Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 8 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Jarząbek

Protokolant: Monika Bąk-Rokicka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 grudnia 2016 r. w Warszawie

sprawy E. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania E. Z.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 6 sierpnia 2014 roku, znak: (...)

w przedmiocie

postanawia:

1.  uchylić zaskarżoną decyzję,

2.  przekazać sprawę do rozpoznania organowi rentowemu,

3.  umorzyć postępowanie w sprawie,

4.  przyznać r.pr. A. T. od Skarbu Państwa – kasa Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie wynagrodzenie za udzielenie ubezpieczonej nieopłaconej pomocy prawnej w kwocie 60 (sześćdziesiąt) złotych powiększoną o stawkę podatku VAT .

UZASADNIENIE

do postanowienia z dnia 8 grudnia 2016 r.

Ubezpieczona E. Z. w dniu 29 sierpnia 2014r. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 29 września 2014r., znak: (...), którą organ rentowy odmówił jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona podważyła ustalenia organu rentowego dotyczące jej stanu zdrowia i wskazała, że w wyniku upadku i uderzenia tyłem głowy o oblodzoną nawierzchnię doznała urazu kręgosłupa szyjnego, urazu głowy i potłuczeń w wyniku czego potrzebuje pomocy osób trzecich w różnych czynnościach życia codziennego. Ubezpieczona podniosła również, że jest niezdolna do pracy oraz do samodzielnej egzystencji, zaś komisja lekarska ZUS nie zapoznała się należycie z przedstawioną przez ubezpieczoną dokumentacją lekarską. Ponadto odwołująca wskazała, że od czasu wypadku jest w znacznym stopniu ograniczona sprawnościowo. Wobec powyższego ubezpieczona wniosła o przyznanie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji. (odwołanie z dnia 29 sierpnia 2014 r., k. 2 – 5 a.s.)

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 26 września 2014r., wniósł o jego oddalenie na podstawie art.477 ¹⁴ § 1 k.p.c. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podniósł, że ubezpieczona orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 4 sierpnia 2014 r. uznana została za zdolną do pracy i tym samym nie została uznana za osobę niezdolną do samodzielnej egzystencji. Na podstawie powyższego orzeczenia w dniu 6 sierpnia 2014 r. organ rentowy odmówił ubezpieczonej prawa do roszczonego świadczenia. Organ rentowy wskazał także, że na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.) ubezpieczona, nie posiadając prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, nie jest również uprawniona do dodatku pielęgnacyjnego. (odpowiedź na odwołanie, k. 6 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

E. Z. urodzona (...) w dniu 28 maja 2014 r. złożyła wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W toku postępowania wyjaśniającego ubezpieczona została skierowana na badanie do komisji lekarskiej ZUS, która orzeczenie z dnia 4 sierpnia 2014 r. uznała odwołującą się za zdolną do pracy. W związku z powyższym decyzją z dnia 6 sierpnia 2014 r. organ rentowy odmówił wnioskodawczyni prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Ubezpieczona odwołała się od niekorzystnej dla siebie decyzji, inicjując tym samym niniejsze postępowanie.

W toku postępowania, postanowieniem z dnia 8 października 2014 r. Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego neurochirurga celem ustalenia, czy wnioskodawczyni utraciła zdolność do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, czy jest to niezdolność częściowa lub całkowita, a jeżeli tak to na jaki okres ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności (k. 9 a.s.).

W opinii z dnia 5 lutego 2015 r. biegła sądowa z zakresu neurochirurgii dr n. med. A. M. oceniła ogólny stan neurologiczny ubezpieczonej jako dobry. Biegła wskazała na symetryczne odruchy kończyn górnych i dolnych. Nie stwierdziła u ubezpieczonej obecności patologicznych objawów świadczących o uszkodzeniu układu piramidowego. W ocenie biegłej, stan neurologiczny ubezpieczonej jest dobry i brak przeciwwskazań natury neurologicznej do podjęcia pracy zarobkowej, z wyłączeniem ciężkiej pracy fizycznej. Zdaniem biegłej celowe byłoby powołanie biegłych z zakresu psychiatrii i psychologii klinicznej (k. 42 – 43 a.s.).

