Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2012 r.

na rozprawie

sprawyz wniosku J. Ż.

przeciwko Prezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego

o rentę rolniczą

na skutek apelacji wnioskodawcy J. Ż.

od wyroku Sądu Okręgowego w Krośnie

z dnia 12 lipca 2012 r. sygn. akt IV U 385/12

o d d a l a apelację.

Sygn. Akt III AUa 870/12

UZASADNIENIE

Decyzją z 16 lutego 2012r. Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego odmówił J. Ż. ustalenia prawa do renty rolniczej na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 grudnia 199-r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U z 2008r. Nr 50, poz. 291 ze zmianami).

W pisemnych motywach decyzji organ rentowy podał, że wnioskodawca nie ma prawa do renty, gdyż Komisja Lekarska w orzeczeniu z 14 lutego 2012r. nie uznała go za całkowicie niezdolnego do pracy w gospodarstwie rolnym.

W odwołaniu od powyższej decyzji skierowanym do Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krośnie J. Ż. wniósł o jej zmianę i przyznanie świadczenia.

W uzasadnieniu odwołania naprowadził, że w jego ocenie stan zdrowia i stwierdzone, a wymagające stałego leczenia schorzenia, nie pozwalają mu na samodzielne prowadzenie gospodarstwa rolnego.

Z upoważnienia Prezesa KRUS Placówka Terenowa w J. w odpowiedzi na odwołanie wniosła o jego oddalenie z przyczyn wskazanych w uzasadnieniu decyzji.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krośnie po rozpoznaniu sprawy wyrokiem z 12 lipca 2012r. oddalił odwołanie.

Wskazując opinię biegłych sądowych, którą w całości podzielił, jako podstawę rozstrzygnięcia, Sąd ten stwierdził, że J. Ż. nie ma prawa do renty rolniczej, gdyż jest zdolny do pracy w gospodarstwie rolnym.

W podstawie prawnej obok art. 21 ustawy z dnia 20 grudnia 1990r. o ubezpieczeniu społecznym rolników Sąd powołał art. 477 ¹⁴ § 1 kpc.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krośnie złożył J. Ż., wnosząc o jego zmianę poprzez przyznanie prawa do renty.

W uzasadnieniu apelacji zarzucił Sądowi I instancji błędne ustalenie, że stwierdzone u niego schorzenia nie powodują całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym.

Podkreślił, że stan jego zdrowia systematycznie pogarsza się powodując, że nie jest w stanie podołać obowiązkom związanym z prowadzeniem gospodarstwa rolnego.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja jest nieuzasadniona i w związku z tym podlega oddaleniu, bowiem wyrok Sądu Okręgowego jest trafny i odpowiada prawu.

Rozpoznając istotę sporu tj. żądanie wnioskodawcy ustalenia prawa do renty rolniczej, Sąd I instancji nie uchybiając przepisom postępowania i prawa materialnego dokonał trafnych ustaleń, że J. Ż. nie jest całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym.

Ustalenia te zostały prawidłowo ocenione i doprowadziły do rozstrzygnięcia, które nie może być skutecznie podważone.

Należy podkreślić, że wydanie wyroku przez Sąd Okręgowy poprzedziło przeprowadzenie postępowania dowodowego w zakresie wystarczającym dla należytego wyjaśnienia sprawy, a następnie Sąd dokonał oceny wiarygodności i mocy dowodów według zasad wynikających z art. 233 § 1 kpc i nie była to ocena dowolna.

Podzielając opinię biegłych sądowych i uznając ją za wiarygodną, Sąd ten nie popełnił zarzucanego mu apelacją błędu.

Jak wynika z zalegającej w aktach opinii, biegli lekarze: neurolog i chirurg po rozpoznaniu u wnioskodawcy przewlekłych bólów stawowych stawowych kończyn górnych i dolnych oraz choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa, bez istotnych objawów świadczących o nasileniu zespołu bóloweg,o stwierdzili brak przesłanek do uznania skarżącego za całkowicie niezdolnego do pracy w gospodarstwie rolnym.

Opinia biegłych również zdaniem Sądu Apelacyjnego jest wiarygodna, nie tylko z tego względu, że zawiera uzasadnienie stanowiska biegłych, ale także ma pełne potwierdzenie w zebranej w sprawie dokumentacji lekarskiej oraz stanowiskach lekarza rzeczoznawcy KRUS i komisji lekarskiej KRUS.

J. Ż. poza subiektywnym przekonaniem o utracie zdolności do pracy w gospodarstwie rolnym nie przedstawił na tę okoliczność obiektywnych dowodów, które mogłyby podważyć opinię biegłych lekarzy.

Niewątpliwie wnioskodawca cierpi na schorzenia wymagające leczenia, jednak stopień zaawansowania choroby nie jest na tyle istotny, by czynić go całkowicie niezdolnym do pracy w gospodarstwie rolnym w rozumieniu art. 21 ust. 5 ustawy z dnia 20 grudnia 1990r. o ubezpieczeniu społecznym rolników.

Zasady przyznawania świadczeń rentowych na mocy powołanej ustawy uregulowane zostały w art. 21 ust. 1, a zgodnie z którym renta rolnicza z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnia następujące warunki:

1)  podlegał ubezpieczeniu emerytalno – rentowemu przez wymagany okres, o którym mowa w ust. 2,

2)  jest trwale lub okresowo całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym,

3)  całkowita niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym powstała wokresie podlegania ubezpieczeniu emerytalno – rentowemu lub w okresach, o których mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1 i 2, lub nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Wnioskodawca nie będąc całkowicie niezdolnym do pracy w gospodarstwie rolnym nie spełnia jednej z niezbędnych przesłanek, stąd też nie może skutecznie – jak to prawidłowo ustalił Sąd I instancji – ubiegać się o świadczenie rentowe.

W tym stanie rzeczy, skoro apelacja skarżącego jest pozbawiona podstaw faktycznych i prawnych orzeczono jak w sentencji stosownie do art. 385 kpc.