Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Beata Tymoszów

Sędziowie: SO Ludmiła Tułaczko (spr.)

SO Jacek Matusik

protokolant: protokolant sądowy - stażysta Monika Oleksy

przy udziale prokuratora Jerzego Kopcia

po rozpoznaniu dnia 22 listopada 2016 r. w Warszawie

sprawy A. L. syna A. i S. ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwo z art. 278 § 1 kk w zw. z art.64 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z dnia 24 lutego 2016 r. sygn. akt III K 664/15

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, zwalnia oskarżonego A. L. od uiszczenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. G. M. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu oskarżonego w instancji odwoławczej oraz podatek VAT.

SSO Ludmiła Tułaczko SSO Beata Tymoszów SSO Jacek Matusik

Sygn. akt VI Ka 742/ 16

UZASADNIENIE

A. L. został oskarżony o to, że w dniu 19 października 2011r. w W. przy ul. (...) w sklepie (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci szamponów, kremów, lakierów do włosów i innych artykułów kosmetycznych i spożywczych o łącznej wartości 1497,05 zł na szkodę Hipermarketu (...), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5-ciu lat po odbyciu, co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Po rozpoznaniu sprawy sygn. III K 664/15 Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie wyrokiem z dnia 24 lutego 2016r. oskarżonego A. L. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazał go zaś na podstawie art. 278 § 1 k.k. wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Zwolnił oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych.

Od powyższego wyroku apelację złożył obrońca oskarżonego. Wyrok zaskarżył w całości. Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 2 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1.naruszenie przepisów postępowania tj. art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie przy ustalaniu stanu faktycznego części zeznań świadka M. T., z których wynikało, że nie wszystkie zabezpieczone w samochodzie oskarżonego produkty mogły pochodzić z kradzieży w sklepie (...) w sytuacji, gdy Sąd Rejonowy uznał zeznania świadka M. T. za wiarygodne w całości, czego skutkiem był błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na błędnym ustaleniu, że wszystkie znalezione w samochodzie oskarżonego rzeczy szczegółowo wymienione w spisie rzeczy na karcie 5 poz. 1 do 56 o łącznej wartości 1497,05 z pochodziły z dokonanej przez oskarżonego w dniu 19.10.2011r. kradzieży w sklepie (...) przy ul. (...) w W.;

2.naruszenie przepisów postępowania tj. art. 192 k.p.k. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 1 lipca 2015r. poprzez nieprzeprowadzenie z urzędu dowodu w postaci zwrócenia się do sieci (...) o ustalenie pochodzenia rzeczy zabezpieczonych we samochodzie oskarżonego w sytuacji, gdy z treści zeznań świadka M. T. zachodziła sprzeczność dotycząca możliwości zabezpieczenia w toku postępowania również produktów innych sieci, nieposiadających zabezpieczeń antykradzieżowych charakterystycznych dla sieci (...), czego skutkiem był błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na błędnym ustaleniu, że oskarżony dokonał kradzieży w dniu 19.10.2011r. na kwotę 1497,05 zł;

3. naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, przeprowadzoną wbrew zasadom doświadczenia życiowego, ocenę wyjaśnień oskarżonego złożonych w postępowaniu przygotowawczym polegającą na uznaniu za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego złożonych w toku postępowania przygotowawczego, w których przyznawał się do winy, podczas gdy zgodnie z doświadczeniem życiowym przyznanie się do winy oskarżonego jest sytuacją pożądaną z punku widzenia organów prowadzących postępowanie przygotowawcze, a wobec jednego ze świadków funkcjonariuszy Policji – wszczęto postępowanie dyscyplinarne polegające na wymuszeniu zeznań za pomocą groźby karalnej, co uzasadnia podejrzenie, że przyznanie się do winy oskarżonego w postępowaniu przygotowawczym mogło być wynikiem presji ze strony funkcjonariuszy prowadzących czynności procesowe, czego skutkiem był błąd w ustaleniach faktycznych przejętych za podstawę orzeczenia;

W konkluzji obrońca wniósł na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 437 § 1 i 2 k.p.k. w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 1 lipca 2015r. o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.