Postanowieniem z dnia 22 czerwca 2015 r. tutejszy Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarza psychiatry i psychologa klinicznego celem ustalenia czy odwołująca się jest zdolna czy też całkowicie lub częściowo niezdolna do pracy ze wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres, jeżeli nastąpiła zmiana stanu zdrowia ubezpieczonej (poprawa lub pogorszenie) to na czym ona polegała.( k. 95 a.s.)

W opinii z dnia 24 lipca 2015 r. biegła sądowa z zakresu psychiatrii M. L. wskazała, że ubezpieczona cierpi na zaburzenia lękowo – depresyjne, jednak nie powodują one niezdolności do pracy zawodowej. Biegła wskazała, że poprawa stanu zdrowia E. Z. nastąpi z chwilą podjęcia leczenia psychiatrycznego lub rozpoczęcia terapii psychologicznej. (k. 111 – 112 a.s.)

W opinii z dnia 20 listopada 2015 r. biegła sądowa z zakresu psychologii klinicznej E. P. rozpoznała u ubezpieczonej zaburzenia o charakterze hostrioniczno – hipochondrycznym. Biegła nie zaobserwowała u E. Z. psychologicznych przejawów patologii ośrodkowego układu nerwowego. Ubezpieczona cierpi na zaburzenia pod postacią przede wszystkim lękowo – hipochondrycznym. (k. 117 – 123 a.s.)

Następnie postanowieniem z dnia 22 lutego 2016 r. Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty z zakresu medycyny pracy na okoliczność analogiczną jak w przypadku wcześniejszych opinii (k. 148 a.s.)

W dniu 20 lipca 2016 r. wpłynęła opinia biegłej sądowej z zakresu medycyny pracy D. M., w której biegła nie stwierdziła, że schorzenia ubezpieczonej i stopień ich zaawansowania nie powodują u E. Z. niezdolności do pracy, ani do samodzielnej egzystencji. Biegła wskazała, że stopień nasilenia schorzenia układu ruchu przebiegał dotychczas bez zaostrzeń wymagających leczenia szpitalnego. Rozpoznała u ubezpieczonej zaburzenia psychiatryczne, których stopień nie wymagał hospitalizacji w Oddziale Psychiatrycznym. Natomiast w ocenie biegłej wymagana jest stałe leczenie psychiatryczne i psychoterapia. (k. 186 - 195 a.s.)

W dniu 21 listopada 2016 r. wpłynęło do Sądu pismo procesowe strony odwołującej wraz z załącznikami: opisem rezonansu magnetycznego z dnia 15 listopada 2016 r. z adnotacją neurochirurga prof. P. oraz opinia lekarza psychologa z dnia 15 lipca 2015 r. Na skutek skierowania odwołującej E. Z. z polecenia neurochirurga do oceny stanu zdrowia psychicznego, ubezpieczona odbyła konsultację psychologiczną w dniu 15 lipca 2015 r. i po przebytym badaniu na podstawie przeprowadzonego wywiadu i obserwacji zalecono jej podjęcie leczenia psychiatrycznego i psychoterapeutycznego. Ponadto na podstawie dokumentacji medycznej (opis badania rezonansu magnetycznego kręgosłupa szyjnego) z dnia 15 listopada 2016 r. w porównaniu do ostatniego przeprowadzonego badania z dnia 8 kwietnia 2014 r. zaobserwowano niewielką progresję zmian zwyrodnieniowo – wytwórczych kręgosłupa szyjnego. Nasiliły się zmiany przeciążeniowe w trzonach C5 i C6, zwiększyły się wypukliny krążka międzykręgowego na poziomie C4- C5. Na podstawie opisu badania rezonansu magnetycznego kręgosłupa szyjnego odwołująca z występującymi u niej dolegliwościami kwalifikuje się do leczenia operacyjnego. (MR kręgosłupa szyjnego k. 237 a.s., wynik badania – konsultacja psychologiczna, k. 238 a.s.) Sąd ustalił, że u ubezpieczonej od dnia 15 lipca 2015 r. (tj. po dacie wydania przez organ rentowy spornej decyzji) nastąpiła zmiana stanu zdrowia w sferze psychicznej, wymagające podjęcia leczenia psychiatrycznego oraz od dnia 18 listopada 2016 r., zgodnie ze wskazaniem neurochirurga, ubezpieczona kwalifikuje się do leczenia operacyjnego z uwagi na pogorszenie stanu kręgosłupa.

Powyższy stan faktyczny, Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy i aktach rentowych odwołującej. Zdaniem Sądu powołane wyżej dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Nie były one przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z treści tych dokumentów należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy.

Jednocześnie w toku sprawy, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu: neurochirurgii, psychiatry i psychologa oraz specjalisty z zakresu medycyny pracy, celem jednoznacznego ustalenia stanu zdrowia odwołującej się. Opinie zostały wydane po przeprowadzeniu szczegółowego badania przedmiotowego odwołującej i wnikliwej analizie całości dokumentacji medycznej zawartej zarówno w aktach sądowych, jak i aktach rentowych ubezpieczonej. Opinie biegłych specjalistów są wyczerpujące, a także zostały sporządzone w sposób jasny i logiczny oraz nie pozostawiają wątpliwości, co do dokładnego określenia stanu zdrowia E. Z.. Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd Okręgowy uznał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowi wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia kończącego postępowanie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

W niniejszej sprawie wystąpiła okoliczność powodująca konieczność uchylenia spornej decyzji organu rentowego z dnia 29 września 2014r., znak: (...) oraz przekazania sprawy do rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych. Jednocześnie w konsekwencji powyższego uzasadnione stało się umorzenie postępowania w sprawie.

Zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. – w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, a podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych lub orzeczenie komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i odwołanie od decyzji opiera się wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia, sąd nie orzeka co do istoty sprawy na podstawie nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, które powstały po dniu złożenia odwołania od tej decyzji. W tym przypadku sąd uchyla decyzję, przekazuje sprawę do rozpoznania organowi rentowemu i umarza postępowanie.

Jak wynika natomiast z ugruntowanego w orzecznictwie poglądu - w przypadku stwierdzenia przez sąd, iż w sprawie pojawiły się po dniu złożenia odwołania nowe okoliczności - a więc nowe fakty czy nowe dowody dotyczące stwierdzenia niezdolności do pracy, sąd obligatoryjnie wykonuje dyspozycję zawartą w art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c., albowiem nie może wyrokować na podstawie nowych okoliczności, ale nie może również wyrokować z pominięciem tych nowych okoliczności. Sąd uchylając zaskarżoną decyzję i przekazując organowi rentowemu sprawę do rozpoznania daje ubezpieczonemu możliwość po raz kolejny rozpoznania jego wniosku tym razem jednak z uwzględnieniem nowych okoliczności. (vide: Postanowienie Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 18 lipca 2013 r. sygn. akt. III AUz 381/13).

Sąd Okręgowy w oparciu o powyższe stwierdził, że stan zdrowa ubezpieczonej od chwili jej badania w ramach postępowania administracyjnego uległ zmianie (pogorszeniu), na co wskazuje przede wszystkim opis badania rezonansu magnetycznego kręgosłupa szyjnego z dnia 15 listopada 2016 r. oraz uwaga neurochirurga z dnia 18 listopada 2016 r., że ubezpieczona E. Z. kwalifikuje się do leczenia operacyjnego. Ponadto po odbyciu przez odwołującą konsultacji psychologicznej w dniu 15 lipca 2015 r. psycholog przeprowadzająca badanie, w oparciu o przeprowadzony wywiad i obserwację doszła do wniosku, że zaleca podjęcie przez ubezpieczoną leczenie psychiatryczne oraz psychoterapeutyczne.

Sąd zważył, że powyżej wskazana dokumentacja medyczna z dnia 15 lipca 2015r. oraz 15 listopada 2016 r.. stanowi nową okoliczność w sprawie i powoduje ziszczenie się w całości przesłanek z art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c.

Z tych właśnie przyczyn Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c., postanowił jak w pkt 1, 2 i 3 sentencji postanowienia.

O kosztach zastępstwa procesowego, Sąd orzekł w pkt 4 wyroku, a wysokość tych kosztów ustalił w oparciu o treść § 11 ust. 2 w związku z § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013. poz. 490) w sprawach, w których strona korzysta z pomocy prawnej udzielonej przed radcę prawnego ustanowionego z urzędu, opłaty za czynności radcy prawnego z tytułu zastępstwa prawnego są podwyższane o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach. Wobec powyższego Sąd przyznał radcy prawnemu A. T. kwotę 60,00 zł powiększoną o stawkę podatku od towarów i usług tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego udzielonego odwołującej.

ZARZĄDZENIE

(...)