Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 grudnia 2016 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Anna Walenciak

Protokolant Paulina Kowalczyk

po rozpoznaniu w dniu 6 października 2016 r,. 7 listopada 2016r. i 13 grudnia 2016 r.

sprawy przeciwko A. O. s. J. i E. ur. (...)
w K.

obwinionego o to, że:

w dniu 25 lutego 2016r. ok. godz. 21:15 w W. na drodze publicznej - ul. (...) naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 P. w ten sposób, że kierując samochodem m-ki F. o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa samochodowi m-ki B. o nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim powodując ich uszkodzenie, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

tj. za wykroczenie z art. 86 § 1 kw w związku z art. 22 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym,

orzeka:

I.  obwinionego A. O. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 86 § 1 kw w związku z art. 22 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym,

II.  kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt V W 2437/16

UZASADNIENIE

A. O. został obwiniony o to, że:

w dniu 25 lutego 2016r. ok. godz. 21:15 w W. na drodze publicznej - ul. (...) naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 P. w ten sposób, że kierując samochodem m-ki F. o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa samochodowi m-ki B. o nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim powodując ich uszkodzenie, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw w związku z art. 22 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 lutego 2016 r. około godz. 21:15 A. O. wraz z pasażerem M. Ś. (1), jechał f. (...) ul. (...) od strony Al. (...) w kierunku ul. (...) w W..

W tym dniu na drodze panowały trudne warunki – jezdnia ul. (...) była śliska. A. O. na przełączce pomiędzy jezdniami ul. (...) rozpoczął manewr zawracania. Podczas tego manewru pierwotnie zajął pas lewy. Następnie A. O. prawidłowo zmienił pas na prawy, sygnalizując swój zamiar zmiany pasa ruchu.

W tym czasie prawym pasem ruchu od strony ul. (...) poruszała się samochodem marki B. nr rej. (...) A. P., znajdując się w chwili zmiany pasa przez A. O. w znacznej odległości za nim.

A. P. poruszała się prawym pasem ruchu z prędkością przekraczającą dopuszczalną w tym miejscu, niedostosowana do warunków drogowych i jednocześnie nie będąc w pełni sprawności psychofizycznej z powodu choroby.

A. P. prowadząc pojazd B. wyprzedziła poruszający się lewym pasem pojazd B., prowadzony przez M. P. i z powodu nadmiernej prędkości nie zdążyła wyhamować przed poruszającym się przed nią prawym pasem ruchu pojazdem, prowadzonym przez A. O.. Na skutek tego działania pojazdy F. (...) oraz B., prowadzony przez A. P., zderzyły się i zostały uszkodzone.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnienia obwinionego A. O. /k. 21 – 22, k. 68 - 69 /, częściowo zeznań świadka A. P. /k. 17 – 18, k. 69 - 70./, częściowo zeznań świadka D. D. /k. 19 – 20, k. 70 - 71 / zeznań świadka M. P. /k. 16, 82 - 85/, zeznania świadka M. K. /k. 9 – 11/, zeznania świadka M. Ś. /k. 11 – 12/ oraz dokumentów w postaci: notatki urzędowe /k. 1 - 2/, szkic /k. 3/, protokół badania /k. 4 - 5/, protokół oględzin /k. 6 – 7/ oraz opinia biegłego z dnia 9 grudnia 2016 r., które to dokumenty Sąd oceniła jako odpowiadające prawdzie, zostały bowiem sporządzone przez uprawnione do tego organy i osoby, a żadna ze stron ich nie kwestionowała.

Obwiniony A. O. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że wedle niego sprawcą kolizji była kierująca B.. Obwiniony podkreślił, iż przejechał już odcinek około 100 – 150 metrów po prawym pasie jezdni ul. 17 stycznia, gdy doszło do kolizji i dodał, że samo uderzenie miało miejsce w czasie kiedy kierunkowskaz, który włączył wcześniej już nie działał.

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia obwinionego A. O. k. 68-69; płyta k. 73, k. 21-22 Sąd uznał za wiarygodne albowiem pozostają one zgodne z pozostałym wiarygodnym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Stanowisko obwinionego, co do tego, że to nie on był sprawcą kolizji w dniu 25 lutego 2016 roku, potwierdziła przede wszystkim przeprowadzona w sprawie opinia biegłego sądowego z zakresu ruchu drogowego J. K. k. 94-107.

