Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 stycznia 2013 roku

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Tarnowie

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2013 roku w Tarnowie na rozprawie

odwołania A. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 26 czerwca 2012r. nr (...)

w sprawie A. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się A. S. emeryturę począwszy od dnia 5 stycznia 2012r.

Sygn. akt IVU 952/12

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 15 stycznia 2013 roku

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 26 czerwca 2012 roku odmówił A. S. prawa do emerytury.

W uzasadnieniu tej decyzji Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, iż A. S. nie spełnia warunków, od których zależy prawo do emerytury w myśl art. 32 w zw. z art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, gdyż nie wykazał on 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł A. S. domagając się jej zmiany poprzez przyznanie prawa do emerytury. Na uzasadnienie podniósł, że posiada ponad 15 lata pracy w warunkach szczególnych, którą wykonywał pracując jako mechanik remontów maszyn i urządzeń hutniczych.

W odpowiedzi na odwołanie organ emerytalny domagał się jego oddalenia, powołując argumentację z zaskarżonej decyzji. Ponadto podniesiono, iż przedłożone w ZUS świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych za okresy zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) – (...)w K. jest nieprecyzyjne.

Bezsporne między stronami było:

A. S. urodzony w dniu (...) ukończył 61 lat. Posiada na dzień 1.01.1999 r. łączny staż zatrudnienia wynoszący 29 lat i 2 dni.

Nadto Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony w okresie od 7.03.1980 r. do 30.06.1992 r. był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie (...) – (...) w K. na stanowiskach ślusarz remontowy maszyn i urządzeń hutniczych, monter urządzeń i konstrukcji stalowych, monter konstrukcji stalowych maszyn i urządzeń hutniczych. Przedsiębiorstwo to zajmowało się remontami, bieżącym utrzymaniem, konserwacją wszelakich urządzeń hutniczych na terenie huty (...).

Dowód

- akta ZUS,

- akta osobowe odwołującego,

- zeznania odwołującego się k. 34-35,

- zeznania świadka J. S. k. 33,

- zeznania świadka J. B. k. 33-34,

- zeznania świadka S. P. k. 33-34.

Podczas przedmiotowego zatrudnienia w okresach od 7.03.1980 r. do 25.03.1990 r. oraz od 11.07.1991 r. do 30.06.1992 r. wykonywał w hucie czynności polegające na remontowaniu, naprawianiu, wymianie różnorakich urządzeń hutniczych w celu utrzymania ruchu w hucie. Ubezpieczony remontował głównie piece hutnicze na wydziale wielkopiecowym (czynności te wykonywał w aparatach ucieczkowych). Poza tym również na innych wydziałach takich jak stalownia, koksownia, walcownia remontował różne urządzenia np. taśmy na aglomerowni, wsadzarki, samotoki, suwnice, ciąg na walcowniach gorących. W ramach danego remontu wykonywał prace montera, ślusarza, spawacza. Za pracę w warunkach szkodliwych ubezpieczonemu przysługiwał dodatkowy urlop oraz posiłki regeneracyjne. Odwołujący wykonywał powyższe czynności stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, innych prac nie wykonując. W okresach od 20.08.1984 r. do 30.08.1984 r. oraz od 1.07.1991 r. do 10.07.1991 r. odwołujący przebywał na urlopie bezpłatnym.

W czasie powyższego zatrudnienia w okresie od 26.03.1990 r. do 30.06.1991 r. ubezpieczony pracował na budowie eksportowej w Czechosłowacji wykonując taką samą pracę w hucie w miejscowości K., w celu przeprowadzenia generalnego remontu kuźni tej huty.

Dowód

- akta ZUS,

- akta osobowe odwołującego,

- zeznania odwołującego się k. 34-35,

- zeznania świadka J. S. k. 33,

- zeznania świadka J. B. k. 33-34,

- zeznania świadka S. P. k. 33-34.

Uprzednio w okresie od 6.01.1973 r. do 30.09.1978 r. odwołujący będąc zatrudniony w Kombinacie Huta im. (...) (...) wykonywał praktycznie tożsame prace remontowe na wydziale koksowni, a więc naprawiał i remontował różne taśmy, młyny do mielenia węgla, mosty przeładunkowe itp. Pracował tak stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, innych prac nie wykonując.

Dowód

- akta ZUS,

- zeznania odwołującego się k. 34-35.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zalegające w aktach organu emerytalnego oraz aktach osobowych odwołującego, jak również w oparciu o jego zeznania oraz świadków.

Dokumenty dające podstawę dla poczynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd uznał za autentyczne i wiarygodne. Poza tym treść i forma tych dokumentów nie budziły zastrzeżeń i wątpliwości uczestników postępowania, nie ujawniły się też takie okoliczności, które należałoby brać pod uwagę z urzędu, a które podważałyby wiarygodność tej kategorii dowodów i godziły w ich moc dowodową od strony materialnej czy formalnej. Dokumenty urzędowe stanowiły zatem dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone (art. 244 k.p.c.), a dokumenty prywatne, że osoba która je podpisała złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 kpc).

Wiarygodne w ocenie Sądu były także zeznania świadków J. S., J. B., S. P. i odwołującego się. Korespondowały one ze sobą wzajemnie jak i z materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie. Depozycje te nie zawierały żadnych wewnętrznych sprzeczności, były logiczne i spójne. Razem wzięte dały pełny i jasny obraz badanej rzeczywistości.

