Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Joanna Żelazny

Protokolant Justyna Gdula

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Ireny Głogowskiej

po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 2016 r.

sprawy:

1. A. K. (K.)

syna K. i M. z domu (...)

urodzonego (...) w S.

oskarżonego o przestępstwo z art. 190 § 1 k.k

2. M. K.(K.)

syna A. i E. z domu C.

urodzonego (...) w S.

oskarżonego o przestępstwo z art. 288 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora oraz obrońcę oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia

z dnia 25 maja 2016 roku sygn. akt V K 200/15

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że za podstawę orzeczeń o warunkowym zawieszeniu wykonania kar pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonych A. K. i M. K. (pt. II i V części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku) przyjmuje przepisy art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa przypadające na nich koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym wymierza im opłaty w kwotach po 120 złotych za II instancję.

Sygn. akt IVKa 969/16

UZASADNIENIE

A. K. został oskarżony o to, że:

I w dniu 28 października 2014 roku we W. groził pozbawieniem życia i zdrowia A. P. (1), przy czym groźba ta wzbudziła w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.

M. K. został oskarżony o to, że:

II w dniu 28 października 2014 roku we W. poprzez kopanie w samochód marki V. (...) o nr rej. (...) dokonał jego uszkodzenia w postaci połamanej obudowy lusterka od strony pasażera oraz wgniecenia i zarysowania karoserii na przednich prawych drzwiach powodując straty w wysokości 2 208,00 zł, na szkodę D. W.

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 25 maja 2016 roku (sygnatura akt: VK 200/16) Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia , V Wydział Karny:

I.  uznał oskarżonego A. K. za winnego popełnienia czynu, opisanego w pkt I części wstępnej wyroku stanowiącego występek z art. 190 § 1 k.k. i za to na podstawie art. z art. 190 § 1 k.k. wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie wymierzonej oskarżonemu A. K. kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata oraz na podstawie art. 73 § 2 k.k. oddał oskarżonego A. K. pod dozór kuratora sądowego;

III.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu A. K. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie (zatrzymania) w dniu 28 października 2014 roku, godzina 6:20 - 17:40;

IV.  uznał oskarżonego M. K. za winnego popełnienia czynu, opisanego w pkt II części wstępnej wyroku, przy czym zwrot „straty w wysokości 2 208 zł” zastąpił zwrotem „straty w wysokości 2 689,10 zł”, stanowiącego występek z art. 288 § 1 k.k. i za to na podstawie art. z art. art. 288 § 1 k.k. wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie wymierzonej oskarżonemu M. K. kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 (trzech) lata oraz na podstawie art. 73 § 2 k.k. oddał oskarżonego M. K. pod dozór kuratora sądowego;

VI.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego M. K. obowiązek naprawienia szkody przez uiszczenie kwoty 2 689,10 zł (dwa tysiące sześćset osiemdziesiąt dziewięć złotych dziesięć groszy) na rzecz pokrzywdzonego D. W.;

VII.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu M. K. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie (zatrzymania) w dniu 28 października 2014 roku, godzina 6:20 - 18:25;

VIII.  zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa przypadające na nich koszty procesu, w tym opłaty w kwotach po 120 zł każdy.

Apelację od powyższego wyroku wywiedli oskarżeni, za pośrednictwem swojego obrońcy, oraz Prokurator.

W jej treści apelacji Prokuratora zarzucono Sądowi I instancji:

I.  obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 4§1 kk poprzez jego niezastosowanie w pkt II sentencji wyroku polegające na niezasadnym orzeczeniu w oparciu o art. 69§1 i 2 kk i art. 70§1 kk warunkowego zawieszenia kary 6 miesięcy pozbawienia wolności wymierzonej A. K. za czyn z art. 190§1 kk popełniony w dniu 28 października 2014r. na okres próby 3 lat, a w konsekwencji pominięcie nałożenia na oskarżonego obligatoryjnego obowiązku z art. 72§1 kk