Sąd miał na uwadze, że z zeznań świadków M. K. (2) (funkcjonariusza Policji), A. P. (kierującej pojazdem B. uczestniczącym w kolizji) i D. D. (narzeczonego A. P.) wynika przekonanie tych osób, że sprawcą przedmiotowego zdarzenia drogowego był obwiniony. Sąd uwzględnił jednakże, że świadek M. K. (2) k. 9-11 opisał jedynie przebieg interwencji jaką jako policjant podjął już po zaistnieniu zdarzenia i opisał jakie wnioski on sam wyciągnął na jej podstawie, zaś A. P. k. 69-70, 17-18 i D. D. k. 70-71, 19-20, jako osoby zainteresowane wynikiem postępowania w sposób w ocenie Sądu, zmierzały do obciążenia winą obwinionego, co mogło być wynikiem błędnego przeświadczenia co do zdarzenia, biorąc pod uwagę wiarygodny zebrany w sprawie materiał dowodowy, dlatego też zeznania tych świadków miały jedynie w części znaczenie dla ustalenia stanu faktycznego sprawy, jako częściowo sprzeczne z pozostałym wiarygodnym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. W ocenie Sądu nie ma przy tym żadnych podstaw do kwestionowania zeznań świadka M. K. (2), które są logiczne i spójne oraz obejmujące relację z przebiegu czynności związanych z ujawnieniem zdarzenia i udokumentowaniem go, a jak to podkreślono powyżej, świadek zeznawał jedynie o znanych mu okolicznościach, zasłyszanych na miejscu zdarzenia, sam nie widział natomiast zdarzenia.

Na przypisanie winy obwinionemu nie pozwalają poza opinią biegłego sądowego J. K. także wiarygodne zeznania naocznych świadków M. P. i M. Ś. (1).

Sąd uznał za niewiarygodne w części zeznania świadka A. P. i D. D., w zakresie w jakim z zeznań wynikać ma, że kolizja nastąpiła niezwłocznie po lub w związku ze zmianą pasa ruchu przez obwinionego. A. P. wskazała, że samochód F. (...) (prowadzony przez obwinionego) chwilę przed dojściem do kolizji poruszał się lewym pasem i zmieniał go na prawy. Świadek podkreśliła, że nie widziała jak wykonywał on manewr zawracania, jednak włączył on kierunkowskaz i rozpoczął zmianę pasa ruchu w tym samym momencie. W związku z powyższym wedle tego świadka pomimo podjętych przez nią manewrów ochronnych, nie miała ona szans na uniknięcie kolizji. Przed Sądem świadek dodała, że tego dnia jechała około 60 – 70 km/h, jechała prawym pasem, miała w tym dniu gorączkę. Świadek D. D. z kolei zeznał, że kierujący F. (...) manewr zmiany pasa z lewego na prawy rozpoczął, gdy byli wraz z A. P. blisko niego, a kierunkowskaz włączył praktycznie w tym samym momencie co wykonanie manewru. W ocenie Sądu zeznania tych świadków jedynie w ograniczonym zakresie zasługują na danie im wiary. Zeznaniom we wskazanym zakresie, mającym wskazywać na niezachowanie szczególnej ostrożności przez obwinionego, przeczą wiarygodne zeznania naocznego świadka M. P., z których wynika, że zdarzenie nastąpiło z powodu nadmiernej, niedostosowanej do warunków drogowych, prędkości B. kierowanego przez A. P.. Świadek M. P., w ocenie Sądu, jako osoba zupełnie bezstronna, nie mająca żadnego interesu co do wyniku niniejszej sprawy, w sposób zgodny z rzeczywistością opisała swoje obserwacje. Ponadto świadek M. Ś. (1) potwierdził wersję obwinionego i opisał, że pierwotnie po wykonaniu manewru zawracania A. O. zajmował pas lewy, po czym zmienił go na prawy i wtedy po przejechaniu około 30 m poczuł uderzenie i dodał, że nie widział w jaki sposób poruszał się wcześniej samochód marki B., z którym doszło do kolizji. Zgodność relacji tego świadka z wyjaśnieniami obwinionego, a także z zeznaniami świadka M. P. w oparciu o opinie biegłego sądowego pozwoliła na ustalanie stanu faktycznego sprawy.

