Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 listopada 2016 r.

Sąd Rejonowy w Jaśle I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Grzegorz Wanat

Protokolant: st. sekr. sądowy Anna Wojtunik

po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2016 r. w Jaśle

przy udziale

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko J. J.

o zapłatę

I.  oddala powództwo,

zasądza od pozwanej J. J. na rzecz powoda (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 304,50 zł (trzysta cztery złote 50/100) tytułem zwrotu pozostałej części kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 505/16 upr.

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Jaśle z 22.11.2016 r.

Powód (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej J. J. kwoty 1.482,02 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu.

Powód wskazał, że kwota objęta pozwem, stanowi zadłużenie pozwanej
z tytułu umowy pożyczki (kredytu konsumenckiego) nr (...), którą pozwana otrzymała od powoda 16.04.2016 r. Na żądaną kwotę składa się: a) 1.127,86 zł tytułem sumy niespłaconych rat kapitałowych, b) 17,00 zł tytułem skapitalizowanych odsetek umownych w wysokości 10% w stosunku rocznym od kwoty niespłaconego kapitału 1.127,86 zł, c) 337,16 zł tytułem opłaty przygotowawczej. Powód podnosi, że umowa pożyczki została rozwiązana przez powoda pismem z 16.10.2015 r. za dwutygodniowym wypowiedzeniem,
a wszystkie należności objęte pozwem stały się wymagalne z dniem
31.10.2015 r.

Pozwana J. J. wniosła o oddalenie powództwa, podnosząc, że spłaciła całą kwotę objętą pozwem, albowiem w dniu 05.11.2016 r. wpłaciła na rachunek powoda kwotę 1.540,00 zł (k. 32).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Bezspornym było, że strony zawarły w dniu 15.04.2015 r. umowę pożyczki nr (...), na podstawie której pozwana otrzymała od powoda pieniądze objęte ww. umową (dowód: umowy pożyczki z 15.04.2015 r. – k. 10-16, harmonogram spłat z 17.04.2015 r. – k. 17).

Bezspornym również było, że powód wypowiedział pozwanej przedmiotową umowę, wobec niespłacenia przez pozwaną wymagalnych rat kredytowych. W tym przedmiocie powód wystosował do pozwanej w jednym piśmie z daty 16.10.2015 r. wypowiedzenie umowy pożyczki oraz ostateczne wezwane do zapłaty. W wezwaniu tym powód wezwał pozwaną do zapłaty łącznie kwoty 2.414,23 zł, tytułem spłaty całości wymagalnego zadłużenia
z umowy pożyczki nr (...), wskazując nr konta do dokonania wpłaty:
(...) (dowód: wypowiedzenie umowy pożyczki oraz ostateczne wezwanie do zapłaty z 16.10.2015 r. – 18).

Pozew został wniesiony 01.06.2016 r. Natomiast doręczenie pozwu pozwanej nastąpiło 19.09.2016 r. (dowód: zwrotne potwierdzenie odbioru –
k. 30).

Rozprawa wyznaczona została na dzień 08.11.2016 r. Przed rozprawą,
w dniu 05.11.2016 r. pozwana wpłaciła na wskazany przez powoda rachunek bankowy, kwotę 1.540,00 zł tytułem należności objętej żądaniem pozwu (dowód: dowód wpłaty z 05.11.2016 r. z Banku Spółdzielczego w B. Oddział w J. – k. 31).

Do dnia wydania wyroku (22.11.2016 r.), powód nie ustosunkował się do dokonanej wpłaty, w szczególności nie cofnął pozwu, ani też w żadnej części nie ograniczył żądania pozwu.

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o wymienione
w treści uzasadnienia dowody, w tym potwierdzone za zgodność z oryginałem kserokopie. Dowody te Sąd uznał za wiarygodną podstawę ustalenia stanu faktycznego w sprawie. Dowody te nie były kwestionowane przez strony.

Sąd zważył co następuje.

Zgodnie z przepisem art. 720 § 1 i § 2 k.c. obowiązującym w chwili zawarcia przedmiotowej umowy, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem.

