Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2016 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk - Południe w Gdańsku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Magdalena Czaplińska

Protokolant Anita Grunt

po rozpoznaniu w dniu 19.09.2016 r. sprawy

A. Z. (1) , ur. (...) w S.,

syna A. i G. z domu Grudzień

oskarżonego o to, że:

w dniu 15 czerwca 2015 r. w G. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci słuchawek marki B. model (...) o wartości 1299 zł, czym działał na szkodę firmy (...) S. A., przy czym zarzucanego mu przestępstwa dopuścił się przed upływem 5 lat po odbyciu części kary 2 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności, na poczet której zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności w okresie od 19.04.2005 r. do 19.08.2007 r. oraz kary 5 lat pozbawienia wolności, na poczet której zaliczono okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w okresie od 16.12.2004 r. do 19.04.2005 r. i od 19.10.2008 r. do 09.05.2011 r. orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 02.06.2011 r. sygn. II K 116/10 za umyślne przestępstwa podobne kwalifikowane z art. 286 § 1 k. k.,

tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 k. k. w zw. z art. 64 § 1 k. k.

I.  oskarżonego A. Z. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, czyn ten kwalifikuje z art. 278 § 1 k. k. w zw. z art. 64 § 1 k. k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k. k. skazuje go na karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 63 § 1 i 5 k. k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 9 października 2015 roku, od godziny 20.30 do dnia 10 października 2015 roku, do godziny 15.45, to jest okres jednego dnia, przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (tekst jednolity: Dz. U. z 2002 r., nr 123, poz. 1058 z późniejszymi zmianami) oraz § 1, 2, 14 ust. 1 pkt 1, 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r., nr 163, poz. 1348 z późniejszymi zmianami) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. P. J. kwotę 221,40 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu przygotowawczym;

IV.  na podstawie art. 626 § 1 k. p. k., art. 627 k. p. k. oraz art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 820,12 złotych, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 120 złotych.

Sygn. akt II K 530/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 czerwca 2015 r. około godziny 10.30 A. Z. (1) wraz z R. D. weszli do salonu (...) mieszczącego się na parterze Centrum Handlowego (...) na ul. (...) w G.. R. D. podszedł do pracownika salonu i zaczął z nim rozmawiać pokazując mu swój laptop oraz telefon komórkowy, a w tym czasie A. Z. (1) przykucnął przy półce ze słuchawkami, znajdującej się po drugiej stronie salonu. Oskarżony zdjął z półki słuchawki marki B. model (...) o wartości 1299 złotych, znajdujące się w kartonowym opakowaniu z przyklejoną blokadą magnetyczną i włożył je do posiadanej przez siebie torby, wewnątrz której znajdowało się pokrycie aluminiowe, dzięki czemu podczas przechodzenia przez bramki nie uruchomił się alarm. Następnie obaj mężczyźni razem opuścili salon, R. D. pozostawił pracownikom sklepu swój laptop celem jego sprawdzenia i naprawy. Po około 30 minutach obaj mężczyźni wrócili do salonu, R. D. odebrał swój laptop, który – jak się okazało – nie wymagał żadnej naprawy, wobec czego nie naliczono mu żadnej opłaty z tego tytułu. Podczas powtórnej wizyty w salonie (...) nie posiadał już przy sobie torby, do której uprzednio włożył skradzione słuchawki.

Dowód: zeznania świadka R. B. – k. 2 – 3 załącznika nr 1 do a/o; protokół oględzin rzeczy – k. 12 załącznika nr 1 do a/o; częściowo wyjaśnienia oskarżonego – k. 37 – 40 załącznika nr 1 do a/o, k. 47

