Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2016 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Grzegorz Woźniak

Protokolant: Maciej Błaszczyk

przy udziale Prokurator Zuzanny Cupryk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21.11.2016 r.

sprawy przeciwko

J. M. urodz. (...) we W.

syna A. i M. z d. Ł.

oskarżonego o to, że: w okresie od 15 do 25 czerwca 2014 roku w bliżej nieustalonym miejscu, a ujawnionym w L. woj. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 100 złotych A. Z. w ten sposób, że na portalu internetowym F. wystawił do sprzedaży buty marki N. (...), a następnie po uzyskaniu wyżej wymienionej kwoty wpłaconej na wskazany rachunek bankowy (...) zamówionych butów nie wysłał, ani nie zwrócił otrzymanych pieniędzy, przy czym nie miał zamiaru wywiązać się z warunków zamieszczonej oferty działając tym na szkodę w/w,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

orzeka

I. Uznaje oskarżonego J. M. za winnego popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu z tym, że przyjmuje, iż czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi określony w art. 286 § 1 i 3 k.k. i za to na mocy art. 286 § 3 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

II. Na mocy art. 46 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego do naprawienia szkody w całości na rzecz A. Z., poprzez uiszczenie kwoty 100 (stu) złotych.

III. Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 ust. 1 Ustawy o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego z obowiązku zwrotu kosztów postępowania i przejmuje je na rzecz Skarbu Państwa.

Sygn. akt II K 147/16

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 21 listopada 2016 r.

Sąd, na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego podczas rozprawy głównej, ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony J. M. postanowił dokonać fikcyjnej sprzedaży rzeczy za pośrednictwem portalu internetowego F.. Założył konto i posługując się nickiem „(...)” wystawił do sprzedaży w dniu 15 czerwca 2014 r. buty N. A. M., mimo że takich butów nie posiadał. Na zakup butów zdecydowała się A. Z.. Oskarżony, podając się za A. R. wymieniał maile z A. Z., zapewnił ją, że posiadał ww. buty i prześle je po uiszczeniu przedpłaty w kwocie 100 złotych, ponadto po otrzymaniu towaru pokrzywdzona miała mu zapłacić 120 złotych. W dniu 15 czerwca 2014 r. A. Z. przelała na wskazany przez oskarżonego rachunek bankowy kwotę 100 złotych, która stanowiła część wartości zamówionych butów. Oskarżony nie przesłał zamówionego towaru ani nie zwrócił uiszczonych pieniędzy.

Dowód:

- oświadczenie oskarżonego (k.106 zbioru A),

- zeznania A. Z. (k.51),

- zeznania B. Z. (k.48v-49),

- dokumentacja korespondencji mailowej (k.3-5 zbioru A),

- email (k.7 zbioru A),

- potwierdzenie wpłaty (k.6 zbioru A).

Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu w trakcie pierwszego przesłuchania (k.106), odmówił złożenia wyjaśnień. Nie skorzystał z możliwości udziału w rozprawie sądowej.

Sąd dał wiarę oświadczeniu procesowemu oskarżonego, gdyż znajduje potwierdzenie w zeznaniach A. Z. (k.51), B. Z. (k.48v-49), korespondencji mailowej (k.3-5 zbioru A), email (k.7 zbioru A) i potwierdzeniu wpłaty (k.6 zbioru A).

A. Z. zeznała (k.51), że w dniu 15 czerwca 2014 r. zobaczyła w Internecie ofertę sprzedaży butów N. A. M.. Nawiązała kontakt ze sprzedawcą, okazała się nim osoba o nicku (...). Cena butów była korzystna i zainteresowała się ofertą, sprzedawca zapewnił ją, że prześle buty po uiszczeniu zaliczki w kwocie 100 złotych. Wpłaciła 100 złotych, kontakt ze sprzedawcą urwał się, nie zwrócił zaliczki ani nie przesłał zamówionego towaru.

Zeznania te zasługują na wiarę, gdyż są logiczne, rzeczowe i znajdują potwierdzenie w oświadczeniu oskarżonego (k.106 zbioru A), korespondencji mailowej (k.3-5 zbioru A), email (k.7 zbioru A) i potwierdzeniu wpłaty (k.6 zbioru A).

B. Z. zeznała (k.48v-49), że nie sprzedawała żadnych rzeczy przez Internet, okazało się natomiast, że na jej konto bankowe wpływały pieniądze od nieznanych jej osób, nie wie z jakiego tytułu były te wpłaty, ponadto ktoś dzwonił na jej numer telefonu i dopytywał o aukcje internetowe. Domyśla się, że ojciec dziecka jej córki J. M. wykorzystywał jej dane osobowe i dokonywał oszustw internetowych.

Zeznania te zasługują na wiarę, gdyż są logiczne, rzeczowe i znajdują potwierdzenie w oświadczeniu oskarżonego (k.106 zbioru A), korespondencji mailowej (k.3-5 zbioru A), email (k.7 zbioru A) i potwierdzeniu wpłaty (k.6 zbioru A).

A. R. zeznała (k.46v), że nie posiada konta internetowego na żadnym portalu internetowym, nigdy niczego nie kupowała ani nie sprzedawała przez Internet.

Zeznania te zasługują na wiarę, gdyż znajdują potwierdzenie w oświadczeniu procesowym oskarżonego i zeznaniach B. Z..

Zgromadzony materiał dowodowy w postaci dokumentów wymienionych na k. 53 został sporządzony przez powołane do tego osoby, poszczególne dokumenty były sporządzone obiektywnie i nie zachodzą wątpliwości odnośnie ich autentyczności.

Ustalony stan faktyczny tworzy spójną, logiczną całość, poszczególne wiarygodne dowody wzajemnie się uzupełniają i potwierdzają. Na podstawie tego stanu faktycznego wina i okoliczności popełnienia przestępstwa przypisanego oskarżonemu nie budzą wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Oskarżony postanowił uzyskać korzyść majątkową w ten sposób, że zaproponuje sprzedaż butów w atrakcyjnej cenie przez Internet, zapewni o woli wywiązania się z umowy, a następnie po odebraniu pieniędzy nie prześle zamówionej rzeczy. W tym celu oskarżony założył konto internetowe i oferował do sprzedaży buty, których w ogóle nie był właścicielem. Oskarżony w dniu 15 czerwca 2014 r. wystawił do sprzedaży buty marki N. (...), A. Z. zgodziła się zapłacić za nie 220 złotych, wraz z kosztami wysyłki. Oskarżony zapewniał, że przedmiotowe buty były w jego posiadaniu i prześle je po otrzymaniu zaliczki w kwocie 100 złotych.

Sposób działania oskarżonego polegał zatem na wprowadzeniu w błąd, czyli podjęciu podstępnych zabiegów w celu wzbudzenia u pokrzywdzonej mylnego wyobrażenia o rzeczywistym stanie rzeczy. Oskarżony działał z chęci uzyskania korzyści majątkowej i w ten sposób doprowadził pokrzywdzoną do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Zgodnie z treścią wyroku Sądu Najwyższego z dnia 27.10.1986 r., II KR 134/86, OSNPG 1987, Nr 7, poz. 80, należy zatem jego zachowanie zakwalifikować jako przestępstwo oszustwa. Uwzględniając niewielką korzyść majątkową i sposób działania oskarżonego zasadnym jest uznanie, że czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi, czyli występek określony w art. 286 § 1 i 3 k.k.

Kara powinna przekonać oskarżonego i ogół społeczeństwa, że popełnianie przestępstw nie jest opłacalne i zamiast spodziewanych korzyści przynosi dolegliwości i ewentualnie konieczność naprawienia wyrządzonej szkody. Celem kary jest również kształtowanie w społeczeństwie szacunku dla norm prawnych i słusznych interesów innych osób oraz wskazywanie, że reguły współżycia społecznego wykluczają doprowadzanie innych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

Oskarżony ma 24 lat, jest kawalerem, ma na utrzymaniu córkę w wieku 4 lat, zdobył wykształcenie zawodowe i zawód kucharza, obecnie odbywa kary pozbawienia wolności, ich koniec przypada na 2022 r. (k.40), na wolności pracował dorywczo, deklarował dochód w wysokości 2.500 złotych miesięcznie (k.106), był 19 razy karany, w tym 16 razy za podobne czyny (k.34).

Biorąc pod uwagę powyżej wymienione okoliczności wymiaru kary Sąd uznał, że karą adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oraz zdolną spełnić swe cele prewencji indywidualnej i generalnej powinna być wobec oskarżonego kara 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Oskarżony był wcześniej 19 razy karany (k.34), nie zasługuje zatem na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, gdyż nie zachodzi wobec niego uzasadnione przypuszczenie, że mimo niewykonania kary będzie przestrzegać porządku prawnego. Postawa życiowa i sposób życia oskarżonego przemawiają jednoznacznie za tym, że tylko pozbawienie wolności może powstrzymać go od dokonywania podobnych czynów w przyszłości. Po zakończeniu wszystkich spraw oskarżony powinien wystąpić o wydanie wyroku łącznego, który podsumuje jego przestępczą działalność.

Sąd zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody, gdyż ten środek karny powinien zadośćuczynić słusznym interesom pokrzywdzonej, a jednocześnie wskazać oskarżonemu i jego ewentualnym naśladowcom, że popełnianie przestępstw nie prowadzi do wzbogacenia.

Oskarżony nie ma dochodów i odbywa kary pozbawienia wolności, których koniec jest odległy. Stąd uznać należy, że uiszczenie kosztów sądowych byłoby dla niego zbyt uciążliwe i Sąd zwolnił go z tego obowiązku.