Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2016r.

Sąd Rejonowy w Lwówku Śląskim II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Justyna Krzysztofik - Skrzydłowska

Protokolant Karolina Birulo

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu w dniu 14.12.2016r .

sprawy Z. K.

urodz. (...) w L.

syna Z. i J. z d. F.

obwinionego o to ,że:

w dniu 29 czerwca 2016 roku około godziny 16:38 w G., powiatu (...), na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...), kierując autobusem marki M. o nr rej. (...) nieprawidłowo wykonując manewr skrętu w lewo, doprowadził do zderzenia z prawidłowo jadącym pojazdem marki F. o nr rej. (...), czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

tj. o czyn z art. 86 § 1 kw

I.  obwinionego Z. K. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza mu karę 250 (dwustu pięćdziesięciu) złotych grzywny;

II.  na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 118§1 kpw i art. 119 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 100 złotych i na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 Ustawy z dnia 23.06.1973 r o opłatach w sprawach karnych wymierza opłatę w wysokości 30 złotych .

Sygn. akt II W 398/16

UZASADNIENIE

SĄD REJONOWY USTALIŁ NASTĘPUJĄCY STAN FAKTYCZNY:

Z. K. w dniu 29 czerwca 2016r. około godz. 16:38 kierując autobusem marki M. o nr rej. (...) w G. powiatu (...) na skrzyżowaniu dróg zamierzając z ul. (...) – drogi z pierwszeństwem przejazdu skręcić w lewo w ul. (...) – drogę podporządkowaną, nieprawidłowo wykonał manewr skrętu, czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Nie stosując się mianowicie do naniesionych na drodze pozimowych znaków drogowych najechał na linię podwójną ciągłą oraz linię warunkowego zatrzymania dla pojazdów jadących z przeciwnego kierunku. Ścinając w powyższy sposób zakręt po podjętym manewrze dostrzegł nadjeżdżający z ul. (...) w kierunku skrzyżowania pojazd marki F. o nr rej. (...) i zatrzymał autobus. Kierowca samochodu marki F. – A. D. na widok autobusu rozpoczął manewr hamowania jednak bezskutecznie. W wyniku zachowania Z. K. doszło do zderzenia obu pojazdów.

( dowód: częściowo wyjaśnienia obwinionego Z. K., zeznania świadka A. D., zeznania świadka D. B., notatka urzędowa –k. 1 , karta zdarzenia drogowego - k. 2, zdjęcia-k. 3 i 22, nagranie i częściowo szkice –k. 22)

W autobusie uszkodzony został lewy przedni błotnik, zaś w samochodzie osobowym lewy przedni błotnik, maska przednia, zderzak i lewa lampa.

( dowód: karta zdarzenia drogowego –k. 2, zdjęcia –k.3 i 22 )

Z. K. ma obecnie 59 lat. Zatrudniony w (...) L. zarabia miesięcznie ok. 1400 zł. Jest żonaty, nie posiada żadnych osób na utrzymaniu. Nie był uprzednio karany za czyny podobne.

( dowód: wyjaśnienia obwinionego Z. K. )

Z. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Na etapie czynności wyjaśniających odmówił składania wyjaśnień. W toku postępowania sądowego dołączył zdjęcia wykonane w miejscu, gdzie doszło do zderzenia pojazdów oraz własne szkice sytuacyjne. Na rozprawie głównej zapewniał, że manewr skrętu w obrębie przedmiotowego skrzyżowania wykonał prawidłowo. Podniósł, że sposób naniesienia poziomych znaków drogowych uniemożliwia wykonanie manewru skrętu w lewo inaczej, aniżeli wykonał. Stwierdził, że do zderzenia pojazdów doprowadził drugi kierujący, który jechał z nadmierną prędkością i na widok autobusu, który się zatrzymał, nie był w stanie wyhamować.

SĄD ZWAŻYŁ, CO NASTĘPUJE:

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy dał wystarczające podstawy do poczynienia prawidłowych ustaleń w zakresie winy i sprawstwa Z. K. bez konieczności sięgania do innych źródeł dowodowych, w tym opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego. Zgodnie z art. 193 k.p.k. mającym odpowiednie zastosowanie w sprawach o wykroczenia Sąd dopuszcza dowód z opinii biegłego wówczas, gdy wyjaśnienie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wymaga wiadomości specjalnych. Takie okoliczności w sprawie nie zachodzą i sięganie po tenże dowód przedłużyłoby niepotrzebnie w sposób oczywisty postępowanie w sprawie.

Zasadniczo obwiniony nie przeczył ogólnym ustaleniom odnośnie miejsca i przebiegu zdarzenia, jakie przy tym wynikały z dalszych dowodów w postaci zeznań świadka A. D., dokumentacji fotograficznej oraz zapisu kamery znajdującej się w autobusie kierowanym przez obwinionego.

Obwiniony upatrywał przyczyny zderzenia pojazdów w rozwinięciu przez drugiego kierowcę prędkości nadmiernej uniemożliwiającej wykonanie skutecznego manewru hamowania. Jest to jednak nieudolna linia obrony, ponieważ w bezpośrednim związku przyczynowo - skutkowym ze zderzeniem pojazdów pozostaje nie prędkość nadjeżdżającego ul. (...) w kierunku skrzyżowania swoim pasem ruchu kierowcy F., ale technika jazdy obwinionego, który ewidentnie ścinając zakręt zajechał drogę A. D. stwarzając sytuację kolizyjną. Twierdzenie obwinionego z toku rozprawy, jakoby manewr skrętu w lewo wykonał prawidłowo jest odosobnione i nie znajduje oparcia w dokumentacji fotograficznej, ani w zapisie toru jazdy autobusu, który to zapis dostarczył Sądowi sam obwiniony. Widoczne na zdjęciach krzyżujące się drogi są na tyle szerokie, że istnieje możliwość wykonania manewru skrętu w lewo w sposób bezpieczny na pasie ruchu, którym poruszał się obwiniony. Dostrzec wypada, że z zapisu kamery wynika jednoznacznie, że moment uderzenia pojazdu osobowego w autobus nastąpił bezpośrednio po zatrzymaniu autobusu. Nie jest więc prawdą, aby kierowca samochodu osobowego nadjeżdżał z dużą prędkością, odpowiednio daleko miał dostrzec autobus i przy mniejszej prędkości mógł podjąć skuteczny manewr hamowania.

Nie sposób też przyznać mocy dowodowej fotografii dostarczonej przez obwinionego a mającej utrwalać widoczne na jezdni rzekome ślady hamowania pojazdu osobowego, skoro sam obwiniony w toku rozprawy głównej poinformował, iż sam na miejscu wyodrębnił te ślady. Ostrożnie należało ocenić szkice sytuacyjne przedstawione przez obwinionego. Jeden szkic wprawdzie, na którym uwidoczniono pojazdy w usytuowaniu pokolizyjnym wskazuje na sposób wykonania manewru skrętu zbieżny z innymi dowodami, a więc nieprawidłowy. Jednak drugi szkic, gdzie naniesiono pomiary dokonane przez obwinionego we własnym zakresie, wobec próby przekonania o nadmiernej prędkości A. D., jest wykonany nieobiektywnie i nie znajduje pełnego odzwierciedlenia w dokumentacji fotograficznej z miejsca zdarzenia, w oparciu o którą Sąd orzekał w sprawie.

Dał Sąd wiarę rzeczowym dowodom zgormadzonym w sprawie w postaci karty zdarzenia drogowego , policyjnej notatki urzędowej, wszystkich zdjęć i nagrania, bowiem uzupełniając się wzajemnie dowody te dały pełny obraz zaistniałego zdarzenia i podstawy do poczynienia kompleksowych ustaleń faktycznych. Jako, że z treścią powyższych dowodów w pełni korespondują zeznania świadka A. D., Sąd także zeznaniom świadka dał wiarę. Z powyższymi dowodami w pełni korespondują również zeznania obecnego na miejscu funkcjonariusza Policji D. B.. Świadek ten -- w żaden sposób nie zainteresowany rozstrzygnięciem sprawy, przedstawił zwięźle przekonujące wnioski zbieżne z treścią zgromadzonej dokumentacji. Zeznaniom policjanta Sąd więc także dał wiarę w całości.

Reasumując wiarygodny, zebrany w sposób obiektywny materiał dowodowy wskazuje jednoznacznie, że obwiniony poprzez nieprawidłowe wykonanie skrętu w lewo doprowadził do zderzenia z prawidłowo jadącym pojazdem marki F., czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a tym samym wyczerpał ustawowe znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 k.w.

Sąd ocenił, że stopień społecznej szkodliwości czynu, o jakim mowa w art.47 § 6

k.w. jest znaczny. Obwiniony doprowadził do kolizji drogowej wykonując obowiązki pracownicze jako zawodowy kierowca. Istotny jest nadto rodzaj naruszonych zasad porządku prawnego, a dotyczący zbagatelizowania poziomych znaków drogowych.

Z okoliczność obciążającą wymiar kary Sąd przyjął godzinę popełnienia czynu, kiedy panuje ruch o istotnym natężeniu oraz miejsce –skrzyżowanie nieopodal budynku szkolnego. Za łagodzącą natomiast uznał wiek obwinionego oraz dotychczasową niekaralność za czyny podobne.

W świetle powyższych okoliczności oraz stopnia społecznej szkodliwości wykroczenia Sąd uznał, że kara 250 zł grzywny spełni swoje cele prewencyjne i wychowawcze. Kara ta jest wyważona, sprawiedliwa i słuszna w odczuciu społecznym oraz daje podstawy do przyjęcia, że w przyszłości obwiniony zdyscyplinuje się i będzie przestrzegał porządku prawnego.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o regułę procesową wyrażoną w art. 627 k.p.k. mająca po myśli art. 118 § 1 k.p.w. i art. 119 k.p.w. odpowiednie zastosowanie w sprawach o wykroczenia. Koszty w sprawie – o charakterze zryczałtowanym wyniosły łącznie z opłatą karną 130 zł.