Sąd Okręgowy, zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego A. L. nie jest zasadna a zawarty w niej wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie niniejszej sprawy do ponownego rozpoznania nie jest zasadny. Sąd I instancji rozpoznawał tę sprawę w toku postępowania ponownego i zgodnie z treścią art. 442 § 3 k.p.k. wykonał wszystkie zalecenia Sądu odwoławczego, który uchylił poprzedni wyrok uniewinniający w części dotyczącej przedmiotowego czynu i w tym zakresie przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Zalecenia sprowadzały się do ponownej oceny dowodów w postaci wyjaśnień oskarżonego A. L. i zeznań świadka M. T., złożonych na każdym etapie postępowania i skonfrontowaniu tych dowodów z protokołem oględzin pojazdu marki A. (...) nr rej. (...) oraz spisem rzeczy z karty 5-5v akt sprawy. Powyższe zalecenia Sąd I instancji wykonał. Przeprowadził ocenę wymienionych dowodów, która realizuje przesłanki z art. 7 k.p.k. Przedstawił zgodnie z art. 424 § 1 k.p.k. w motywach pisemnych zaskarżonego wyroku, którym dowodom dał wiarę i dlaczego odmówił wiarygodności innym dowodom, w tym wyjaśnieniom oskarżonego A. L. złożonym na etapie postępowania jurysdykcyjnego. Należy podzielić dokonaną przez Sąd I instancji ocenę materiału dowodowego. W dniu 19 października 2011r. podczas przeszukania samochodu A. (...) nr rej. (...) należącego do oskarżonego A. L. ujawniono przedmioty w postaci kosmetyków o wartości 1497,05 zł. Jak wyjaśnił oskarżony w toku postępowania przygotowawczego kilkukrotnie przesłuchany, towar ten ukradł ze sklepu (...) znajdującego się w W. przy ulicy (...). Wyjaśnił, że kradzieży dokonał około godziny 12. Tymczasem przeszukanie samochodu miało miejsce tego samego dnia około godziny 20. Podczas przeszukania zostały znalezione także torby na zakupy wyłożone od wewnątrz folią aluminiową, która zakłócała działanie alarmu na bramkach i umożliwiała wyniesienie rzeczy ze sklepu bez zwracania uwagi pracowników ochrony. Dodatkowo, podczas przeszukania oskarżonego znaleziono krótkofalówkę oraz kartkę z zapisem częstotliwości, na których łączą się pracownicy ochrony zatrudnieni w sklepach (...). Niezasadnie obrońca zarzucana, że Sąd I instancji oceniając powyższe dowody pominął część zeznań świadka M. T., z których, zdaniem skarżącego wynika, że nie wszystkie zabezpieczone w samochodzie produkty mogły pochodzić z kradzieży w sklepie (...) przy ulicy (...) w W.. Otóż, wszystkie znalezione w samochodzie rzeczy zostały wpisane do protokołu przeszukania pod pozycjami 1 do 56. Następnie kody kreskowe na zabezpieczonych przedmiotach zostały zeskanowane w najbliższym sklepie (...) przy ulicy (...) w W. i ustalono ich wartość na łączną kwotę 1497,05 zł. Świadek M. T. zeznał, że wszystkie zeskanowane przedmioty sprzedawane były w sieci (...). Gdyby nie były sprzedawane wtedy wyświetliłby się komunikat, że jest to towar nieznany. Kody kreskowe są kodami producenta. Na towar nakłada się także dodatkowe zabezpieczenia właściwe tylko dla danej sieci. Zeskanowany towar posiadał takie zabezpieczenia, których używała tylko sieć (...). Ponadto tam gdzie nie było takich zabezpieczeń przedmioty posiadały miękkie lamelki o 7,2 MHz, których także używała sieć (...) dla oznaczenia towarów. Cały zeskanowany towar o wartości 1497,05 zł trafił do ponownej sprzedaży do sieci (...). Dodatkowo, za przekonywujące należy uznać te argumenty, które przedstawił Sąd I instancji, a które przemawiają za tym, że oskarżony mówił prawdę przyznając się do kradzieży tych towarów w postępowaniu przygotowawczym. W innym wypadku nie da się logicznie wytłumaczyć, dlaczego A. L. woził w swoim samochodzie kosmetyki zamiast korzystać z nich w domu i to także po kilka sztuk tego samego rodzaju. Ponadto towar posiadał zabezpieczenia antykradzieżowe. To oskarżony w swoich wyjaśnieniach wskazał konkretny sklep, w którym dokonał kradzieży i wyjaśnił, że skradziony towar zamierzał sprzedać na bazarze przy Placu (...). Świadek M. T. był przesłuchiwany jeden dzień po kradzieży w dniu 20 października 2011r. i na ten dzień podawał wartość skradzionych rzeczy. Sąd I instancji zwrócił się do przedstawicieli pokrzywdzonego, w celu uzyskania informacji w tym zakresie jednakże jak wynika z pisma k- 599 akt sprawy, spółka handlowa (...) przy ulicy (...) w W. zakończyła działalność handlową i obecnie nie ma pełnego dostępu do danych w postaci cen obowiązujących w tej placówce w dniach 19 i 20 października 2011r. Oskarżony w toku postępowania przygotowawczego nie kwestionował wartości zatrzymanego towaru. Posiadanie krótkofalówki i znajomość częstotliwości używanej przez ochronę umożliwiała dokonanie kradzieży, minimalizując ryzyko jej ujawnienia. W razie komunikatu, że oskarżony został rozpoznany przez ochronę, jako potencjalny sprawca zaboru rzeczy, miał on możliwość wycofania się. Tak też uczynił podczas innego zdarzenia w dniu 19 października 2011r. w sklepie (...) na G.. Nie zachował się monitoring ze sklepu (...) przy ulicy (...), lecz w tej sytuacji zgromadzone dowody są wystarczające do uznania winy oskarżonego w ramach przypisanego mu przestępstwa kradzieży. Sąd I instancji, wbrew zarzutom obrońcy, nie dopuścił się naruszenia art. 193 k.p.k., bowiem nie zachodziła sprzeczność w zeznaniach świadka M. T., wymagająca zasięgnięcia wiedzy specjalnej. Nieścisłości należało wytłumaczyć posługując się zasadami logicznego rozumowania, co uczynił Sąd I instancji. Podsumowując należy stwierdzić, że towar znajdujący się w samochodzie oskarżonego został zeskanowany, dodatkowo posiadał zabezpieczenia antykradzieżowe i kody kreskowe, które potwierdziły, że rzeczy te są sprzedawane w sieci (...). Duża część towarów jest wspólna dla innych sieci handlowych, lecz przedmioty ujawnione w samochodzie oskarżonego dodatkowo posiadały zabezpieczenia antykradzieżowe, właściwe tylko dla (...). Za niezasadny Sąd odwoławczy uznał zarzut obrońcy jakoby wyjaśnienia oskarżonego przyznającego się w postępowaniu przygotowawczym do kradzieży w sklepie (...) przy ulicy (...) w W., zostały wymuszone przez policjantów, którzy go przesłuchiwali poprzez użycie paralizatora. Żaden z przesłuchanych policjantów nie potwierdził tej okoliczności. Oskarżony podczas postępowania przygotowawczego nie sygnalizował prokuratorowi, który go przesłuchiwał, że jego przyznanie się do kradzieży zostało wymuszone. Na tę okoliczność powoływał się dopiero w toku postępowania sądowego. Co prawda, wobec jednego z policjantów toczy się sprawa o użycie paralizatora, lecz nie dotyczy to A. L., który niewątpliwie w takiej sytuacji zawiadomiłby właściwe organy o takim zdarzeniu. Należy podkreślić, że oskarżony jak wynika z opinii psychologicznej jest ozdobą o ponadprzeciętnej inteligencji. Sposób popełnia przestępstwa, w szczególności użycie krótkofalówki i toreb wyłożonych od środka folią aluminiową potwierdza dane z opinii psychologa. Jednocześnie należy stwierdzić, że przygotowanie do kradzieży, jej organizacja i przemyślany sposób działania to okoliczności, które mają obciążający wpływ na wymiar kary i świadczą o dużym natężeniu złej woli oraz premedytacji. Na wymiar kary, zgodnie z art. 53 § 1 i 2 k.k. ma także wpływ wartość skradzionych rzeczy przekraczającą najniższe miesięczne wynagrodzenie z 2011r. / tj. 1386 zł, Dz.U. 2010. 194. 1288/ oraz poprzednia karalność oskarżonego za przestępstwa przeciwko mieniu.

Wobec powyższego na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy.

O kosztach Sąd odwoławczy orzekł na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. Oskarżony A. L. przebywa w zakładzie karnym, nie pracuje wobec powyższego zwolniony został z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych. O kosztach obrony z urzędu Sąd odwoławczy orzekł na podstawie § 4 ust.1 i § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

SSO Ludmiła Tułaczko SSO Beata Tymoszów SSO Jacek Matusik