Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 stycznia 2015 roku R. B. w swoim mieszkaniu przy ulicy (...) w W. posiadał środki odurzające. Zostały one ujawnione w trakcie czynności przeszukania w/wym. mieszkania przez funkcjonariuszy Policji sierż. sztab. M. Z. i st. asp. S. D., którzy tego dnia pełnili czynności służbowe i w związku z uzyskanymi informacjami operacyjnymi udali się pod wskazany adres. Na miejscu policjanci ujawnili dwa plastikowe pojemniki z zawartością suszu roślinnego, torebkę z zapięciem strunowym z zawartością proszku koloru białego oraz drewniane pudełko z zawartością substancji koloru czarnego. Testy narkotykowe użyte w stosunku do suszu roślinnego zabezpieczonego od R. B. zabarwiły się w kierunku marihuany. Łączna wartość środka odurzającego, jaką posiadał R. B. to 3,8 grama netto. R. B. posiadał marihuanę na własny użytek. Opinia wydana na podstawie przeprowadzonych badań chemicznych wykazała, iż znaleziony o oskarżonego susz to ziele konopi innych niż włókniste. Po ujawnieniu narkotyku R. B. został zatrzymany i przewieziony na K., celem przeprowadzenia dalszych czynności z jego udziałem.

Przed zatrzymaniem oskarżonego, w bliżej nieokreślonym czasie nie wcześniej niż od listopada 2014 roku i nie później niż do 27 stycznia 2015 roku, w jego miejscu zamieszkania odwiedzał go znajomy J. F.. Podczas tych spotkań R. B. i J. F. grali na gitarach w piwnicy, wspólnie spożywali alkohol. W tym okresie, oskarżony działając w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem nieodpłatnie, pięciokrotnie udzielił J. F. w celu zażycia środka odurzającego w postaci marihuany w łącznej ilości 5 gramów netto.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: wyjaśnień oskarżonego (k. 19, 67-68, 99-100), zeznań świadka J. F. (k. 14v), notatki urzędowej (k. 1), protokołu przeszukania (k. 2-4), protokołu zatrzymania (k. 6-7), protokołu użycia testera narkotykowego (k. 13), opinii wydanej na podstawie przeprowadzonych badań chemicznych (k. 35-40).

Oskarżony R. B. zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, jak i sądowego przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i potwierdził, że rzeczywiście ujawnione podczas przeszukania jego mieszkania środki odurzające należą do niego. Wyjaśnił, że narkotyki posiadał na własny użytek, pali marihuanę, ponieważ jest od niej uzależniony. Przyznał się do tego, że w okresie objętym zarzutem, podczas spotkań w jego mieszkaniu, razem z kolegą J. F. wspólnie spożywali alkohol i nieodpłatnie, pięciokrotnie udzielił znajomemu marihuany o łącznej wadze 5 gramów netto. Oskarżony wyraził zgodę na karę w wymiarze zaproponowanym mu przez Prokuratora, a na rozprawie głównej w wymiarze zmodyfikowanym przez Sąd.

Sąd zważył co następuje:

Stan faktyczny niniejszej sprawy nie jest skomplikowany. W ocenie Sądu przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanych mu czynów jest szczere i zgodne z rzeczywistym przebiegiem wydarzeń, bowiem znajduje potwierdzenie w pozostałym wiarygodnym materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie, przede wszystkim w zeznaniach J. F. oraz nieosobowych źródłach dowodowych, m.in. notatce urzędowej, w protokołach przeszukania, zatrzymania czy użycia testera narkotykowego oraz opinii wydanej na podstawie przeprowadzonych badań chemicznych (k. 35-40). Brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że przyznanie się do popełnienia zarzucanych mu czynów zostało uzyskane w sposób nierzetelny bądź niezgodny z procedurą. Wyjaśnienia oskarżonego są jasne, zborne, konsekwentne na obu etapach postępowania i pozostają w logicznym związku z pozostałymi dowodami zebranymi w sprawie. Z powyższych względów Sąd uznał, że przyznanie się oskarżonego do winy zasługuje na obdarzenie przymiotem wiarygodności. Oskarżony wskazał jaki środek odurzający policjanci ujawnili w trakcie czynności przeszukania jego mieszkania, który miał na własny użytek i jaki podczas spotkań towarzyskich udzielał również swojemu znajomemu J. F.. Jasno wskazał, w jakich okolicznościach, ile razy i w jakiej ilości udzielił nieodpłatnie marihuany J. F. i w tym zakresie, Sąd nie znalazł żadnych powodów, aby wyjaśnieniom oskarżonego nie przyznać waloru wiarygodności.