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony A. Z. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że w dniu 15 czerwca 2015 r. poszedł do Galerii (...) w G. wspólnie z kolegą R. D. w celu naprawienia jego telefonu iPhone w punkcie iDream, który znajduje się na parterze galerii. Miał wówczas w ręku czarną torbę, nie pamięta, aby R. miał coś w ręku. Do salonu weszli razem i od razu podeszli do mężczyzny, który obsługiwał klientów. Oskarżony podał temu mężczyźnie swój telefon i on zaczął coś w nim ustawiać. A. Z. podał, że przez chwilę stał przy tym mężczyźnie przy ladzie, a po kilku minutach zaczął chodzić po salonie. R. cały czas stał przy ladzie i patrzył, co robi ten mężczyzna. Oskarżony wyjaśnił, że gdy chodził po salonie, postanowił ukraść słuchawki, które stały na regale pośrodku salonu. Wziął z półki pudełko, szybko je obejrzał i stwierdził, że nie ma żadnych zabezpieczeń. Na tym pudełku widział tylko cenę, nie było żadnych pasków zabezpieczających. A. Z. podał, że spakował jeden karton ze słuchawkami do torby i odszedł od tego regału. Wrócił do sprzedawcy i zaczął z nim o czymś rozmawiać. Zapłacił 100 złotych za naprawę swojego telefonu i razem z kolegą wyszedł ze sklepu. Oskarżony wyjaśnił, że R. nie wiedział, że on chce ukraść te słuchawki i nie widział, jak chował je do torby. Nie mówił R., że je ukradł ani że zamierzał je ukraść. Również po wyjściu z salonu nie powiedział R. o kradzieży. Gdy wychodził z salonu, to bramki nie reagowały, karton musiał być niezabezpieczony. Skradzione słuchawki po tygodniu sprzedał jakiemuś mężczyźnie w G.. Oskarżony wyjaśnił, że bardzo żałuje tego, co zrobił i zadeklarował, że jeszcze tego samego dnia naprawi szkodę.

wyjaśnienia oskarżonego – k. 37 – 40 załącznika nr 1 do a/o

W postępowaniu przed Sądem oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, odmówił składania wyjaśnień i podtrzymał swe wcześniejsze wyjaśnienia.

wyjaśnienia oskarżonego – k. 47

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony został poddany badaniu przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów, którzy w wydanej opinii sądowo – psychiatrycznej zgodnie stwierdzili, że nie jest on chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. Zdaniem podstaw, brak jest podstaw do przyjęcia, by w inkryminowanym czasie oskarżony znajdował się w stanie zaburzeń psychotycznych. W odniesieniu do zarzucanego mu czynu, biegli stwierdzili, że A. Z. (1) nie miał zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. W aktualnym stanie zdrowia psychicznego oskarżony może uczestniczyć w czynnościach procesowych, a jego stan psychiczny pozwala na prowadzenie obrony w sposób samodzielny i rozsądny.

Dowód: opinia sądowo – psychiatryczna – k. 158 – 159 załącznika nr 1 do a/o

Oskarżony A. Z. (1) był uprzednio dziewięciokrotnie karany przez Sąd:

1.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 17 grudnia 1999 r. w sprawie o sygnaturze akt II K 255/99 za przestępstwo z art. 270 § 1 k. k.;

2.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 27 czerwca 2000 r. w sprawie o sygnaturze akt II K 782/99 za przestępstwo z art. 280 § 1 k. k.;

3.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Świnoujściu z dnia 6 maja 2002 r. w sprawie o sygnaturze akt II Ks 174/02 za przestępstwo z art. 63 § 3 k. k. s.;

4.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 9 lipca 2002 r. w sprawie o sygnaturze akt XI Ks 13/02 za przestępstwo z art. 63 § 3 k. k. s.;

5.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Świnoujściu z dnia 9 września 2002 r. w sprawie o sygnaturze akt II Ks 228/02 za przestępstwo z art. 63 § 3 k. k. s.;

6.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 4 stycznia 2006 r. w sprawie o sygnaturze akt II K 512/03 za przestępstwa z art. 286 § 1 k. k. i z art. 190 § 1 k. k.;

7.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 23 stycznia 2006 r. w sprawie o sygnaturze akt II K 884/05 za przestępstwa z art. 286 § 1 k. k.;

8.  wyrokiem Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 4 marca 2010 r. w sprawie o sygnaturze akt II K 2/09 za przestępstwa z art. 258 § 3 k. k., z art. 270 § 1 k. k., z art. 230 § 1 k. k., z art. 286 § 1 k. k. w zw. z art. 294 § 1 k. k., z art. 233 § 1 k. k., z art. 238 k. k., z art. 272 k. k., z art. 297 § 1 k. k., z art. 278 § 1 k. k.;

9.  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 16 grudnia 2014 r. w sprawie o sygnaturze akt II K 605/14 za przestępstwo z art. 278 § 1 k. k. w zw. z art. 64 § 1 k. k.

Wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 2 czerwca 2011 r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt II K 116/10 orzeczono wobec oskarżonego A. Z. karę łączną 2 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności (łącząc kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami wydanymi w sprawach: II K 255/99, II K 782/99 i II K 884/05 SR w Słupsku), którą oskarżony odbywał w okresie od 19 kwietnia 2005 r. do 19 sierpnia 2007 r. oraz karę łączną 5 lat pozbawienia wolności (łącząc kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami wydanymi w sprawach: II K 512/03 i II K 884/05 SR w Słupsku oraz II K 2/09 SO w Słupsku), którą oskarżony odbywał m. in. w okresie od 16 grudnia 2004 r. do 19 kwietnia 2005 r. oraz od 19 października 2008 r. do 9 maja 2011 r.

Dowód: dane o karalności – k. 48 – 52 załącznika nr 1 do a/o, k. 22 – 26; odpisy wyroków – k 78 – 95, 97, 100 – 103, 106 – 109, 113 – 152 załącznika nr 1 do a/o

Sąd zważył, co następuje:

Zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje bez żadnych wątpliwości, iż oskarżony A. Z. (1) dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zeznań świadka R. B., a także na podstawie ujawnionych w toku rozprawy dokumentów w postaci protokołu oględzin rzeczy, opinii sądowo – psychiatrycznej, danych o karalności, odpisów wyroków oraz częściowo na podstawie wyjaśnień oskarżonego. W ocenie Sądu, dowody te łączą się w spójną i logiczną całość, pozwalając ustalić stan faktyczny w niniejszej sprawie.

Podstawy dla poczynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie w żadnym zakresie nie dały dokumenty w postaci protokołów zatrzymania i przeszukania osoby oraz protokołu przeszukania pomieszczeń zamieszkiwanych przez oskarżonego. Dokumentują one bowiem czynności procesowe, które nie doprowadziły do ujawnienia żadnych rzeczy ani osób, które miałyby wartość dowodową przy rozstrzyganiu kwestii odpowiedzialności karnej oskarżonego w ramach postawionego mu w niniejszej sprawie zarzutu.

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd natomiast opierał się na pozostałych dokumentach ujawnionych w trakcie przewodu sądowego, w postaci protokołu oględzin rzeczy, danych o karalności, odpisów wyroków. Nie budzą one bowiem żadnych wątpliwości, co do rzetelności i autentyczności zgromadzonych w nich informacji. Nadto zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby, przy zachowaniu wymogów przewidzianych w obowiązujących przepisach prawa. Podkreślić również należy, że żadna ze stron nie kwestionowała w toku postępowania prawdziwości, ani wiarygodności żadnego z dokumentów ujawnionych w toku rozprawy.

Sąd w pełni dał wiarę opinii sądowo – psychiatrycznej wydanej w niniejszej sprawie na okoliczność stanu zdrowia psychicznego oskarżonego A. Z. (1). Opinia ta jest bowiem jasna, pełna i nie budzi wątpliwości, co do wiedzy i bezstronności sporządzających ją biegłych. Została ona wydana przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów na podstawie materiałów znajdujących się w aktach sprawy oraz na podstawie badań sądowo – psychiatrycznych. Biegli zawarli w niej szczegółowe sprawozdanie z przeprowadzonych badań oraz uzasadnili swoje wnioski odnośnie stanu psychicznego oskarżonego w inkryminowanym czasie oraz w chwili badań.