Z powołanego przepisu wynika, że obowiązkowi pożyczkodawcy do przeniesienia własności przedmiotu umowy na pożyczkobiorcę odpowiada obowiązek zwrotu, czyli przeniesienia przez pożyczkobiorcę na pożyczkodawcę przedmiotu umowy, powiększonego o ewentualne wynagrodzenie ustalone
w umowie.

Pozwana wpłacając w toku procesu na rzecz powoda kwotę 1.540,00 zł zaspokoiła roszczenia powoda objęte pozwem. Żądanie pozwu opiewało na kwotę 1.482,02 zł wraz z dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie. Odsetki ustawowe za opóźnienie należą się powodowi od dnia wniesienia pozwu (01.06.2016 r.) do dnia zapłaty. Mając na uwadze, że pozwana kwotę 1.540,00 zł wpłaciła na rzez powoda w banku w dniu 05.11.2016 r., należało przyjąć, że środki te wpłynęły na rachunek powoda najpóźniej w dniu 07.11.2016 r.

Obliczenie odsetek ustawowych za opóźnienie:

- kwota zaległości objęta pozwem: 1.482,02 zł

- okres obliczenia odsetek: 01.06.2016 r. – 07.11.2016 r. (160 dni)

- stopa procentowa odsetek: 7%

- suma odsetek: 45,48 zł

- suma kwoty zaległości objętej pozwem i odsetek: 1.527,50 zł.

Pozwana dokonując wpłaty 1.540,00 zł spłaciła swój dług
w dniu 07.11.2016 r. powodując wygaśniecie dochodzonego roszczenia. Przedmiot toczącego się postępowania przestał wiec istnieć, albowiem odpadła podstawa do uwzględnienia powództwa. Powód jednak pozostał bierny na tę wpłatę, w żaden sposób nie zareagował, w szczególności nie cofnął pozwu. Samo zaspokojenie roszczenia bez cofnięcia pozwu wywołuje skutki materialnoprawne, prowadzące do oddalenia powództwa z powodu jego bezzasadności, nie zachodzi przeszkoda w merytorycznym rozpoznaniu sprawy (por. wyrok SN z 09.06.1999 r., III CKN 936/98, niepubl.)

Bierne zachowanie powoda, aż do czasu ogłoszenia wyroku, należało wiec rozumieć jako dalsze podtrzymywanie żądania pozwu. Ta postawa powoda skutkowała oddaleniem powództwa, jako bezzasadnego według stanu na dzień zamknięcia rozprawy – art. 316 §1 k.p.c. (por. uchwała SN z 26.02. 2014 r. III CZP 119/13).

Jednakże na potrzeby orzeczenia o kosztach procesu, pozwaną należy traktować jako stronę przegrywającą sprawę, albowiem w toku procesu spełniła dochodzoną pozwem kwotę, czyli zaspokoiła roszczenie powoda wymagalne
w chwili wytoczenia powództwa. Zalegając ze spłatą zadłużenia, dała powód do wytoczenia powództwa (por. orz. SN z 21.07.1951 r., C 593/51, OSN 1952, nr 2, poz. 49, oraz post. SN z 06.11.1984 r., IV CZ 196/84 LEX nr 8642).

Tytułem zwrotu kosztów procesu powód żądał: 30 zł opłaty od pozwu, 270 zł kosztów zastępstwa procesowego. Do kosztów procesu należy doliczyć również kwota 17 zł, tytułem kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

30 zł + 270 zł + 17 zł = 317 zł

Skoro pozwana wpłaciła już na rzez powoda kwotę 1.540,00 zł,
a zobowiązana była do uiszczenia jedynie 1.527,50 zł, nadpłatę w kwocie
12,50 zł należało zaliczyć na poczet kosztów procesu (317 zł – 12,50 zł = 304,50 zł). Sąd zasądził wiec od pozwanej na rzecz powoda kwotę 304,50 zł tytułem zwrotu pozostałej części kosztów procesu. Orzeczenie o kosztach znajduje uzasadnienie w przepisie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c.