Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lipca 2016 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu – Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Ewa Rudkowska – Ząbczyk

Protokolant: Alicja Rajca

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 lipca 2016 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa T. Ś.

przeciwko J. J.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego J. J. na rzecz powoda T. Ś. kwotę 5703,00 zł (pięć tysięcy siedemset trzy złote 00/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 marca 2014 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  nie obciąża powoda obowiązkiem zwrotu pozwanemu kosztów postępowania;

IV.  odstępuje od obciążenia powoda brakującymi kosztami sądowymi.

Sygnatura akt I C 1747/14

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 9 czerwca 2014 r. powód T. Ś. wniósł o zasądzenie od pozwanego J. J. kwoty 144 000,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 marca 2014 r. do dnia zapłaty, a także zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swego żądania powód podniósł, że strony zawarły umowę potwierdzoną na piśmie w formie dwóch porozumień z dnia (...) r., na mocy której powód oddał do korzystania pozwanemu maszynę stolarską z ruchomym stołem, tarczą i długim kablem zasilającym zakończonym wtyczką, wyposażenie kątowe do piły oraz dostarczony odciąg trocin produkcji niemieckiej w kolorze niebieskim, wózek tzw. „paleciak” w kolorze czerwonym o ładowności do 2100 kg oraz wózek podnośnikowy diesel na gaz z butlą wraz z krótkimi widłami i długimi przedłużkami. Powód podniósł, ż zawarta między stronami umowa stanowiła umowę dzierżawy. Prowadzone przez pozwanego przedsiębiorstwo zajmuje się produkcją drewnianych elementów konstrukcyjnych oraz wyrobów stolarki budowlanej. Wszystkie przedmioty, które zostały wydzierżawione pozwanemu, są nadal wykorzystywane w działalności jego zakładu i przyczyniają się do osiągania dochodów z usług tego przedsiębiorstwa. Powód podniósł, że w porozumieniach została określona wysokość czynszu w świadczeniach innego rodzaju niż pieniądz. Powód wskazał, że na mocy umowy pozwany zobowiązał się do wykonania określonych prac stolarskich w domu powoda, przy czym wartość tych prac stanowił czynsz dzierżawy. Pozwany zakończył prace w maju 2010 r. i wtedy też, zgodnie z porozumieniem, miał zwrócić sprzęt powodowi. Umowa była bowiem zawarta na czas oznaczony, do czasu skompensowania wzajemnych świadczeń, który określono jako chwila „wyczerpania rat rozliczenia”. W piśmie z 24 maja 2010 r. pozwany przedstawił propozycję uregulowania wzajemnych roszczeń i zobowiązań, czym potwierdził istnienie swojego zobowiązania co do zasady. Powód podniósł, że wysokość dochodzonego pozwem świadczenia stanowi nieuiszczony należny czynsz za każdy miesiąc bezprawnego posiadania spornych urządzeń przez pozwanego za okres od 9 czerwca 2011 r. do dnia wniesienia powództwa.

W odpowiedzi na pozew wniesionej w dniu 23 lipca 2014 r. pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu powyższego stanowiska pozwany przyznał, że zawarł z powodem umowę, jednakże zaprzeczył, by był winien powodowi jakiekolwiek należności z tytułu niezapłaconych rat czynszu za dzierżawę maszyn wymienionych w pozwie. Pozwany przyznał, że w porozumieniu z (...) r. strony umówiły się na czynsz w postaci wykonania przez pozwanego na rzec powoda elementów drewnianych. Wartość tych robót znacznie przekroczyła jednak wartość czynszu i nadal nie została rozliczona. Z tych względów powód ustnie umówił się z pozwanym, że wobec faktu, że nie posiada środków finansowych na dokończenie planowanych robót, rozliczenie za wykonane dzieło nastąpi nie tylko poprzez sam czynsz, ale też przez skompensowanie wartości przedmiotowych maszyn z wierzytelnością pozwanego z tytułu wykonanej przez niego stolarki budowlanej. Fakt ten został potwierdzony przez pozwanego w piśmie z 24 maja 010 r., które dzień później zostało własnoręcznie podpisane przez powoda. Pozwany przedstawił powodowi wstępny kosztorys wykonanych przez siebie robót oraz był skłonny do zawarcia porozumienia, w którym można by wartość maszyn skompensować z wartością robót budowlanych wykonanych przez pozwanego. Pozwany zarzucił, że maszyny, które powód oddał pozwanemu w używanie, były wyprodukowane w 1987 r., a więc ich cena oraz wartość użytkowa jest znaczeni ograniczona przez znaczny upływ czasu, stąd wysokość żądanego przez powoda czynszu jest zawyżona.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany J. J. prowadził działalność gospodarczą w zakresie stolarstwa.