Za w pełni wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka R. B. – zastępcy kierownika salonu (...) mieszczącego się w Centrum Handlowym (...) przy ul. (...) w G.. R. B. nie był naocznym świadkiem inkryminowanego zdarzenia, zaś fakt kradzieży słuchawek marki B. model (...) ujawnił po zapoznaniu się z zapisem monitoringu z dnia 15 czerwca 2015 r. Zeznania tego świadka znajdują potwierdzenie w protokole oględzin rzeczy (tj. zapisu monitoringu) oraz w wyjaśnieniach oskarżonego (w zakresie, w jakim zostały one uznane za wiarygodne). W oparciu o relację R. B. Sąd ustalił w szczególności, że - odmiennie niż wyjaśniał A. Z. (1) – słuchawki posiadały zabezpieczenie w postaci blokady magnetycznej przyklejonej do kartonowego opakowania, w którym się znajdowały, a zatem oskarżony musiał posiadać torbę z aluminiowym pokryciem, dzięki czemu podczas przechodzenia przez bramki nie uruchomił się alarm.

Wyjaśnienia oskarżonego Sąd uznał za wiarygodne jedynie częściowo, w zakresie, w jakim znajdują one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie (tj. co do faktu jego bytności wraz z R. D. w dniu 15 czerwca 2015 r. w salonie (...) mieszczącym się na parterze Centrum Handlowego (...) na ul. (...) w G. oraz dokonania kradzieży słuchawek marki B. model (...)). Sąd odmówił natomiast wiarygodności jego wyjaśnieniom w pozostałym zakresie, tj. co do faktu, jakoby pomysł dokonania zaboru tych słuchawek powstał spontanicznie w trakcie jego wizyty w salonie (...) oraz co do faktu, iż słuchawki te nie były w żaden sposób zabezpieczone. Relacji A. Z. (1) w powyższym zakresie przeczy treść zeznań R. B. oraz protokół oględzin zapisu monitoringu. Z uznanych za w pełni wiarygodne zeznań wymienionego świadka wynika, że słuchawki posiadały zabezpieczenie w postaci blokady magnetycznej przyklejonej do kartonowego opakowania, w którym się znajdowały, a zatem oskarżony musiał posiadać torbę z aluminiowym pokryciem, dzięki czemu podczas przechodzenia przez bramki nie uruchomił się alarm, co wskazuje na fakt uprzedniego zaplanowania kradzieży i przygotowania się do jej dokonania.

W świetle zebranych materiału dowodowego wina oskarżonego A. Z. (1) nie budziła wątpliwości. Zdaniem Sądu pewnym jest to, że w dniu 15 czerwca 2015 r. w G. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci słuchawek marki B. model (...) o wartości 1299 zł, czym działał na szkodę firmy (...) S. A., przy czym zarzucanego mu przestępstwa dopuścił się przed upływem 5 lat po odbyciu części kary 2 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności, na poczet której zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności w okresie od 19.04.2005 r. do 19.08.2007 r. oraz kary 5 lat pozbawienia wolności, na poczet której zaliczono okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w okresie od 16.12.2004 r. do 19.04.2005 r. i od 19.10.2008 r. do 09.05.2011 r. orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 02.06.2011 r. sygn. II K 116/10 za umyślne przestępstwa podobne kwalifikowane z art. 286 § 1 k. k. Oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstw z art. 278 § 1 k. k. w zw. z art. 64 § 1 k. k.

Zachowanie się sprawcy przestępstwa stypizowanego w art. 278 § 1 k. k. jest ściśle przez ten przepis określone i polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia. Przez zabór rozumieć należy bezprawne wyjęcie rzeczy spod władztwa osoby dotychczas nią władającej (jak właściciel, posiadacz lub osoba posiadająca do rzeczy inne prawa rzeczowe lub obligacyjne) i objęcie jej we własne władanie przez sprawcę. Wyjęcie rzeczy ruchomej spod władztwa nastąpić musi wbrew woli osoby nim dysponującej oraz bez żadnej ku temu podstawy.

Przy wymiarze kary Sąd oparł się o dyrektywy z art. 53 k. k. Sąd miał przy tym na względzie stopień społecznej szkodliwości czynu, którego dopuścił się oskarżony, stopień jego zawinienia. Sąd kierował się przy tym celami zapobiegawczymi i wychowawczymi przypisanymi karze, a także okolicznościami związanymi z kształtowaniem świadomości prawnej społeczeństwa, w szczególności koniecznością uświadomienia, że za przestępstwa tego rodzaju spotyka sprawcę surowa kara.

