu 28 kwietnia 2014r. w R. jako właściciel sklepu ‘ (...) mieszczącego się w R. przy ulicy (...) usiłował dokonać obrotu towarem w postaci galanterii skórzanej w postaci torebek, portfeli, butów, a także okularów przeciwsłonecznych, biżuterii w postaci breloków, naszyjnika, a także odzieży w postaci spodni, szala oznaczonych podrobionymi znakami towarowymi zastrzeżonymi przez firmy (...), (...) SA , (...) SA , D. & G., H. I., Bulgarii SA , G. G. (...).p.A, Burberry (...) reprezentowane przez K. Prawną P. G. i wspólnicy z siedzibą w W. o szacunkowej wartości 3643,60 zł na szkodę w/w firm co nie nastąpiło z uwagi na interwencję funkcjonariuszy Policji. Za ten występek Sąd Rejonowy skazał oskarżonego na karę grzywny w wymiarze 60 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 zł. Na podstawie art. 44 § 6 kk orzekł wobec oskarżonego przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych szczegółowo opisanych w wykazie dowodów rzeczowych pkt. 1-17 przechowywanych w depozycie sadu Rejonowego w Rybniku pod poz. 28/15. Sąd orzekł też o kosztach postępowania obciążając nimi oskarżonego.

Powyższy wyrok zaskarżony został apelacją obrońcy oskarżonego. Apelujący zaskarżył wyrok w całości i zarzucił skarżonemu wyrokowi:

1.  Naruszenie art. 7 kpk poprzez przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodów, które polegało na:

- uznaniu, że oskarżony działał z zamiarem dokonania sprzedaży przedmiotowych rzeczy oraz zmierzał do realizacji swojego zamiaru pomimo, iż powyższe w żaden sposób nie wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności z zeznań świadków i wyjaśnień oskarżonego oraz okoliczności sprawy, przy czym naruszenie powołanego wyżyj przepisu art. 7 kpk miało istotny wpływ na treść zapadłego orzeczenia,

-uznaniu że oskarżony nie wystawił towaru do sprzedaży poprzez umieszczenie go na regałach wystawowych, wieszakach, albowiem towar ten pochodził z przestępczego źródła, zatem logiczne było oferowanie go do sprzedaży, w sposób jak najbardziej dyskretny pomimo iż jest to sprzeczne z treścią zeznań świadka K. G., z których wynika, iż to świadek a nie oskarżony dokonywała sprzedaży towarów znajdujących się w sklepie, a odnośnie przedmiotowych rzeczy oskarżony w żaden sposób nie polecił świadkowi oferowania ich do sprzedaży,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu że na części rzeczy znajdowały się metki pomimo iż jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie były to metki sklepu oskarżonego.

Stawiając powyższe zarzuty autor apelacji wniósł o zmianę wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od stawianego mu zarzutu względnie o uchylenie zapadłego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy stwierdził co następuje:

apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, a stawiane w niej zarzuty okazały się w sposób oczywisty bezzasadne. Nie ma racji skarżący, gdy zarzuca Sądowi Rejonowemu naruszenie przepisów prawa procesowego, a to art. 7 k.p.k., ani też rzekomo błędne ustalenia faktyczne.

Sąd Rejonowy ocenił wnikliwie i skrupulatnie zebrane w sprawie dowody, w sposób zgodny z zasadami wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, a w uzasadnieniu skarżonego wyroku dał wyraz temu z jakich powodów i którym dowodom dał wiarę, a jakie dowody odrzucił i co było powodem takiej decyzji. Nie ma także racji skarżący gdy zarzuca, że Sąd wyrokując w sprawie oparł się wyłącznie na dowodach obciążających oskarżonego przy zupełnym pominięciu dowodów przemawiających na jego korzyść.

Otóż słusznie opiera się Sąd Rejonowy w swym rozstrzygnięciu na dowodach w postaci zeznań świadka K. G. , J. B., , D. K. oraz dowodach z dokumentów w postaci protokołu zatrzymania rzeczy, protokołu oględzin rzeczy, opinii biegłych U. T. i M. T.. Zeznania w/w świadków wraz

z dowodami z dokumentów podważają linie obrony prezentowaną przez oskarżonego. Sąd Rejonowy wnikliwie przeanalizował w/w dowody i wskazał dlaczego uznał za nieprawdziwe wyjaśnienia oskarżonego. Faktem bezspornym jest ze oskarżony D. S. nie posiadał wymaganej przepisami prawa zgody uprawnionego ze znaku do dokonywania obrotu zatrzymanymi towarami, a nadto towary te nie były uprzednio wprowadzone do obrotu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej przez uprawnionego. Bezsprzeczne było również to, że towary te oskarżony przywiózł do swojego sklepu odzieżowego prowadzonego w R. . Powstaje zatem zasadnicze pytanie w jakim celu oskarżony D. S. przywiówł w/w towary z podrobionymi znakami znanych i drogich marek odzieżowych do swojego sklepu (...) . Sąd Rejonowy wskazał w obszernym wywodzie zaprezentowanym w uzasadnieniu, że powody podawane przez oskarżonego są nielogiczne, niezgodne z zasadami doświadczenia życiowego i jako takie nie zasługują na wiarę. Sąd Okręgowy w całości aprobuje ocenę wyjaśnień oskarżonego przyjętą przez Sąd Rejonowy. Odmienna ich ocena urągałaby zasadom zdrowego rozsądku. Oskarżony przecież przywiózł częściowo metkowaną odzież do sklepu trudniącego się handlem odzieżą (a nie artykułami spożywczymi czy malarskimi). Nadto polecił pracownicy wynieść towar i schować go w sąsiednim sklepie jubilerskim wtedy, gdy powziął informację, że w sklepie w R. może zostać przeprowadzona kontrola policyjna. Argumentacja oskarżonego że ujawniony przez policję towar stanowił pamiątki z podróży i miał stanowić „gratisy” do zakupów jest wysoce niewiarygodna i sama w sobie może być uznana przez organ orzekający tylko i wyłącznie jako przyjęta przez D. S. linia obrony. Oczywiście oskarżony ma prawo w ramach przyjętej obrony podawać nawet najbardziej niedorzeczne argumenty jednakże rolą Sądu orzekającego jest ich weryfikacja. Sąd Rejonowy sprostał temu zadaniu. Sąd Okręgowy natomiast w pełni aprobuje stanowisko organu orzekającego pierwszej instancji,

Z przedstawionych powyżej powodów nie można stawiać Sądowi I instancji zarzutu naruszenia art. 7 kpk gdyż analiza dowodów nie miała charakteru dowolnej. Tym samym skoro na podstawie prawidłowej oceny materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie , sąd wyciągnął logiczne wnioski co do przebiegu zdarzenia to nie można czynić błędu w ustaleniach faktycznych. Prawidłowa jest również zmiana kwalifikacji prawnej przypisanego

oskarżonemu czynu. Forma stadialna usiłowania oddaje istotę jego zachowania w dniu 28 kwietnia 2014r.

Odnosząc się - do orzeczonej kary 60 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wartości jednej stawki na kwotę 50 zł. należy przyjąć, że wymierzona ona została po prawidłowym ustaleniu przez Sąd I instancji zarówno stopnia zawinienia, a także stopnia społecznej szkodliwości czynu i nie można uznać jej za rażąco surową. Sąd I instancji wziął pod uwagę wszelkie okoliczności sprawy zarówno te przemawiające na korzyść oskarżonego jak i na jego niekorzyść. Sąd I instancji trafnie zwrócił także uwagę na rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, zważając na wartość szkody, nie pominął także warunków i właściwości osobistych oskarżonego. Słuszne są w tym kontekście stwierdzenia Sądu meriti, że tylko kara grzywny w rozmiarze orzeczonym w wyroku, w realiach rozpoznawanej sprawy spełni swe funkcje zarówno w zakresie prewencji indywidualnej oraz generalnej. Kara powinna realizować cele w zakresie społecznego jej oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do oskarżonego. Kara, aby być słuszną i sprawiedliwą, powinna uwzględniać we właściwej proporcji oba wskazane wyżej aspekty. Ustalenie zaś stawki dziennej grzywny na kwotę 50 zł odzwierciedla sytuację majątkową i osobistą oskarżonego. Prawidłowym było również orzeczenie środka karnego przepadku dowodów rzeczowych. Taka kara nie przekroczyła stopnia zawinienia i odpowiada ustalonemu stopniowi społecznej szkodliwości czynu.

Z tych też względów utrzymano w mocy zaskarżony wyrok, nie podzielając argumentacji zawartej w środku odwoławczym, jako że jest ona wyłącznie polemiką ze słusznymi ustaleniami Sądu I instancji.

O kosztach sądowych orzeczono po myśli art. 636 § 1 k.p.k., obciążając nimi oskarżonego, jako że wniesiony w jego imieniu środek odwoławczy nie został uwzględniony.

SSO Katarzyna Gozdawa-Grajewska