(okoliczność bezsporna)

W przeszłości powód współpracował z pozwanym przy produkcji szczotek, na potrzeby której pozwany przygotowywał półfabrykaty w postaci drewnianych kijów do szczotek.

(dowód: przesłuchanie powoda, e – protokół z 29 stycznia 2015 r., 00:19:24-00:47:39, k. 50-51; przesłuchanie pozwanego, e – protokół z 29 stycznia 2015 r., 00:19:24-00:47:39, k. 51)

Powód był w trakcie budowy domu dla siebie i syna, na potrzeby której zamierzał zlecić pozwanemu wykonanie określonych prac stolarskich. Nie miał jednak środków finansowych na zapłatę wynagrodzenia za te prace, w związku z czym strony postanowiły rozliczyć się przy użyciu maszyn i urządzeń należących do powoda.

(dowód: przesłuchanie powoda, e – protokół z 29 stycznia 2015 r., 00:19:24-00:47:39, k. 50-51; przesłuchanie pozwanego, e – protokół z 29 stycznia 2015 r., 00:19:24-00:47:39, k. 51)

W dniu (...). strony zawarły dwa Porozumienia. Pierwsze z nich dotyczyło „dostaw wyrobów drzewnych o uzgodnionych każdorazowo parametrach i wymiarach, z materiału z drewna sosnowego bezsęcznego i częściowo powierzonego”. Przedmiotem ustaleń między stronami było wykonanie przez pozwanego w domu powoda dwóch kompletów schodów, czterech sztuk drzwi zewnętrznych, wykonanie drzwi wewnętrznych, wykonanie i osadzenie parapetów wewnętrznych oraz wykonanie stolarki kuchennej.

(dowód: porozumienie z (...)., k. 11; przesłuchanie powoda, e – protokół z 29 stycznia 2015 r., 00:19:24-00:47:39, k. 50-51)

W Porozumieniu tym strony nie ustaliły ceny. Ustaliły natomiast, że umowa obowiązuje do końca 2005 r. Rozliczenie między stronami miało być dokonane „kompensatą za dzierżawę sprzętu technicznego” i miało być ustalone odrębnym porozumieniem.

(dowód: porozumienie z (...) r., k. 11)

Drugie Porozumienie stron z (...) dotyczyło „nieodpłatnego przekazania” pozwanemu przez powoda „do użytkowania” urządzeń w postaci maszyny stolarskiej piły z ruchomym stołem, tarczą i długim kablem zasilającym zakończonym wtyczką, wyposażenia kątowego do piły, wózka tzw. paleciaka w kolorze czerwonym o ładowności do 2100 kg oraz wózka podnośnikowego na gaz z butlą11 kg wraz z widłami krótkimi i długimi przedłużkami. Strony ustaliły, że wszelkie naprawy i konserwacje wynikającej z ciągłej eksploatacji maszyn będą obciążały pozwanego.

(dowód: porozumienie z (...)k. 12)

Również w drugim Porozumieniu strony nie ustaliły ceny „użyczenia”. Ustaliły natomiast, że umowa będzie obowiązywała „do końca wyczerpania rat rozliczenia”. Rozliczenie miało być dokonane „kompensatą za wykonanie elementów drewnianych ustalonych odrębnym porozumieniem”.

(dowód: porozumienie z (...)., k. 12)

Na podstawie powyższych ustaleń pozwany wykonywał określone prace stolarskie na budowie domu powoda i jego syna.