Kluczową rolę w ocenie działania poszczególnych użytkowników ruchu i ustalenia stanu faktycznego sprawy pełni przy tym opinia biegłego sądowego z zakresu ruchu drogowego J. K. 94 – 107, którą Sąd w całości podzielił. Opinia ta jest jasna, pełna, wewnętrznie spójna, a nadto została przygotowana przez osobę posiadającą wiadomości specjalne o wieloletnim stażu zawodowym. Biegły przede wszystkim wskazał, że podczas przedmiotowego zdarzenia to taktyka jazdy A. P., a nie obwinionego była błędna. Biegły podkreślił, że w dniu zdarzenia ww. nie znajdowała się z powodu choroby w optymalnej formie psychofizycznej, nadto mimo powyższego poruszała się samochodem B. na śliskiej nawierzchni, z prędkością większą od dopuszczalnej i niedostosowana do istniejących warunków. Biegły zaznaczył także, że nie można wykluczyć, że świadek A. P. podjęła nieprawidłowe działania obronne. Jednocześnie biegły zwrócił uwagę na nieprecyzyjność i błędy dokumentacji znajdującej się w aktach sprawy i podkreślił, że nie można wykluczyć, że podczas zdarzenia nieprawidłowym było także działanie obwinionego. Nie ma jednak w ocenie Sądu żadnych dowodów, które w sposób niebudzący wątpliwości wskazywałyby na winę i sprawstwo obwinionego. Biegły zaznaczył jednak, że przy założeniu (czego w oparciu o zebrane dowody bez wątpliwości uczynić nie można), że do zdarzenia doszło na miejscu wskazywanym w dokumentacji sporządzonej przez funkcjonariuszy Policji, to mogło oznaczać, że obwiniony nie zastosował się do istniejącego oznakowania poziomego w postaci linii ciągłej i w takiej sytuacji, przy opisanych w opinii przez biegłego warunkach, obwiniony mógł nie widzieć nadjeżdżającego samochodu A. P.. J. K. jednocześnie jednak (w ocenie Sądu przekonująco i wyczerpująco) wyjaśnił, że nie można uznawać, że miejscem zdarzenia było to, które mogło zadecydować o ww. okolicznościach obciążających obwinionego. Biegły szeroko opisał powyższe w opinii na k. 103, a swoje obserwacje oparł na osobiście przeprowadzonych oględzinach miejsca zdarzenia. W związku z tym, Sąd w pełni wnioski opinii podzielił i uznał, że nie można przyjąć, że obwiniony wykonał manewr nie stosując się do poziomych linii znaków drogowych. Sąd w całości uznał opinię za zasadną i na jej podstawie poczynił ustalenia faktyczne. Wnioski opinii Sąd uznał za w pełni jasne i poparte materiałem dowodowym oraz w analityczny sposób uzasadniające ciąg logicznych założeń, które biegłego do nich doprowadziły. Reasumując w ocenie Sądu, brak jest podstaw by uznań, że to nie obwiniony był sprawcą kolizji, tj. brak podstaw do uznania, że to obwiniony nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa samochodowi B.. W ocenie Sądu wiarygodny materiał dowodowy w sprawie wskazuje na okoliczność, że do kolizji doszło, gdy pojazd prowadzony przez obwinionego już od jakiegoś czasu jechał prawym pasem ruchu, a nie w związku ze zmianą pasa ruchu oraz że kolizja nastąpiła, z uwagi na niezachowanie przez kierującą pojazdem B. o nr rej. (...) dopuszczalnej i dostosowanej do warunków drogowych, prędkości. Opinia biegłego, zeznania świadków, które Sąd uznał za wiarygodne wskazują na to, że to kierująca B. o nr rej. (...) nie zachowała ostrożności i poruszając się ze zbyt dużą prędkością doprowadziła do przedmiotowej kolizji. Sąd uznał za niemiarodajny dla ustaleń – szkic miejsca zdarzenia k. 3 – albowiem opinia biegłego i wiarygodne zeznania świadków wykazały, że rzeczywiste miejsce zdarzenia było położone dalej, a nie bezpośrednio w miejscu zmiany pasa ruchu przez pojazd obwinionego. Pozostałe zebrane w sprawie dowody w postaci dokumentów stanowiły wiarygodny dowód w sprawie, bowiem ich autentyczność ani prawdziwość treści nie budziły wątpliwości ani nie były kwestionowane przez strony.

Na podstawie zatem powyższych, wiarygodnych dowodów, nie można przypisać winy obwinionemu. Według zasad obowiązującej procedury karnej (wykroczeniowej) – to nie oskarżony (obwiniony) musi udowodnić swoją niewinność, lecz oskarżyciel winien jest udowodnić winę oskarżonego (obwinionego). Szczegółowo rozważane okoliczności sprawy nie dały podstaw do przyjęcia niekorzystnej dla obwinionego wersji zdarzenia i ustalenia, iż to on był sprawcą wykroczenia z art. 86 § 1 kw. W świetle zatem powyższych rozważań, w przekonaniu Sądu, brak jest podstaw do przyjęcia za udowodnione okoliczności wskazanych w zarzucie wniosku o ukaranie – nie można uznać w sposób nie budzący jakichkolwiek wątpliwości, aby w krytycznym czasie to obwiniony doprowadził do zdarzenia drogowego, będącego przedmiotem niniejszego postępowania i aby to on nie zachował szczególnej ostrożności, przeczy temu wiarygodna opinia biegłego sądowego, wyjaśnienia obwinionego, oraz wiarygodne zeznania dwóch naocznych świadków, osób obcych dla obwinionego. Tym samym brak jest podstaw do uznania słuszności stawianego obwinionemu zarzutu.

W takim stanie rzeczy Sąd uniewinnił obwinionego od popełnienia zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie wykroczenia z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 22 ust. 1 i 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, o czym orzekł w pkt I sentencji, a kosztami postępowania, stosownie do art. 118 § 2 kpw, obciążył Skarb Państwa.