II.  obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 4§1 kk poprzez jego niezastosowanie w pkt V sentencji wyroku polegające na niezasadnym orzeczeniu w oparciu o art. 69§1 i 2 kk i art. 70§1 kk warunkowego zawieszenia kary 6 miesięcy pozbawienia wolności wymierzonej A. K. za czyn z art. 190§1 kk popełniony w dniu 28 października 2014r. na okres próby 3 lat, a w konsekwencji pominięcie nałożenia na oskarżonego obligatoryjnego obowiązku z art. 72§1 kk

Wskazując na powyższe oskarżyciel publiczny wniósł o zmianę wyroku w pkt II i V części dyspozytywnej poprzez przyjęcie jako podstawy warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonych art. 69§1 i 2 kk i art. 70§1 kk w zw. z art. 4§1 kk.

Apelujący obrońca oskarżonych zarzucił zaskarżonemu orzeczeniu: obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj.:

a) art. 4 i 7 w zw. z art. 424§1 kpk polegającą na dowolnej, nie zaś swobodnej ocenie materiału dowodowego oraz pominięciu zasad prawidłowego rozumowania, jak również wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, co prowadziło do uznania za w pełni wiarygodnych zeznań pokrzywdzonych A. P. (1) i D. W. bez wzięcia pod uwagę faktu, że świadkowie ci posiadają interes w obciążaniu odpowiedzialnością oskarżonych;

b) art. 4 i 7 w zw. z art. 424§1 kpk polegającą na dowolnej, nie zaś swobodnej ocenie materiału dowodowego przez przyjęcie, że oskarżony K. wypowiedział wobec pokrzywdzonego P. groźby karalne w sytuacji, gdy zarówno oskarżony K., jak i oskarżony K. faktowi temu zaprzeczali, a potwierdzał go jedynie pokrzywdzony mający interes w tym, by oskarżony został uznany za winnego i skazany, natomiast żadne inne dowody na fakt kierowania gróźb przez oskarżonego K. wobec pokrzywdzonego nie wskazują;

c) art. 4 i 7 w zw. z art. 424§1 kpk polegającą na dowolnej, nie zaś swobodnej ocenie materiału dowodowego oraz pominięciu zasad prawidłowego rozumowania, jak również wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, co prowadziło do uznania, że oskarżony K. dopuścił się zarzucanego mu czynu, gdy należy uznać, że co najmniej mało rozsądne, jeśli nie wręcz absurdalne byłoby kierowanie przez oskarżonego K. gróźb karalnych wobec ochroniarza lokalu w sytuacji, gdy znajdował się z kolegą w obcym mieście, w nieznanym sobie miejscu, występując przeciwko ochronie lokalu w osobach dobrze zbudowanych mężczyzn, którzy mogli być zarówno uzbrojeni, jak i posiadać umiejętności pozwalające na zastosowanie środków przymusu bezpośredniego, a nadto mogli posiadać tzw. wsparcie w postaci – przynajmniej – pracowników agencji ochrony (...);

d) art. 4 i 7 w zw. z art. 424§1 kpk polegającą na dowolnej, nie zaś swobodnej ocenie materiału dowodowego przez wskazanie w uzasadnieniu wyroku, że w zakresie sprawstwa oskarżonego K. zeznania świadków korespondują z innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie bez wskazania, o jakie inne dowody chodzi,

e) art. 4 i 7 w zw. z art. 424§1 kpk polegającą na dowolnej, nie zaś swobodnej ocenie materiału dowodowego oraz pominięciu zasad prawidłowego rozumowania, jak również wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, co prowadziło do przyjęcia, że wyjaśnienia oskarżonego K. w tej części, w jakiej wyjaśnił on, że kopnął jedynie w lusterko są niewiarygodne, dlatego, że rzeczoznawca G., jak i biegły B. dokonali wyliczeń szkody rzekomo spowodowanej przez oskarżonego na kwotę nie mniejszą niż 2.208 zł, a zatem – w ocenie Sądu – niemożliwym jest, by kopnięcie w lusterko spowodowało szkodę o takiej wartości, gdy tymczasem rzeczoznawca G. oparł się sporządzając swoją wycenę na wskazaniach zleceniodawcy kosztorysu, to jest pokrzywdzonego W., zaś biegły oparł się na kosztorysie, modyfikując jedynie wartość uszkodzeń, przez co ustalenie Sądu opiera się faktycznie na twierdzeniach pokrzywdzonego,