(dowód: zeznania świadka Z. S., e – protokół z 29 stycznia 2015 r., 00:10:29-00:19:24, k. 50; przesłuchanie pozwanego, e – protokół z 29 stycznia 2015 r., 00:19:24-00:47:39, k. 51)

Urządzenia i maszyny objęte Porozumieniem w postaci piły formatowej A. z 1987 r. w komplecie, wózka paletowego i wózka widłowego (...)z 1988 r., zostały przewiezione przez powoda, na jego koszt, do warsztatu pozwanego w dacie zbliżonej do daty zawarcia Porozumień przez strony. Po zakończeniu używania maszyn i urządzeń przez pozwanego to pozwany, na swój koszt, miał je zwrócić i przewieźć powodowi.

(dowód: zeznania świadka Z. S., e – protokół z 29 stycznia 2015 r., 00:10:29-00:19:24, k. 50; przesłuchanie powoda, e – protokół z 29 stycznia 2015 r., 00:19:24-00:47:39, k. 50-51; pisemna opinia biegłego sądowego J. O. z czerwca 2015 r., k. 82-93)

Maszyny i urządzenia powoda były wykorzystywane przez pozwanego nie tylko do prac wykonywanych na rzecz powoda.

(dowód: przesłuchanie powoda, e – protokół z 29 stycznia 2015 r., 00:19:24-00:47:39, k. 50-51)

Prace stolarskie były wykonywane przez pozwanego do 2008 r.

(dowód: zeznania świadka Z. S., e – protokół z 29 stycznia 2015 r., 00:10:29-00:19:24, k. 50; przesłuchanie powoda, e – protokół z 29 stycznia 2015 r., 00:19:24-00:47:39, k. 50-51; przesłuchanie pozwanego, e – protokół z 29 stycznia 2015 r., 00:19:24-00:47:39, k. 51)

Po zakończeniu prac powód wzywał pozwanego do zwrotu przekazanych mu maszyn i urządzeń. Pozwany nie zwrócił powodowi należących do niego maszyn i urządzeń, domagając się zapłaty za prace stolarskie wykonane na rzecz powoda.

(dowód: pismo pozwanego z 24 maja 2010 r., k. 13; przesłuchanie powoda, e – protokół z 29 stycznia 2015 r., 00:19:24-00:47:39, k. 50-51; przesłuchanie pozwanego, e – protokół z 29 stycznia 2015 r., 00:19:24-00:47:39, k. 51)

Pismem z dnia 14 lutego 2014 r. powód wezwał pozwanego do wydania maszyn i urządzeń oddanych pozwanemu w dzierżawę lub ich równowartości w kwocie 55 000,00 zł oraz do zapłaty w terminie 7 dni nieuiszczonego, należnego czynszu, za każdy miesiąc bezprawnego posiadania owych urządzeń, w łącznej wysokości 178 200,00 zł. Powyższy czynsz został wyliczony w oparciu o średnią cenę rynkową dzierżawy urządzeń tego rodzaju, począwszy od 1 czerwca 2010 r.

(dowód: pismo powoda z 14 lutego 2014 r., k. 14-15)

Wartość czynszu najmu i wartości pozostałej (rezydualnej) w okresie od 9 czerwca 2011 r. do 9 czerwca 2014 r. maszyn i urządzeń przekazanych pozwanemu przez powoda wynosi 5 703,00 zł.

(dowód: pisemna opinia biegłego sądowego J. O. z czerwca 2015 r., k. 82-93; pisemna opinia uzupełniająca biegłego sądowego J. O. z grudnia 2015 r., k. 155-157)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Z poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych wynika, że świadczenie pozwanego, którego spełnienia powód domagał się w niniejszej sprawie, stanowi wynagrodzenie za korzystanie przez pozwanego z maszyn i urządzeń należących do powoda po zakończeniu łączącego ich stosunku prawnego. Zgodnie z art. 224 § 2 zd. 1 k.c. w zw. z art. 225 k.c. samoistny posiadacz w złej wierze jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego. Powyższe przepisy, między innymi w zakresie roszczeń właściciela przeciwko samoistnemu posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, stosuje się odpowiednio do stosunku między właścicielem rzeczy a posiadaczem zależnym, o ile z przepisów regulujących ten stosunek nie wynika nic innego (art. 230 k.c.).