Orzekając o karze w stosunku do oskarżonego A. Z. (1) Sąd miał na uwadze jako okoliczność obciążającą stosunkowo wysoki stopień społecznej szkodliwości jego czynu wyrażający w: okolicznościach jego popełnienia (tj. fakt, że został on popełniony w miejscu publicznym, w sposób uprzednio zaplanowany i zuchwały), charakterze dobra prawnego przeciwko któremu czyn ten był wymierzony (tj. mieniu), postaci zamiaru i motywacji oskarżonego, który działał w zamiarze bezpośrednim kierunkowym – w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Sąd miał na względzie także niemałą wartość wyrządzonej szkody. Nadto jako okoliczność obciążającą Sąd poczytał uprzednią wielokrotną ( dziewięciokrotną) karalność oskarżonego, w tym za przestępstwa podobne (pięciokrotnie). Sąd miał również na uwadze okoliczność, iż zarzucanego mu czynu A. Z. (1) dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 k. k.

Na korzyść oskarżonego Sąd poczytał przyznanie się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyrażoną skruchę, jednak nie uszło uwadze Sądu, iż w swych wyjaśnieniach dążył on do umniejszenia stopnia swojej winy (o czym była mowa powyżej), zaś jego twierdzenia o zamiarze naprawienia szkody pozostały jedynie w sferze deklaracji. Odnośnie twierdzeń A. Z. (1), że czynu tego dopuścił się, ponieważ w inkryminowanym czasie nie pracował, a dowiedział się, że ma nowotwór i potrzebował pieniędzy na leczenie, wskazać należy, że powyższe okoliczności (które nawet w razie ich prawdziwości nie stanowiłyby okoliczności łagodzących), budzą znaczne wątpliwości Sądu. Wprawdzie Sąd nie kwestionuje faktu leczenia onkologicznego oskarżonego ( vide: k. 33), to jednak, jak wynika z dokumentacji medycznej znajdującej się w aktach sprawy, leczenie to odbywa się w ramach środków z Narodowego Funduszu Zdrowia, w publicznej jednostce służby zdrowia, a zatem jest bezpłatne, a poza tym - okoliczności tej A. Z. (1) nie podnosił będąc przesłuchiwany w toku postępowania przygotowawczego w październiku 2015 r., gdzie podał, że jest osobą zdrową ( vide: k. 38), co świadczy o tym, iż owo schorzenie onkologiczne zostało u niego rozpoznane już po popełnieniu czynu będącego przedmiotem niniejszego postępowania.

Mając powyższe na względzie, Sąd wymierzył oskarżonemu za przypisany mu czyn karę 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Wskazać należy, że zgodnie z aktualnym brzmieniem art. 69 § 1 k. k., sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności, który to warunek nie jest spełniony w stosunku do A. Z. (1). W ocenie Sądu, nawet w razie zastosowania w niniejszej sprawie - na zasadzie art. 4 § 1 k. k. – przepisów obowiązujących w dacie popełnienia przypisanego czynu (tj. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r.), przesłanki z art. 69 § 1 i 2 k. k. (w poprzednim brzmieniu) nie byłyby spełnione w odniesieniu do oskarżonego. Sąd przyjął, że warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności nie jest wystarczające dla osiągnięcia celów kary w stosunku do oskarżonego. Z uwagi na fakt, iż oskarżony był już uprzednio wielokrotnie (dziewięciokrotnie!) karany, w tym za przestępstwa podobne, a przypisanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, Sąd odstąpił od stosowania tej instytucji. Uznać należy, iż ów środek probacyjny nie spełniłby w stosunku do A. Z. (1) swej funkcji, a zatem orzeczenie w niniejszej sprawie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie byłoby wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, wzbudzając w nim poczucie bezkarności.

Realizując dyspozycję art. 63 k. k., Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 9 października 2015 r. do dnia 10 października 2015 r., przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

Sąd zasądził obrońcy oskarżonego stosowne wynagrodzenie tytułem udzielonej obrony z urzędu.

Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w całości, w tym wymierzył mu stosowną opłatę, nie znajdując podstaw do zwolnienia go z tego obowiązku.