f) art. 4 i 7 w zw. z art. 424§1 kpk i art. 4 i 7 w zw. z art. 193§1 w zw.z art. 201 kpk w zw. z art. 170§1 pkt 5 kpk, polegającą na dowolnej ocenie rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego przez przyjęcie sprawstwa oskarżonego K. na podstawie rzeczoznawcy G. i biegłego B., którzy nie poczynili samodzielnych ustaleń, a jedynie dokonali wyceny zniszczeń rzekomo dokonanych przez oskarżonego K., a faktyczne zaprezentowanych przez pokrzywdzonego W.;

g) art. 4 i 7 w zw. z art. 424§1 kpk polegającą na dowolnej, nie zaś swobodnej ocenie materiału dowodowego polegająca na dowolnej, nie zaś swobodnej ocenie materiału dowodowego oraz pominięciu zasad prawidłowego rozumowania przez przyjęcie, że oskarżony K. dokonał innego uszkodzenia, aniżeli uszkodzenie lusterka.

Wskazując na powyższe wniósł o:

- uniewinnienie oskarżonego K. od przedstawionego mu zarzutu,

- warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonego K. na okres 1 roku i zobowiązanie oskarżonego do naprawienia szkody polegającej na lekkim uszkodzeniu obudowy lusterka,

- ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja obrońcy oskarżonych nie zasługiwała na uwzględnienie. Zasadną natomiast okazała się apelacja oskarżyciela publicznego.

Analiza akt sprawy pozwoliła Sądowi Odwoławczemu na stwierdzenie, iż Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe poprawnie, zgodnie z obowiązującymi przepisami, rzetelnie i dokładnie. Zdaniem Sądu Odwoławczego zebrany w toku postępowania przygotowawczego materiał dowodowy, ujawniony i uzupełniony w toku rozprawy głównej, został przez Sąd I instancji oceniony prawidłowo i wszechstronnie, a jego całokształt dał wystarczające podstawy, by uznać oskarżonych winnymi popełnienia czynów w kształcie i kwalifikacjach prawnych wskazanych w treści zaskarżonego wyroku.

Zarzuty apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonych, wskazujące na przekroczenie przez Sąd I instancji zasady swobodnej oceny dowodów i w wyniku tego dokonanie błędnych ustaleń faktycznych, są, zdaniem Sądu Odwoławczego, chybione. Dokładna analiza akt sprawy oraz treści uzasadnienia pozwala stwierdzić, iż wbrew twierdzeniom apelującego, Sąd Rejonowy dokonał poprawnej oceny zgromadzonych dowodów, wskazał które z nich i dlaczego uznał za wiarygodne, a którym i w jakim zakresie odmówił przymiotu wiarygodności. Zasadność ocen wyprowadzonych przez Sąd I instancji odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania.

W treści apelacji nie wskazano żadnej istotnej okoliczności, która pozostałaby poza rozważaniem Sądu Rejonowego, ani żadnego argumentu czy dowodu przekonującego, że ustalenia faktyczne pozostają w sprzeczności z kryteriami prawidłowego rozumowania czy doświadczenia życiowego. Analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd Odwoławczy w zupełności podzielił argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia.

Sąd Rejonowy ustalając stan faktyczny w sprawie oparł się w głównej mierze na treści zeznań pokrzywdzonych A. P. (1) i D. W. i słusznie podnosi, że brak jest podstaw ku temu, by odmówić im wiarygodności. Sąd Odwoławczy podziela ocenę Sądu I instancji wskazującego, że sposób relacjonowania przez pokrzywdzonych na każdym etapie postępowania przekonywał o wiarygodności zeznań, które to pozostawały szczegółowe, logiczne i konsekwentne. Opisywali w nich jednolicie przebieg interwencji, wskazując na zachowania i przytaczając słowa wypowiadane przez A. K. wobec A. P. (1). Jakkolwiek obaj mężczyźni starając się odtworzyć treść wypowiedzi A. K. nie przywoływali w pełni identycznych sformułowań to obaj utrzymywali, że oskarżony ten groził A. P. (1) pobiciem, wywiezieniem do S. i poćwiartowaniem ( A. P. (1) pamiętał przy tym, że oskarżony wykonał ręką ruch na szyi imitujący podcinanie gardła). Według treści ich zeznań oskarżony sugerował również skorzystanie w tym celu z pomocy swoich znajomych.

W toku postępowania nie ujawniono przy tym żadnych okoliczności, które wskazywałyby, że pokrzywdzeni mają powody, by pomawiać oskarżonych. Nie przywołał ich także apelujący. Pokrzywdzeni są osobami obcymi dla oskarżonych. Znaleźli się w lokalu w związku z wykonywaniem obowiązków zawodowych, będąc wezwanymi na interwencję przez pracowników (...). Przypisywanie przez nich oskarżonym zachowań i słów, które nie miały faktycznie miejsca, co sugeruje apelujący, nie miałoby przecież żadnych racjonalnych podstaw. Apelujący wskazywał przy tym, że również nieracjonalnym ( a zatem nieprawdopodobnym) jest ustalone zachowanie oskarżonego K. (kierującego groźby wobec ochroniarza lokalu w nieznanym sobie mieście, który nie był sam i mógł mieć wsparcie w pracownikach lokalu). Z twierdzeniem o nierozsądności powyższego nie sposób się nie zgodzić. Jednocześnie trzeba mieć na uwadze, że nieracjonalne postępowanie oskarżonego jest prawdopodobne mając na uwadze fakt, iż jeszcze po ponad godzinie od zdarzenia ( bowiem w chwili zatrzymania przez funkcjonariuszy Policji - o godzinie 6:37 w dniu 28. 07. 2014r.) zawartość alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu wynosiła 0,54 mg/l.

Sąd Odwoławczy nie podziela również twierdzeń apelacji, jakoby Sąd Rejonowy błędnie przyjął, iż pokrzywdzony mógł realnie obawiać się spełnienia gróźb przez oskarżonego A. K.. Jak słusznie wskazano w treści uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, treść słów skierowanych do A. P. (1) przez tego oskarżonego, wzmocniona jednoznacznym gestem, prezentowany przez niego poziom agresji, a także prawdopodobieństwo realności jego wypowiedzi o zorganizowaniu „posiłków” ze S., uzasadniało, również w ocenie Sądu Odwoławczego, przekonanie A. P. (1) o tym, iż zagrożenie jest poważne i zapowiedzi oskarżonego mogą zostać spełnione. Pokrzywdzony mówiąc o odczuwanym strachu wskazywał, że nie wiedział z kim ma do czynienia i jakie osoby ( w jakiej liczebności) mogą się pojawić, gdyż oskarżony do kogoś faktycznie dzwonił. Apelujący sugerował, że o braku obawy po stronie pokrzywdzonego przekonuje fakt, że nie wezwał on na pomoc innych pracowników ochrony. Tymczasem z treści zeznań A. P. (2) wynika, że wezwano do pomocy drugi patrol interwencyjny, a następnie Policję. Po opuszczeniu lokalu przez mężczyzn zamknięto drzwi wejściowe w obawie przed dalszym rozwojem sytuacji. Sam fakt, że pokrzywdzony jest zatrudniony jako ochroniarz i był w towarzystwie kolegi absolutnie nie przekonuje o tym, że nie mógł odczuwał on zagrożenia w przekonaniu o własnych siłach i umiejętnościach.

Apelujący obrońca oskarżonego zarzucił również Sądowi orzekającemu, iż nie wyjaśnił, jakie dowody uznał za te, które korespondują z zeznaniami pokrzywdzonych w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu K.. Faktycznie w treści uzasadniania zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy dowodów takich nie powołał. Trzeba jednak zauważyć, iż ustalając stan faktyczny w sprawie powołał również dowód z zeznań świadka M. M. (2) (uprzednio M.. Jakkolwiek nie była ona bezpośrednim świadkiem zdarzeń stanowiących przedmiot niniejszego postępowania ( przybyła tam w (...)) to przedstawiła informacje, które uzyskała od pokrzywdzonych, a które pozostają w pełni zbieżne z tymi, jakie pokrzywdzeni przekazywali w treści składanych przez siebie zeznań. Dotyczyło to zarówno kwestii związanych z kierowanymi przez oskarżonego K. groźbami jak też z uszkodzeniem przez oskarżonego M. K. pojazdu należącego do D. W.. Ponadto świadek opisała podjęte przez siebie na miejscu czynności ( w tym dokonanie badania trzeźwości zatrzymanych oskarżonych).

Sąd Rejonowy uznając za wiarygodne zeznania pokrzywdzonych odnośnie przebiegu zajścia wewnątrz lokalu nie znalazł podstaw do kwestionowania ich relacji w zakresie spowodowania przez oskarżonego M. K. uszkodzeń pojazdu. Zarówno D. W. jak i A. P. (1) konsekwentnie utrzymywali, że widzieli jak w/w oskarżony kopał w drzwi od strony pasażera jak też w prawe lusterko. Wobec powyższego przyjęcie, że stwierdzone (i opisane w treści protokołu oględzin) uszkodzenia pojazdu powstały w wyniku jego działań, wbrew twierdzeniom apelującego, nie pozostaje w sprzeczności z zasadami prawidłowego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego. Pokrzywdzony D. W. przyznał, że samochód przed zdarzeniem miał uszkodzenia lakieru, które to wskazał rzeczoznawcy jako te, których naprawa nie może być uwzględniona w wycenie szkody. Prawdą jest zatem, co wskazuje apelujący, że wykonujący na zlecenie pokrzywdzonego wycenę szkody rzeczoznawca H. G. oparł się na wskazaniach zleceniodawcy odnośnie zakresu szkód spowodowanych przez oskarżonego, lecz nie jest to wystarczający argument przemawiający za stwierdzeniem, że doszło do rozszerzenia zakresu uszkodzeń i w konsekwencji zawyżono wysokość szkody. Trzeba przede wszystkim wskazać, iż przesłuchiwany w charakterze świadka H. G. zeznał, iż faktycznie były jakieś wcześniejsze uszkodzenia lecz ich istnienie spowodowało pomniejszenie wartości szkody o kwotę 208,57 zł. Przesłuchano również w toku rozprawy biegłego wykonującego opinię na etapie postępowania sądowego. On to wskazał wprost, że uwzględniał przy wycenie uszkodzenia wskazane mu przez pokrzywdzonego jako wynikające ze zdarzenia i wyglądające na takie, które mogły powstać w wyniku kopnięcia. Równocześnie pomija skarżący, że biegły, zgodnie z postanowieniem Sądu, opierał się na informacjach z akt sprawy odnoszących się do zakresu działań oskarżonego.