W niniejszej sprawie bezsporny między stronami pozostawał fakt, że pozwany realizował na rzecz powoda określone prace stolarskie oraz fakt, że w związku z wykonywaniem tych prac powód przekazał pozwanemu określone pozwem maszyny i urządzenia. Sporna pozostawała rzeczywista treść stosunku prawnego łączącego strony, w szczególności charakter uprawnienia pozwanego do korzystania z maszyn i urządzeń powoda.

Umową łączącą strony była umowa o dzieło, w ramach której pozwany zobowiązał się wobec powoda do wykonania określonych wyrobów stolarskich w postaci schodów, drzwi, parapetów i stolarki kuchennej, a powód zobowiązał się do zapłaty pozwanemu wynagrodzenia (art. 627 k.c.). Zdaniem Sądu strony uzgodniły jednak inną niż pieniężna postać wynagrodzenia. Wynagrodzenie przyjmującego zamówienie najczęściej przybiera formę zapłaty określonej kwoty pieniężnej, jednak nie ulega wątpliwości, że może być ono ustalone w innej postaci. Wystarczy, aby było ono świadczeniem majątkowym stanowiącym ekwiwalent za wykonanie dzieła (por. K. Zagrobelny [w:] red. E. Gniewek, Kodeks cywilny. Komentarz. Warszawa 2008 r., s. 1086).

Wykładania oświadczeń woli wyrażonych w Porozumieniach z (...)r. pozwala na uznanie, że ustalonym przez strony wynagrodzeniem za wykonanie określonych prac stolarskich przez pozwanego, była możliwość korzystania przez niego z oznaczonych maszyn i urządzeń należących do powoda. Zdaniem Sądu nie ulega wątpliwości, że korzystanie to było ograniczone w czasie i miało trwać tak długo, jak długo pozwany wykonywał swoje zobowiązanie na rzecz powoda. Na powyższe wnioski wskazują te zapisy Porozumień z (...) r., w których strony wskazywały, że „umowa…” w zakresie korzystania z maszyn i urządzeń „…obowiązuje do końca wyczerpania rat rozliczenia” (k. 12), przy czym jednocześnie umowa o prace stolarskie miała obowiązywać do końca 2005 r. (k. 11). Należy zwrócić także uwagę na te zapisy Porozumień, zgodnie z którymi rozliczenie miało być dokonane „kompensatą za wykonanie elementów drewnianych ustalonych odrębnym porozumieniem” (k. 12), a rozliczenie za prace stolarskie miało stanowić „kompensatę za dzierżawę sprzętu technicznego ustalone odrębnym porozumieniem” (k. 11). Zapisy Porozumień korelują także z zeznaniami powoda, który wskazywał, że oddając pozwanemu do korzystania oznaczone maszyny i urządzenia, nie oczekiwał w zmian za to żadnego czynszu, czemu dał wyraz w Porozumieniu określając, że przekazanie do użytkowania jest nieodpłatne (k. 12). Jednocześnie wyjaśniał, że takie rozliczenie było zgodne z wolą stron albowiem powód znajdował się w sytuacji, w której nie miał pieniędzy na zapłatę pieniężnego wynagrodzenia za prace stolarskie. Fakt, że powód był wówczas w trudnej sytuacji finansowej, przyznawał także sam pozwany. Twierdził on jednak, że przyjęcie przez niego maszyn i urządzeń należących do powoda stanowiło „zaliczkę” na wynagrodzenie za prace stolarskie, a nadto, że maszyny i urządzenia miały być powodowi zwrócone gdyby pozwany nie wywiązał się ze swojego zobowiązania wobec powoda.

Powyższe twierdzenia pozwanego nie zasługują na wiarę. W szczególności nie sposób uznać, aby wartość przyjętych przez pozwanego maszyn i urządzeń stanowiła zaliczkę na pełne wynagrodzenie należne mu za wykonanie prac stolarskich. Przede wszystkim pozwany nie wykazał, aby zawierając Porozumienia z (...) r. strony umawiały się co do wysokości należnego mu wynagrodzenia pieniężnego za wykonanie prac stolarskich. Żadna wartość wynagrodzenia nie została wpisana do Porozumienia (k. 11), co według zeznań powoda było zabiegiem celowym, podjętym po to, aby nie było wątpliwości co do bezgotówkowego sposobu rozliczenia przyjętego przez strony. Należy bowiem zwrócić uwagę na fakt, że także w Porozumieniu dotyczącym oddania maszyn i urządzeń powoda do użytkowania pozwanemu nie została wpisana żadna „cena użyczenia” (k. 12). Ponadto, dla uznania, że wartość przekazanych pozwanemu maszyn i urządzeń stanowiła zaliczkę na pełne należne mu wynagrodzenie, należałoby przyjąć, że maszyny te przeszły na własność pozwanego już w dacie zwierania Porozumień. Dopiero wówczas bowiem można by zasadnie twierdzić, że nastąpiła częściowa, zaliczkowa zapłata powoda za umówione dzieło. Dla takich wniosków brak jest jednak w materiale dowodowym jakichkolwiek podstaw. Sam pozwany podczas przesłuchania twierdził, że właścicielem maszyn i urządzeń miał się stać po zakończeniu prac. Także w Porozumieniach strony posługiwały się określeniami ewidentnie wskazującymi na wyłącznie czasowy charakter korzystania przez pozwanego z maszyn i urządzeń powoda („dzierżawa sprzętu technicznego”, k. 11; „przekazanie do użytkowania urządzeń”, k. 12). Sam pozwany w Porozumieniu dotyczącym maszyn i urządzeń (k. 12) oznaczony jest jako „użytkujący” i „użytkownik”, a powód jako „użyczający”. Strony zastrzegły także, że pozwanego obciążają wszelkie naprawy i konserwacje wynikające z eksploatacji maszyn (k. 12), które to zastrzeżenie byłoby zbędne, gdyby pozwany stał się ich właścicielem. Należy także podnieść, że treść Porozumień nie wskazuje na to, aby wynagrodzenie należne pozwanemu za wykonane prace stolarskie miało być ustalane w terminie późniejszym, np. kosztorysowo po zakończeniu prac. Wręcz przeciwnie, zapisy ostatnich zdań obu Porozumień wskazują na korelację pomiędzy wynagrodzeniem za wykonanie przez pozwanego elementów drewnianych a wynagrodzeniem należnym powodowi za „dzierżawę” sprzętu technicznego. Powyższa zależność była przy tym tego rodzaju, że wzajemnie wyczerpywała roszczenia stron z obu tytułów. Nie bez znaczenia pozostaje także treść pisma pozwanego z 24 maja 2010 r. (k. 13), w którym rozważa on rozliczenie wartości jednej z maszyn powoda z wartością wykonanych przez niego prac stolarskich. Z powyższego pisma wynika, że tego typu propozycje (tj. rozliczenia wartości oznaczonych maszyn, a nie jedynie wartości uprawnienia do korzystania z nich) pojawiły się dopiero po zakończeniu prac stolarskich, zapewne na skutek powstałego już konfliktu stron.

Należy także wskazać, że w odpowiedzi na pozew (k. 22) pozwany przyznał fakt, że w Porozumieniu z dnia (...) r. strony „umówiły się na czynsz” za korzystanie z maszyn i urządzeń powoda, przy czym czynsz ten miał postać „wykonania przez pozwanego na rzecz powoda elementów drewnianych”. Pozwany wyjaśniał także, że wartość jego robót znacznie przekroczyła wartość czynszu i dotychczas nie została rozliczona. Powyższe twierdzenia wskazują zdaniem Sądu na pełną świadomość pozwanego co do tego, że świadczeniem, o które strony się umówiły, było czasowe uprawnienie do korzystania z maszyn i urządzeń powoda. Bez znaczenia pozostaje przy tym fakt, że – odmiennie od poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych – pozwany ujmował to jako świadczenie „główne”, za które miał zapłacić czynsz w postaci określonych usług. Istotne pozostaje to, że zamiarem stron zawierających Porozumienia z (...) r. nie było nabycie przez pozwanego własności maszyn i urządzeń należących do powoda w zamian za wykonanie prac stolarskich.

Za niewiarygodne należało także uznać twierdzenia pozwanego co do tego, że przyjęcie przez niego maszyn i urządzeń należących do powoda stanowiło formę zabezpieczenia należytego wykonania przez niego swojego zobowiązania. Takie twierdzenia nie znajdują żadnego potwierdzenia w treści Porozumień z (...) r.

Możliwość czasowego korzystania przez pozwanego z maszyn i urządzeń należących do powoda niewątpliwie stanowiła świadczenie majątkowe, które miało określoną wartość. W ramach swobody umów strony mogły zatem umówić się, że tego typu świadczenie będzie stanowiło wynagrodzenie za prace stolarskie wykonane przez pozwanego. Bez znaczenia pozostaje przy tym fakt, że wartość rozważanego świadczenia nie była przez strony ustalona w dacie zawierania Porozumień. Za ekwiwalentne strony mogły bowiem uznać dowolne świadczenia, których wartość szacowały na podobnym poziomie. Niewykluczone zatem, że pozwany w dacie zawierania umowy uznawał wzajemne świadczenie powoda za równe co do wartości jego świadczeniu, w szczególności jeżeli zważy się na fakt, że otrzymane maszyny i urządzenia mógł w dowolny sposób wykorzystywać w warsztacie, w tym także do produkcji wyrobów stolarskich niezwiązanych z zamówieniem powoda. Jak wynika z twierdzeń pozwanego podniesionych w odpowiedzi na pozew, dopiero po wykonaniu prac na rzecz powoda pozwany uznał, że ich wartość „znacznie przekroczyła wartość czynszu”, co jednak nie mogło wpłynąć na treść już wykonanego stosunku prawnego.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że umówionym przez strony wynagrodzeniem za wykonane przez pozwanego prace stolarskie było świadczenie powoda polegające na umożliwieniu pozwanemu korzystania z jego maszyn i urządzeń w czasie realizacji przez pozwanego zamówienia na rzecz powoda.

Powyższe ustalenia prowadzą do wniosku, że uprawnienie pozwanego do korzystania z maszyn i urządzeń powoda wygasło z datą wykonania przez pozwanego umówionego dzieła, tj. w 2008 r. Po tej dacie pozwany powinien zatem zwrócić powodowi należące do niego rzeczy, czego zresztą powód wielokrotnie się domagał. Pozwany odmawiał wydania maszyn i urządzeń, żądając zapłaty za prace stolarskie wykonane na rzecz powoda. Na marginesie należy zauważyć, że pozwany nie wyjaśnił, czy żądał zapłaty całości wynagrodzenia, czy też wynagrodzenia pomniejszonego o wartość posiadanych „zaliczkowo” maszyn i urządzeń. To ostatnie wydaje się wątpliwe wobec treści jego pisma z 24 maja 2010 r., w którym po blisko dwóch latach od zakończenia wykonywania prac stolarskich przedstawiane były propozycje przyjęcia konkretnych wartości maszyn do rozliczenia.

Zdaniem Sądu treść łączącego strony stosunku prawnego nie usprawiedliwiała takiego zachowania pozwanego. Pozwany, posiadając maszyny i urządzenia jedynie na czas obowiązywania umowy stron, powinien je zwrócić właścicielowi po wykonaniu umówionego dzieła, tj. w 2008 r. Nie czyniąc tego, korzystał z rzeczy bez tytułu prawnego skutecznego wobec powoda. Należy podkreślić, że materiał dowodowy zebrany w niniejszej sprawie, nie dawał podstaw do uznania, że pozwany stał się właścicielem spornych maszyn i urządzeń. Sąd rozważał już wyżej, że do przeniesienia własności nie doszło na etapie zawierania przez strony Porozumień z (...) r. Zdaniem Sądu do przeniesienia własności nie doszło także po zakończeniu prac stolarskich przez pozwanego. Pozwany nie wskazał bowiem na żadne zdarzenie, w ramach którego doszłoby do wymiany zgodnych oświadczeń woli stron w zakresie przejścia własności. Wręcz przeciwnie, strony bezspornie wskazywały, że po zakończeniu przez pozwanego prac powód od razu, wielokrotnie żądał od pozwanego zwrotu maszyn.