Sąd dał również wiarę zeznaniom świadka J. F., który wskazał, że z oskarżonym R. B. znają się od wielu lat. Również w okresie objętym zarzutem pozostawali w stałym kontakcie i spotykali się. Podczas tych towarzyskich spotkań, zazwyczaj w mieszkaniu oskarżonego, w piwnicy grali na gitarze, spożywali alkohol. W celu zażycia oskarżony udzielał mu również marihuany. Z relacji świadka wynika, że spożywał on marihuanę sporadycznie, zazwyczaj podczas spotkań towarzyskich, kiedy spożywa alkohol. Świadek nie był w stanie wskazać dokładnie czasu i ilości narkotyków, jakiej miał mu udzielić oskarżony. W ocenie Sądu brak było jednak jakichkolwiek powodów, aby zeznania J. F. uznać za niewiarygodne. Zeznania świadka są jasne, spójne i w pełni korespondują z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym w sprawie, w tym z wyjaśnieniami oskarżonego, który przyznał się do winy. W związku z tym jego zeznania należy uznać za w pełni obiektywne. Brak jest więc w sprawie podstaw do podważania obiektywności zeznań tego świadka.

Sąd uznał za wiarygodne, dołączone do akt sprawy, dowody w postaci dokumentów, tj. protokołów przeszukania i zatrzymania, protokołu użycia testera narkotykowego, opinii wydanej na podstawie przeprowadzonych badań chemicznych, notatki urzędowej, danych o karalności, kwestionariusza terapii uzależnień. Ich autentyczność oraz wartość dowodowa nie budziły wątpliwości Sądu, gdyż zostały sporządzone przez właściwe organy, w granicach ich kompetencji oraz w przepisanej prawem formie. Dowody z dokumentów pozwoliły na odtworzenie przebiegu zdarzenia, jego skutków oraz umożliwiły właściwą ocenę wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadka.

Oceniając zatem zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, Sąd doszedł do przekonania, iż wina oskarżonego R. B. w świetle art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 62 ust. 1 cytowanej ustawy nie budzi wątpliwości. Oskarżony w dniu 29 stycznia 2015 r. w W., w swoim mieszkaniu, bez wymaganego zezwolenia i wbrew przepisom ustawy posiadał środek odurzający w postaci marihuany o wadze 3,8 grama netto. Jak wynika z opinii wydanej na podstawie przeprowadzonych badań chemicznych, zabezpieczone u oskarżonego susze, to ziele konopi innych niż włókniste. Zgodnie z wykazem, zamieszczonym w załączniku do ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 roku ze zmianami ziele konopi innych niż włókniste zaliczane jest do środków odurzających grupy I-N i IV-N. Nie budzi wątpliwości Sądu, że oskarżony zarzucony mu czyn popełnił umyślnie, w zamiarze bezpośrednim, bowiem jak wynika z wyjaśnień R. B. był on świadom, iż posiadany przez niego susz roślinny stanowi środek odurzający, który posiadał na własny użytek. Z powyższego wynika, że swoim działaniem oskarżony wyczerpał wszystkie znamiona występku z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, którego przedmiotem ochrony jest zdrowie publiczne. Nie budzi również wątpliwości, iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii. Wyjaśnienia oskarżonego i świadka J. F. są spójne co do tego, że oskarżony udzielał świadkowi środka odurzającego w postaci marihuany. W oparciu o konsekwentne wyjaśnienia oskarżonego, Sąd poczynił ustalenia, co do ilości owego narkotyku, jaki oskarżony przekazał świadkowi na własny użytek, nie ulega bowiem wątpliwości, iż J. F. narkotyk ten rzeczywiście konsumował, a także ile razy do takiego udzielenia narkotyku doszło. Ze spójnej relacji świadka i oskarżonego wynika również, iż oskarżony za każdym razem udzielał środka odurzającego nieodpłatnie, w ramach spotkań towarzyskich, podczas których również wspólnie spożywali alkohol, nie osiągając z tego tytułu korzyści materialnych. Również w przypadku tego występku, przypisanego oskarżonemu nie budzi wątpliwości wina umyślna oskarżonego, działanie z zamiarem bezpośrednim. Oskarżony bowiem doskonale zdawał sobie sprawę, jaki rodzaj substancji udziela oraz co do faktu nielegalności takiego zachowania. Wskazaną działalność, polegającą na udzielaniu narkotyku prowadził na pewnym odcinku czasowym, nie było to zachowanie jednorazowe. W ten sposób realizował z góry powzięty zamiar popełnienia tego czynu, co skutkowało możliwością przypisania oskarżonemu jednego czynu, jako czynu ciągłego, opisanego w art. 12 kk, nie zaś szeregu pojedynczych transakcji, z których każdy stanowi w oderwaniu samodzielny występek z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

W toku postępowania sądowego oskarżony R. B. złożył wniosek w trybie art. 387 § 1 kpk o skazanie go bez rozprawy i wymierzenie mu kary, bez przeprowadzenia postępowania dowodowego. Mając na uwadze całokształt okoliczności sprawy, Sąd przychylił się do tego wniosku uznając, iż okoliczności popełnienia przez oskarżonego przestępstwa i jego wina nie budzą wątpliwości i cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości.