Sąd Okręgowy rozważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem postępowania było ustalenie czy A. S. przysługuje prawo do emerytury w niższym wieku z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Zdaniem ZUS odwołujący udowodnił stosownymi dokumentami jedynie 5 lat, 7 miesięcy i 16 dni pracy w szczególnych warunkach. Natomiast z analizy stanowiska procesowego organu emerytalnego wynika, że zastrzeżenie jego budzi fakt, iż brakujący staż pracy w warunkach szczególnych nie został wykazany w odpowiednim wymiarze stosownymi dokumentami, które byłyby dla ZUS wiążące.

Z powyższych względów zwrócić uwagę należy na regulację zawartą w art. 184 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS (Dz.U. z 2009 roku Nr 153 poz.1227 ze zm.) zgodnie, z którą ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, tj. 60 lat życia dla mężczyzny, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (czyli w dniu 1.01.1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27, tj. 25 lat dla mężczyzny.

Z kolei według art. 32 wyżej powołanej ustawy ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami (o których mowa w ust 2-3 tegoż artykułu), zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 – tj. 65 lat w przypadku mężczyzn. Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa powyżej, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych. Przepis art. 32 ust. 4 powołanej ustawy stanowi natomiast, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Za owe przepisy dotychczasowe należy uważać przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 ze zm.) wydanego na podstawie upoważnienia zawartego w art. 55 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. 1982 r. Nr 40 poz. 267 ze zm.).

Zgodnie z uchwałą składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 13 lutego 2002 roku ( sygn. akt III CZP 30/2001, opubl. OSNAPiUS 2002/10 poz. 243 ) zawarte w art. 32 ust. 4 ustawy odesłanie do przepisów dotychczasowych, sankcjonujących obowiązywanie rozporządzenia, można odnosić tylko do tych przepisów rozporządzenia, które regulują materię określoną w przepisie ustawy, a więc wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk, oraz warunki, na jakich osobom wykonującym te prace przysługuje prawo do emerytury. Zachowały zatem moc przepisy § 4-8a określające wiek emerytalny i okres wykonywania pracy w szczególnych warunkach pracowników wykonujących prace wyszczególnione w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia, przepisy § 9-15 określające wiek emerytalny i warunki przechodzenia na emeryturę osób zatrudnionych w szczególnym charakterze, a ponadto przepis § 3 określający ogólny wymagany okres zatrudnienia oraz przepis § 2 ust. 1 stanowiący, że okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Zgodnie zatem z § 4 rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn i ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż A. S. spełnia wszystkie przesłanki nabycia prawa do emerytury. Otóż ukończył 61 lat, posiada wymagany okres ogólnego stażu pracy, bo wynoszący ponad 29 lat, jak również legitymuje się okresem pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze na stanowiskach objętych wykazem A cytowanego rozporządzenia wynoszącym co najmniej 15 lat pracy.

Należy w tym miejscu zauważyć, iż zgodnie z art. 473 k.p.c. w postępowaniu przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się żadnych ograniczeń dowodowych. To sprawia, że fakt zatrudnienia, bądź jego brak w warunkach szczególnych może być dowodzony za pomocą każdego środka dowodowego, w tym z zeznań świadków.

Przeprowadzone w niniejszej sprawie dowody z dokumentów, zeznań świadków, jak i odwołującego w sposób jednoznaczny potwierdziły, że A. S. w okresie od 7.03.1980 r. do 30.06.1992 r. będąc zatrudnionym w (...) Przedsiębiorstwie (...) – (...)w K. wykonywał czynności polegające na remontowaniu, naprawianiu, wymianie różnorakich urządzeń hutniczych w celu utrzymania ruchu w hucie. Ubezpieczony remontował głównie piece hutnicze na wydziale wielkopiecowym (czynności te wykonywał w aparatach ucieczkowych). Poza tym również na innych wydziałach takich jak stalownia, koksownia, walcownia remontował różne urządzenia np. taśmy na aglomerowni, wsadzarki, samotoki, suwnice, ciąg na walcowniach gorących. W ramach danego remontu wykonywał prace montera, ślusarza, spawacza. Pracował tak (z wyjątkiem krótkich okresów urlopów bezpłatnych) stale i w pełnym wymiarze czasu pracy włącznie z okresem kiedy wykonywał prace eksportowe na terenie byłej Czechosłowacji. Wykonywał więc pracę polegającą na bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń oraz pracach budowlano-montażowych i budowlano-remontowych na oddziałach będących w ruchu, czyli objętą Wykazem A Działem XIV pkt 25. Również we wcześniejszym okresie zatrudnienia, tj. od 6.01.1973 r. do 30.09.1978 r. odwołujący będąc zatrudniony w Kombinacie Huta im. (...) (...) wykonywał praktycznie tożsame prace remontowe.

Tym samym, biorąc pod uwagę powyższy okres wraz z okresem uwzględnionym przez ZUS odwołujący spełnia wymagany warunek 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Mając to na uwadze, działając na mocy wskazanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał odwołującemu emeryturę począwszy od dnia 5 stycznia 2012 r., tj. od daty złożenia wniosku.