Przepisy regulujące stosunek prawny łączący strony nie przewidują roszczeń z tytułu wynagrodzenia za korzystanie z przedmiotu świadczenia, które stanowiło wynagrodzenie za wykonanie dzieła, po jego zakończeniu. W związku z powyższym należało uznać, że podstawą prawną żądania powoda pozostają przepisy art. 224 § 2 zd. 1 w zw. z art. 225 i w zw. z art. 230 k.c. Zdaniem Sądu powód, będący właścicielem spornych maszyn i urządzeń, mógł zatem skutecznie dochodzić od pozwanego, będącego ich posiadaczem zależnym, wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy już od 2008 r. Wynagrodzenia tego powód domagał się w wysokości równowartości czynszu najmu tychże maszyn i urządzeń, jaki powód mógł osiągnąć wynajmując je w okresie od 9 czerwca 2011 r. do daty wniesienia pozwu w niniejszej sprawie, tj. do 9 czerwca 2014 r.

Ustalenia faktyczne w zakresie wysokości należnego powodowi wynagrodzenia Sąd poczynił na podstawie dowodu z opinii biegłego sądowego J. O.. Zdaniem Sądu, wbrew zarzutom powoda, przedstawiona przez biegłego opinia wraz z opinią uzupełniającą, jest opinią rzetelną, spójną i logiczną. Jej wydanie zostało poprzedzone skrupulatnie przeprowadzonymi przez biegłego badaniami, których opis, metodologię i wyniki biegły skrupulatnie przedstawił i wyjaśnił w opinii. Sąd nie znalazł przy tym żadnych powodów, aby zakwestionować merytorycznie wartość opinii biegłego. Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że wartość należnego powodowi wynagrodzenia za okres znaczony przez niego w pozwie wynosi 5 703,00 zł, która to kwota została zasądzona w wyroku od pozwanego na rzecz powoda.

Sąd zasądził od pozwanego także odsetki ustawowe za opóźnienie, przyjmując – na podstawie art. 481 k.c. i art. 455 k.c. – że pozwany pozostawał w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia z upływem wyznaczonego mu przez powoda tygodniowego terminu do zapłaty. Przyjmując, że wezwanie do zapłaty zawarte w piśmie z 14 lutego 2014 r. (k. 14-15) zostało pozwanemu doręczone z zachowaniem zwyczajowych kilkudniowych terminów doręczeń, należało uznać, że dotarło ono do pozwanego przed 21 lutego 2014 r. Tym samym tygodniowy termin do zapłaty minął z końcem lutego 2014 r., a zatem pozwany pozostawał w opóźnieniu z dniem 1 marca 2014 r. Powyższym okolicznościom pozwany nie zaprzeczał.

Na rozprawie w dniu 5 marca 2015 r., na odstawie art. 217 w zw. z art. 227 k.p.c. Sąd oddalił wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu stolarki budowlanej na okoliczność ustalenia wartości wykonanych przez pozwanego robót w postaci dwóch kompletów schodów drewnianych, czerech sztuk drzwi wejściowych, balustrad i parapetów według stanu na dzień zakończenia dzieła, po cenach z dnia dokonywania przez biegłego ekspertyzy. W związku z ustalonym przez Sąd stanem faktycznym i przyjętą podstawą prawną rozstrzygnięcia, okoliczności objęte powyższym wnioskiem dowodowym nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. W szczególności pozwany nie składał w niniejszej sprawie zarzutu potrącenia własnej wierzytelności z wierzytelnością dochodzoną przez powoda, co mogłoby ewentualnie uzasadniać przeprowadzanie dowodów na okoliczności zmierzające do ustalenia istnienia i wysokości potrącanej wierzytelności.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie powołanych przepisów, orzeczono jak w sentencji.

Orzeczenie o kosztach postępowania Sad wydał na podstawie art. 102 k.p.c., uznając, że wobec faktu wygrania sprawy przez powoda co do zasady, przy przyjęciu jednak wartości roszczenia znacznie odbiegającej od wycenionej przez powoda, w sprawie zachodzi wypadek szczególnie uzasadniony, uprawniający Sąd do nieobciążania powoda obowiązkiem zwrotu pozwanemu kosztów postępowania.

Z powyższych względów Sąd odstąpił także, na podstawie art. 113 ust. 4 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, od obciążenia powoda brakującymi kosztami sądowymi, które stanowiły brakującą zaliczkę na wynagrodzenie biegłego.