W aktach sprawy znajdują się fotografie pojazdu pokrzywdzonego, na których uwidocznione są uszkodzenia. Bez posiadania wiadomości specjalnych można na ich podstawie stwierdzić, które z uszkodzeń, z uwagi na umiejscowienie oraz rodzaj ( w tym głębokość wgnieceń) mogły być spowodowane poprzez silne kopnięcia. Uszkodzeniem takim niewątpliwie nie było to, umiejscowione na prawym progu samochodu. Jak czytamy jednak w protokole rozprawy, biegły stwierdził, że uszkodzenia tego nie brał pod uwagę, zgodnie z informacją otrzymaną od pokrzywdzonego o tym, że uszkodzenie to nie pozostaje w związku z działaniem oskarżonego. Powyższa wypowiedź biegłego M. B. potwierdza tym samym, że pokrzywdzony nie dążył do bezpodstawnego zawyżania wartości szkody i zgodnie z rzeczywistością wskazał uszkodzenia spowodowane przez oskarżonego. Spowodowana przez oskarżonego K. szkoda została następnie oszacowana przez rzeczoznawcę H. G. a następnie biegłego sądowego M. B.. Sąd Rejonowy przyjął wartość szkody określoną w opinii przez biegłego M. B., słusznie wskazując, że opinia ta pozostaje rzetelna, jasna i pełna. Biegły wskazał w niej sposób dokonywanych wyliczeń jak również powód dla którego wykonał kosztorys w oparciu o system A. (jako ten w którym zawarta jest technologia naprawy producenta tej marki samochodu ). Prawidłowości obliczeń nie kwestionowano w toku postępowania.

Reasumując, ustalony prawidłowo przez Sąd I instancji stan faktyczny, pozwalał na przyjęcie, iż oskarżeni dopuścili się czynów przypisanych im w treści zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy nie znalazł również podstaw do kwestionowania wymiaru kar uznając, że także w tym zakresie Sąd I instancji wydał prawidłowe rozstrzygnięcie i należycie uzasadnił swoje stanowisko.

Wymierzone kara są wynikiem wszechstronnej i wnikliwej analizy okoliczności przedmiotowych i podmiotowych czynów i jako spełniające wymogi zakreślone dyrektywami przepisu art.53 k.k. uznane muszą być za słuszne, adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości. Z pewnością wymierzone przez Sąd Rejonowy kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, mieszczące się w dolnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego za popełnienie przestępstw z art. 190§1 kk i art. 288§1 kk, nie są karami nadmiernie surowymi.

Na orzeczenie kar pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania słusznie miały wpływ okoliczności dotyczące oskarżonych, w tym dotychczasowy sposób ich funkcjonowania w społeczeństwie.

Uznając zasadność orzeczenia kary z warunkowym zawieszeniem wykonania i nie kwestionując długości okresów próby, Sąd Odwoławczy, podzielając w pełni zarzut apelującego Prokuratora, stwierdził, iż podstawą rozstrzygnięcia w tej kwestii winny być przepisy art. 69§1i 2 kk i art. 70§2 kk w zw. z art. 4§1 kk.

Zgodnie z brzmieniem art. 4§1 kk jeżeli w czasie orzekania obowiązuje inna ustawa niż w czasie popełnienia przestępstwa stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą uprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Niewątpliwie w niniejszej sprawy zastosowanie przepisów w brzmieniu nadanym ustawą nowelizacyjną z dnia 20 lutego 2015r. dotyczących warunkowego zawieszenia kary byłoby dla oskarżonych niekorzystne. Art. 72§1 kk, w nowym brzmieniu, przewiduje bowiem obligatoryjne orzeczenie przez Sąd obowiązku probacyjnego w przypadku warunkowego zawieszenia wykonania kary. Uprzednie brzmienie tego przepisu dawało Sądowi możliwość nałożenia takiego obowiązku nie czyniąc tego jednak obligatoryjnym. Mając powyższe na uwadze oraz orzeczenie przez Sąd Rejonowy obowiązku naprawienia szkody w oparciu o przepis art. 46§1 kk, zmieniono zaskarżony wyrok w tym zakresie uzupełniając podstawę warunkowego zawieszenia wykonania kar orzeczonych wobec oskarżonych o przepis art. 4§1 kk.

Nie kwestionując pozostałych rozstrzygnięć zawartych w treści zaskarżonego wyroku, orzeczenie w pozostałej części utrzymano w mocy.

Na mocy art. 627 §1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym wymierzył mu opłaty w kwotach po 120 złotych.