Oceniając merytoryczną treść wniosku, w aspekcie spełnienia dyrektyw wymiaru kary z art. 53 kk, Sąd zgodnie z wnioskiem wymierzył oskarżonemu za czyn z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk karę w wymiarze 4 miesięcy pozbawienia wolności, a za przypisany mu występek z art. 62 ust. 1 wskazanej ustawy karę 2 miesięcy pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu społeczna szkodliwość czynów przypisanych oskarżonemu R. B. jest znaczna, na co wskazuje zwłaszcza charakter naruszonych przez oskarżonego dóbr, szczególnie chronionych jakim jest życie i zdrowie człowieka. Okolicznością obciążającą oskarżonego jest również to, że działał on umyślnie, z zamiarem bezpośrednim. Ponadto, istotne jest także to, iż oskarżony udzielił J. F. środka odurzającego kilkakrotnie, nie było to działanie incydentalne, z góry powziętym zamiarem.

Natomiast jako okoliczność łagodzącą, Sąd poczytał to, że oskarżony jest osobą niekaraną, a ilość narkotyku jaką posiadał i udzielił nie była znaczna. Nadto, jako okoliczność łagodzącą uwzględnił postawę oskarżonego, który przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, złożył wyjaśnienia, które w pełni korespondowały z pozostałymi dowodami zebranymi w sprawie i w żaden sposób nie utrudniał postępowania karnego.

Ostatecznie zgodnie z wnioskiem, Sąd wymierzył oskarżonemu karę łączną w wymiarze 4 miesięcy pozbawienia wolności. Rozstrzygnięcie oparto na zasadzie pełnej absorpcji, mając na względzie bliskość czasową popełnionych przestępstw i ich tożsamość rodzajową, skierowane są one bowiem przeciwko narkomani.

Zdaniem Sądu, wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe, jak również orzeczona kara łączna są adekwatne do wagi przypisanych mu czynów, nie przekraczają stopnia winy sprawcy, uwzględniają stopień społecznej szkodliwości czynów, a także spełniają cele prewencji ogólnej i szczególnej.

Mając wzgląd na okoliczności łagodzące, właściwości i warunki osobiste sprawcy, dotychczasowy sposób życia oskarżonego, Sąd zdecydował się na możliwość jaką daje art. 69 § 1 i 2 kk i warunkowo zawiesił wykonanie kary orzeczonej wobec oskarżonego na okres próby wynoszący 1 rok. Oskarżony jest osobą niekaraną, nie jest zatem sprawcą zdemoralizowanym, wobec którego konieczne byłoby stosowanie kary izolacyjnej. Sąd, dał w ten sposób oskarżonemu możliwość weryfikacji swojego dotychczasowego postępowania, a okres ten, zdaniem Sądu, będzie wystarczający dla wdrożenia oskarżonego do przestrzegania przez niego porządku prawnego i zapobiegnie powrotowi do przestępstwa.

Sąd, omyłkowo podczas redagowania treści orzeczenia w podstawie warunkowego zawieszenia oskarżonemu orzeczonej wobec niego kary, w punkcie IV wyroku, dodał do art. 70 § 1 kk - punkt 2 - co stanowi omyłkę pisarską- w tym też zakresie Sąd wydał postanowienie w trybie art. 105 kpk. Sąd, stosował przepisy w aktualnym ich brzmieniu, a zatem nową ustawę, która jest względniejsza dla oskarżonego w rozumieniu przepisu art. 4 kk, o czym świadczy krótszy okres próby 1 roku, na jaki oskarżonemu zawieszono wykonanie orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności.

O przepadku dowodów rzeczowych, zarejestrowanych w wykazie dowodów rzeczowych Drz nr 1432-1435/15 (k. 21 akt sprawy), pod poz. 1-4, Sąd orzekł na podstawie art. 70 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, na rzecz Skarbu Państwa poprzez zniszczenie.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 624 § 1 kpk, mając na względzie sytuację zarobkową i majątkową oskarżonego. Oskarżony jest osobą bezrobotną, nie osiąga dochodów i pozostaje na utrzymaniu matki. Ponadto ciąży na nim obowiązek alimentacyjny, z tytułu którego posiada zadłużenie. Zatem, w ocenie Sądu, uiszczenie przez niego kosztów postępowania byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe.